Παθητική σιωπή σε καταστροφικές πολιτικές – Έκδοση 27-5-2017

Γράφει ο Ευθύμιος Ζιγγιρίδης

Σύμβουλος Επιχειρήσεων

Καθημερινά σε συζητήσεις μεταξύ φίλων, γνωστών, συνεργατών ακούγεται μόνιμα η ερώτηση «Γιατί δεν αντιδρά κανένας για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα»;

Ο σημερινός Έλληνας ζει στιγμές ιστορικές. Στιγμές οι οποίες θα γραφτούν στην οικονομική ιστορία του τόπου ως η χειρότερη περίοδος από οικονομικής απόψεως αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι η περίοδος αυτή θα καταγραφεί σαν η περίοδος απώλειας των ηθικών αξιών μας και ενστερνισμού φθηνών ιδανικών.

Νέοι φόροι, νέες αυξήσεις σε λογαριασμούς  εταιρειών παροχής «κοινωνικών αγαθών», όπως νερό, ρεύμα, υγεία, περικοπές συντάξεων και μισθών, απώλειες θέσεων εργασίας, αποχώρηση εταιρειών στο εξωτερικό, μετανάστευση πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού και τέλος φτωχοποίηση του μικρομεσαίου Έλληνα. Η μεσαία τάξη η οποία ήταν πάντα η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας διαλύεται, οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες διευρύνονται και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα της οποίας οι κάτοικοι έχουν να αναδείξουν μορφές όπως ο Ρήγας, ο Μαρίνος Αντύπας, ο Ναπολέων Ζέρβας, ο Διάκος, ο Λεωνίδας και πλήθος άλλων ανθρώπων που ασχέτως ιδεολογικής αντίληψης πάλεψαν για υψηλά  ιδανικά προκειμένου να δουν την Ελλάδα και τους Έλληνες να ζουν σε καλύτερες συνθήκες, ελεύθεροι από όποια δεσμά εγχώρια ή ξένα.

Αναρωτιέται κάποιος πως ένας τέτοιος λαός που βλέπει να καταρρέει η χώρα του, να νιώθει έντονη την αίσθηση της ανασφάλειας για το μέλλον, να μην μπορεί να ονειρευτεί, να μην μπορεί να θέσει φιλόδοξους στόχους για τον ίδιο και τα παιδιά του, να μην γνωρίζει πως το σπίτι το οποίο αγόρασε με κόπους πριν πολλά χρόνια και το αποπληρώνει σιγά σιγά δεν θα πέσει ξαφνικά στα χέρια εγχώριων ή αλλοδαπών funds, κάθεται σιωπηλός και δεν ορθώνει το ανάστημα του για να διεκδικήσει το αυτονόητο. Ποιο είναι το αυτονόητο; Η ευκαιρία για μία καλύτερη ζωή για αυτόν και για τους απογόνους του. Τι φταίει λοιπόν; Γιατί δεχόμαστε σχεδόν αδιαμαρτύρητα όλα τα κακά τα οποία έχουν πέσει στο κεφάλι μας ειδικά τα τελευταία χρόνια;

