ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 22-7-2017

Χαλάζι τον Ιούλιο

και ο καιρός τρελάθηκε.

Λες κι ήταν στα …μνημόνια,

το καλοκαίρι χάθηκε.

Πόλεμος για γερά νεύρα, με τις ισχυρότερες χώρες του κόσμου να …βολτάρουν γύρω από το θαλάσσιο οικόπεδο της Κύπρου που άρχισαν οι κολοσσιαίου οικονομικού ενδιαφέροντος γεωτρήσεις…. Ότι θα μας βγουν σε καλό, είναι βέβαιο, παρ’ όλο από τον «μεζέ» θα πάρουν αρκετοί, ακόμη και οι άσχετοι. Η προσευχή μας, όμως, να επικεντρωθεί στο να γίνουν και να προχωρήσουν όλα αυτά αναίμακτα.

Μόλις είχαν τελειώσει άδοξα οι κυπριακές συνομιλίες στο Κραν Μοντανά, το γαλλικό σκάφος – γεωτρύπανο West Capella, άρχισε στο οικόπεδο 11 τη γεώτρηση, συνοδευόμενο από γαλλικές φρεγάτες, αλλά και τον διακριτικό προστατευτικό κλοιό αμερικανικών, ισραηλινών και ελληνικών σκαφών, οι Τούρκοι έκαναν ασκήσεις με πραγματικά πυρά βόρεια της Κύπρου, πολεμικά τους αεροσκάφη πετούσαν και στα νότια της Κύπρου, ενώ ως αντιπερισπασμό έστελναν το σεισμογραφικό «Μπαρμπαρός», να διεξάγει τάχα έρευνες στη θαλάσσια περιοχή της κατεχόμενης Μόρφου, με τη συνοδεία τουρκικών πολεμικών σκαφών και υποβρυχίων. Σε αυτό το ηλεκτρισμένο κλίμα, ο πρωθυπουργός, με γλώσσα αδόκητη και αδόκιμη, παρομοίασε την τουρκική ηγεσία με σκύλο του γαβγίζει. Είπε, ως γνωστόν: «Για την εξωτερική πολιτική έχω μια ρήση στο μυαλό μου: αποτελεσματικότερος σκύλος δεν είναι αυτός που γαβγίζει πολύ. Αυτός που είναι καλός φύλακας δεν χρειάζεται να γαβγίζει. Εμείς δεν έχουμε μεγάλες κορώνες, ούτε γαβγίζουμε πολύ, προασπίζουμε όμως αποτελεσματικά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα». Και, ως σχολιασμό του υπεράνω, αντιγράφω το επιμύθιο από το site liberal: «Οι όποιες εμπλοκές, λύσεις και διευθετήσεις (εννοεί στο οικόπεδο 11 της Κυπριακής ΑΟΖ), θα γίνουν για μας, χωρίς εμάς, καθώς θα είναι παιχνίδι για «μεγάλα παιδιά». Με αυτή τη λογική, όταν ο κ. Τσίπρας κάνει λογοπαίγνια με γειτονικούς σκύλους, δεν διακινδυνεύει τίποτα. Απλώς μας προσβάλει, γιατί είναι ο πρωθυπουργός μας.» Σοφόν και σαφές…. Όταν προ των τεράστιων συμφερόντων που άρχισαν να παίζονται στην περιοχή οι μεγάλες δυνάμεις καραδοκούν, καλώς ή κακώς τι δουλειά έχουν τα …..ποντικάκια που βρυχώνται, Τσίπρας δηλαδή, αλλά και ο Ερντογάν, από την άλλη μεριά;

Και να μην ξεχνάμε, πως «όταν μαλώνουν τα βουβάλια, τσαλαπατιούνται τα βατράχια».

Πάντως αυτός ο παρανοϊκός «σουλτάνος» της Άγκυρας, δείχνει τόσο απελπιστικά στριμωγμένος, που είναι να γελάς μαζί του. Μόνο τα …κλάματα δεν έχει βάλει ακόμη, από την τεράστια πίτα που δεν πρόκειται να φάει, από το βυθό της θάλασσας, γιατί απλά δεν του ανήκει. Μέχρι και το …πυρηνικό Πακιστάν έβαλε να μας απειλήσει («οι εχθροί της Τουρκίας είναι και δικοί μας εχθροί»). Παρά τις πολλές διεθνείς πληγές που έχει ανοίξει σε βάρος της χώρας του, ο ανεκδιήγητος δικτάτορας της γείτονος χώρας κάνει μια ύστατη προσπάθεια να πιαστεί από τα …μαλλιά του και τάχα πως δεν καταλαβαίνει, ότι το γεωπολιτικό παιχνίδι αλλάζει άρδην και ραγδαία στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής.

