ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΑΚΡΙΒΟΠΟΥΛΟΥ – Έκδοση 14-4-2017

Του  Βασίλη  Φυτιλή 

δικηγόρου 

Πάνε  μερικές  μέρες, που  ο Θανάσης  Ακριβόπουλος, πέρασε  στο χώρο του επέκεινα. Τον  αποχαιρετίσαμε στην Αθήνα, στις 05.04.2017. ΄Εμεινε, όμως, για πάντα  στις καρδιές μας, να μας  φωτίζει με το έργο του, με το ανέσπερο φως της μεγαλοψυχίας, της προσφοράς και της  απέραντης αγάπης του για τη πατρογονική του εστία.

Εκεί, στον αύλειο χώρο του επιβλητικού  Παλαιού Γυμνασίου, δημοτικού ωδείου,  σήμερα  πλάι στο και «ΠΕΤΡΙΝΟ» αποκαλούμενο κτήριο, στο μικρό αυτό κόσμημα, απέναντι σχεδόν από το «Γιαννοπούλειο»  Αρχαιολογικό Μουσείο, με τα σπάνια βιβλία της βιβλιοθήκης του, δωρεά  της  Φιλαρχαίου  Εταιρείας  «ΟΘΡΥΣ»,  στεγάσθηκαν  τα 65 έργα του Θανάση Ακριβόπουλου

Εδώ, σ΄ αυτά τα αρχιτεκτονικά και ιστορικά μνημεία, βρήκαν στέγη η Ιστορία της περιοχής και η τριλογία της ΜΟΥΣΙΚΗΣ, των ΤΕΧΝΩΝ και των ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ Και όταν κάποιος θα επισκέπτεται τον Αλμυρό, το πρώτο  που θα  αναζητά για να επισκεφθεί, θα είναι το Μουσείο, η βιβλιοθήκη και η πινακοθήκη. Πόσες άραγε πόλεις στην Ελλάδα, στο μέγεθος του Αλμυρού, έχουν το μοναδικό αυτό προνόμιο, να διαθέτουν ως ενότητα τα συγκεκριμένα ιστορικά μνημεία με τις παραπάνω λειτουργίες;  Ο Θανάσης Ακριβόπουλος μας προσέφερε τη μία από αυτές τις δυνατότητες. ΤΗΝ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ.

Με το Θανάση Ακριβόπουλο, συναντήθηκα μερικές φορές στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90. Είχα δει έργα του και είχα ακούσει να μιλούν γι΄ αυτόν με  ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια. Στη πορεία χαθήκαμε. Η τύχη έφερε τα πράγματα, να τον γνωρίσω σε βάθος και το 2010, να μου εμπιστευθούν από κοινού με την τότε Δημοτική Αρχή, την υλοποίηση της απόφασής του, να δωρίσει τα έργα του στο Δήμο και να δημιουργηθεί η Δημοτική πινακοθήκη. Με  την επιστημονική και καλλιτεχνική εποπτεία της  Επίτιμης Διευθύντριας του Υπουργείου Πολιτισμού, κας Μαίρης Μιχαηλίδου, ξεκινήσαμε το ωραίο ταξίδι, να στήσουμε τη Πινακοθήκη. Η αρχή έγινε από την αποκατάσταση του εγκαταλειμμένου από το 1980 κτηρίου και τη διαμόρφωση εσωτερικά του χώρου με τις  σύγχρονες εικαστικές προδιαγραφές. Στις 29.05.2010, με λαμπρά  εγκαίνια, άνοιξαν οι πύλες της για τους πολίτες της περιοχής και όχι μόνο. Η ύπαρξή της, είναι ένα εικαστικό γεγονός για  τη   Θεσσαλία, μία εστία τέχνης και πολιτισμού. Το αποτέλεσμα δικαίωσε την αγωνία του δωρητή και κατά τις συχνές επισκέψεις του στον Αλμυρό, εξέφραζε την αγαλλίασή του για ό,τι είχε επιτευχθεί. Μου  εκμυστηρευόταν κατά τις συναντήσεις μας, την ιδιαίτερη αγάπη του και  νοσταλγία  για τον Αλμυρό, ότι πάντοτε, επέστρεφε νοερά στο γενέθλιο τόπο του. Επέστρεψε παντοτινά με το έργο του. Συντροφιά με τον Γιαννόπουλο, το Αρχαιολογικό Μουσείο θα αποτελεί την αρχή και η Πινακοθήκη  τη συνέχεια των πνευματικών και καλλιτεχνικών αναζητήσεων .

