ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 8-10-2016

Το Αιγαίο θέλει ο Ερντογάν

και στα νησιά λιμάνι.

Μα, εγώ θαρρώ πως ξύνεται

στη γκλίτσα του τσοπάνη.

Συντριπτικές κατά της Κυβέρνησης είναι οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, καθώς ογκώνεται διαρκώς η λαϊκή δυσαρέσκεια, για τις περικοπές συντάξεων, τις φορολογικές και ασφαλιστικές αφαιμάξεις, το κόστος της ζωής, την υποβάθμιση των παροχών υγείας, τις άστοχες πρωτοβουλίες στην εκπαίδευση κ.ο.κ. Και να σκεφτεί κανείς, ότι δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί όλα τα επαχθή προαπαιτούμενα που έχει συμφωνήσει με τους δανειστές και διαρκώς προκύπτουν νέα φιρμάνια, που φτωχοποιούν ακόμη περισσότερο τους Έλληνες, οι οποίοι παραμιλάνε πλέον, ανήμποροι να αντιμετωπίσουν αυτή τη λαίλαπα. Οι πρόσθετες δαπάνες που απαιτεί ο επερχόμενος χειμώνας -κυρίως για το κόστος της οικιακής θέρμανσης, τις οικογενειακές δαπάνες για την εκπαίδευση των παιδιών κτλ.- δραματοποιούν ακόμη περισσότερο την καθημερινότητα και οι απόγνωση είναι το κυρίαρχο συναίσθημα για τους περισσότερους φαμελίτες. Και δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα. Είναι που στο χλωμό τοπίο δεν υπάρχει καν …ορίζοντας.

Είναι παλιό το κόλπο των Τουρκαλάδων πολιτικών, όποτε έχουν σοβαρά εσωτερικά προβλήτα να αντιμετωπίσουν, να «εφεύρουν» μια μίνι ή μεγάλη κρίση στα Ελληνοτουρκικά και να την παραδίδουν στη λαϊκή κατανάλωση, για να αποπροσανατολίζουν ή να συσπειρώνουν την κοινή γνώμη στη γείτονα χώρα. Καμώνονται μάλιστα, ότι δεν καταλαβαίνουν πόσο επικίνδυνα είναι αυτά τα παιχνίδια, όπως το πρόσφατο του δικτάτορα Ερντογάν, που αμφισβητεί ξαφνικά τη Συνθήκη της Λοζάννης και εμφανίζεται να διεκδικεί Ελληνικά νησιά και βραχονησίδες στο Αιγαίο. Και το μέτρο της αμετροέπειας, αλλά και του ηγεμονισμού του «σουλτάνου της καρπαζιάς», δίνει η σφοδρή αντίδραση (έστω και …βραδυφλεγής), πολλών ξένων πολιτικών και διπλωματών, που θεωρούν αυτόχρημα πολύ επικίνδυνο να εγείρονται πάσης φύσεως απαιτήσεις για αλλαγή των συνόρων. Σε όλα τα παραπάνω να προσθέσει κανείς, ότι ήδη η «γειτονιά» μας μυρίζει μπαρούτι και θα ήταν αυτοκτονική ενέργεια για οποιονδήποτε, να ξεσπάσει τώρα μια Ελληνοτουρκική κρίση. Η δε Τουρκία έχει ήδη -πέραν του εσωτερικού, με πραξικοπήματα, πογκρόμ αντιφρονούντων κτλ.- πολλά μέτωπα ανοικτά με Κούρδους, Συρία, Ρωσία κ.ο.κ. Άρα, μόνο ισχυρή δεν είναι, όπως θέλει να εμφανίζεται, ενώ και -εν πολλοίς- έχουν πάρει ήδη «φωτιά τα μπατζάκια» της.

