ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 8-4-2017

Άλλο ένα Πάσχα έρχεται

πνιγμένο στις ανάγκες.

Πολλοί οι Ισκαριώτηδες,

μα και οι τζάμπα μάγκες.

Μπαίνουμε σιγά – σιγά στη Μεγάλη Βδομάδα…

Τι θα γίνει λοιπόν φέτος; Εμείς θα κρατήσουμε το έθιμο ή το …έθιμο θα φροντίσει να μας «κρατήσει», έστω και όπως – όπως; Ο καθένας μας βλέπει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα να «μυρίζει» κάτι ανόρεχτο, θα έλεγα του στυλ «άντε, να ξεμπερδεύουμε και με το Πάσχα». Ποιο Πάσχα; Κάποτε έδινε περισσότερη χαρά στα μικρά παιδιά, που ανυπόμονα περίμεναν τη λαμπάδα από το νουνό τους, κάποιο παιχνίδι έστω, ένα ζευγάρι παπούτσια, δώρα που έχουν …χλομιάσει ήδη από την κοινωνία της υπερκατανάλωσης και της αφθονίας. Ακόμη και θρησκειολογικά, η Μεγάλη Εβδομάδα και τα Πάθη, η Ανάσταση, περνάνε και φεύγουν, αγγίζοντας ολοένα και λιγότερες ψυχές, ακόμη λιγότερες συνειδήσεις.

Ναι… Στα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, είναι αλήθεια πως αλλάξαμε γύρω μας κι εντός μας. Φτωχύναμε, στριμωχτήκαμε, αλλάξαμε συνήθειες, στόχους, προτεραιότητες, περίγυρο, ακόμη και ανθρώπους, που χάσαμε ή απομακρύναμε από κοντά μας. Μεταλλαχθήκαμε… Εκποιήσαμε -άντε, εξ ανάγκης- κάποιες από τις αρετές μας, ορισμένα ελαττώματα έγινα πιο εμφανή. Ίσως να γίναμε κι αγνώριστοι… Ο καναπές έγινε το ασφαλέστερο καταφύγιο για πολλούς από μας και το «χαζοκούτι» ή το «φατσοβιβλίο» τα ισχυρότερα ..αντικαταθλιπτικά. Παραλίγο μισοί είναι πλέον οι Έλληνες (έτσι δείχνουν οι πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις) που λένε πως δεν θα πάνε να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, ενώ κι αυτοί που θα πάνε να ψηφίσουν δεν πιστεύουν ότι θα αλλάξει κάτι στη ζωή τους και στη χώρα, όποιος κι αν κληθεί να κυβερνήσει.

Ποιον σωτήρα και ποια σωτηρία περιμένουν οι Έλληνες; Χαβαλεδιάζονται με προκατασκευασμένες «προφητείες» και …δέονται χωμένοι πιο βαθιά στον καναπέ τους. Περιμένουν την «επανάσταση», χωρίς και να ξέρουν από …πού θα τους έρθει και ποιος θα μπει μπροστά, για ν’ αλλάξει τη μοίρα και το κακό ριζικό αυτού του τόπου.

Κι όμως… Ίσως είναι απλούστερο απ’ όσο δείχνει. Αρκεί να ξεσηκωθεί ο καθένας και η καθεμιά από μας, αφήνοντας τον καναπέ και τη ραστώνη του, χωρίς να περιμένει το τι θα πράξουν οι υπόλοιποι, ο περίγυρος, που ζέχνει πτωμαΐλα και παρακμή. Όσο στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν βρίσκεται το κλειδί που θα ανοίξει τα νέα παράθυρα στον ήλιο, τόσο πρέπει να μοιραστούμε κι εμείς -οι απλοί πολίτες- την ευθύνη, αφού με την ψήφο μας διαμορφώνουμε αυτό το σκηνικό της διαρκούς κατηφόρας και του χαμού. Και ο σκοπός είναι πιο ιερός απ’ όσο τον ερμηνεύουν κάποιοι, γιατί ο προσωπικός αγώνας του καθενός δεν θα δοθεί για να σώσει τη δική του ζωή, αλλά των επιγενόμενων πλέον, δηλαδή των νεώτερων, των παιδιών και των εγγονιών του. Είναι κάτι παραπάνω από σαφές, ότι «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε τη δουλειά, προφανώς σκάβοντας νέα θεμέλια.