Σαν έφυγε από τον Αλμυρό, στα πέτρινα χρόνια μετά τον εμφύλιο, σε ηλικία 15 ετών, βρήκε καταφύγιο των αναζητήσεών του στην Αθήνα. Εκεί ολοκλήρωσε τις σπουδές του, εργάσθηκε μέχρι το 1967 στην Αρχιεπισκοπή των Αθηνών, διώχθηκε  για τις ιδέες του και με το ανήσυχο πνεύμα του καλλιτέχνη, βρέθηκε στο Παρίσι, όπου και συναντήθηκε με τα καλλιτεχνικά, πνευματικά και κοινωνικά ρεύματα της Ευρώπης. Στην εσπερία, ολοκληρώνεται η καλλιτεχνική του προσωπικότητα.  Επιστρέφει με τη πτώση της δικτατορίας, στην Ελλάδα και αφοσιώνεται στο πάθος του, τη ζωγραφική. Στη  σημαντική του καλλιτεχνική διαδρομή, δίπλα του υπήρχε η «Μούσα του», η σύντροφος  της ζωής  του.  Η Ελένη (Λούλη)  Καραμάνου, προσωπικότητα ταλαντούχα, πολύγλωσση, κόρη του Ιωάννη Καραμάνου, Υπουργού Γεωργίας στη κυβέρνηση του Ελευθερίου  Βενιζέλου, με  το σημαντικό του έργο του στην αποκατάσταση  των προσφύγων από τη Μικρά Ασία.

Το έργο του κατατάσσεται στο ρεύμα του σουρεαλισμού και του συμβολισμού θα μπορούσε να ειπωθεί. Χαρακτηρίζεται από πνευματικότητα, φαντασία και το  όνειρο. Εκφράζει αλήθειες, τις οποίες προσεγγίζει με έμμεσο τρόπο. Χρησιμοποιεί εικόνες και αντικείμενα με συμβολική έννοια.  Καθημερινά θέματα ή φυσικά τοπία αντιμετωπίζονται ως επιφανειακές αναπαραστάσεις  αρχέγονων ή βαθύτερων ιδανικών. Με τα σύμβολά του, εκφράζει το υποσυνείδητο και το  όνειρο. Στο έργο του, αποτυπώνονται επίσης οι σχέσεις του ατόμου με το περιβάλλον, οι σχέσεις των ανθρώπων και του κόσμου, οι πνευματικές του αναζητήσεις και τα κοινωνικά του πιστεύω.

Ο Θανάσης Ακριβόπουλος, έφυγε, ταπεινός, με την ευγένεια του ευπατρίδη. Μας άφησε κληρονομιά  το έργο  του, σπουδαία καλλιτεχνική και πνευματική παρακαταθήκη για το  τόπο μας. Θα φωτίζει τη μικρή μας  κοινωνία, ως υπόδειγμα πολίτη, με τις αξίες και τα  ιδανικά που υπηρέτησε. Θα μας εμπνέει με το έργο του και τις πράξεις του. Πέρασε στη συλλογική μας μνήμη, μεταξύ των σπουδαίων ανθρώπων της κοινωνίας μας.

Ας είναι αιωνία η μνήμη του.

Λίγα βιογραφικά στοιχεία

Ο Θανάσης Ακριβόπουλος υπήρξε σπουδαίος ζωγράφος. Γεννήθηκε στον Αλμυρό το 1940. Γονείς του ήταν ο Ευάγγελος Ακριβόπουλος και η Χαρίκλεια Λουίζου. Στα δύσκολα χρόνια του Εμφύλιου Πολέμου έφυγε για την Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές και το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του εργάστηκε στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.

Το 1967 διωκόμενος για τις ιδέες του, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου συνάντησε τα μεγάλα ρεύματα της τέχνης και των κοινωνικών κινημάτων. Φίλος της Μελίνας Μερκούρη, του Μιχάλη Ράπτη, της Ελένης Καζαντζάκη και του Ελληνικού πνευματικού κόσμου που ζούσε στη πόλη του φωτός εκείνη την εποχή, σφυρηλάτησε το καλλιτεχνικό του ταπεραμέντο και ώριμος μετά την πτώση της δικτατορίας το 1973, επέστρεψε στην Αθήνα όπου τον απορρόφησε η ζωγραφική.