Ο φόβος είναι ένας τεράστιος παράγοντας που επηρεάζει την αντίδραση του κόσμου, κάποιοι υποστηρίζουν. Ίσως αυτό να είναι αλήθεια. Ο φόβος για το τι θα μας ξημερώσει αύριο, η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει και να ζούμε το τέλος αυτής της μακράς περιπέτειας, η συνείδηση ότι μπορεί ακόμη κάτι να επιτευχθεί από τούς κυβερνώντες προκειμένου να καλυτερεύσουν οι συνθήκες. Εξάλλου κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι ποτέ δεν αλλάζει τίποτα όσο και να φωνάξουμε, όσο και να αντιδράσουμε άρα παθητικά περιμένουμε κάποιος να κάνει κάτι, κάτι να γίνει το οποίο θα μας οδηγήσει σε μία ήρεμη μετάβαση προς το καλύτερο. Ο φόβος μην καταστραφούν λοιπόν και τα τελευταία «κουρέλια» που κατέχουμε είναι ένας παράγοντας που μας αφήνει σιωπηλούς να δεχόμαστε ότι μας σερβίρουν.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δυστυχώς η «επαναστατική ελίτ» των προηγούμενων χρόνων κυβερνά την χώρα σήμερα. Επομένως ποιος θα μιλήσει αφού όλοι οι φορείς οι οποίοι θα έπρεπε να κινητοποιούν τον κόσμο συνεργάζονται με την σημερινή κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα; Ποιος θα οργανώσει τις ομάδες για να κατέβουν στον δρόμο αφού όλες οι αποφάσεις παίρνονται με την συγκατάθεση σωματείων, συνδικαλιστικών οργανώσεων (σαφώς όχι όλων) και άλλων φορέων που επηρεάζουν αποφάσεις με οικονομικές και κοινωνικές προεκτάσεις; Εξάλλου ένας καλός  και άξιος  φίλος υποστήριξε ότι «Δεν είναι στην νοοτροπία των Δεξιών ή των υποστηρικτών αστικών κομμάτων να ξεσηκώνονται». Αυτή η προσέγγιση φαίνεται να έχει μεγάλη δόση αλήθειας αφού από το 2010 που τα μνημόνια μπήκαν στη ζωή μας ο κόσμος κατά καιρούς έβγαινε σε μεγάλους αριθμούς στους δρόμους ζητώντας να πάρουν πίσω τη ζωή που κάποιοι τους έκλεψαν, ασχέτως εάν τους χαρίστηκε ή εάν την κέρδισαν με την αξία τους. Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια δεν μιλάει σχεδόν κανείς λες και όλοι δίνουμε παντοτινή περίοδο χάριτος στην σημερινή κυβέρνηση. Σε μία κυβέρνηση που απαρνήθηκε τα πάντα από  το αρχικό συμβόλαιο με τον λαό. Μία κυβέρνηση η οποία έκανε τα πάντα για να  αναλάβει την διοίκηση αυτής της  χώρας και που ψήφισε τα πάντα τα οποία αποφάσισαν κάποιοι εκτός Ελλάδας ότι έπρεπε να γίνουν νόμοι της. Μία κυβέρνηση η οποία δεν διστάζει ακόμη και σήμερα να κακοποιήσει τις διαδικασίες νομοθέτησης του κράτους και συνεχώς καλεί για ψηφίσματα εν μία νυκτί περνώντας σε ένα ψήφισμα ότι μπορεί να φανταστεί κάποιος. Πως λοιπόν αν τα αστικά κόμματα δεν έχουν τη δύναμη να ξεσηκώσουν τον κόσμο θα αντιδράσει ο λαός ενάντια σε αυτά τα αποτρόπαια που του συμβαίνουν; Κατά την γνώμη μου λοιπόν, το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της «επαναστατικής ελίτ» είναι σε σύμπλευση με την κυβέρνηση οδηγεί σε μία σιωπηρή παθητική στάση τον κόσμο.

Μήπως τελικά οι παραπάνω λόγοι είναι μέρος της απάντησης στην ερώτηση «Γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν για την σημερινή κατάσταση;»

