Η ατζέντα του «Λαού» του Αλμυρού – γράφει η Βιβή Τσιντσίνη

– έκδοση 16-12-2017

Φωτι(η)σμένος άνθρωπος

Έφυγε από τη ζωή ο Φώτης του Βόλου… ο ερημίτης, φίλος. Αν έχω σωστά τα δεδομένα… που μάλλον τα έχω… πρώτος δημοσίευσε συνέντευξή του ο πατέρας μου στο βολιώτικο περιοδικό τότε «Ώρες». Αυθόρμητα και αναίτια έγραψα λίγες αράδες όταν πληροφορήθηκα ότι έφυγε (;) από τη ζωή:

Σπάνια σε έβλεπα στη Νέα Ιωνία… Μια μέρα σε είδα καταβεβλημένο να κοιτάς… χωρίς να βλέπεις. Από ένστικτο σταμάτησα και σου έδωσα το κολατσιό μου. Το δέχθηκες και με καλημέρισες. Ήταν Παρασκευή… Τη Δευτέρα περίμενες στο ίδιο σημείο. Μου κούνησες τα χέρια να σταματήσω. Φοβήθηκα λίγο, αλλά σταμάτησα το αυτοκίνητο. Άνοιξες το πανωφόρι σου και μου έδωσες ένα μπουκέτο αγριολούλουδα. Απολογήθηκες “αυτά έχω να σου δώσω… ένα ευχαριστώ και μια καλημέρα”. Φώτη, εκπαίδευσες όσους είχαν μάτια να σε δουν… όσους είχαν αυτιά να σε ακούσουν. Αδιαφορούσες για όσους σε περιγελούσαν. Εκπαίδευσες μια γενιά πρόθυμων, ότι υπάρχει και άλλη, εναλλακτική ζωή, με άλλες ποιότητες και αξίες. Αυτή η άλλη, που κανείς μας δεν τόλμησε να ακολουθήσει. Αυτό που θα μας λείψει είναι η προβολή του άλλου, του ελεύθερου, του καλοσυνάτου. Αυτή η προβολή που δεν ακολουθήσαμε, αλλά παρατηρούσαμε και ρουφούσαμε. Μια ελπίδα ολοφάνερη, αλλά ανέγγιχτη. Δεν έφυγες. Δεν θα φύγεις. Θα σεργιανάς στις προβολές τις άδολης καλοσύνης. Στις προβολές της καλημέρας, του ευχαριστώ και της ομορφιάς της ψυχής. Στο αγριολούλουδο, που διαβιοί παράταιρο, ευγενικό, αλλά ευτυχώς -ακόμη- διάσπαρτο!

Δεν το κατάλαβα, χικ!

Ανάρπαστο έγινε το μέρισμα από το 30% του πληθυσμού που το δικαιούταν… Αυτό το 30% του πληθυσμού έσπευσε στις τράπεζες για αναλήψεις το ίδιο 24ώρο. Θα ‘θελα, να μας διευκρινίσουν αυτό το πληθυσμού, αλήθεια. Δεν είμαι αχάριστη… αλλά πληθυσμού εννοούν τους Έλληνες, ή όσους διαμένουν στην χώρα; Βεβαίως και πρέπει να υπάρχει για όλους κοινωνική πολιτική, αλλά βρε αδέρφια, ως νοικοκυρά, τα ξέρω κάπως αλλιώς τα πράγματα. Δηλαδή… πρώτα φροντίζεις τα του οίκου σου, ταΐζεις τα παιδιά σου… και αμέσως μετά, ξεχνάς τα «υποδέλοιπα» υλικά κτλ και βοηθάς τα παιδιά όλου του κόσμου. Εμείς, οι έλληνες… τα παιδιά μας τα ‘χουμε χορτάτα; Ρεύμα έχουν τα σπίτια τους; Ρούχα και παπούτσια τα παιδιά μας έχουν; Αν έχω λάθος εκτίμηση ότι μεγάλο μέρος του λαού μας πεινάει (μερικοί δεν πήραν και μέρισμα), ζητώ ταπεινά συγνώμη.

Σε κάθε περίπτωση, το μέρισμα δεν έφτασε για τίποτε. Οι ουρές αμείωτες σε ταμεία για ΔΕΗ, νερό, τηλέφωνο… μάρκετ και λίγοι και για ρουχισμό, ένδυση, υπόδυση.

Μου θύμισε την ταινία που ο μεθυσμένος ζητάει να δοκιμάσει αν το κρασί είναι καλό… και αφού τον κερνάνε φωνάζει «χικ! Βάλε μου ακόμη ένα, δεν το κατάλαβα».

Θα πέσει να με πλακώσει

Να πέσει το Δέντρο να με πλακώσει… αν λέω ψέματα… αλλά η αλήθεια να λέγεται! Την Κυριακή στο άναμμα, ήταν πολύ όμορφα! Τα φαναράκια, οι τυμπανιστές caracatoo, οι χορωδίες μας, τα λαμπιόνια, δημιούργησαν μια μαγευτική ατμόσφαιρα. Παρεπιπτόντως… το δέντρο γέρνει ή εγώ στραβοπατούσα στο παγκάκι που ήμουν ανεβασμένη;

Ο φιλάνθρωπος Αλμυρός

Και φέτος, αισθάνομαι περήφανη που είμαι μέρος αυτής της κοινωνίας. Φορείς, σύλλογοι, αλλά και μεμονωμένα οι πολίτες προσφέρουν απλόχερα, λίγα, πολλά ή περισσότερα, ό,τι μπορεί ο καθένας για όσους το έχουν ανάγκη. Με χαρά δημοσιεύουμε και παρακολουθούμε αυτό το δώσιμο καρδιάς, αλληλεγγύης. Εύχομαι να φτάσει για όλους! Καλές γιορτές να έχουμε!