«Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας»… γιατί τα πάντα μπορούν να συμβούν την Πέμπτη στο Αρχοντικό… στο Κουρί

Τέσσερις νέοι, ο Λύσανδρος, η Ερμία, ο Δημήτριος και η Ελένη, κρύβονται στο δάσος για να ζήσουν τον έρωτά τους μακριά από κανόνες και νόμους. Μία ομάδα μαστόρων που ανυποψίαστοι τριγυρίζουν στο δάσος και κάνουν πρόβα για το έργο τους, βασιλιάδες, ένας γάιδαρος, αλλά κι ο ίδιος ο έρωτας,  μπλέκονται σε τρελές παρεξηγήσεις, ανατροπές και μαγικές παρεμβάσεις από ξωτικά και νεράιδες, που δημιουργούν απίστευτα κωμικά μπερδέματα .  Η αρμονία της φύσης και η τάξη του κόσμου των ανθρώπων μπορεί να γίνει ένας μικρός εφιάλτης, που ευτυχώς διαρκεί τόσο λίγο, όσο και μια νύχτα καλοκαιριού.

Ένα από τα πιο γνωστά και πολυδιάστατα έργα του Σαίξπηρ, γραμμένο το 1595, ένας ύμνος στον έρωτα για τη ζωή, με εντυπωσιακή πλοκή και αστείρευτη φαντασία, όπου το κωμικό με το παραμυθένιο και ονειρικό εναλλάσσονται παιχνιδιάρικα. Ένα έργο για μικρούς και μεγάλους, όπου μπλέκεται ο φανταστικός, χρωματιστός και λίγο απειλητικός κόσμος των νεράιδων και των ξωτικών με τον αληθινό κόσμο των ανθρώπων της καθημερινής ζωής. Ο χώρος και ο χρόνος διαστέλλονται και αναδεικνύεται ένας κόσμος σχετικότητας και αμφισβήτησης.

Το θέατρο και ο έρωτας είναι τα δυο μεγάλα θέματα του έργου. Ο έρωτας ως μαγεία, πάθος, παιχνίδι και θάνατος. Κι ο ηθοποιός , ο βασιλιάς του κόσμου του ονείρου, όπου κρύβονται οι φαντασιώσεις και οι επιθυμίες μας, φιλοδοξεί να κάνει το αδύνατο δυνατό. Να κινητοποιήσει τη φαντασία του θεατή για να γίνει κι αυτός μέτοχος στο «όνειρο».

Σκηνοθεσία    Έφη Σταυροθεοδώρου

Παίζουν

Όμπερον   Αλέκος Καραμπάσης

Τιτάνια      Δήμητρα Θεοδωράκη

Στημόνης   Βασίλης Γιαννουλάκης

Σφήνας       Γιώργος Κανελλόπουλος

Ιππολύτη   Στέλλα Σταυροθεοδώρου

Θησέας     Δημήτρης Ντούκας

Υπηρέτρια-Ντελάλης   Κατερίνα Γκουράρου

Η εφηβική ομάδα : Μάριος Αναστασίου, Μαίρη Κρικελά, Βανέσα Κοντούρη, Σίλια Κυρίτση, Αποστόλης Νάνος, Γιώργος Νάνος,  Παναγιώτα Ξυνού,  Σοφία Σπανού, Αντωνιέττα Στεφανή,   Θανάσης Γιαννουλάκης και η μικρή Μελίτα Πανταζώνα.

Πέντε χρόνια «Κεραμιδόγατοι»

Το θεατρικό εργαστήρι των Κεραμιδόγατων  συμπληρώνει  πέντε χρόνια συναρπαστικού ταξιδιού. Αγκαλιάζοντας μικρά  και μεγάλα παιδιά, εφήβους και ενήλικες, ονειρεύεται να αναστατώσει, να προβληματίσει, αλλά πρωτίστως να διασκεδάσει όλους όσους αφήνονται στη μαγεία του θεάτρου.

Θεατρικό παιχνίδι και μουσικοκινητική, δράσεις για παιδιά, χορός, εκθέσεις ζωγραφικής, σεμινάρια, αλλά και 13 θεατρικές παραγωγές ήταν μόνο η αρχή.

«Οι Κόκκινες ομπρέλες», «Τα μαγικά μαξιλάρια», «Φλυαρίες», «Έχεις ταλέντο;», «Ο Άγιος Βασίλης…Κοκκινοσκουφίτσα», «Αχ…Μαρία», «Κάτω απ’το φως του φεγγαριού», «Τα παιδιά στην εξουσία», «Μύλος, πόρτες και σαρδέλες», «Κάποιος ν’ανάψει το φεγγάρι», «Τα μαγικά σκουφιά», «Δολοφόνοι του…λουστήρα», «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας».

Για τους Κεραμιδόγατους το θέατρο είναι ένα ατέλειωτο παιχνίδι. Και παιχνίδι και τέχνη ως διαδικασίες αναπαραστατικές, υπάρχουν ακριβώς για να απηχούν ελεύθερα τις  εσωτερικές ανάγκες του παιδιού και του καλλιτέχνη.

Το θεατρικό παιχνίδι μεταφέρει την τέχνη στον κόσμο των παιδιών. Δίνει τη δυνατότητα στο παιδί να διαχειριστεί, μέσω της φανταστικής κατάστασης, συναισθηματικά και νοητικά την πραγματικότητα. Η παιδική ζωή έχει ανάγκη από ζωτικό χώρο και χρόνο, σεβασμό και αγάπη, χωρίς να βιάζεται η παιδική αθωότητα, ώστε στην πιο θεμελιακή φάση για την πορεία προς την ανάπτυξη να εξελιχθεί με φυσικό τρόπο. Οι συμβολικές μεταμορφώσεις στο παιχνίδι θεωρούνται πολύπλοκες γνωστικές διαδικασίες που μπορούν να οδηγήσουν σε υψηλότερα επίπεδα νόησης.  «Στο παιχνίδι, το παιδί ξεπερνάει το μέσο όρο ηλικίας του και πηγαίνει πέρα από την καθημερινή του συμπεριφορά. Στο παιχνίδι, το παιδί μοιάζει να γίνεται ένα κεφάλι ψηλότερο».

Πρόκειται για μάθηση βιωματική, συνεργατική, ενεργητική, που προωθεί την κριτική σκέψη και την κοινωνική ευθύνη . Συμβάλλει στην αυτογνωσία, αναπτύσσει την εκφραστικότητα και την φαντασία, αυξάνει την αυτοπεποίθηση στο γραπτό και στον προφορικό λόγο , τη δυνατότητα αυτοσυγκέντρωσης, την παρατηρητικότητα, τα αντανακλαστικά, την αίσθηση του ρυθμού και της αντίληψης του χώρου, αξιοποιεί τη γλώσσα του σώματος, αναπτύσσει την καλλιτεχνική ευαισθησία και το γούστο και συμβάλλει στην κατανόηση της πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Ο άνθρωπος καλείται να αναπτύξει κριτική συνείδηση ώστε να γίνει ο ίδιος δημιουργός της ιστορίας και της κουλτούρας του.