ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 3-12-2016

Αν βάζω μέχρι τις γιορτές

ένα ευρώ στην άκρη,

χάδι θα δώσω στο φτωχό

και γέλιο, αντί για δάκρυ.

Τρεις βδομάδες μόνο μας χωρίζουν ημερολογιακά από τη μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων, που -θρησκειολογικά τουλάχιστον- συνδέεται με τη σωτηρία του κόσμου, την αγάπη και την ελπίδα που φέρνει η γέννηση του Θεανθρώπου. Γι’ αυτή τη μεγάλη γιορτή, όσες προετοιμασίες δεν έχουν δρομολογηθεί ήδη αρχίζουν πάντως από μέρα σε μέρα, αλλά θα βρεθούν πολλοί -και όχι άδικα- να τονίσουν, ότι οι βασικότερη προπαρασκευή είναι εγκεφαλική και πνευματική και έχει να κάνει με την ψυχή μας κυρίως.

Είμαι ο τελευταίος που θα διαφωνήσει, ότι τη φάτνη, για να γεννηθεί ο μικρός Χριστός, πρέπει να την προετοιμάσουμε -πρώτα και κύρια- μέσα στην καρδιά μας και μετά να προσέλθουμε στη μεγάλη γιορτή. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν καταλαβαίνω κάποιες εκκλησιολογικές προσεγγίσεις και ανακοινώσεις (για να μην τις πω και θρησκόληπτες), που προτρέπουν για εράνους και προσφορές πιστών, προκειμένου να ενισχυθούν ναοί και προσκυνήματα, για αγιογραφήσεις π.χ. ή άλλες εργασίες ευπρεπισμού. Απορώ και εξίσταμαι: Πώς γίνεται τέτοιες πρωτοβουλίες, στους δύσκολους καιρούς μας, να ταυτίζονται με το θέλημα του Θεού; Ποιος Θεός θέλει ευπρεπισμούς και λούσα στα του οίκου Του όταν, λίγα μέτρα πιο πέρα, κάποια από τα παιδιά του πεινούν και κοιμούνται μέσα στο κρύο, χωρίς θέρμανση, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα κτλ.; Πότε θα γιορτάσουμε καλύτερα τα Χριστούγεννα; Όταν κρεμάσουμε ένα ακόμη χρυσοποίκιλτο πολυέλαιο μέσα στο ναό ή εάν και όταν μοιράσουμε τρόφιμα, λίγο κρέας, λίγα γλυκά στους άπορους της ενορίας μας;

Αυτή η αναφορά μου, ωστόσο, φεύγει από το πώς προσεγγίζουμε και υπηρετούμε -ο καθένας ξεχωριστά- το θρησκευτικό μας συναίσθημα… Επεκτείνεται και στον κωμικοτραγικό τρόπο με τον οποίο κάποιοι νοικοκυραίοι διαγωνίζονται (απολύτως, μα απολύτως μάταια) και στο στολισμό μπαλκονιών, κήπων… στάβλων κ.ο.κ., μέσα έξω και γύρω από τα σπίτια τους. Αυτή η μανία επίδειξης, σε στυλ νεοπλουτισμού και …βλαχο-μπαρόκ, που πιάνει πολλές κυρίες της Ελληνικής και ντόπιας κοινωνίας, να μπουν στο μάτι της γειτόνισσας, της συννυφάδας ή της κάθε ξαδέρφης, απλώνοντας τις πολύχρωμες γιρλάντες και τα λαμπιόνια στο …πουθενά, λες και διεκδικούν το διεθνές βραβείο καρακιτσαριού.

Απευθύνω προσωπική, ταπεινή έκκληση λοιπόν για φέτος, να αναλογισθούμε τις δυσκολίες των καιρών και να επιδείξουμε τη μέγιστη δυνατή αυτοσυγκράτηση σε τέτοιου είδους αλόγιστες και άχρηστες σπατάλες. Βλέπουμε, νιώθουμε, ξέρουμε, καταλαβαίνουμε, ότι γύρω μας οι ανάγκες για ανθρωπιστική βοήθεια είναι πιεστικές και για εκατοντάδες ανθρώπους -ακόμη και στον Αλμυριώτικο περίγυρο- κυριολεκτικά ζωής και θανάτου.

