Η επόμενη μέρα μετά το Ιταλικό Όχι

Μάριος Βελέντζας

Ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις πυροδοτεί η Ιταλία σε μια Ευρώπη φοβισμένη, όπου ο λαϊκισμός και η ξενοφοβία ενισχύονται, την ώρα που η γερμανική εμμονή στη λιτότητα διχάζει, προκαλώντας περισσότερα προβλήματα από αυτά που οι θιασώτες της θεωρούν ότι μπορεί να επιλύσει.

Η επόμενη ημέρα βρίσκει τη χώρα αντιμέτωπη με την απειλή μιας οικονομικής κρίσης που μπορεί να ισοπεδώσει τα «ασθενικά» χρηματοπιστωτικά της ιδρύματα, όπως η προβληματική Banca Monte dei Paschi, μ’ ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό και με μια ομάδα λαϊκιστών να κλείνει το μάτι στον σχηματισμό κυβέρνησης υποσχόμενη δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη. Οι επενδυτές στις διεθνείς αγορές εμφανίζονται «μουδιασμένοι» για τις τελευταίες εξελίξεις, τηρώντας ωστόσο στάση αναμονής λόγω του πολιτικού παρελθόντος της χώρας. Η Ιταλία είναι συνηθισμένη στις αλλαγές κυβερνητικών σχηματισμών, με περισσότερες από 60 κυβερνήσεις να έχουν ανέλθει στην εξουσία από το 1948. Ακόμα και μετά τον… τυφώνα «Καβαλιέρε» που διόγκωσε τα ελλείμματα τα πρώτα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης το 2008 και τα επεισοδιακά Eurogroup στο δεύτερο εξάμηνο του 2011, η χώρα πορεύτηκε για δύο χρόνια με επικεφαλής τον τεχνοκράτη Μόντι, ο οποίος συμμάζεψε την κατάσταση, απομακρύνοντας τον εφιάλτη ενός… «Italexit».

Δεν αποτελεί, λοιπόν, εντύπωση πως το επικρατέστερο σενάριο για την πολιτική μετάβαση μετά την παραίτηση Ρέντσι (απεμπλοκή-απόδραση από θέση ευθύνης για τους κατηγόρους του) είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης τεχνοκρατών, η οποία θα έχει ως βασική αποστολή να προετοιμάσει το έδαφος για τις εκλογές του 2018 (αλλαγή εκλογικού νόμου και κατάθεση προϋπολογισμών).

… η συνέχεια του άρθρου στη πηγή του…