Η κ. Μαίρη Μιχαηλίδου Ιστορικός Τέχνης έγραψε για τον Θανάση Ακριβόπουλο:

«Στο ενεργητικό του έχει περισσότερες από είκοσι ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ είχε συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές σε διάφορες πόλεις του κόσμου. Πίνακές του κοσμούν πινακοθήκες Ευρωπαϊκών πόλεων και της Αμερικής, κρατικούς οργανισμούς, μουσεία και πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 1977 τιμήθηκε με χορηγία του Ιδρύματος Φόρντ με το βραβείο FONTANA DI ROMA, ΤΟ 1988 έλαβε τα οκτώ πρώτα διεθνή βραβεία στην έκθεση Cronica di Tourismo. Το 1993 τιμήθηκε στο Τρεβίζο, με το βραβείο Grolla d’ Oro και το 1995 έλαβε τρία βραβεία στη Διεθνή Μπιενάλε Μάλτας. Το 1997 υπήρξε μέλος της κριτικής Επιτροπής της 2ης και 3ης Διεθνούς Μπιενάλε της Μάλτας. Ήταν μέλος της ΕΕΕΤΕ, της Societe dew artistes des Artistes Francais, του Τάγματος Ιπποτών της Μάλτας, καθώς και της Societa delle Belle Arte Circolo degli Artisti της Φλωρεντίας, ήταν μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας, της Εταιρείας Θεσσαλικών Μελετών, Ιδρυτικό μέλος του Μεσογειακού συνδέσμου για τη σωτηρία των Θαλασσίων Χελωνών…»

Τα εγκαίνια της Δημοτικής Πινακοθήκης στάθηκαν αφορμή, για τον κ. Δημήτρη Γκιώνη ο οποίος έγραψε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 5 Ιουνίου 2010:

«Προορισμός βέβαια ο Αλμυρός των περίπου 8.000 κατοίκων, με ιστορία που χάνεται στα βάθη του παρελθόντος, με ολόγυρα ονόματα και τοποθεσίες που παραπέμπουν στη μυθολογία, στην αρχαιότητα, αλλά και στη νεότερη Ελλάδα της προσφυγιάς. Στο εσωτερικό της η πόλη δεν ξεφεύγει από το άναρχο που δυναστεύει λίγο – πολύ όλες τις πόλεις της επικράτειας. Ωστόσο, λίγο παραέξω, διαθέτει έναν ζηλευτό πνεύμονα: το δημοτικό τουριστικό δάσος Κουρί – μια έκταση περίπου 1.200 στρεμμάτων – ιδεώδες για περίπατο και ανάπαυλα, καθώς, επιπλέον, διαθέτει ένα τεράστιο περίπτερο – καφετέρια – εστιατόριο, που προσφέρεται και για γαμήλιες και άλλες εκδηλώσεις. Στολίδι ωστόσο στο εσωτερικό της πόλης, το πολιτιστικό τρίπτυχο – ελκυστικός πόλος: Αρχαιολογικό Μουσείο (πλούσιο σε τοπικά ευρήματα), Δημοτικό Ωδείο και η προαναφερόμενη Δημοτική Πινακοθήκη – όλα στο πλαίσιο μιας τεράστιας πλατείας.

Η Πινακοθήκη στεγάζεται στο εγκαταλειμμένο νεοκλασικό Γυμνάσιο της πόλης, το οποίο αποκαταστάθηκε με χορηγία της Εθνικής Τράπεζας. Στο ξεκίνημά της, προικίζεται με 65 έργα του Αλμυριώτη ζωγράφου Θανάση Ακριβόπουλου και η δημοτική αρχή, εκτιμώντας την προσφορά του, της έδωσε τα’ όνομά του. Έργα που, κατά την εκτίμηση της ιστορικού τέχνης Μαίρης Μιχαηλίδου, που μίλησε στα εγκαίνια, «θα αποτελέσουν τον πυρήνα της μόνιμης έκθεσης». Και: «πρωτότυπο, έργο σημάτων και συμβόλων, ψυχογραφικό και εσωτερικό, αντιπολεμικό και ειρηνικό – μαρτυρία της ίδιας της ζωής του δημιουργού, που για πολλά χρόνια προβληματίζεται πάνω στις σχέσεις του ανθρώπου με το περιβάλλον».