ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 11-2-2017

Σουλάτσα κάνει η Τουρκιά

για τις βραχονησίδες.

Κι εμείς στο δόγμα …άμυνας

με Τσικνο – Βαλεντίνες.

Δεν μπορεί παρά να το καταλαβαίνουμε, αλλά προσποιούμαστε πως δεν καταλαβαίνουμε… Ποιο; Ότι από παντού, εχθροί και φίλοι (βάλτε όπου εσείς θέλετε και εισαγωγικά) περιμένουν, παραμονεύουν το «ατύχημα», που θα φέρει την Ελλάδα πιο κοντά στον γκρεμό ή θα τη ρίξει μέσα, για να πέσουν μετά πάνω της σαν τα κοράκια και να επωφεληθούν, να αγοράσουν κοψοχρονιά ό,τι απέμεινε, να τη μαδήσουν, να την ξεσκίσουν, να την αποτελειώσουν.

Και ποιο μπορεί να είναι το «ατύχημα»; Διαλέξτε και πάρτε: Ένα πολεμικό επεισόδιο στο Αιγαίο, μια διακοπή του δανεισμού από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, έξοδος από το ευρώ και την Ευρωζώνη, μια πιο καραμπινάτη πτώχευση, χειρότερη από αυτή που έχουμε υποστεί «στα μουγκά» την τελευταία οκταετία και έχει διαλύσει τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό στη χώρα μας, έχει διώξει στην ξενιτιά τα παιδιά μας κι έχει οδηγήσει τους πιο απελπισμένους και ανήμπορους στην αγχόνη.

Ποιος αρνείται ότι εδώ και πολύν καιρό, με κάθε ξημέρωμα η μια μέρα που διαδέχεται την άλλη δείχνει …γκαστρωμένη; Στο εσωτερικό της χώρας, αν ασπαστούμε τις απόψεις έγκριτων αρθρογράφων (π.χ. «Καθημερινή») «κάτι πολύ επικίνδυνο μοιάζει να συμβαίνει, καθώς η κυβέρνηση βυθίζεται στα αδιέξοδά της. Κορυφαίοι υπουργοί είναι φανερό ότι ασχολούνται μόνο με το πώς θα παγιώσουν την υποστήριξη της εκλογικής τους πελατείας. Δεν τους ενδιαφέρει αν καταστρέφεται το παραγωγικό, δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας με την υπερφορολόγηση και τις παράλογες εισφορές. Τάζουν και υλοποιούν προσλήψεις, άμεσες και έμμεσες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μονιμοποιήσεις, επιδόματα. Στόχος είναι να κατεβαίνει συνέχεια ο κοινός παρονομαστής, να μην υπάρχει πουθενά αξιολόγηση, να γίνουν όλα ένας μεγάλος χυλός, όπου τίποτα δεν θα ξεχωρίζει. Και όλα αυτά κάτω από τα μάτια ορισμένων εκ των θεσμών. Θεωρούν έτσι ότι θα φτιάξουν μία μόνιμη εκλογική συμμαχία που είτε θα κερδίζει εκλογές είτε θα μπλοκάρει κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια στο μέλλον. Ο κυνισμός περισσεύει, αλλά αγνοούν μία βασική αλήθεια. Ότι σε πολύ λίγο δεν θα υπάρχουν τα λεφτά που απαιτούν τα σχέδιά τους και θα στραφούν άπαντες, «πελάτες» και μη, εναντίον τους με οργή.»

Κι όλα τα παραπάνω υπό τα όμματα, τους μεγαλοϊδεατισμούς και τις άλλες ορέξεις του κακού «γείτονα», του ανισόρροπου σουλτάνου της Άγκυρας, που -όπως αναλύει ο Μιχάλης Ιγνατίου- πρόκειται για «έναν άνθρωπο που κυριαρχείται από τις ψυχασθένειές του, που παίρνει χούφτες χάπια για τις διάφορες αρρώστιες που τον ταλαιπωρούν, που καθοδηγείται από τον άκρατο εθνικισμό του και τον κακό ισλαμισμό. Οι άπιστοι είναι εχθροί του. Και οι Έλληνες και οι Ελληνοκύπριοι είναι πιο εχθροί από τους εχθρούς του. Συμβαίνει και κάτι άλλο: Θεωρεί ότι οι ελληνικές αντιστάσεις είναι μηδενικές, αν και στην πραγματικότητα ο στρατός του δυσκολεύεται με τους «ξυπόλητους» της Συρίας, πόσο μάλλον να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο. Ερντογάν είναι αυτός, βέβαια, απρόβλεπτος είναι, ψυχιατρικά προβλήματα έχει, γιατί να μην προχωρήσει σε μία απονενοημένη επίθεση εναντίον της Ελλάδας; Οι επιθετικές κινήσεις στην περιοχή των Ιμίων είναι συνεχείς και έχουν στόχο και σκοπό. Ούτε ο στόχος, ούτε ο σκοπός, έχουν την παραμικρή σχέση με το εσωτερικό μέτωπο της Τουρκίας. Είναι μύθος ο ισχυρισμός και έρχεται από αναλυτές που δεν μελετούν ποτέ στη ζωή τους. Έχουν αυτή τη βλακώδη θεώρηση των πραγμάτων ότι δήθεν στο τέλος «επικρατεί η λογική». Αυτό συμβαίνει μόνο στις δυτικές χώρες. Σε όλο τον άλλο τον πλανήτη την εντολή δίνουν παρανοϊκοί ηγέτες ή πολιτικοί που δεν έχουν πρόβλημα «να κάνουμε και ένα πόλεμο για να τον… έχουμε». Ο Ταγίπ Ερντογάν παίζει άνετα και τους δύο ρόλους. Δυστυχώς».

