Τσιντσίνης Γιώργος ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 19-11-2016

Στην εξουσία γαντζώνεσαι

και ψάχνεις για το θάμα.

Μα σου τελειώσαν οι λαγοί

ακόμη κι ο …Ομπάμα.

Ίσως διαβάσατε κάποιοι αναγνώστες το θόρυβο που έχει ξεσπάσει και απασχόλησε την περασμένη βδομάδα για μέρες τις Βολιώτικες εφημερίδες, σχετικά με τον εφημέριο της Παναγίας της «Τρύπας» στη Γορίτσα και την αιφνίδια απόφαση του Μητροπολίτη να τον μεταθέσει στον Ι.Ν. της Ευαγγελίστριας Άνω Γατζέας. Πρόκειται για τον ιερέα π. Γεώργιο Δεληκώστα, ο οποίος -ανάμεσα στα άλλα- κατηγορείται, ότι έχει μια αντισυμβατική συμπεριφορά, όπως π.χ. οδηγεί μηχανή «Χάρλεϊ», καπνίζει πίπα και στο περιθώριο των ιερών ακολουθιών προβαίνει συχνά σε εξορκισμούς. Εκατοντάδες Βολιώτες και Βολιώτισσες ωστόσο τάσσονται υπέρ του παπα-Γιώργη, θεωρώντας ότι η μετάθεσή του υπαγορεύτηκε από συντηρητικούς και πιέσεις εκκλησιαστικών παραδοσιακών κύκλων, αδιαφορώντας για το τι επιθυμεί η πλειοψηφία των πιστών, που μιλούν για έναν ιερέα, που έχει καταφέρει να προσελκύσει -όσο λίγοι- κόσμο, ο οποίος μέχρι πρότινος απείχε από την εκκλησία, καθώς ο παπάς αφουγκράζεται τις σύγχρονες ανάγκες με άμεση επαφή μαζί του, με σεβασμό και αγάπη και ακολουθώντας «μη παραδοσιακούς» τρόπους προσέγγισης, προκαλώντας όπως φαίνεται τους συντηρητικούς κύκλους της εκκλησίας.

Εκείνο που δεν γνωρίζουν πολλοί ίσως (ειδικά οι νεώτεροι) είναι η στενή σχέση του π. Γεωργίου Δεληκώστα (φωτογραφία) με την περιοχή μας, αλλά και με την τοπική μας εφημερίδα και τον γράφοντα, στο παρελθόν. Συγκεκριμένα, πέρα από την καταγωγή του συγκεκριμένου ιερέα από τις Μικροθήβες, πρέπει να θυμίσουμε ότι ως νέος ιερωμένος διακόνησε τον ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου Αλμυρού, όταν Αρχιερατικός Επίτροπος και προϊστάμενός του ήταν ο ιδιαίτερα αγαπητός Αρχιμανδρίτης π. Κλήμης Ζώκαρης, πνευματικά παιδιά του οποίου ομολογούν ότι κι εκείνος έκανε συχνά εξορκισμούς, ιδιαίτερα επώδυνους και ψυχοφθόρους για κάθε ιερέα που τους αναλαμβάνει. Ιδιαίτερα πάντως, ο νεαρός -τότε- λευίτης π. Γεώργιος ανέλαβε εξ αρχής την προεδρία του πρώτου Σπιτιού Γαλήνης της περιοχής μας, του Αγίου Δημητρίου Αλμυρού (εγκαίνια 29 Οκτωβρίου του 2000), αλλά ένα χρόνο μετά, με πλησίασε και μου ζήτησε τη συνδρομή της εφημερίδας και του τότε ραδιοφωνικού μας σταθμού «Άλος FM», προκειμένου να ενισχυθούν οι προσφορές προς το Σπίτι Γαλήνης, που άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης και αδυνατούσε να σιτίζει καθημερινά 90 περίπου απόρους και πάσχοντες. «Μειώνεται ολοένα, ο αρχικός ρυθμός προσφορών», μου είχε πει τότε «και είμαστε σε αδιέξοδο». Θυμάμαι ότι αντιδράσαμε αστραπιαία, με ένα ραδιο-μαραθώνιο αγάπης και προσφοράς στο τοπικό ραδιόφωνο κι ένα φιλανθρωπικό γεύμα στο Κουρί, ως εφημερίδα, το μεσημέρι της Κυριακής 16 Δεκεμβρίου και εξασφαλίσαμε για περισσότερους από 6 μήνες τα έξοδα λειτουργίας του Σπιτιού της Γαλήνης. Μόνο από το γεύμα και τη λαχειοφόρο προέκυψε έσοδο 640.000 δραχμές.