Όταν πηγαίνουμε στο εξωτερικό να επισκεφθούμε ή να ζήσουμε φωνάζουμε με περηφάνια ότι είμαστε Έλληνες. Νιώθουμε να κουβαλάμε στην λέξη «Έλληνας» όλη την ιστορία του τόπου μας, όλα τα ιδανικά για τα οποία πολέμησαν οι προγονοί μας  όλες τις ηθικές και πνευματικές αξίες για τις οποίες αγωνίστηκαν κάποιοι πριν από εμάς. Oλο αυτό όμως ανταποκρίνεται στην καθημερινότητα που βιώνουμε; Πόσοι από εμάς μελετάνε τους αρχαίους συγγραφείς μας, πόσοι από εμάς γνωρίζουν την πραγματική ιστορία της χώρας μας και όχι αυτή που μας σερβίρουν οι κατά καιρούς ανιστόρητες οι εντεταλμένες κυβερνήσεις, πόσοι από εμάς διερευνούν λίγο παραπάνω τα νέα τα οποία μας πασάρουν εντεταλμένα κανάλια ή άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Από την άλλη όψη βλέπουμε να γίνεται η ψευτοκουλτούρα τρόπος ζωής, τα tablet να αντικαθιστούν σημαντικά εργαλεία πνευματικής ανάπτυξης, παρακολουθούμε άχρηστες εκπομπές που πλασάρουν λάθος πρότυπα και ιδανικά,  προσαρμοζόμαστε εύκολα στο γεγονός ότι τρώμε λεμόνια Αργεντινής ή λάδι Κίνας χωρίς να αναρωτηθούμε τι απέγινε η δική μας  άφθονη παραγωγή σε αγροτικά προϊόντα, συζητάμε για το πως θα ακολουθήσουμε και θα αντιγράψουμε την τάδε τηλεπερσόνα ή τον τάδε τραγουδιστή.  Είμαστε λοιπόν καταναλωτές ενός παγκόσμιου συστήματος αξιών και προσπαθούμε να συμβαδίσουμε και να δεχτούμε τις νέες αξίες και ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί από όσα προτείνει αυτό το σύστημα αξιών.  Άρα τι διαφορετικό κάνουμε ή έχουμε εμείς οι Έλληνες για να είμαστε περήφανοι σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους στον Δυτικό κόσμο και όχι μόνο;

Τελικά μήπως αυτός είναι ο λόγος που οι Έλληνες δεν αντιδρούμε πια σε τίποτα το οποίο μας συνθλίβει και καταστρέφει τη ζωή μας; Ότι δηλαδή έχει χαθεί ένας κοινός σκοπός είτε είναι ηθικές αξίες είτε είναι ιδανικά είτε είναι η πίστη σε ένα καλύτερο μέλλον; Μήπως έχουμε αλλοτριωθεί  τόσο πολύ που προσπαθούμε μέσα από ομάδες συμφερόντων να πετύχουμε κάποια πράγματα τα οποία εξυπηρετούν μόνο εμάς και τους όμοιους μας και όχι υποχρεωτικά το κοινό καλό της χώρας και των Ελλήνων; Ένα κοινό όνειρο χρειαζόμαστε για το οποίο θα παλέψουμε εμείς και θα μεταδώσουμε στα παιδιά μας για να παλέψουν και αυτά με τη σειρά τους. Ένα όνειρο για την καλύτερη οικονομική, κοινωνική, πνευματική ζωή των Ελλήνων και της Ελλάδας ανεξαρτήτως χρωμάτων ή ιδεολογικών προσεγγίσεων. Ένα όνειρο το οποίο θα μεταδώσουμε σε όλο τον κόσμο όπως έκαναν και οι αρχαίοι πρόγονοι μας.

Ίσως τελικά ο κυριότερος παράγοντας για την παθητική σιωπή  είναι η απώλεια κοινού στόχου, κοινής συνείδησης για την επίτευξη κάποιου ανώτερου ιδανικού. Καιρός είναι λοιπόν αν δημιουργήσουμε τα κοινά όνειρα και τους κοινούς σκοπούς για να μπορέσουμε να παλέψουμε αυτούς που θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε από πού ερχόμαστε και που θέλουμε να πάμε.

Ας ελπίσουμε λοιπόν, ότι ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί θα συνειδητοποιήσουμε ότι για να είμαστε ευτυχισμένοι ως πολίτες, θα πρέπει να ευημερεί η πατρίδα μας, αλλιώς δεν θα δούμε τον χαμόγελο της ανάπτυξης και της ευημερίας ποτέ ξανά.