Υπάρχει πάντοτε ο εύκολος τρόπος να μειώσετε τα λαμπιόνια και τις γιρλάντες, από το προσωπικό και οικογενειακό σας ρεπερτόριο, για λίγα τρόφιμα ή ένα μικρό χαρτζιλίκι στον πάσχοντα της διπλανής πόρτας, στον άνεργο φαμελίτη, που δεν έχει κάτι σταθερό να περιμένει για να κάνει Χριστούγεννα, στο γέροντα που δεν έχει σύνταξη κτλ., στη χήρα που κοιμίζει το βράδυ νηστικά τα ορφανά της, «ντύνοντάς» τα με τα ίδια χιλιοφορεμένα ψέματα. Και αν δεν ξέρετε προσωπικά τέτοιες περιπτώσεις αναξιοπαθούντων, οι δομές φιλανθρωπίας της τοπικής μας Εκκλησίας και οι εθελοντικές οργανώσεις, οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι της περιοχής μας μπορούν να σας βοηθήσουν, να υποδείξουν πού και ποιοι έχουν ανάγκη βοήθειας.

Η έκκλησή μου αυτή, για την ελάχιστη ίσως βοήθεια στην επισιτιστική κρίση και τις άλλες άμεσες ανάγκες των φτωχότερων συνανθρώπων μας, προφανώς και δεν έχει να κάνει με τους λίγους συμπολίτες μου εκείνους, που έχουν ήδη πουλήσει την ψυχή τους στο …ευρώ, αναλώνοντας την καθημερινότητα και τη ζωή τους στο κυνήγι των επίγειων θησαυρών. Μιλάω για εκείνους που δεν έχουν σκεφτεί καν να χαρίσουν ποτέ ένα ευρώ, για κάποιο παιδί που ξυπνάει και κοιμάται νηστικό. Αντίθετα, τρέμουν μη χαθεί ένα ευρώ από το παχυλό τους σακούλι, σαν μια αφορμή που μπορεί να …απειλήσει την οικονομική αυτοκρατορία τους. Τους ανταμώνω στο δρόμο (λίγο ως πολύ τους ξέρουμε όλοι), να σε χαιρετούν μ’ εκείνο το καχύποπτο ύφος του κυνηγημένου και δοξάζω το Θεό, που δεν επέτρεψε ποτέ να φορτωθώ -όπως οι περισσότεροι φυσιολογικοί συνάνθρωποί μου- από τέτοια μανία καταδιώξεως. Ούτε μιλάω για το νεοπλουτισμό που κατακλύζει τη μικρή μας κοινωνία και εκφράζεται συνήθως μ’ έναν κακόγουστο υπερ-καταναλωτισμό, που προκαλεί -αν μη τι άλλο- το γέλιο του περίγυρου. Και φυσικά, μιλάω για τις πολλές περιπτώσεις που χάνεται το μέτρο, το γούστο, η ευπρέπεια και η αξιοπρέπεια. Τις περιπτώσεις που, αντί της πραγματικής αρχοντιάς, προσπαθεί ν’ ανθίσει μια κακόμοιρη μετριότητα.

Πολλά έγραψα ίσως… Αν θέλετε να νιώσετε φέτος πραγματικές γιορτές, ανάμεσα στα τόσα άλλα, προγραμματίστε ποιους φτωχούς και πώς θα τους βοηθήσετε…. Βάλτε σ’ αυτήν την όμορφη προσπάθεια ανθρωπιάς και τα παιδιά σας και διδάξτε τους από τώρα ποιες είναι -για όλους μας- οι πραγματικές αξίες της ζωής, αλλά και το πραγματικό νόημα τέτοιων μεγάλων γιορτών. Σας εύχομαι -τελικά- να υποδεχτείτε αυτές τις γιορτές με υγεία και ανάλαφρη, καθαρή καρδιά.

Υ.Γ. Στη φωτογραφία ο Έλληνας γιατρός, που εθελοντικά γυρίζει τις νύχτες στην Αθήνα και εξετάζει με το στηθοσκόπιό του, φροντίζει τους άστεγους.

Ο τρόπος που σχολιάζουν οι κάθε λογής (και κομματικής …διαλογής) συμπατριώτες μου τον Φιντέλ Κάστρο, με αφορμή τον πλήρη ημερών θάνατό του, μου δείχνει -αν μη τι άλλο- από πόσες ….οφθαλμολογικές ασθένειες και στρεβλώσεις «πάσχει» η έννοια της Δημοκρατίας, στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα. «Μυωπία, πρεσβυωπία, αστιγματισμός, στραβισμός» και τόσα άλλα, ανάλογα με την προσωπική στάση του καθενός απέναντι σε μια ιστορική προσωπικότητα, που κατέκτησε και κατείχε ισόβια την εξουσία δια των όπλων, σ’ ένα φτωχό νησί της Καραϊβικής, που -65 χρόνια μετά την επανάσταση- αποδεικνύεται πως έγινε …φτωχότερο και ελάχιστο έως καθόλου ελεύθερο.

