Αφιέρωμα σε έναν αγαπημένο πειρασμό… στον ένοχο της γλυκύτατης γωνιάς Μιχοπούλου – Βασ. Κωνσταντίνου κ. Τάσο Καζή – έκδοση 9-9-2017

Δεν θα μπορούσε να απουσιάσει από τα Νοσταλγικά Αφιερώματα του «Λαού του Αλμυρού», ένας γνωστός μας, αγαπημένος πειρασμός… Ο «ένοχος» της γλυκύτατης γωνιάς του Αλμυρού, ο κύριος Τάσος Καζής.

Ο κ. Τάσος Καζής γνωστός και αγαπητός στην τοπική κοινωνία, ευγενικός και μετριόφρων, άριστος οικογενειάρχης με εργατικότητα, μεράκι αλλά και θαυμαστή προσήλωση στους στόχους του, κατάφερε να καταξιωθεί στο χώρο της ζαχαροπλαστικής.

Οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής του Αλμυρού, του έχουν δείξει έμπρακτα τη στήριξή τους, ενώ έχει διακριθεί Πανελλαδικά αποκτώντας βραβεία ζαχαροπλαστικής σε Εκθέσεις και Διαγωνισμούς.

Γεννημένος στο Κρόκιο, ο κ. Τάσος αναφέρει πως έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια. Οι γονείς του, Στέλιος Καζής και Βασιλική Κουτσαμανή προσπαθούσαν να εξασφαλίζουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για τα τέσσερα παιδιά τους, σε εποχές δύσκολες για μια πολύτεκνη οικογένεια. Για το λόγο αυτό, άρχισε να εργάζεται στην τρυφερή ηλικία των 9 ετών περίπου.

Χαρακτηριστικά αφηγείται: « Κατάφερα να τελειώσω το Δημοτικό, όμως τα καλοκαίρια που δεν είχα σχολείο, έβρισκα διάφορες δουλειές για να βοηθήσω στην επιβίωσή μας. Όταν ήμουν περίπου 9 ετών, στην Γ’ τάξη του Δημοτικού, δούλεψα ως βοηθός κουρέα, ενώ αργότερα στην Ε’ και στην ΣΤ’ Δημοτικού, δούλεψα σε ένα τύπου τυροκομείο όπου έπηζα τυρί. Τελειώνοντας το Δημοτικό, από τα 12 μέχρι τα 14, εργάστηκα στον φούρνο του Μπαγλατζή.

Λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζαμε, αποφάσισα να πάω στην Αθήνα για δουλειά. Εκεί έμενε ο ένας αδελφός της μητέρας μου, ο οποίος με φιλοξενούσε. Αρχικά έπιασα δουλειά σε ένα ζαχαροπλαστείο που βρισκόταν κοντά στην Αμερικανική Πρεσβεία, στην Πλατεία Μαβίλη. Όπως καταλαβαίνετε ήμουν το παιδί για όλες τις δουλειές. Μετέφερα κυρίως τα γλυκά από το εργαστήριο στο ζαχαροπλαστείο. Παρόλο που δεν είχα αναλάβει κάποιο σημαντικό πόστο, μου άρεσε πολύ η δουλειά. Παρατηρούσα πάντα τους μάστορες που «κολλούσαν» και στόλιζαν τις τούρτες. Μετά από 4 – 5 χρόνια δουλειάς, μια μέρα με φώναξε ο μάστορας και μου είπε να καθίσω μαζί του για να «κολλήσουμε» τούρτες. Φυσικά δεν αρνήθηκα και ξεκινήσαμε τη δουλειά. Απορροφήθηκα τόσο πολύ σε αυτό που έκανα, που οι συνάδελφοι σταμάτησαν τις δουλειές τους και με κοιτούσαν με περιέργεια. Με το μεράκι και τον ζήλο που επέδειξα, κατάφερα σε σύντομο χρονικό διάστημα να «κολλήσω» τις διπλάσιες τούρτες από εκείνον. Δεν είναι κάτι που λέω για να περιαυτολογήσω, απλώς εκείνη την ημέρα κατάλαβα πόσο αγαπάω αυτή τη δουλειά».

