Από το Γύρο του Θανάτου στα άρματα

του Καρναβαλιού της Ευξεινούπολης

Λίγοι Αλμυριώτες γνωρίζουν ότι έχουμε συμπολίτη μας ο οποίος ασκεί το επάγγελμα του ακροβάτη, με μεγάλη επιτυχία, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο λόγος για τον Κώστα Κιτσάκο, γνωστό σε εμάς περισσότερο από το καρναβάλι της Ευξεινούπολης, αφού η κατασκευή των αρμάτων βασίζεται τα τελευταία χρόνια -κατά πολύ- στα άξια χέρια του.

Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα νοσταλγικό αφιέρωμα, στον Κώστα (Άκη) Κιτσάκο, λόγω της ιδιαιτερότητας του επαγγέλματός του, αλλά και λόγω της προσφοράς και συμμετοχής του στο καρναβάλι της Ευξεινούπολης. Αξίζει να αναφέρουμε ότι πολλές εκπομπές και έντυπα, έχουν κάνει αφιερώματα στους ακροβάτες του «βαρελιού», βίντεο των οποίων μπορείτε να δείτε στο τέλος του κειμένου.

Ο Κώστας Κιτσάκος γεννήθηκε στις 15-12-1980, στην Ευξεινούπολη Αλμυρού. Είναι ένας από τους λίγους ακροβάτες στο «Γύρο του θανάτου» που έχουν απομείνει στην Ελλάδα, ενώ συμμετέχει στο καρναβάλι της Ευξεινούπολης ενεργά, από το 1994 μέχρι σήμερα κατασκευάζοντας και διαμορφώνοντας τα άρματα του καρναβαλιού. Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Ευξεινούπολη, το Λύκειο στην Αθήνα και πριν αποφασίσει για την επαγγελματική του καριέρα, υπηρέτησε στο πολεμικό ναυτικό.

Περισσότερα στη συνέντευξη που ακολουθεί:

– Πότε είδες πρώτη φορά τους ακροβάτες του «Γύρου του Θανάτου»;

– Το 2004 δούλευα σε Λούνα Παρκ. Εκεί γνώρισα τους ακροβάτες της οικογένειας Βερούτη. Σε κάποιον από αυτούς, εξέφρασα την επιθυμία πως ενδιαφέρομαι να γίνω και εγώ ακροβάτης. Μου απάντησε πως δεν υπήρχε θέση ελεύθερη και άφησα το τηλέφωνό μου. Για ‘μενα ήταν απλή η απόφαση… με εξίταρε όλο αυτό και ήθελα να το κάνω. Τόσο απλά! Τελικά το τηλεφώνημα δεν άργησε.

– Την πρώτη φορά που μπήκες στο βαρέλι πως ένιωσες; Μίλησέ μας για την εκπαίδευσή σου.

– Αρχικά πρέπει να πω, πως δάσκαλός μου είναι ο Άκης Ανδρέου. Την πρώτη φορά που μπήκα μέσα στο βαρέλι, φοβήθηκα. Ανατρίχιασα, αλλά παράλληλα ένιωσα δέος. Ξεκίνησα την εκπαίδευση με το μηχανάκι και χρειάστηκαν τέσσερις επίπονοι μήνες προπόνησης, να ανέβω στα τοιχώματα του κυλίνδρου. Τα κατάφερα όμως και πιστεύω ότι μπόρεσα να το κάνω γιατί τα θέλω μου είναι πιο πάνω από τους φόβους μου. Εννοείται βέβαια πως η εκπαίδευση και οι προπονήσεις συνεχίζονται όσα χρόνια και αν περάσουν.

– Πως θα περιέγραφες τη δουλειά σου;

– Για εμένα αυτή η δουλειά είναι κάτι σαν ψυχοφάρμακο, κάτι απελευθερωτικό. Το καλό είναι ότι μπορείς να συνδυάσεις δουλειά, χόμπι, ταξίδια αλλά και γνωριμίες. Η μεγαλύτερη αμοιβή στο συγκεκριμένο επάγγελμα είναι το χειροκρότημα του κόσμου όταν η παράσταση φτάνει στο τέλος. Πραγματικά, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή, όταν το κοινό ανταποκρίνεται γιατί ξέρει πως εκείνη την ώρα ρισκάρουμε τις ζωές μας.

– Είχες κάποιο ατύχημα όσο ασχολείσαι επαγγελματικά με το «Γύρο του Θανάτου»;

– Είχα αρκετά ατυχήματα, αλλά ευτυχώς όχι κάτι πολύ σοβαρό. Το επάγγελμα είναι επικίνδυνο είναι από τη φύση του. Το λάθος που μπορεί να γίνει και να προκαλέσει κάποιο σοβαρό ατύχημα, είναι να κάνεις κάτι εκτός εκπαίδευσης την ώρα της παράστασης. Αν κατά τη διάρκεια κάνεις ό,τι και στην εκπαίδευση δεν υπάρχει πρόβλημα. Σε περίπτωση όμως που επιχειρήσει κάποιος να κάνει κάτι δικό του εκείνη την ώρα, μπορεί εύκολα να προκληθεί κάποιο ατύχημα.