Πώς αλλιώς πρέπει να το αναλύσει και να το διατυπώσει κανείς για να καταλάβουν οι κυβερνώντες, ότι πρέπει άμεσα και πάση δυνάμει να χαλαρώσουν τη φορομπηχτική θηλιά που έχουν περάσει στο λαιμό των περισσοτέρων Ελλήνων; Δεν πάει άλλο ούτε μπορεί να πάει παραπέρα, για πολύ ακόμη. Όπως τονίζει και η «Καθημερινή», «χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται σκληρά και παράγουν αναρωτιούνται πλέον αν έχει νόημα να συνεχίσουν να το κάνουν σε αυτόν τον τόπο. Οι φόροι είναι πλέον κυριολεκτικά εξοντωτικοί. Τα όποια αποθέματα «λίπους» έχουν τελειώσει. Η κυβέρνηση δεν νοιάζεται γιατί το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να διορίσει, να κάνει παροχές και να φροντίζει αυτούς που θεωρεί πελάτες της. Όποιος, Έλληνας ή ξένος, τεχνοκράτης συνέταξε το σχέδιο που εφαρμόζεται τώρα και αποτυπώνεται στα εκκαθαριστικά είναι προφανώς άσχετος ή απλά τον ενδιέφερε «να βγαίνουν τα νούμερα». Ε, λοιπόν, δεν θα βγουν στο τέλος. Γιατί αυτοί οι φόροι δεν αντέχονται. Ειδικά όταν καταλήγουν σε μία μαύρη τρύπα φαυλότητας και διαχειριστικής ανεπάρκειας.» Ειδικότερα, για τους επαγγελματίες και τον ιδιωτικό τομέα, να προσθέσω, ότι δεν είναι δυνατόν να νομοθετούν και να μας «στραγγίζουν» χαρτογιακάδες, που δεν έχουν κάνει ούτε ένα μεροκάματο στη ζωή τους ή δεν έχουν αποτολμήσει ποτέ να ιδρύσουν και να λειτουργήσουν ακόμη και μια μικρή ιδιωτική επιχείρηση, για να δουν τη …γλύκα της καθημερινής βιοπάλης και της μόνιμης αγωνίας για το μεροκάματο.

Αν είχα την τεχνική δυνατότητα να διαχειρίζομαι πράγματα σ’ ένα (οποιοδήποτε) τηλεοπτικό κανάλι, θα έβαζα -σε αντιδιαστολή- μία πολιτική συζήτηση, ανάμεσα σε σύγχρονους κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους, αλλά και μια άλλη, με τους π.χ. προ 20ετίας εκπροσώπους της τότε συμπολίτευσης και της τότε αντιπολίτευσης. Νομίζω ότι θα ήταν τραγικά απογοητευτική η σύγκριση, για το πόσο ίδια είναι τα πράγματα και στις δυο περιπτώσεις, πόσο μοιάζουν μεταξύ τους οι …σκυλοκαβγάδες του τότε με τους σημερινούς κι ας άλλαξαν πρόσωπα και ρόλοι.