Φτάνοντας στην ηλικία των 20 ετών περίπου, ο κ. Τάσος κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του ως φαντάρος. Ήταν η μοναδική περίοδος στη ζωή του, κατά την οποία σταμάτησε να δουλεύει. Αστειευόμενος βέβαια τόνισε πως ενώ στην αρχή είχε καταταγεί ως ελεύθερος σκοπευτής, τελικά λόγω ειδικότητας κατέληξε στα μαγειρεία.

Μετά το πέρας της θητείας του, επέστρεψε στην Αθήνα. Ο μάστορας που δούλευαν στο ίδιο ζαχαροπλαστείο, τον κάλεσε να δουλέψει μαζί του ως βοηθός του. Το μαγαζί βρισκόταν πίσω από το ξενοδοχείο «Χίλτον», και είχαν αναλάβει να ετοιμάζουν τον μπουφέ. Υπήρχε τεράστια ποικιλία τόσο σε αλμυρά σνακ όσο και σε γλυκά. Η δουλειά και η εξέλιξή του σε αυτή ήταν το κύριο μέλημά του.

Στον Αλμυρό επέστρεφε τα καλοκαίρια για τις διακοπές του. Ένα από αυτά τα καλοκαίρια γνώρισε την κα Φωτεινή και ένα χρόνο μετά τη γνωριμία έγινε και ο γάμος. Αναφερόμενος σε εκείνη ο κ. Τάσος τονίζει πως είναι ο άνθρωπός του. Η κα Φωτεινή τον βοήθησε να πιστέψει στα όνειρά του και να τα πραγματοποιήσει. Έζησαν παντρεμένοι 2 χρόνια περίπου στην Αθήνα και αφότου απέκτησαν τον γιό τους Στέλιο, αποφάσισαν να επιστρέψουν στον Αλμυρό και να δημιουργήσουν τη δική τους επιχείρηση.

«Με τη στήριξη της Φωτεινής, κατάφερα να πάρω την απόφαση να επιστρέψω στον Αλμυρό και να ανοίξουμε τη δική μας επιχείρηση. Το μαγαζί βρισκόταν απέναντι από το μαγαζί του Μάγγα με τα ηλεκτρικά. Κατά την προετοιμασία του και την ημέρα που είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, έγινε ο σεισμός του 1980. Αρχικά αγχώθηκα καθώς μόλις είχαμε τακτοποιήσει τα ψυγεία και ετοιμαζόμασταν να ανοίξουμε. Το συγκεκριμένο κτίριο δεν υπέστη ζημιές, οπότε συνεχίσαμε κανονικά. Το παράδοξο είναι πως αφού ανοίξαμε το μαγαζί, εκτός από ζαχαροπλαστείο, λειτουργούσε και ως πιτσαρία. Δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο στον Αλμυρό και μετά από παρότρυνση κάποιου γνωστού μας πήραμε την απόφαση να το λειτουργήσουμε και με τους δύο τρόπους. Δουλεύαμε με εξοντωτικούς ρυθμούς εφόσον το πρωί φτιάχναμε γλυκά και το βράδυ πίτσες.

Το θετικό ήταν πως σύντομα άνοιξε και δεύτερη πιτσαρία στην πλατεία του Αλμυρού, οπότε μπορούσα πλέον να κρατήσω μόνο το ζαχαροπλαστείο. Παράλληλα αποκτήσαμε και την κόρη μας. Ευτυχώς καταφέραμε να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της δουλειάς με τη στήριξη των πεθερικών μου κυρίως, οι οποίοι μας βοήθησαν με τη φύλαξη των παιδιών.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, ο κόσμος του Αλμυρού μας «αγκάλιασε» προτιμώντας μας για τις αγορές του. Ενδεικτικά, το πρώτο Πάσχα που λειτούργησε το μαγαζί, παρασκευάσαμε 60 kg τσουρέκι. Τον επόμενο χρόνο, η παραγωγή αυξήθηκε σε 150 kg και μέσα σε τρία χρόνια φτάσαμε στο ανώτατο όριο παραγωγής που ήταν τα 1.450 kg. Θυμάμαι μέσα και έξω από το μαγαζί, να περιμένει κόσμος στην ουρά και να απλώνουν τα χέρια για να πάρουν ένα τσουρέκι. Η δουλειά τότε εξελισσόταν αδιάκοπα. Η επιχείρηση παρέμενε οικογενειακή και προσπαθούσαμε συνεχώς για το καλύτερο.