Στη δουλειά μου απέφευγα -όσο γίνεται- τη δημοσιότητα, ίσως γιατί πιστεύω ότι δεν λέει και τίποτε να την κυνηγάς. Ξαφνικά όμως, εξ αιτίας ενός προσωπικού προβλήματος υγείας και ανάλογες προσωπικές εμπειρίες, θα ήθελα να είμαι σε μια τηλεοπτική εκπομπή και να έχω απέναντί μου έναν από τους πολιτικούς μας ηγέτες, υπεύθυνο στο τομέα της Δημόσιας υγείας, αλλά και έναν – δυο από τις …προηγούμενες Κυβερνήσεις. Και τούτο διότι τα μνημόνια σακατεύουν τη χώρα μου για περισσότερο από έξι χρόνια και έκτοτε έχουν διαλύσει τα πάντα, παντού. Η κατάληξη όμως είναι τραγική και επικίνδυνη ειδικότερα στο ευαίσθητο και κρίσιμο πεδίο της περίθαλψης του Ελληνικού λαού. Παρά τις ηρωικές προσπάθειες γιατρών και νοσηλευτών κυριολεκτικά …ντρέπεσαι ν’ αρρωστήσεις. Και αυτή η ντροπή δεν είναι μόνο αποκαρδιωτική. Καταντάει και επικίνδυνη…

Υπάρχουν αποκαλυπτικά δημοσιεύματα που αναφέρουν ότι η εκκλησία της Ελλάδος έχει στα χέρια της περίπου το 40% του ελληνικού χρέους και ότι η εκκλησιαστική περιουσία ξεπερνά τα 5 τρις ευρώ, δηλαδή δεκαπέντε φορές το ελληνικό χρέος. Αληθεύει και έως πού κάτι τέτοιο; Πάντως είναι γεγονός, ότι η Εκκλησιαστική περιουσία καλύπτεται από ένα αδιαφανές πέπλο που «υφαίνουν» περισσότερα από 10.000 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου και Ιδιωτικού Δικαίου (μητροπόλεις, ναοί, μονές, προσκυνήματα, ιδρύματα, κληροδοτήματα και άλλα). Οι πάντες κρύβουν αποτελεσματικά την εκκλησιαστική περιουσία από τα αδιάκριτα μάτια των «αντικληρικών». Είναι δε τόσο καλά προστατευμένο το μυστικό, που ούτε η κεντρική διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος μπορεί να έχει εικόνα για την περιουσία των μονών και των μητροπόλεων. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, αλλά και στοιχεία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, η συνολική έκταση της εκκλησιαστικής περιουσίας φτάνει τα 1.300.000 στρέμματα. Απ΄ αυτά 732.000 είναι βοσκότοποι, 367.000 δασικές εκτάσεις και 189.000 γεωργικές. Και περίπου 400.000 στρέμματα χαρακτηρίζονται ως «διακατεχόμενα», αφού γι΄ αυτές τις εκτάσεις δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας. Έχει, επίσης, σημειωθεί ότι η Εκκλησία της Ελλάδος διαθέτει παράλληλα και ολόκληρα νησιά και βραχονησίδες (!) σε νησιωτικά συμπλέγματα, όπως π.χ στις Σποράδες και στις Κυκλάδες. Η Εκκλησία της Ελλάδος φέρεται μεταξύ άλλων να διαθέτει περίπου οκτακόσια (800) κτήρια με γραφεία, καταστήματα, εμπορικά κέντρα, θέατρα, ξενοδοχεία, ακόμα και μισθωμένα βενζινάδικα. Όσον αφορά δε την ρευστότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπολογίζεται σε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.

Και σχολιάζω: Αν όλα τα παραπάνω είναι η μισή έστω πραγματικότητα, αν αληθεύουν, τότε δικαιολογημένα θα περίμενε κανείς, ότι οι άγαμοι κληρικοί που εξουσιάζουν την εκκλησία και κρατάνε τα κλειδιά, εκείνοι δηλαδή που δεν έχουν οικογένειες, παιδιά, και άλλες …γήινες υποχρεώσεις, θα έπρεπε να μην άφηναν κανένα Έλληνα να πεινάει και π.χ. να αυτοκτονεί από απόγνωση (και να χάνει έτσι και τον Παράδεισο, που οι ίδιοι του τάζουν στα κηρύγματά τους). Με άλλα λόγια, δεν εννοώ τόσο ν’ ανοίξουν επιτέλους τα σεντούκια τους και να ξεχρεώσουν τη χώρα, απαλλάσσοντάς την από τους επαχθείς δανειστές, αλλά τουλάχιστον να μην αφήσουν κανένα συνάνθρωπό τους στη Πατρίδα ούτε μια μέρα πεινασμένο. Κι αν κάποιος μου μιλήσει για το υπαρκτό φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας, θα του πω, ότι αυτό εκδηλώνεται… «όσο πατάει η γάτα» και μοιάζει περισσότερο για «στάχτη στα μάτια».

