ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης

– έκδοση 13-1-2018

Λίγη ακόμα αντοχή,

να δώσουμε αγώνα,

ενάντια στα προβλήματα,

του φετινού χειμώνα.

Για άλλη μια χρονιά πέρασαν οι γιορτές του Δωδεκαημέρου και δόθηκαν επιτυχείς και νικηφόρες «μάχες» με τα …μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες και τα άλλα εορταστικά εδέσματα των εθίμων, χωρίς να αποτυπωθεί ακριβώς πώς τηρήθηκαν και οι άλλες παραδόσεις, όπως π.χ. το διώξιμο των Καλικάντζαρων (να ‘χαμε, να λέγαμε).

Προσωπική μου γνώμη είναι ότι οι Καλικάντζαροι δεν έφυγαν, αλλά πολλοί απ’ αυτούς …κρύφτηκαν, όπου μπόρεσαν, για να συνεχίζουν να υπάρχουν, να δρουν και να μας βασανίζουν. Για παράδειγμα, στοιχηματίζω ότι πολλοί απ’ αυτούς έμειναν κρυμμένοι μέσα στους φακέλους με τους απλήρωτους λογαριασμούς της ΔΕΗ, της Ύδρευσης, της Εφορίας, των ασφαλιστικών ταμείων κ.ο.κ., μόνο και μόνο για να παίζουν τον απαίσιο ρόλο του καθημερινού εφιάλτη για χιλιάδες χιλιάδων Έλληνες φαμελίτες, που τους έχει «γονατίσει» η οικονομική κρίση των τελευταίων δέκα χρόνων.

Μ’ αυτούς τους «καλικάντζαρους» λοιπόν, που σίγουρα είναι σταλμένοι από τους άσπονδους φίλους μας και δανειστές, αλλά έχουν και αβάντα πολλούς επίορκους πολιτικούς μας, καλούμαστε να δίνουμε ακόμη και τις απλούστερες μάχες της βιωτής, να αλλάξουμε τη δυσμενή ροή των πραγμάτων, να αλλάξουμε τη μοίρα αυτού του τόπου και να ανασυγκροτήσουμε, να σώσουμε την Πατρίδα μας και να δώσουμε μια άλλη, πιο ελπιδοφόρα προοπτική στο μέλλον των παιδιών μας. Είναι απαραίτητο -κόντρα στους ..Καλικάντζαρους που περιγράφω πιο πάνω- για να ξαναγυρίσει στην Ελλάδα μας η δουλειά και η προκοπή, η αξιοκρατία και η δικαιοσύνη, οι αξίες και το πνεύμα του επίγειου» «Παράδεισου» πάνω στον οποίο ζούμε και να τον καταστήσουμε και πάλι αξιοσέβαστο σε εχθρούς και φίλους.

Οι πάντες -σχεδόν- γύρω από την Ελλάδα και τον Ελληνισμό φοβάμαι πως κάνουν τα πάντα για να δυσκολέψουν (με κάθε τρόπο) πολλά από τα σχετικά με το περιβόητο πρόβλημα γύρω από τη νέα, επίσημη ονομασία των Σκοπίων. Και κάτι μου λέει πως στο τέλος μόνο εμείς δεν θα είμαστε (πάλι) οι κερδισμένοι.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα γράφει επί του παραπάνω θέματος ο αρθρογράφος της «Καθημερινής» Παντελής Μπουκάλας, τονίζοντας: «Οταν ανοίξει ένα παράθυρο θα ΄ναι παρηγορία», βεβαιώνει ο Κ.Π. Καβάφης στα μισά του ποιήματός του «Τα παράθυρα», πριν υποχωρήσει στην οικεία του επιφυλακτική μελαγχολία και στο φόβο για τα άγνωστα «καινούρια πράγματα», που πιθανόν «θα δείξει» το φως. Σαν «παράθυρο ευκαιρίας» για την επίλυση ενός χρόνιου προβλήματος που ταλανίζει την Ελλάδα και την ΠΓΔΜ προβάλλεται από την κυβέρνηση και τμήμα της αντιπολίτευσης η διεθνής πολιτική συγκυρία: οι ΗΠΑ επείγονται, για τους δικούς τους ως συνήθως λόγους, στη δε γειτονική χώρα η κυβέρνηση απομακρύνεται από τον αλυτρωτισμό των εθνικιστών προκατόχων της. Αλυτρωτισμός ο οποίος εκδηλώθηκε και με το τερατωδώς κακόγουστο αρχαιόπληκτο κιτς που φόρτωσε ο Νίκολα Γκρούεφσκι στην πόλη των Σκοπίων. Μολαταύτα, οι επιφυλάξεις είναι αναγκαίες. Τις καθιστούν υποχρεωτικές όχι τόσο τα «καινούρια πράγματα», που ίσως φανούν με το άνοιγμα του «παράθυρου ευκαιρίας», όσο τα παλιά, γνωστά και τετριμμένα που ορθώνονται ήδη μπροστά μας.» Και καταλήγει ο αρθρογράφος: «Τίποτε πιο γνωστό και πιο παλιό από τη μικροκομματική υστεροβουλία που φτιασιδώνεται, για να υποκριθεί την εθνωφελή γενναιότητα. Γι’ αυτό και το παράθυρο προς τον Βορρά θα μείνει και τώρα κλειστό.» Πολύ το φοβάμαι, επαναλαμβάνω.