Ακόμη και ο πιο ανεκτικός τηλεθεατής θα διαπίστωνε, ότι η ίδια ξύλινη γλώσσα κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο, ο ίδιος και ίσως χειρότερος λαϊκισμός διαποτίζει την πλειονότητα των εκατέρωθεν επιχειρημάτων, αλλά και την ίδια πικρία, απογοήτευση εισπράττει από τους εκπροσώπους του ο πολίτης. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που γράφει κάπου ο Παπαχελάς: «Η κυβέρνηση κάνει, δε, ένα μεγάλο λάθος. Θεωρεί ότι εξιλεώνεται για τους μεγάλους συμβιβασμούς που έχει κάνει όταν αμολά τα «ντόπερμαν». Δεν είναι έτσι. Οι ψηφοφόροι που έμαθαν στη χυδαία ακρότητα ξέρουν να διακρίνουν τον ιμιτασιόν αντισυστημικό λόγο από τον αυθεντικό. Ο κίνδυνος για τον κ. Τσίπρα είναι να τον αναζητήσουν αλλού στις επόμενες εκλογές. Το έχουμε ξαναπεί, όποιος ταΐζει το αχόρταγο κτήνος του λαϊκισμού βρίσκεται στο τέλος αμήχανος να κοιτάει τα δόντια του. Όσο για τη Νέα Δημοκρατία, πρέπει να ξεφορτωθεί τους εκφραστές του ξύλινου λόγου, τα φθαρμένα υλικά που μοιάζουν με παλιομοδίτες ηθοποιούς που ξαναπαίζουν για εικοστή χρονιά την ίδια επιθεώρηση. Δεν αρκούν ο αρχηγός και 5 – 6 ακόμη σοβαροί για να δοθεί νέο στίγμα. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να βρεθούν νέοι ή άφθαρτοι άνθρωποι για να μπουν στην πολιτική στις μέρες μας. Πληρώνουμε, ως κοινωνία και ως δημοκρατία, μεγάλο τίμημα, γιατί έχουμε κάνει ό,τι μπορούμε για να αφήσουμε την πολιτική στους επαγγελματίες των κομμάτων, τους θρασείς ανεπάγγελτους και τους τηλεμαϊντανούς. Όταν σοβαροί και υγιείς άνθρωποι αρχίζουν να νιώθουν ότι στο παιχνίδι εξουσίας παίζουν πια και συμμορίες, απαιτείται πολύ θάρρος για να μπλέξουν. Άλλος τρόπος, όμως, πλην της ριζικής ανανέωσης λόγου και προσώπων, δεν υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε έξοχα το χαρτί του καινούργιου απέναντι στο παλιό. Τώρα που παλιώνει ραγδαία, χρειάζεται κάτι πειστικά νέο απέναντί του.» Πώς όμως θα συντελεστεί αυτή η ποθούμενη και επιβεβλημένη ανανέωση; Ειδικότερα, όταν άλλη είναι η στόχευση και η αναζήτηση προσώπων από τους αμετανόητους πολιτικούς μας αρχηγούς; Όταν π.χ. τα πολιτικά «τζάκια» καλά κρατούν και σχεδόν απρόσκοπτα λανσάρουν και προωθούν τους νεοσσούς τους;

Ευτυχώς που τα τερτίπια του καιρού, οι θερμοκρασιακές αλλαγές και πολλά άλλα, δεν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο, αλλά παγκόσμιο. Το «ευτυχώς» λίγο …μουρλό, γιατί είναι σαφές ότι οι αλλαγές στο κλίμα, για τις οποίες η ανθρωπότητα και κυρίως οι ηγέτες της έχουν τεράστιες ευθύνες, είναι ανησυχητικές και επικίνδυνες. Τοπικά, όμως, η «στεγνή» οικονομικά Ελλαδίτσα μας έχει ανάγκη τον τουρισμό, άρα και το φημισμένο Ελληνικό καλοκαίρι. Και όπως όλα δείχνουν, η φετινή τουριστική μας χρονιά πάει να καταγράψει νέα, παρήγορα και προσοδοφόρα ρεκόρ, που για τα ταμεία μας θα είναι «αίμα».

«Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα»…. Το παλιό, γνωστό αντάρτικο τραγούδι, σε σύγχρονο ριμέικ αφού, μέσα στο κατακαλόκαιρο, σφοδρή ήταν η χιονοθύελλα –από τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας– στον Όλυμπο, όπως άλλωστε είχαν προβλέψει οι μετεωρολόγοι. Οι θερμοκρασίες έγιναν μονοψήφιες, καθώς ο υδράργυρος έπεσε απότομα, λόγω της επέλασης της «Μέδουσας». Πού ακούστηκε;…. Μέδουσες στον …Όλυμπο. Εκείνο που απομένει είναι να δούμε είναι …αγριοκάτσικα και λύκους στην Καράγκιορη.

Ήμαρτον, Κύριε… Αυτή η φωτογραφία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ανάμεσα στο ζεύγος Ρουβά – Ζυγούλη, που πρόσφατα τον επισκέφθηκαν στο Προεδρικό Μέγαρο, μοιάζει σαν οι εν λόγω καλλιτέχνες να έχουν …συλλάβει τον Προκόπη Παυλόπουλο και να τον προσάγουν σε κάποιο …εισαγγελέα.

Ένα γευστικότατο στέκι με σπιτικά φαγητά, απέναντι από το χώρο της Λαϊκής Αγοράς, δημιούργησαν ο Πέτρος και η Αγγελική Φυτιλή, που λειτουργεί τα μεσημέρια από την περασμένη βδομάδα, μοιράζοντας πακέτα και στα σπίτια. Κι όταν λέμε «σπιτικά φαγητά», εμείς οι εργένηδες τουλάχιστον, που δοκιμάσαμε και ξαναδοκιμάσαμε, ξέρουμε καλά τι …εννοούν.

«Η Δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια. Δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους.» (αγνώστου).

Ρωτάει ένας γέρος τη γριά του:

-Λουΐζα, με πόσους άντρες κοιμήθηκες;

-Μόνο μ’ εσένα. Με τους άλλους δεν νύσταζα.

Και τα αδιέξοδα, κάποια στιγμή, το δρόμο δείχνουν.