Βεβαίως, κατά τη διάρκεια της παράστασης φοράμε μπότες, δερμάτινο παντελόνι,  ένα μπλουζάκι και κράνος ανοιχτού τύπου. Οι πέσεις που ασκούνται είναι πολύ μεγάλες. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει μισό g διαφορά από τα μαχητικά F16. Κατά τη διάρκεια της παράστασης αισθανόμαστε ίλιγγο, τα κιλά μας φαίνονται τριπλάσια και όλο το βάρος το συγκρατούμε με τα χέρια μας.

– Πως ονομάζεται η εταιρία που δουλεύεις, υπάρχουν και άλλες αντίστοιχες στην Ελλάδα;

– Η εταιρία ονομάζεται Acrotim. Η έδρα μας είναι στη Κατερίνη. Εκεί γίνονται οι επισκευές. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δυο βαρέλια στην Ελλάδα και συνεργαζόμαστε. Η Actorim και η οικογένεια Βερούτη που ανέφερα και προηγουμένως.

Η σεζόν που δουλεύουμε και δίνουμε παραστάσεις είναι συνήθως από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο. Μέσα σε αυτούς τους μήνες ταξιδεύουμε σε ολόκληρη την Ελλάδα, ενώ πολλές φορές έχουμε ταξιδέψει και στο εξωτερικό.

– Σε ποιες χώρες του εξωτερικού έχετε ταξιδέψει; «Ο Γύρος του Θανάτου» έχει την ίδια απήχηση;

– Έχουμε ταξιδέψει σε Αγγλία, Γερμανία, Ρουμανία, Αλβανία ενώ φέτος μπορεί να πάμε και στην Ολλανδία. Υπάρχει και εκεί ο «Γύρος του Θανάτου», οπότε είναι κάτι που το γνωρίζουν ήδη. Ο κόσμος δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον και πάντα υπάρχει μεγάλη προσέλευση. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι είναι λίγο πιο προσεκτικοί στις παραστάσεις τους. Εμείς είμαστε πιο τρελοί.

– Η μητέρα σου γνώριζε ότι θα γίνεις ακροβάτης και αν όχι πως αντέδρασε όταν το έμαθε;

– Στη μητέρα μου είχα πει ότι θα εργαστώ στον «Γύρο του Θανάτου» (βαρέλι) ως speaker (εκφωνητής). Θυμάμαι πως μιλούσαμε στο τηλέφωνο και όταν της είπα ότι έχουμε παράσταση στην Κατερίνη, επιστράτευσε συγγενείς και ήρθαν να με δούνε. Όταν ο speaker με παρουσίασε, έπαθε το πρώτο σοκ. Αφού τελείωσα το νούμερό μου και πήγα να τη βρω, κάναμε γύρω στη μια ώρα να τη συνεφέρουμε. Μέχρι και σήμερα μου λέει να το σταματήσω.

– Πως σε παρουσιάζει ο speaker, έχεις κάποιο καλλιτεχνικό όνομα;

– Όταν με παρουσιάζει αναφέρεται σε μένα με το όνομα Άκης. Σαν περιγραφή για να ενθουσιάσει και το κοινό πολλές φορές εκφωνεί «σας παρουσιάζω τον ίδιο τον κίνδυνοοο…». Παίζει ρόλο και πως θα επηρεαστεί από το κοινό ή την παράσταση εκείνη τη στιγμή.

Θα ήθελα να τονίσω, πως πρέπει να σέβεσαι και να αγαπάς τη μηχανή. Αν δεν το κάνεις κάποια στιγμή θα σε προδώσει.

– Ας περάσουμε τώρα και στο Καρναβάλι της Ευξεινούπολης. Πόσα χρόνια κατασκευάζεις τα άρματα του Καρναβαλιού και πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με αυτό;

– Όπως ξέρετε το Καρναβάλι στην Ευξεινούπολη γίνεται εδώ και πολλά χρόνια. Άρχισα να ασχολούμαι με αυτό εθελοντικά όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών, δηλαδή το 1996. Μέντοράς μου ήταν ο Τάκης Παυλίδης.

