Ήταν όνειρο… – Γράφει η Σουλτάνα Μαραβέγια – Έκδοση 25-3-2017

Απόψε πήγα πολύ μακριά, πολλά χρόνια πίσω. Έψαχνα τα χρόνια που πέρασαν και άφησαν πικρές αναμνήσεις.

Ο άνθρωπος ανασύρει από τη λήθη περιστατικά στα οποία άλλοτε κυριαρχεί και άλλοτε όχι η ορθή σκέψη. Όλη αυτή η ιστορία, σαν κινηματογραφική ταινία, πέρασε αυτή τη νύχτα από το μυαλό μου. Να είχα άραγε αποκοιμηθεί, και όλες αυτές οι παραστάσεις, που τις έβλεπα ολοζώντανες, να ήταν όνειρο;

Κοιμήθηκα βαριά και αρκετές ώρες. Το πρωί με ξύπνησαν οι γάτες που νιαούριζαν επίμονα στην αυλή. Είδα όμως πολλά όνειρα. Θα έλεγα ασυνήθιστα, καθόλου παράξενο, γιατί βάραινε το στομάχι μου.

Ούτε δέκα λεπτά δεν είχαν περάσει που έπεσα να κοιμηθώ, και είδα τους Γερανούς με τα μηχανοκίνητα οχήματα. Τα φώτα έπεφταν καταπάνω μου. Στεκόμουν στη μέση του δρόμου. Προπορεύονταν μοτοσικλετιστές, που μόλις με είδαν σταμάτησαν, με περικύκλωσαν και άρχισαν να «γαυγίζουν». Ο Θεός και η ψυχή τους τι έλεγαν. Φορούσαν κράνη και ήταν κατασκονισμένοι. Νέα παιδιά όλοι τους. Έφτασαν αμέσως και τα αυτοκίνητα, απ’ όπου πηδούσαν σαν αυτόματα οι στρατιώτες, οπλισμένοι σαν αστακοί.

Επιχείρησα να τους μιλήσω αλλά ποιος να με άκουγε; Κρατούσα τη στάμνα στο χέρι, να πάω για νερό. Δυο στρατιώτες με πλησίασαν, μου πήραν τη στάμνα, την πέταξαν μακριά και την έκαναν κομμάτια. Λύγισα από το φόβο, και ένα «ωχ» ξέφυγε άθελά μου από το στόμα μου. Οι Γερμανοί ρίχτηκαν στα σπίτια και λεηλατούσαν τα πάντα, και δεν ήταν λίγοι. Εγώ τραβήχτηκα στην άκρη του δρόμου και προσπαθούσα να συνέλθω. Πονούσε τρομερά το κεφάλι μου και από τον πόνο αυτό, σαν να ήταν πραγματικός, ξύπνησα. Δεν πέρασαν όμως παρά λίγα δευτερόλεπτα και τα πράγματα ξεκαθάρισαν. Τότε κατάλαβα πως ήταν όλα ένα εφιαλτικό όνειρο. Η καρδιά μου χτυπούσε να σπάσει. Σηκώθηκα, έριξα μια ματιά γύρω μου και έπεσα πάλι να κοιμηθώ.

Αφιέρωμα στη μνήμη όλων των Ηρώων που έχασαν τη ζωή τους μαχόμενοι σε όλους τους πολέμους.

Με σεβασμό βαθύ και συγκίνηση