Πόσο άπιστη και άστατη είναι τελικά η Ελληνική κοινή γνώμη;; Πάνω που είχε ερωτευτεί παράφορα τον Πούτιν και του κρέμαγε σαν σκουλαρίκια όλες μας τις ελπίδες για την πολλαπλώς σωτηρία μας, ήδη αλλάζει αγαπητικό και στρέφεται ολοταχώς στο «αιρετικό» Τραμπ, περιβάλλοντάς τον με διάφορες μυθοπλασίες γύρω από το έντονο και φιλελληνικό -τάχα- ενδιαφέρον του νέου Προέδρου των ΗΠΑ. Περίεργος ο λαός μας… Όπως ακριβώς το αποτύπωσε ο εθνικός μας ποιητής: «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος»…

Γύρω μας, ωστόσο, ο κόσμος μπαίνει ήδη σε μεγάλη αναστάτωση. Τα «βουβάλια» αγριεύουν (βλέπε ΗΠΑ, Βρετανία). Όμως οι πολιτικές και άλλες ελίτ στην Ελλάδα, σαν τα μικρά «βατράχια» κάτω στον πάτο του βάλτου, όχι μόνον είναι αργόστροφες -ως συνήθως- αλλά και δεν θέλουν να καταλάβουν τον κίνδυνο. Συνεχίζουν τα αγαπημένα μικροπολιτικά τους παιχνιδάκια ακόμη και τώρα, στα «χρόνια της λάσπης». Ένα παιχνιδάκι τους λέγεται «κάθε 2,5 χρόνια εκλογές». Εκ του ασφαλούς βέβαια, ξέρουν ότι άλλοι θα «ποδοπατηθούν». Οι ίδιες οι ελληνικές ελίτ είναι εξασφαλισμένες μέχρι δέκατης γενεάς. Διαδοχικά οι κρατούντες επένδυσαν πολύ σοβαρά στη φαυλότητα, τη διαπλοκή, τη διαφθορά και στο κλέψιμο του εθνικού πλούτου.

Ευτυχώς όμως, όσο επιτρέπει η καθημερινότητά μου να έρχομαι σε επαφή με τη νέα γενιά (ακόμη και τα μεγαλύτερα εγγόνια μου) διαπιστώνω άλλα, παρήγορα πράγματα. Τα παιδιά μας, παραμερίζουν την αυτονόητη αγωνία τους για το πώς θα επιβιώσουν και πώς θα αναδειχτούν σε μια φτωχοποιημένη και βουλιαγμένη χώρα. Παραβλέπουν την …προκαταβολική ανεργία που συλλήβδην τους απειλεί. Αντίθετα, δείχνουν με κάθε τρόπο το πόσο αγαπούν αυτόν τον αλμυρισμένο «βράχο» και αφήνουν σαφή δείγματα ότι είναι αποφασισμένα να παλέψουν για τον τόπο τους, ακόμη και να πολεμήσουν -αν, ο Θεός να φυλάξει, χρειαστεί- για την Πατρίδα τους. Σε πείσμα των δύσκολων καιρών, αλλά και όσων αποκαρδιωτικά διαπιστώνουν καθημερινά, με τα ίδια τους τα μάτια. Φαίνεται ότι τα γονίδια εξακολουθούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους και οι απαράγραπτες αρχές της ράτσας μας παραμένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα των γενεών. Κι αυτή η παρήγορη πραγματικότητα ας μη διαφεύγει από κανένα γείτονα ψευτο-νταή, παρανοϊκό ή όχι.

