Τσιντσίνης Γιώργος ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 26-11-2016

Όταν τα πάντα γύρω σου

κρέμονται σε …κλωστή,

σπεύδεις να ψάξεις μάταια

το ήθος του Κωστή.

Καλό ταξίδι, αγαπημένε μου Πρόεδρε, Κωστή Στεφανόπουλε… Θα σε θυμάμαι πάντοτε με αγάπη και σεβασμό και θα σε τιμώ για την ειλικρίνεια, την εντιμότητα και την καθαρή σου καρδιά… Είναι τιμή μου και σπάνιο προσωπικό προνόμιο, που σε γνώρισα από κοντά…

Ήταν κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αν θυμάμαι καλά… Προεκλογική περίοδος και ο Στεφανόπουλος, ως υπουργός και σημαίνον στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, ερχόταν να μιλήσει στην Πλατεία του Αλμυρού, Σάββατο απόγευμα. Ως αρχισυντάκτης της Βολιώτικης εφημερίδας «Ενημέρωση» ο 32χρονος τότε, έσπευσα να τον υποδεχτώ στα διόδια της Πελασγίας (στα όρια του νομού), διεκδικώντας μια περίληψη της ομιλίας του που θα ακολουθούσε, να τη γράψω πρόωρα στο μαγνητοφωνάκι μου, για να φύγω αμέσως πάλι για Βόλο και να προλάβω την Κυριακάτικη έκδοση. Αυτή ήταν η πρώτη μας γνωριμία… Θυμάμαι, ότι το αμάξι που τον παρέλαβε οδηγούσε ο Νικήτας ο Πρίντζος, ο σημερινός Πρόεδρος της ΕΑΣ Βόλου. Εγώ κάθισα στη θέση του συνοδηγού και ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας πίσω, μαζί με την αγαπημένη του Τζένη, τη σύζυγο που του χάρισε τρία παιδιά, πριν φύγει νικημένη από τον καρκίνο το 1988, μετά από 29 χρόνια έγγαμου βίου μαζί του. Πρόθυμος ο Κωστής, πήρε στα χέρια του το μαγνητοφωνάκι («για να μη με κουράσει», όπως είπε) και με τη ρητορική του δεινότητα «σκάρωσε» την περίληψη, μέσα σε λίγα λεπτά. Κατόπιν η συζήτηση στράφηκε γενικότερα στην πολιτική επικαιρότητα. Τότε ήταν που -όπως κοίταζα διαρκώς στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και συνομιλούσα μαζί του- πρόσεξα το …κουστούμι του. Ήταν ένα καλοκαιρινό γκρι κουστούμι, με κάποια μικρά σχεδιάκια σε χρώμα πράσινο. Στην ευθεία που κούμπωνε όμως, σε δυο διαφορετικά σημεία είχε δυο προσεγμένα …καρικώματα, μήκους δυο και πλέον εκατοστών το καθένα. Μου έκανε βαθιά εντύπωση το γεγονός… Ένας υπουργός να φοράει καρικωμένο κουστούμι και μ’ αυτό να διατρέχει την Ελληνική επικράτεια για προεκλογικές ομιλίες; Περιττό να σας πω βέβαια, ότι κάτι τέτοιο δεν ξαναείδα σε άλλον πολιτικό. Αυτός ήταν ο φτωχός και έντιμος Κύριος Κωστής Στεφανόπουλος !!!!