Δεν έχουν τέλος οι πειραματισμοί στην Παιδεία… Αυτή τη φορά το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής βάζει στο στόχαστρο τους βαθμούς στα Γυμνάσια. Ουσιαστικά το ΙΕΠ θέλει οι μαθητές, αντί να βαθμολογούνται με άριστα το 20, να βαθμολογούνται με άριστα το Α, με Α, Β, Γ δηλαδή, όπως γίνονταν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Στόχος, σύμφωνα με τα «Νέα», είναι να περιοριστεί η βαθμολογική πίεση στο Γυμνάσιο και τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού (στην πέμπτη και στην έκτη τάξη του δημοτικού σήμερα τα παιδιά δεν βαθμολογούνται με Α, Β, Γ, αλλά με άριστα το 10).

Με αφορμή τους σχεδιασμούς της Κυβέρνησης και του Υπουργού Παιδείας για την κατάργηση των βαθμών στα σχολεία, ένας καθηγητής γράφει στο διαδίκτυο: «Εγώ πάλι λέω να μην βάζουν καθόλου βαθμούς… Σιγά… Ας γίνουν όλα τα παιδιά ίσα και όμοια… Να υπάρχει άμιλλα, ως προς το ποιος θα φτάσει πιο γρήγορα το χαμηλότερο επίπεδο… Άλλωστε η δράκα αυτών που κυβερνούν πήραν τα πτυχία τους μέσα από τα κόμματα και τις φοιτητικές παρατάξεις… Δεν προσπάθησαν, δεν μόχθησαν, δεν ένιωσαν την απογοήτευση της αποτυχίας ή την ικανοποίηση της επιτυχίας. Και είδατε που έφτασαν; Έγιναν Πρωθυπουργοί και Υπουργοί! Αμέ!!! Άλλοι έγιναν καθηγητές Πανεπιστημίων και Πολυτεχνείων, χωρίς να έχουμε δει ποτέ τα πτυχία τους!!! Γιατί να προσπαθούν λοιπόν οι μαθητές να γίνουν άριστοι; Τι θα πετύχουν; Η θλίψη που νιώθω για την ισοπέδωση της Παιδείας -μέσω της απαξίωσης της αριστείας- δεν λέγεται…» Πες τα, Χρυσόστομε…

Διαβάζω ότι με προσωπική του απόφαση, ο Μητροπολίτης Χίου Μάρκος έβαλε τέλος στην τέλεση γαμο-βαπτίσεων, προκαλώντας αντιδράσεις σε πιστούς κυρίως. Με προφορική του εντολή, που φαίνεται ότι έδωσε πριν λίγο καιρό κατά τη διάρκεια ιερατικής σύναξης, ο Μητροπολίτης απαγόρευσε την τέλεση γάμων και βαπτίσεων μαζί, μία πρακτική που ενστερνίζονται ολοένα και περισσότερα ζευγάρια. Ο Δεσπότης λέγεται μάλιστα ότι επιτάσσει πλέον την τέλεση των δύο μυστηρίων σε ξεχωριστή εκκλησία και ίσως σε χωριστή ημερομηνία. Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που, για λόγους κυρίως οικονομικούς, πολλά νεαρά ζευγάρια διαλέγουν τη σκέτη συμβίωση ή μόνο τους πολιτικούς γάμους. Αν το δεις, ωστόσο, από τη θρησκειολογική πλευρά, γιατί και τα παιδάκια τους να μένουν αβάφτιστα; Μήπως ένας σοβαρός λόγος που κάποιοι ιεράρχες της Εκκλησίας και κάποιοι ιερείς «βάζουν δύσκολα» είναι ΚΑΙ για το μπεζαχτά τους ή το παγκάρι; Λέω, μήπως…

Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς; Άρχισαν δειλά – δειλά να εμφανίζονται οι προσκλήσεις για τις τελετές κοπής πίτας των τοπικών Συλλόγων. Προλάβετε, προλάβετε…. Γιατί σχεδόν ταυτόχρονα θα αρχίσουν και οι καρναβαλικές εκδηλώσεις, αφού από 19 Φεβρουαρίου (μόλις) θα έχουμε Καθαρά Δευτέρα. Θεού και καιρού θέλοντος λοιπόν, ας επιβάλουμε στο Χειμώνα …συνοπτικές διαδικασίες, να φύγει, να παρέλθει, να αποχωρήσει τάχιστα, ησύχως και αισίως.