Με άλλα λόγια, να δω όλοι εσείς, που χύνετε κροκοδείλια δάκρυα για τον Φιντέλ, αν θα δεχόσασταν να ζούσατε στην Κούβα με 21 ευρώ το μήνα μισθό και χωρίς internet, χωρίς φαγητό, αποκλεισμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Αχ, αυτή η ελληνική υπερβολή (πες την και μπουρδολογία) των δήθεν επαναστατών του καναπέ…

Σοκαρισμένοι δηλώνουν οι δυο άντρες ασφαλείας την Μελίνας Μερκούρη, «οι οποίοι απαρηγόρητοι, έμαθαν τις προάλλες, πως η Μελίνα πέθανε», γράφει με χιούμορ ο Παναγιώτης Μερεντίτης και συνεχίζει: «Πιστοί στο καθήκον, συνέχιζαν να τη φυλάνε ακόμα και 22 χρόνια μετά το θάνατο της. Για εμάς τους απλούς θνητούς, η Μελίνα δεν πέθανε ποτέ, αφού πάντα θα ζει στην καρδιά μας, αλλά αυτοί οι δύο ήρωες αστυνομικοί, προχώρησαν ακόμα παραπάνω, αποδεικνύοντας το τεράστιο αίσθημα ευθύνης τους, την αγάπη και την αφοσίωση τους, τους στη δημοφιλή ηθοποιό και πολιτικό. Με σθένος συνέχισαν να τη φυλάνε, ακόμα και 22 χρόνια, αφού η Μελίνα έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Αν αυτό δεν είναι αφοσίωση και δείγμα ευθύνης, τότε τί είναι; Το υπουργείο προστασίας του πολίτη, σε συνεργασία με την ΕΛΑΣ, έφεραν από την Αμερική το καλύτερο team ψυχολογικής υποστήριξης, ώστε με διακριτικό και όσο πιο ανώδυνο γίνεται τρόπο, να ανακοινώσουν στους δυο πιστούς άντρες, πως η Μελίνα πέθανε. Το ΣΟΚ ήταν μεγάλο, για αυτό τους χορηγήθηκε μεγάλη ποσότητα ηρεμιστικών και αντικαταθλιπτικών, ενώ χρειάστηκε να νοσηλευτούν για μια ημέρα στο νοσοκομείο. Ο πρωθυπουργός έστειλε τον προσωπικό του ψυχολόγο, ο οποίος ξενύχτησε στο προσκέφαλό τους. Η ψυχική τους υγεία ήδη έχει παρουσιάσει βελτίωση και έχουν αποφύγει τον κίνδυνο που προκαλεί ένα τόσο μεγάλο σοκ. Πληροφορίες λένε, πως επειδή τα είχαν ματώσει από το πολύ ξύσιμο, όλα αυτά τα 22 χρόνια που προστάτευαν το φάντασμα της Μελίνας, έχουν αιτηθεί από την υπηρεσία επίδομα επικινδυνότητας και ανθυγιεινούς εργασίας. Το αίτημα έγινε δεκτό από την πολιτική ηγεσία και μάλιστα θα τους χορηγηθούν και καινούργια σωβρακάκια, γιατί τα άλλα έχουν αίμα, που δε βγαίνει με τίποτα. Μάλιστα, για τις υπηρεσίες τους προς το έθνος, θα τους χορηγηθεί και από μια καινούργια τσουγκράνα. Οι προηγούμενες που είχαν, από την πολύ χρήση διαλύθηκαν… Υ.Γ.: Από την παραπάνω ευφάνταστη είδηση, το μοναδικό γεγονός που είναι αλήθεια (όσο και αν φαντάζει το αντίθετο), είναι πως έως σήμερα, δυο άντρες της ασφάλειας της Μελίνας, υπηρετούσαν ακόμα στο συγκεκριμένο πόστο και πληρωνόντουσαν αδρά για τις υπηρεσίες τους.» Αθάνατη Ελλάδα…

Ότι θα γίνουν πρόωρα οι εθνικές εκλογές, είναι το πιθανότερο, αν όχι και βέβαιο. Το μείζον ζήτημα τώρα είναι αν θα διεξαχθούν προ ή μετά τη 17^η Μαρτίου της νέας χρονιάς, ημερομηνία κομβική, καθώς αν πριν, θα διεξαχθούν με λίστα και όχι με σταυρό προτίμησης.

Και το ολίγον …ευτράπελο: Ο Λεβέντης της Ένωσης Κεντρώων, καλεί -έτσι κι αλλιώς- τα στελέχη του σε εκλογική ετοιμότητα. (Αυτό περιμέναμε, για να ζωστούμε επιτέλους τα …φυσεκλίκια).

Με αφορμή το θάνατο της μεγάλης ηγετικής μορφής του Φιντέλ Κάστρο: «Μια ακόμα επανάσταση είναι απαραίτητο να γίνει… Αυτή που δεν θα τελειώσει, όταν ο ηγέτης της αναλάβει την εξουσία» (Χοσέ Μαρτί, Κούβα).