– Υπάρχουν χαρακτηριστικά σκηνικά μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια που σου έχουν μείνει αξέχαστα;

– Τη χρονιά που ήμουν φαντάρος δεν πρόκειται να τη ξεχάσω ποτέ. Υπηρετούσα στο Πολεμικό Ναυτικό. Με κάλεσε ο διοικητής και μου είπε πως φεύγω εσπευσμένα με ένα μήνα άδεια. Δεν μου είπε κάτι άλλο. Όταν επέστρεψα στην Ευξεινούπολη, έμαθα ότι κάποιοι είχαν βάλει τα «μεγάλα μέσα» ώστε να αναλάβω την κατασκευή των αρμάτων για το καρναβάλι, εφόσον δεν εύρισκαν αντικαταστάτη.».

– Θέλεις να μας μιλήσεις για τους ανθρώπους με τους οποίους έχετε συνεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια για να μπορέσετε να παρουσιάσετε στον κόσμο το Καρναβάλι;

– Όπως σας είπα μέντοράς μου είναι ο Τάκης Παυλίδης. Είναι ο άνθρωπος που κοντά του έμαθα να φτιάχνω άρματα και στη συνέχεια εξελιχτήκαμε μαζί. Άριστη συνεργασία είχα και με τον Αλέκο Καραμπάση με τον οποίο έχουμε κάνει άπειρα Καρναβάλια και έχουμε ζήσει πολλές όμορφες στιγμές. Άλλωστε μαζί είχαμε και τις περισσότερες ιδέες για τα άρματα που θα φτιάχναμε. Τα τελευταία χρόνια έχω συνεργαστεί με τους προέδρους Γιάννη Γαλατσίδα, Χρύσα Μαρδάκη -που επανέφερε το Καρναβάλι από το 2012- αλλά και τον Αλέκο Γαλατσίδα. Εννοείται όμως πως δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα νέα παιδιά όπως τον Θανάση Αντωνιάδη -που «δίνει την ψυχή του» κάθε χρόνο-, τον Δημήτρη Καρατζιά και τον Μάνο Χαλούδη. Στη ζωγραφική των αρμάτων έχουμε συνεργαστεί με τον Λάκη Βασιλόπουλο και από το 1999 μέχρι σήμερα, με την Ελένη Παπανικολοπούλου-Βαζούρα. Όλοι τους είναι εξαιρετικοί και πολύ συνεργάσιμοι.

δ

– Όταν λες εξελιχθήκατε με τα άρματα τι ακριβώς εννοείς;

– Λόγω της οικονομικής άνεσης που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια, είχαμε τη δυνατότητα να πραγματοποιούμε ό,τι ιδέες είχαμε. Έχουμε φτιάξει άρματα πολύ μεγάλα, όπως ελέφαντα, αεροπλάνο, ποταμόπλοιο, ακόμη και άρματα με κίνηση. Δυστυχώς πλέον τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για όλους μας, οπότε δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε κάτι αντίστοιχο.

– Μπορείς να μας περιγράψεις τι επικρατούσε στο Καρναβάλι της Ευξεινούπολης τα χρόνια προ κρίσης ;

– Χωρίς να είμαι υπερβολικός έχει υπάρξει χρονιά που στην Ευξεινούπολη συγκεντρώθηκαν 10.000 άτομα για να παρακολουθήσουν την παρέλαση του Καρναβαλιού. Συγκεντρωνόμασταν όλοι στο γήπεδο και γινότανε πάρτι μέχρι αργά το βράδυ. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη. Ακόμη και χρονιές που φοβόμασταν τον καιρό υπήρχε συμμετοχή. Έχει τύχει να πιάσει μπόρα για 10 λεπτά, αλλά μόλις σταμάτησε συνεχίσαμε σαν να μη συνέβη τίποτα.

Χωρίς τη βοήθεια των τοπικών φορέων, των χορηγών αλλά και του κόσμου δεν γίνεται να πραγματοποιηθεί Καρναβάλι. Πρέπει λοιπόν να προσκαλέσουμε όλους  να συνδράμουν με όποιο τρόπο μπορούν. Εκτός από τα χρήματα, μπορεί όποιος θέλει να προσφέρει ακόμη και υλικά όπως σίδερα ή μπογιές. Το σημαντικότερο όλων όμως, είναι η συμμετοχή, είναι να αφήσουμε να μας …παρασύρει η Αποκριά! Το Καρναβάλι της Ευξεινούπολης έχει μακροχρόνια παράδοση και καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να το διατηρήσουμε για όσο μπορούμε.

Ευχαριστούμε τον Άκη, Κώστα Κιτσάκο, τον «ίδιο τον κίνδυνο» για την παραχώρηση της συνέντευξης και του ευχόμαστε ό,τι καλύτερο. Κλείνουμε με μια είδηση της τελευταίας στιγμής… Ο ίδιος ο κίνδυνος… το πιθανότερο είναι να παρουσιάσει το show του για πρώτη φορά στον Αλμυρό, στο φετινό παζάρι του Αλμυρού!

Χριστίνα Τοσούδη