«Χλωμές» ή όχι μεθοδεύονται και πάλι οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των αγροτών, που κατ’ έθιμο αναπτύσσονται ανάμεσα στις χειμερινές και τις εαρινές καλλιέργειες. Το φαινόμενο θυμίζει λίγο την καθιερωμένη γενικευμένη άσκηση συνδικαλιστικής …γυμναστικής. Και τούτο, όχι βέβαια επειδή λύθηκαν τα μεγάλα και άλυτα προβλήματα του αγροτικού κόσμου. Το αντίθετο μάλιστα… Οι αγρότες στενάζουν, υπομένοντας τα δύσκολα της οικονομίας μας, το αγροτικό εισόδημα συρρικνώνεται μέρα με τη μέρα, διαρκώς, ενώ το μέλλον της αγροτικής οικογένειας σκοτεινιάζει επίσης διαρκώς. Κάπως αλλιώς πρέπει να ανακατέψουν -οι ίδιοι οι αγρότες- την …τράπουλα των διεκδικήσεων.

Και να που, εκτός από τα οικονομικά προβλήματα πολλών ανθρώπων, ατομικά και οικογενειακά, που οδηγούν πολλούς αδύνατους να λυγίσουν κάτω από το βάρος τους και καταλήγουν στην αυτοχειρία, έχουμε συχνά και εγκλήματα ή αυτοκτονίες, με κίνητρο το …ερωτικό πάθος. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, ωστόσο, γίνεται κανονικό …πάρτι στο διαδίκτυο, καθώς η δημοσιογραφία της «κλειδαρότρυπας» αποθεώνεται, με απανωτές αναρτήσεις, που βρίθουν από γαργαλιστικές λεπτομέρειες, ελάχιστα πειστικές ωστόσο, που το πρώτο ίσως που κάνουν είναι να προσβάλουν τη μνήμη, την τιμή και την υπόληψη των θυμάτων. Άντε, να δούμε πότε (πέραν από την πολιτισμική αυτοπροστασία της ίδιας της κοινωνίας) θα βρεθούν οι μηχανισμοί εκείνοι που θα μας προστατέψουν από τα ψέματα και τη …σάλτσα τέτοιων ειδήσεων.

Από τον Δημοτικό Σύμβουλο Βόλου κ. Νικ. Κανελλή, δημοσιεύτηκε ανακοίνωση με τίτλο: «Αερορύπανση, να την κόβεις με το μαχαίρι…», που αναφέρει τα εξής: «Το πρόβλημα της αερορύπανσης στο Βόλο είναι γνωστό, χρόνιο και δυστυχώς εκτός ελέγχου. Τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν τους τελευταίους μήνες από την Περιφέρεια Θεσσαλίας απλά επιβεβαιώνουν αυτό που οι κάτοικοι της πόλης ζούνε καθημερινά. Από τις αρχές του χειμώνα, τις βραδινές ώρες η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική, αφού η αιθολομίχλη φαίνεται με γυμνό μάτι και «κόβεται με το μαχαίρι», καθώς ο κόσμος έχει στραφεί μαζικά στα τζάκια και στις ξυλόσομπες. Λόγω της μαζικής φτώχειας πολλοί άνθρωποι καίνε ό,τι βρούνε και συχνά ακατάλληλα υλικά. Σύμφωνα με την Περιφέρεια Θεσσαλίας, υπήρξαν μέρες το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο, όπου η πόλη μετατράπηκε σε πραγματικό θάλαμο αερίων, αφού οι συγκεντρώσεις των μικροσωματιδίων ΡΜ10 και ΡΜ2,5 ξεπέρασαν κατά πολύ το όριο των 50 μgr/m3 φτάνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις μέχρι και τα 409μgr/m3!» Λέτε κάτι τέτοιο να συμβαίνει μόνο στο Βόλο; Την αιθαλομίχλη στον Αλμυρό (π.χ.) ποιος και πότε τη μέτρησε;

Δεν μπορείς να δημιουργήσεις εμπειρία. Πρέπει να την υποστείς.

Μη στεναχωριέσαι όταν στη ζωή σου έρχονται δύσκολες καταστάσεις. Αν η ζωή μας ήταν μια διαρκής λιακάδα, θα μετατρεπόταν σε έρημο.

Στη μέση του χειμώνα, ανακάλυψα τελικά ότι μέσα μου υπάρχει ένα αόρατο καλοκαίρι. Και αυτό με κάνει ευτυχισμένο. Γιατί σημαίνει πως όσο σκληρά και να με πιέζει ο κόσμος, μέσα μου, υπάρχει κάτι πιο δυνατό και καλύτερο, που αντιστέκεται σε αυτή τη πίεση. (Albert Camus).

Καμιά καταιγίδα δεν διαρκεί για πάντα. Ο ήλιος πάντα επιστρέφει.