Όνειρο ζωής ήταν πλέον να δημιουργήσω το δικό μου ζαχαροπλαστείο. Κάποια στιγμή με ενημέρωσε ο Χρήστος Καρμάλης πως πωλούταν το κτίριο στο οποίο στεγάζεται το μαγαζί μας μέχρι σήμερα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφάσισα να το αγοράσω για να στήσω το δικό μου ζαχαροπλαστείο. Με τη Φωτεινή να βρίσκεται πάντα στο πλευρό μου, καταφέραμε όλα όσα έχουμε σήμερα, των οποίων άξιοι συνεχιστές είναι τα παιδιά μας».

Κατά τη διάρκεια της πορείας του ως ζαχαροπλάστης, η αγάπη που έχει για τα γλυκά και η καλλιτεχνική του φύση, τον ώθησαν να συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις και διαγωνισμούς ζαχαροπλαστικής. Η πρώτη του συμμετοχή ήταν στην έκθεση «Αρτόζα» το 1998, όπου παρουσίασε το Μουσείο της Μακρινίτσας φτιαγμένο από ζάχαρη και καραμέλα. Όπως ήταν αναμενόμενο, κατάφερε να κερδίσει την πρώτη θέση και έτσι ο κόπος τριών μηνών ανταμείφθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μετά από την πρώτη του συμμετοχή, ακολούθησαν πολλές εκθέσεις και συνέδρια στα οποία πάντοτε είχε να παρουσιάσει κάποιο ξεχωριστό έργο και να διακριθεί.»

Αξίζει να αναφέρουμε ότι έχει κατακτήσει περισσότερους από 21 τίτλους βραβείων.

Στο κλείσιμο της συζήτησης ο κ. Τάσος ανέφερε: «Άξιος συνεχιστής της οικογενειακής επιχείρησης είναι πλέον ο γιός μου ο Στέλιος. Μαζί με τον ανιψιό μου Γιάννη δουλεύουν στο εργαστήριο του ζαχαροπλαστείου και συνεχίζουν να κρατούν σε υψηλό επίπεδο την ποιότητα της επιχείρησης. Μετά τη συνταξιοδότησή μου, έχω γίνει ξανά το παιδί για όλες τις δουλειές είναι ένας τρόπος να απασχολούμαι μ’ αυτό που αγαπάω».

Τα κομψοτεχνήματα ζάχαρης του κ. Τάσου και των παιδιών που ακολουθούν, θεωρούμε πως είναι ένα μοναδικό θέαμα… Ίσως να μπορούσε να αποτελέσει μια πρωτότυπη έκθεση, η οποία θα προσέλκυε επισκέπτες σχολών ζαχαροπλαστικής στον Αλμυρό. Ένα από τα καλλιτεχνήματά του διαθέτει η εκδότριά μας Βιβή Τσιντσίνη, καθώς αποτέλεσε δώρο αγαπημένο, το οποίο αναλλοίωτο, το διατηρεί ως έκθεμα στο σπίτι της 16 χρόνια τώρα.

Ο κ. Τάσος είναι τόσο μετριόφρων που αν δεν συνέλλεγαν άλλοι φωτογραφίες από βραβεύσεις και δημιουργίες, δεν θα είχε καμία σήμερα. Πρέπει όμως να αποδίδουμε σ’ αυτούς που προσφέρουν φόρο τιμής και έτσι θα πούμε για τον κ. Τάσο, ότι δεν αρνήθηκε πρόταση για στήριξη ευπαθών ομάδων, προσφέροντας υλικά, αλλά και ατελείωτες ώρες εργασίας γι’ αυτό τον σκοπό, όπως και άλλοι επαγγελματίες της περιοχής.

Ο Αλμυρός έχει να αναδείξει πολλούς καθημερινούς ήρωες, επαγγελματίες, λάτρεις της δουλειάς τους… κάποιοι από τους οποίους είναι πιο «ένοχοι» από τους άλλους, πιο γλυκείς! Κύριε Τάσο, ευχόμαστε να καμαρώνετε για πολλά χρόνια, τα παιδιά που ανέλαβαν να συνεχίζουν και να εξελίσσουν τη δουλειά σας και εσείς πατρικά να συμβουλεύετε και να δημιουργείτε με τη σύζυγό σας, στη δουλειά που ήταν και είναι μαζί με την οικογένειά σας η ζωή σας ολόκληρη! Ευχαριστούμε για τον χρόνο σας, για την τιμή που μας κάνατε.

Χριστίνα Τοσούδη