Με ανάρτησή του στο facebook, ο Σταύρος Θεοδωράκης αποχαιρετά τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο, παραθέτοντας άγνωστες πτυχές από τον πολιτικό και προσωπικό του βίο. Αναλυτικά ο επικεφαλής του «Ποταμιού» -μεταξύ άλλων- γράφει: Κάποια πράγματα που ίσως δεν ξέρετε για έναν πρόεδρο, που ποτέ δεν τον είπαν Κωνσταντίνο παρά μόνο Κωστή. Όταν βγήκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας σταμάτησε να εισπράττει τη βουλευτική του αποζημίωση. Αρνήθηκε και τα αναδρομικά που εξασφάλιζαν κατά καιρούς οι βουλευτές. Το ‘81 είχε χάσει από τον Αβέρωφ την προεδρία της ΝΔ και το ‘84 είχε χάσει την προεδρία της ΝΔ από τον Μητσοτάκη. Ήταν ο μόνος πολιτικός της συντηρητικής παράταξης που δεν συμφώνησε στην παραπομπή Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο το ‘89. Αρνήθηκε να γίνει Βουλευτής επικρατείας με το ΠΑΣΟΚ. Εκτός από κολυμβητής ήταν δεινός σκακιστής, έπαιζε πιγκ πογκ στα νιάτα του, αλλά και μπιλιάρδο στις λέσχες και στα καφενεία της Αχαΐας. Η ΔΗΑΝΑ, το κόμμα του, επέστρεψε στο κράτος την προεκλογική επιχορήγηση που έλαβε και δεν ξόδεψε. Ακόμα και σε ιδιώτες που είχαν ενισχύσει το κόμμα του, επέστρεψε λεφτά. Στο Προεδρικό δεχόταν χωρίς κάμερες να συναντηθεί με όποιον πολίτη το ζητούσε. Ανάμεσα τους η Μάγια Μελάγια, αλλά και ο Λευτέρης Πανταζής (μετά από παράκληση ενός αστυνομικού της φρουράς του). Την γυναίκα του, την Τζένη, την έχασε το 1987. Λίγα χρόνια πριν είχε χάσει και τον αδερφό του Σπύρο. Τον φίλο του δηλαδή, που μαζί, την ίδια μέρα, παντρεύτηκαν δύο αδερφές. Ήταν ευτυχής που κανένα από τα τρία παιδιά του δεν ακολούθησε τον δρόμο της πολιτικής.

Στη φετινή ηλιόλουστη 17 Νοέμβρη, στην καθιερωμένη βόλτα μου στην πόλη, έβλεπα -σαν σε όνειρο- στις μετώπες των καφενείων, στα τσιπουράδικα και στις καφετέριες, παντού απ’ όπου περνούσα, την ίδια πινακίδα: «Εδώ Πολυτεχνείο…»

«Δεν μπορεί, παραίσθηση θα είναι», σκέφτηκα ντροπιασμένος. «Ίσως τα υπολείμματα της νάρκωσης, από την πρόσφατη εγχείρηση, μου παίζουν άσχημα παιχνίδια»…

«Ψωμί, παιδεία, ελευθερία», φώναξα ξαφνικά, ελπίζοντας να διώξω τη φαντασίωση.

Τότε ήταν που σηκώθηκαν δυο φίλοι, αφήνοντας τα τραπεζάκι τους στη λιακάδα, για να μου προτείνουν, με έκδηλη κατανόηση και λύπη:

-Γιώργο, δεν έρχεσαι να σε πάμε σπίτι. Μάλλον πρέπει να ξεκουραστείς. Φτάνει η βόλτα…

Αλλά για την εξέλιξη αυτής της (μόνο σχολικής πια) επετείου, αρμοδιότερος είναι για όσα έγραψε κάποτε ο αείμνηστος ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης (και μάλιστα γράφοντας πολυτονικό): «Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα, μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις». Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο, ὅταν σὲ συναντοῦσαν καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν, γιατὶ λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο. Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.»

Όταν διαβάζω ότι στο Βόλο «έφυγε» νικημένη από τον καρκίνο μια 29χρονη νεαρή γυναίκα, μητέρα δυο ανήλικων παιδιών, αναρωτιέμαι τι και ποιο δικαίωμα έχουμε στη γκρίνια, για τα ενδεχόμενα προβλήματα της δικής μας υγείας, όλοι εμείς, που έχουμε τη διπλάσια και βάλε ηλικία αυτής της άτυχης, που στο κάτω – κάτω προλάβαμε να μεγαλώσουμε τα δικά μας παιδιά, να τα καμαρώσουμε και να τα χαρούμε, να δούμε εγγόνια κ.ο.κ.