Μοιάζει απίστευτο, αλλά είναι απόλυτα αληθινό (όσο και …κουφό τουλάχιστον). Περισσότερες από σαράντα αλλαγές στα συστήματα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση συνθέτουν το συνεχές «ράβε – ξήλωνε», από το 1964 έως και σήμερα. Επί μισόν αιώνα και πλέον, η Ελλάδα δεν μπορεί να αποφασίσει για την Παιδεία και να επιτύχει πραγματικά οφέλη. Την τελευταία τριετία το σύστημα έχει αλλάξει δύο φορές, ενώ τώρα η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας συζητάει εκ νέου την αλλαγή του. Κάθε (συχνά σπιθαμιαίος), που αναλαμβάνει Υπουργός Παιδείας, για να βολέψει τις κομματικές υποσχέσεις του ο εκάστοτε Πρωθυπουργός, κάνει ό,τι του κατέβει στον ευαίσθητο τομέας της Παιδείας, χωρίς φιλότιμο και ντροπή, χωρίς συνείδηση ότι διαμορφώνει το ίδιο το μέλλον της χώρας. Και ιδού, τα αποτελέσματα δεν είναι μόνο κωμικοτραγικά. Είναι επικίνδυνα.

Στο σκάνδαλο Energa κτλ., όπου κάποια παιδιά με αναπτυξιακό όραμα έβαλαν χέρι σε περίπου 250 εκατομμυριόπουλα, βρέθηκαν ένοχοι 11, αλλά στη φυλακή θα πάνε 3. Οι άλλοι αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Βρέθηκαν ένοχοι για λαθρεμπορία, ξέπλυμα μαύρου χρήματος και άλλα τέτοια …πταίσματα. Επιβλήθηκαν ποινές 10 και 15 χρόνια, αλλά δώσανε από 50 έως 500 χιλιαρικάκια και …τσουπ ελεύθεροι.

Ο απερχόμενος Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής, μετά από θητεία 11,5 ετών, περιγράφει σε συνέντευξή του τις εμπειρίες του από τη μάχη κατά της διαφθοράς (που πολέμησε, όσο μπόρεσε) στην Ελλάδα: «Θα σου πω ένα ωραίο ανέκδοτο. Σε ένα μπαρ είναι διάφοροι και εμφανίζεται ο Χριστός. Του λέει ο Γάλλος: «Χριστέ μου, είμαι κουτσός, δεν με κάνεις καλά;» Τον ακουμπά ο Χριστός και αμέσως γίνεται καλά. Του λέει ο Γερμανός: «Χριστέ μου, είμαι καμπούρης». Τον ακουμπά με το χέρι, λαμπάδα ο τύπος. Πλησιάζει έναν Έλληνα, ανάπηρο, και τι του λέει ο Έλληνας; «Μακριά, γιατί είδα κι έπαθα να πάρω αναπηρική σύνταξη!» Ούτε ο Χριστός δεν μπορεί να μας φτιάξει, αν δεν θέλουμε οι ίδιοι. Για να φτιάξει η Ελλάδα, πρέπει εμείς οι ίδιοι να έχουμε συνεχή θέληση».

Τα καλά μιας συμμαχίας…. Στην προβλήτα του νατοϊκού αγκυροβολίου Μαραθίου της Κρήτης κατέπλευσε το πρωί της περασμένης Δευτέρας το πυρηνοκίνητο αμερικανικό αεροπλανοφόρο “USS George H.W. Bush”, στο οποίο επιβαίνουν περίπου 6.000 στρατιώτες. H άφιξη του αεροπλανοφόρου στη Σούδα, αναδεικνύει και μια άλλα οικονομική διάσταση αυτών των επισκέψεων, η οποία αποτελεί «ταμπού» για τις τοπικές κοινωνίες. Ακούμε, γνωρίζουμε, μα κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Όπως μαθαίνουμε λοιπόν, από την Ηπειρωτική Ελλάδα αλλά και την υπόλοιπη Κρήτη κατέφθασε αυτές τις ημέρες μεγάλος αριθμός εκδιδόμενων γυναικών, για τα μπαρ και τους οίκους ανοχής της πόλης. Οι αριθμοί μιλούν για ένα αριθμό από 200 έως και 300 γυναίκες. Καλές ….δουλειές. (τι άλλο να ευχηθούμε;)

Επίκαιρο σύνθημα: Σύντροφοι, βαστάτε γερά την κουτάλα, μην πέσει στα χέρια της Αντίδρασης.

Αν δεν γυρίσεις σελίδα, δεν θα μάθεις ποτέ τη συνέχεια.