Το πλέον πρόσφατο βιβλίο του Γιώργου Τσιντσίνη ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – του Δημήτρη Αντωνίου, Καθηγητή Αγγλικής – Έκδοση 6-1-17

Είχα την τύχη και τη χαρά, και βάζω πρώτα την τύχη και μετά την χαρά διότι χωρίς τύχη δεν υπάρχει χαρά, να γνωρίσω τον Γιώργο Τσιντσίνη από κοντά, μάλιστα θα έλεγα από αρκετά κοντά. Η γνωριμία μας αρχίζει στην αρχή της δεκαετίας του ’80 και διήρκησε μέχρι που ο Γιώργος μετοίκησε στον Αλμυρό, οπότε οι συναντήσεις μας αραίωσαν.

            Δεν μπορώ να σχολιάσω το Γιώργο ως δημοσιογράφο αλλά ως άνθρωπο με καινοτόμες ιδέες, κυρίως την περίοδο της δόξας, με την έκδοση του περίφημου και ιστορικού περιοδικού ΄΄ΩΡΕΣ΄΄. Πιστεύω πως εκείνη η περίοδος υπήρξε και η χρυσή περίοδος της δημοσιογραφικής του και εκδοτικής του σταδιοδρομίας. Ας μου επιτραπεί να αναφέρω πως η ίδια περίοδος δόξης του Γιώργου ήταν και δική μου περίοδος σημαντικής και επαγγελματικής καταξίωσης.

            Διαβάζοντας το τεύχος των ΄΄ΩΡΩΝ΄΄ της 15^ης Δεκεμβρίου 1990, και τις τέσσερις σελίδες που ήταν αφιερωμένες στα ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ, χάρη της ετήσιας απονομής των πτυχίων στους πλέον νεαρούς πτυχιούχους αγγλικής γλώσσας της Ευρώπης, και παρουσία όλων των αρχών της πόλης σε μία αίθουσα κατάμεστη από εκατοντάδες μαθητές, γονείς, φίλους και συνεργάτες, δεν μπορώ να μην αισθάνομαι τόσο συγκινημένος όσο και καταξιωμένος.

            Το περιοδικό ΄΄ΩΡΕΣ΄΄ έγραψε ιστορία στα δημοσιογραφικά δρώμενα του Βόλου τόσο τα κείμενά του και κυρίως οι φωτογραφίες θα μείνουν ζωντανές και αιώνιες στις μνήμες των κατοίκων του Βόλου, και όχι μόνο και της περιοχής, της εποχής εκείνης. Το τόλμημα του Γιώργου με τις ΄΄ΩΡΕΣ΄΄ ήταν ένα τόλμημα μοναδικό, πρωτοποριακό, καινοτόμο, ανεπανάληπτο. Την ίδια περίοδο με το περιοδικό υπήρξε και η περίοδος άνθισης των εκδόσεων, έργο που επίσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα εκδοτικά δρώμενα της περιοχής.

            Ο Γιώργος, όπως και πολλοί άλλοι είχε τα δικά του σκαμπανεβάσματα. Τελευταία μία περιπέτεια με την υγεία του προς στιγμή φάνηκε να τον φοβίζει, αλλά είμαστε όλοι βέβαιοι πως θα το ξεπεράσει και θα συνεχίσει να μας διδάσκει, να μας διασκεδάζει και να μας ψυχαγωγεί μέσα από τα γραφόμενά του που στην κυριολεξία αγγίζουν πολλές πτυχές της λογοτεχνίας, από χιούμορ, σάτιρα, επιθεώρηση, σαρκασμό και αυτοσαρκασμό, ακόμα και ποίηση.

            Το τελευταίο του πόνημα αποτελεί μία πραγματική όαση μέσα στην βαρυχειμωνιά της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής περιπέτειας που βιώνουμε.

            Άσχετα εάν τα χρονογραφήματά του αναφέρονται τόσο στο λίγο μακρινό παρελθόν όσο και στο πλέον πρόσφατο παρελθόν είναι πάντα φρέσκα και επίκαιρα.

            Το βιβλίο του, και δικαίως, μοιράζεται μεταξύ Βόλου και Αλμυρού και δεν αφήνει καμία πτυχή της πολιτικής ή της καθημερινής ζωής να μην την σχολιάζει.

            Κατά μία άποψη συνοπτικά μεν, περιεκτικά δε, σκιαγραφεί την εξέλιξή του ως δημοσιογράφος αλλά και την εξέλιξη της τεχνολογίας από την λινοτυπία μέχρι τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και το διαδίκτυο.

            Προς το τέλος του βιβλίου ο συγγραφέας φαίνεται να αναπωλεί τις παλιές καλές μέρες που οι άνθρωποι είχαν συντροφιά τους ανθρώπους, σε αντίθεση με τις μέρες μας που οι άνθρωποι έχουν αγκαλιάσει την τεχνολογία για παρέα, πράγμα ανούσιο και ξενάνθρωπο. «Γιώργο ξέχασες ή μάλλον σου διέφυγε να αναφέρεις τα σκυλιά που αντικατέστησαν τη συντροφικότητα των ανθρώπων μεταξύ τους».

            Ο επίλογος του βιβλίου με το μακροσκελές ποίημά του των 35 τετράστιχων ο αναγνώστης θα το διασκεδάσει δεόντως.

            Γιώργο, ως φίλοι σου και ξέρω πως έχεις πολλούς σου ευχόμαστε ταχεία ανάρρωση και ξανά στις επάλξεις των πονημάτων. You are too young to retire (είσαι πολύ νέος ώστε να αποσυρθείς).

            Στις μέρες μας οι 60άρηδες διανύουν τη δεύτερη εφηβεία τους, κοίτα τον Κάστρο, κοίτα τη βασίλισσα Ελισάβετ. Έχεις πολλά χρόνια παραγωγικά ακόμα μπροστά σου, έπειτα εσείς οι Σμυρνιοί δεν είστε και κιοτίδες!

            Υ.Γ. Έχεις χαιρετισμούς και ευχές από τη φίλη μας Αποστολία Μ. από τη Γερμανία.