Ένα λεπτό ζήτημα, που αφορά όμως πολλούς φορολογούμενους θίγει σε κύριο άρθρο της η «Καθημερινή», τονίζοντας, ότι «οι πολιτικοί, οι κρατικοί λειτουργοί και οι «ενδιάμεσοι» πρέπει να πληρώσουν για τις μίζες, την κλοπή δημοσίου χρήματος. Είναι θέμα δικαίου και απαίτηση των Ελλήνων πολιτών. Έχουν γίνει βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση και τα μνημόνια έδωσαν εργαλεία για την πάταξη της διαφθοράς. Την ίδια όμως στιγμή η κυβέρνηση, αλλά και όλο το πολιτικό σύστημα πρέπει να επανεξετάσουν σοβαρά το μέχρι πού και πότε φθάνει ο αναδρομικός έλεγχος των φορολογουμένων. Οι ακραίες, τιμωρητικές, αντιλήψεις της τρόικας «παντρεύτηκαν» με τις αγκυλώσεις των κυβερνώντων και οδηγούν σε αδικίες και ακρότητες. Οι ατέλειωτες δεσμεύσεις λογαριασμών, με βάση υποψίες και μόνον, έχουν ξεπεράσει κάθε λογική. Οι έλεγχοι που ζητούν στοιχεία για πάρα πολλά χρόνια πριν, το ίδιο. Ο πειρασμός για κομματικά παιχνίδια και συνδιαλλαγές είναι μεγάλος. Σημασία έχει να γνωρίζει ο φορολογούμενος ότι αυτά που επιτρέπονταν στο παρελθόν δεν επιτρέπονται πλέον και είναι και ανέφικτα λόγω των διαφόρων συστημάτων διασταύρωσης πληροφοριών. Αυτό έχει επιτευχθεί. Το «κυνήγι μαγισσών» προς τα πίσω θα έχει καταστροφικές συνέπειες. Καλλιεργεί την αβεβαιότητα και τον φόβο σε μια κακή στιγμή για την ψυχολογία της οικονομίας. Είναι ανάγκη να γυρίσουμε σελίδα, όχι να ισοπεδώσουμε τα πάντα.» Δυστυχώς, όμως, ειδικότερα η ιδιωτική πρωτοβουλία, κάτω από ένα σύνθετο, περίεργο και αλληλοσυγκρουόμενο πλέγμα νόμων και κρατικών αποφάσεων συνεχίζει να διώκεται και αντιμετωπίζεται από την αριστερή «λογική» της Κυβέρνησης, ωσάν να ήταν κάποιο τεράστιο συνδικάτο …εγκλήματος.

Ο πιο εύκολος τρόπος για να καλύπτει κάποιος την ανεπάρκειά του, είναι να ανακαλύπτει συνεχώς εχθρούς, γράφει το «Βήμα». Να βλέπει παντού θεωρίες συνωμοσίας, υποψήφιους υπονομευτές και κυρίως να καλλιεργεί το μίσος και τη διχόνοια. Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδειχθεί εξπέρ σε αυτήν την τακτική. Από τη εποχή που ήταν ακόμα στη αντιπολίτευση, μέχρι σήμερα σε κάθε προβληματική συγκυρία για τον ίδιο και την πολιτική του, καταφεύγει στη στοχοποίηση των πολιτικών του αντιπάλων. Έτσι και τώρα, την ώρα που η διαπραγμάτευση σέρνεται και μετατίθεται από εβδομάδα σε εβδομάδα, με μια σειρά επώδυνα και δυσκολοχώνευτα μέτρα στο τραπέζι, καταφεύγει και πάλι σε θεωρίες συνωμοσίας, σε σενάρια αποσταθεροποίησης και πάει λέγοντας. Ανακάλυψε ξανά το παλιό πολιτικό σύστημα, λες και η ερμαφρόδιτη συμμαχία που κυβερνά εκπροσωπεί το νέο… Αφού εξάντλησαν πλέον τη δυναμική τους οι επιθέσεις στα Μέσα Ενημέρωσης, τα “βοθροκάναλα”, τώρα ανακάλυψαν ότι η αντιπολίτευση δεν δικαιούται να συνομιλεί, οι πρώην πρωθυπουργοί οφείλουν να σιωπούν -κατά τα πρότυπα του κ. Καραμανλή προφανώς- για να μην τους ταράζουν, ενώ οι τραπεζίτες πρέπει προφανώς να εκπέμπουν ύμνους για την αβεβαιότητα και την αστάθεια που προκαλούν στην οικονομία. Οι ίδιοι δικαιούνται να εκτοξεύουν λάσπη στον ανεμιστήρα, να σκανδαλολογούν ασυστόλως, να δημιουργούν εξεταστικές επιτροπές, αλλά η αντιπολίτευση οφείλει να παριστάνει το χειροκροτητή τους και κυρίως να μην ταράζει την ησυχία τους. Είτε τους βολεύει όμως είτε όχι, σε μια ευνομούμενη δημοκρατία η κριτική και η πολεμική στην εξουσία είναι υποχρέωση και της αντιπολίτευσης και των Μέσων Ενημέρωσης. Είτε τους αρέσει είτε όχι δεν πρόκειται να γίνουμε Βενεζουέλα, όπου ένα δικαστήριο μπορεί να καταργεί κόμματα και βουλευτές. Για την κατάρρευση και την πολιτική απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ, που καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις, δεν φταίει η αντιπολίτευση και οι εφημερίδες. Η ευθύνη είναι όλη δική τους. Υπεύθυνες είναι οι δικές τους αυταπάτες, οι διαψευσμένες ελπίδες που καλλιέργησαν, τα επώδυνα μέτρα που πήραν και θα συνεχίσουν να παίρνουν ως συνέπεια της καταστροφικής πολιτικής τους. Όσες θεωρίες συνωμοσίας κι αν επινοήσουν, δεν πρόκειται να παραπλανήσουν κανένα, γιατί οι πολίτες γνωρίζουν πλέον πολύ καλά ποιοι και γιατί έχουν την απόλυτη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Στο κάτω -κάτω, θα πρόσθετα, ότι πιο βολικό λαό, να υπομένει αγόγγυστα όπως εμείς, δεν θα βρουν, για να υλοποιεί τα παιχνίδια που θα τους κρατούν ακόμη στην εξουσία. Αλλά, έως πότε;

