- 17 Ιανουαρίου, 2017
Η ατζέντα του «Λαού» του Αλμυρού – γράφει η Βιβή Τσιντσίνη – έκδοση 14-1-2017
Μας έπεισαν
Μαθαίνω ακόμη κυρία μου, στα 41 μου χρόνια… Έπρεπε να ζήσω τον Γενάρη του 2017 στον Αλμυρό, για να μάθω ότι και οι δέκα πόντοι είναι πολλοί… Αυτό μόνο στην Ελλάδα… Σε ολόκληρη την Ευρώπη θεωρείται πασπάλι… Στον Αλμυρό είναι δύσκολο να αντιμετωπισθούν. Μας έπεισαν μετά από τιτάνιες προσπάθειες ότι οι δέκα πόντοι χιονιού που έπεσαν στον Αλμυρό (τις πρώτες μέρες) ήταν αδύνατο να αντιμετωπισθούν για να μείνουν καθαρές οι κεντρικές οδικές αρτηρίες. Ε, ήρθαν και έκαναν πλακωτό ακόμη πέντε πόντοι και γίναμε πολλοί. Είδατε τι μαθαίνω η γυναίκα μεγαλώνοντας;
Χιόνι όλα
Όλες οι τηλεφωνικές συζητήσεις κυρία μου, γυρίζουν γύρω από το χιόνι και εξαντλούν κάθε …κρυωμένο, περίπου όπως η παρακάτω συζήτηση:
Χιονίζει εκεί;
Χιονίζει
Τι χιόνι ρίχνει;
Κανονικό, τι χιόνι;
Πως το ρίχνει;
Κανονικά, λέμεεεε, από τον ουρανό
Σπυρωτό; Λεπτό; Χοντρό; Πυκνό; Με λίγο αέρα, με πολύ αέρα, στροβιλίζει; Αρχίζει και σταματάει; Δεν σταματάει; Και πως είναι στο δρόμο; Πατημένο; Λερωμένο; Παγωμένο; Γλιστράει, λιωμένο; Έριξαν αλάτι ή αλατόνερο;
Κάπου εκεί κάνει τη δύσκολη ερώτηση…
Πόσους πόντους είναι;
Απαντάω με σεμνότητα… Πρέπει να είναι γύρω στους δέκα πόντους… λίγο… Να σου πω; Να κλείσω γιατί κρυώνω να βάλω ζεστά ρούχα;
Όταν λες κρυώνεις…; Που; Στη μύτη, στα πόδια, στο στήθος; Ντύνεσαι καλά; Φοράς γάντια, σκουφί, διπλές κάλτσες;
Δεν ξέρω φιλενάδα αν το χιόνι μοιάζει στα ρύζι Uncle Ben’s ή τραχανά, πάντως ξινό μας βγήκε!
Οτούρ μπακαλούμ
Οι Μικρασιάτες του Αλμυρού στο σύλλογό μας δημιουργούμε χορωδία μικρασιάτικου τραγουδιού. Παρακαλούμε τους καταγομένους από τη Μικρά Ασία να επικοινωνήσουν στα τηλέφωνα που δίνονται στο ρεπορτάζ της εφημερίδας που κρατάτε είτε για να εγγραφούν χωρίς κόστος στο Σύλλογο και να λαμβάνουν προσκλήσεις, είτε να εγγραφούν στη χορωδία. Πρώτη πρόβα, σήμερα Σάββατο 14 Ιανουαρίου στις 4 και μισή. Οτούρ μπακαλούμ.
Έγινε κι αυτό
Σε όμορο Δήμο, που επίσης οι δρόμοι ήταν κάτι σαν ελεύθεροι πολιορκημένοι, δηλαδή, ανοικτοί – κλειστοί, με πάγο 10 εκατοστά… κατά τη διάρκεια κηδείας, φτερνίζεται ο βαστάζων, φεύγει η νεκροφόρα και αρχίζει να τσουλά… Φωνάζει ο έτερος από την άλλη πλευρά στον κόσμο… «προσοχή τσουλά, τσουλά», τυγχάνει να ήταν και γυναίκα η εκλιπούσα, κουκουλωμένοι όλοι με σκουφιά παρερμήνευσαν το τσουλά, με το τσούλα… και τα κυνηγητά, τα κοσμητικά επίθετα και οι γλίστρες έδιναν και έπαιρναν…
Ούτε να πεθάνεις δεν μπορείς σ’ αυτή τη χώρα.
Κουτί – κουτί
Δεν ξέρω που πρέπει να πέφτει ο σταυρός χριστιανοί… Όμως αυτό που τα περιστέρια πέφτουν κουτί – κουτί και στο τέλος τινάζουν και τα πούπουλα μην το πάρουν λερωμένο, με ξεπερνάει… Στην Αμαλιάπολη πάντως, κρατούσε τα πιτσουνάκια στα χέρια του με στοργή ένας πιστός… Τρία περιστέρια νομίζω φτάνουν για τον συμβολισμό… τα υπόλοιπα είναι μάλλον περιττά.