Η 19η Νοεμβρίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στην Παιδική Κακοποίηση. Με αφορμή αυτήν την Ημέρα, αλίευσα το παρακάτω κείμενο, που με εκφράζει απόλυτα: Ένα παιδί χρειάζεται: Μια υπομονετική καρδιά, να το ακούει κι όχι ένα λαμπρό μυαλό να το επικρίνει. Ανοικτές αγκαλιές που το αποδέχονται κι όχι αυστηρά μάτια που βλέπουν τα λάθη του: Ευγενικά λόγια που το καθοδηγούν κι όχι μια σκληρή φωνή που το διατάζει. Ένα τρυφερό χέρι που το χαϊδεύει κι όχι ένα βίαιο που το τιμωρεί.

Πού βρίσκεται το μέλλον της ανθρωπότητας, για τον Στίβεν Χόκινγκ; Όχι σε αυτόν κόσμο. Ο διάσημος επιστήμονας θεωρεί ότι η ανθρωπότητα έχει διορία μίας χιλιετίας να βρει άλλον πλανήτη, ειδάλλως θα βρεθεί αντιμέτωπη με αφανισμό. Για τον φυσικό, η «ημερομηνία λήξης» της Γης επισπεύδεται εξαιτίας της ανθρωπότητας, που σπαταλά τους πόρους της -και θα τα καταφέρει στο καλύτερο σενάριο, αν η ανθρωπότητα έχει εν τω μεταξύ γλιτώσει αμεσότερους τρόπους αυτοκαταστροφής. Κατά την ομιλία του στην Oxford University Union, ο επιστήμονας ανέφερε πως «πρέπει να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στο Διάστημα για το μέλλον της ανθρωπότητας». «Δεν πιστεύω πως θα επιβιώσουμε για άλλα 1.000 χρόνια εάν δεν φύγουμε από τον εύθραυστο πλανήτη μας», είπε. Χα, χα, χα… Φροντίστε να εκποιήσετε τα περιουσιακά σας στοιχεία (οι πλούσιοι) για να τα μεταφέρετε…

Πως θα σου φαινόταν όταν πια θα είσαι μεσήλικας, να πίνεις τα ποτάκια σου χωρίς την επόμενη μέρα να έχεις πονοκέφαλο ή ναυτία; Το σενάριο αυτό είναι πολύ πιθανό, όπως διαβάζουμε στον Independent. Και αυτό γιατί βρίσκεται στα σκαριά ένα νέο είδος ποτού, κατά κάποιο τρόπο… ψεύτικο. Όπως αναφέρει ο καθηγητής του Imperial College London, David Nutt, δε θα αργήσει πολύ η στιγμή που το “alcosynth” θα κυκλοφορήσει. Το αναπτύσσει αυτή την περίοδο και ευελπιστεί να αντικαταστήσει το αλκοόλ μέχρι το 2050. Με το alcosynth, υποστηρίζει ότι θα έχεις την απόλαυση χωρίς να καταστρέφεις το συκώτι και την καρδιά σου. «Ο κόσμος θέλει πιο υγιεινά ποτά. Η βιομηχανία ποτού ξέρει ότι μέχρι το 2050 το αλκοόλ θα εξαφανιστεί. Το ξέρουν και το σχεδιάζουν το λιγότερο 10 χρόνια», προσθέτει. Η αλήθεια είναι ότι ακούγεται μάλλον τρελό να εξαφανιστεί το αλκοόλ από τα ράφια, ωστόσο η προοπτική του να έχει μερικά updates και να μην προκαλεί hangover, ακούγεται λογική και εδώ που τα λέμε δελεαστική. Τρέλα ή αλήθεια, μένει να φανεί ως το 2050. (Άσε, Θόδωρα… Κομμάτι δύσκολο να προλάβουμε τις δοκιμές…)

Διαβάζω παντού για τους διαφαινόμενους Χριστουγεννιάτικους στολισμούς, τις φωταψίες σε δέντρα ψηλά κτλ. και -με το μπαρντόν- η μόνο παροιμία που μου έρχεται στο μυαλό είναι εκείνη με το «….ψηλά κι αγνάντευε».

-Πονάει το στομάχι μου…

-Τι έφαγες, σήμερα

-42 μελομακάρονα…

-Μπορεί να κρύωσες.

Στην κατάσταση που είναι τα οικονομικά μου, αν ήμουν Ιάπωνας, θα με έλεγαν «Τσίμα – Τσίμα».