Θυμάμαι κυρίως και με ιδιαίτερη συγκίνηση εκείνο το Κυριακάτικο πρωινό του Δεκεμβρίου, με το ραδιο-μαραθώνιο. Ο παπα-Γιώργης και οι κυρίες – εθελόντριες του Σπιτιού της Γαλήνης, τα παιδιά της Χριστιανικής Νεολαίας, όλοι στα Γραφεία μας κι εμείς μέσα στο στούντιο, οι συνεργάτες μου (Έφη Καλομοίρη, Νίκος Μπακάλης, Δημήτρης Κατσάς, Γιώργος Παπαοικονόμου και άλλοι που ίσως ξεχνάω) να παίζουν μουσική και να μεταδίδουν εκκλήσεις και συνθήματα, που διέγειραν τον αλτρουισμό και την ανθρωπιά των Αλμυριωτών. Όσο περνούσε η ώρα, γίνονταν απανωτά τα τηλεφωνήματα, για προσφορά τροφίμων και χρημάτων. «Είμαι ο τάδε, στείλτε κάποιον στο σπίτι να πάρει ένα πεντοχίλιαρο» ή «είμαι στο τάδε κτήμα και σπέρνω πάνω στο τρακτέρ, δεν θα σας προλάβω, γι’ αυτό ελάτε…»… Πολλοί περνούσαν οι ίδιοι από το γραφείο, που τότε ήταν στην Κεντρική Πλατεία και η αγάπη «έτρεξε» πολλά χιλιόμετρα εκείνη τη μέρα.

Αυτόν τον παπα-Γιώργη θυμάμαι εγώ και προσυπογράφω με όλους εκείνους που ήθελαν να τον κρατήσουν στο προσκύνημα της Παναγίας της «Τρύπας». Στα 15 περίπου χρόνια που μεσολάβησαν, το πώς και γιατί από συνεργάτης του Δεσπότη αρχικά, υποχρεώνεται τώρα σε μια μορφή …εξορίας, είναι κάτι που αγνοώ, αν και όλοι κάνουμε τους δικούς μας συνειρμούς ο καθένας, έστω και πιθανά αυθαίρετους.

Η επανάσταση της μεσαίας τάξης απέναντι στην παγκοσμιοποίηση – Γι’ αυτό νίκησε ο Τραμπ. Οι περισσότεροι αναλυτές επιχειρούν να εξηγήσουν την ψήφο των Αμερικανών, τι ήταν αυτό που τους ώθησε στη στήριξη ενός ζάμπλουτου με μηδαμινή εμπειρία στην πολιτική. Ο καναδός κοινωνιολόγος Mathieu Bock-Côté, καθηγητής στο Μόντρεαλ, γράφει -ανάμεσα στ’ άλλα- στην Le Figaro: Η παλιά, μουχλιασμένη Αμερική έφερε τον Τραμπ στην εξουσία. Οτι υπάρχει ταυτοτική σύγχιση, ότι υπάρχει κλείσιμο στον εαυτό μας, ότι φοβόμαστε τη διαφορετικότητα: όλες αυτές οι φράσεις είναι ήδη έτοιμες. Ορισμένοι θα βάλουν και σάλτσες και θα κουνήσουν το κουδουνάκι του αντιφασισμού. Θα αρχίσουν τις δήθεν ιστορικές συγκρίσεις και ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα ναζικοποιηθεί σε πολλές κουβέντες. Πολλοί θα αναρωτηθούν αν ο Τραμπ σηματοδοτεί την επιστροφή στον Δυτικό κόσμο του 1930. Κάποιοι θα πουν ότι οι αμερικανοί θα πρέπει να ντρέπονται. Δυστυχώς, είναι αναπόφευκτο. Αυτό είναι το συνηθισμένο ρεφρέν. Κι όμως, κάτι άλλο έχει συμβεί, κατά τη γνώμη μου. Από την νίκη του Brexit ως την επανάσταση του Τραμπ, περνώντας από την άνοδο των λαϊκιστικών κινημάτων της Ευρώπης, είναι η ίδια επανάσταση εναντίον της παγκοσμιοποίησης που μοιάζει να σχηματίζεται. Κάθε φορά, τα θέματα είναι τα ίδια: οι πολίτες ζητούν σύνορα, θέλουν να επανιδρύσουν την κυριαρχία των κρατών, θέλουν να συγκρατήσουν την μαζική μετανάστευση, θέλουν να υπερασπιστούν την εθνική ταυτότητα. Κάθε χώρα το κάνει με τον τρόπο της, λαμβάνοντας υπόψιν τις δικές της πολιτικές παραδόσεις και τα δικά της αρχέτυπα. Συχνά, κάποιες ατυπικές και εκκεντρικές προσωπικότητες αναλαμβάνουν να εκφράσουν αυτές τις έννοιες ή τουλάχιστον που κατορθώνουν να τις κατεβάσουν στη δημόσια σφαίρα, όπως έγινε στην περίπτωση του Νάιτζελ Φάρατζ, στο Brexit.