Μακάριοι οι πιστοί, διότι αυτοί θα κληρονομήσουν τη Γη… Δεν το λένε μόνο τα Ευαγγέλια, φαίνεται ότι το λέει και ο Δαρβίνος, τουλάχιστον αν πιστέψει κανείς την τελευταία έρευνα για το θέμα. Οι άθεοι, λένε οι ερευνητές, είναι καταδικασμένοι από την Εξέλιξη, επειδή είναι πιθανότερο να χρησιμοποιούν αντισύλληψη και επομένως κάνουν λιγότερα παιδιά κατά μέσο όρο. Αυτό σημαίνει ότι το ποσοστό των άθεων στον πληθυσμό αναπόφευκτα θα μειωθεί και ίσως κάποτε πέσει στο μηδέν, υποστηρίζει η μελέτη στην επιθεώρηση Evolutionary Physcological Science. Τα ευρήματα έρχονται σε αντίθεση με τη διαδεδομένη γνώμη των κοινωνικών ψυχολόγων που θέλει τη θρησκεία να παίζει όλο και μικρότερο ρόλο στην κοινωνία, παραδέχεται η διεθνής ερευνητική ομάδα. Διατείνεται όμως ότι αυτό που συμβαίνει είναι το ακριβώς αντίθετο.

Συγνώμη, δηλαδή, αλλά αυτό το Χριστ-εμπόριο με τις θαυματουργές εικόνες και άλλα ιερά κειμήλια, από ιερές ζώνες, χιτώνες τίμια ξύλα κτλ., που διατρέχουν συνεχώς την Ελληνική επικράτεια, από το Διδυμότειχο μέχρι τα Σφακιά, ούτε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας δεν λέει να σταματήσει; Κατανοητές οι οικονομικές ανάγκες των Μητροπόλεων (και ίσως και κάποιων ….Μητροπολιτών;), αλλά σεβαστείτε πρώτοι εσείς το Άγιο Πάσχα, για να μπορέσουμε κι εμείς οι απλοί οι πιστοί να το προσεγγίσουμε με τον προσήκοντα σεβασμό και κατάνυξη.

Ανατριχιάζω, καθώς βλέπω τις …συμπονετικές Ελληνικές μας Τράπεζες, να προσφέρουν λαμπάδες και κόκκινα αυγά, σε αναξιοπαθούντες. Ανατριχιάζω…

Άσε τα άλλα πασχαλινά διαφημιστικά σποτ, που π.χ. ο πιτσιρικάς αναρωτιέται, αν το πορτοφόλι του νονού του κάνει …νηστεία και γι’ αυτό -τάχα- δεν βλέπει ακόμη τη …λαμπάδα. Λαμπρά παραδείγματα …σωστής διαπαιδαγώγησης ή οι διαφημιστές έχουν ξεμείνει από καλύτερη έμπνευση.

Σήμερα η μεγαλύτερη αλητεία είναι να είσαι σωστός. Τους ενοχλεί…

Από τα Βάγια στο Νυμφώνα (όχι μόνο στη θρησκεία, αλλά και στη ζωή) η απόσταση είναι μόνο …ένα απόγευμα. Αυτό είναι το δίδαγμα που πρέπει πάντοτε να προσέχουμε στις ζωές μας.