Μπορούμε να μιλάμε για το τέλος της ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης; Ισως, το μόνο που μπορούμε να λέμε είναι ότι ποτέ η παγκοσμιοποίηση δεν έγινε θετικά δεκτή από τις λαϊκές τάξεις και τις μεσαίες τάξεις. Αλλά αυτή η απροθυμία τους ποτέ δεν ελήφθη στα σοβαρά και όλοι το έβλεπαν σαν σημάδι μιας κακής νοσταλγίας σε ένα σύμπαν ήδη παγκοσμιοποιημένο. Ξεχνούσαμε ότι οι ρίζες είναι μια ουσιώδης ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής και ότι μπορούμε να αδιαφορήσουμε ή να την παγώσουμε αλλά αυτή καταλήγει να επικρατήσει. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από πλαίσια, από όρια, από άγκυρες. Οταν θέλουμε να τον ξεριζώσουμε από τον κόσμο του, επαναστατεί. Η πολιτική επανάσταση δεν είναι πάντα όμορφη, ελαφριά ή ντελικάτη. Μπορεί να πάρει και τραγικές όψεις. Ενας κόσμος μοιάζει να πεθαίνει, ένας άλλος μοιάζει να γεννιέται. Η επανάσταση Τραμπ είναι εν πολλοίς ένα είδος δημοψηφίσματος εναντίον του συστήματος, με την Χίλαρι Κλίντον να εκπροσωπεί το σύστημα. Το politically correct είναι μια πραγματική ιδεολογική τυραννία. Αλλά από το Brexit ως την επανάσταση Τραμπ, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, αυτή η τυραννία κατέρρευσε. Το μιντιακό κατεστημένο θα αντεπιτεθεί σύντομα και θα ξεκινήσει ένα ιδεολογικό αντάρτικο, χωρίς προηγούμενο, κατά τη γνώμη μου. Ο Ντόναλντ Τραμπ παραμένει μια θολή προσωπικότητα, συχνά χυδαίος, για να τα πούμε κομψά. Δεν ήταν φτιαγμένος για να κατοικήσει στον Λευκό Οίκο και πρέπει να διερωτηθούμε πώς από κλόουν διαμαρτυρίας θα γίνει ενωτικός πρόεδρος σε μια χώρα που είναι διχασμένη όσο ποτέ.

Από την άλλη μεριά, διαβάζω: Τι κατάφερε ο Ομπάμα, ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ; Παρέλαβε μια χώρα χτυπημένη από τη μεγάλη οικονομική κρίση και την παραδίδει με συνεχή ανάπτυξη έχοντας παράλληλα ρίξει την ανεργία από 10,1% (Οκτώβριος 2009) στο 5% το 2016, ενώ το 95% των φορολογουμένων πληρώνει χαμηλότερους φόρους σε σχέση με το παρελθόν. Πέρασε το Obama Care και 18 εκατομμύρια φτωχοί Αμερικανοί έχουν ασφάλιση. Και αυτό σε μια χώρα που οτιδήποτε έχει να κάνει με κρατική βοήθεια προκαλεί αλλεργία. Παρέλαβε μια χώρα της οποίας η «δημοτικότητα» ανά τον κόσμο ήταν πάρα πολύ χαμηλή και άλλαξε την εικόνα της σχεδόν παντού (Pew Research). Ακόμα και στην Ελλάδα παρατηρούμε τεράστια ποσοστά αποδοχής της προεδρίας του με 60,9% θετικές γνώμες (aboutpeople). Πήγε στην Κούβα, απέσυρε πολλά στρατεύματα από το εξωτερικό, τελείωσε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Στήριξε δικαιώματα των μειοψηφιών και προσπάθησε να ενώσει και όχι να διχάσει του συμπολίτες του. Και φυσικά έδωσε μια μεγάλη μάχη προκειμένου να μην εκλεγεί ο Τραμπ, την οποία τελικά έχασε η Κλίντον. Όποιος άλλος και αν ήταν υποψήφιος στη θέση της, πιθανότατα θα είχε κερδίσει. Η παρουσία του μετά τον Ιανουάριο ίσως να είναι αντίβαρο σε ό,τι ανατροπές επιχειρήσει ο νέος πρόεδρος. Ναι, ο Ομπάμα δεν ήταν Μεσσίας. Δεν τα έκανε όλα σωστά, είχε μεγάλα προβλήματα τόσο στο εσωτερικό (βλέπε π.χ. αστυνομική βία), όσο και στο εξωτερικό (ΙSIS). Όμως θα πρέπει να κριθεί ως πρόεδρος μιας καπιταλιστικής χώρας και όχι ως ο νέος Τσε Γκεβάρα. Το σίγουρο είναι ότι έστριψε το τιμόνι των ΗΠΑ αριστερά και προοδευτικά. Και ότι θα λείψει σε όλο τον κόσμο.

Μάθαμε ότι μια από τις γνωστότερες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας δεν κόβει τη σύνδεση τηλεφώνου ενός πρόσφατα αποβιώσαντα φίλου (μετά από σχετικό αίτημα του γιου του), γιατί διεκδικεί τα πάγια από το πρόγραμμα που είχε υπογράψει ο εκλιπών. Σαν δεν ντρέπονται…

Ξανθιά γελάει όλη την ώρα, στην κηδεία του άντρα της.

-Φιλενάδα, μας κάνεις ρεζίλι. Τι γέλιο είναι αυτό;

-Πρώτη φορά ξέρω πού πάει…