Ένας νεαρός άνδρας 24 ετών, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του τρένου, φώναξε: «Μπαμπά, κοίτα… Τα δέντρα πηγαίνουν προς τα πίσω».

Ο πατέρας του χαμογέλασε, ενώ ένα ζευγάρι που καθόταν δίπλα τους έδειξε οίκτο για την παιδιάστικη συμπεριφορά του 24χρονου.

Ξαφνικά ο νεαρός αναφώνησε πάλι: «Μπαμπά, κοίτα… Τα σύννεφα τρέχουν μαζί μας».

Το ζευγάρι δεν μπόρεσε να αντισταθεί και είπε στον πατέρα: «Γιατί δεν πηγαίνετε το γιο σας σ’ έναν καλό γιατρό;»

Εκείνος χαμογέλασε και είπε: «Αυτό έκανα και τώρα μόλις επιστρέφουμε από το νοσοκομείο. Ο γιος μου ήταν τυφλός εκ γενετής και από σήμερα μπορεί να βλέπει».

Κάθε άνθρωπος λοιπόν στον πλανήτη μας έχει τη δική του ιστορία. Και η κριτική των άλλων έχει πάντα άγνοια.

Ποτέ μην ξεχάσεις τρεις ανθρώπους στη ζωή σου: 1.Αυτόν που σε βοήθησε στα δύσκολα. 2.Αυτόν που σε παράτησε στα δύσκολα και 3.Αυτόν που σου δημιούργησε τα δύσκολα.

Γιατί δεν μας λέει από τώρα η προσφιλής μας Κυβέρνηση τι ακριβώς θα ισχύσει με τα τέλη κυκλοφορίας του 2017, ν’ αρχίσουμε να βάζουμε σιγά – σιγά στην άκρη τις …πινακίδες;

Διάβασα κάπου τον τιμοκατάλογο από ένα ΚΨΜ στρατοπέδου και δίπλα τον τιμοκατάλογο από το κυλικείο της Βουλής… Ε, λοιπόν διαπιστώνεται ότι οι φαντάροι πληρώνουν πιο ακριβά τον καφέ τους (π.χ. 0,50 ευρώ ο απλός ελληνικός και απέναντι 0,10) ή ένα σάντουιτς (1,55 – 1,20), απ’ όσο τον πληρώνουν οι Βουλευτάδες μας. Ντροπή και αίσχος…

Τρία μνημόνια σε έξι χρόνια η Ελλάδα και ακόμη να σωθεί η Deutsche Bank.

Θα μας έρθει και καμιά χαρά από το πουθενά και δεν θα ξέρουμε πώς να τη διαχειριστούμε.

-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη;

-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο, παρά κηπουρός σε μάχη.

Η Συρία έγινε σπίτι για τους πρόσφυγες που διέφυγαν απ τις στρατιές του Ιμπραήμ Πασά το 1839.

Η Συρία έγινε σπίτι για τους Κιρκασιανούς πρόσφυγες το 1860.

Η Συρία έγινε σπίτι για τους Αρμένιους πρόσφυγες το 1914 και για 17.000 Έλληνες πρόσφυγες Μικρασιάτες στο Κομπάνι της Συρίας το 1923.

Η Συρία έγινε σπίτι για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες το 1948.

Η Συρία έγινε σπίτι ακόμα μια φορά για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες το 1967.

Η Συρία έγινε σπίτι για τους πρόσφυγες απ το Κουβέιτ το 1990.

Η Συρία έγινε σπίτι για τους πρόσφυγες απ τον Λίβανο το 1996.

Η Συρία έγινε σπίτι για τους πρόσφυγες απ το Ιράκ το 2003.

Η Συρία έγινε σπίτι για τους πρόσφυγες απ τον Λίβανο το 2006

Θα γραφτεί στα βιβλία της ιστορίας και οι γενιές θα θυμούνται, ότι η Συρία ποτέ δεν έκλεισε τα σύνορά της για αυτούς που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, αναζητώντας ασφάλεια και καταφύγιο.

Η Συρία δε ζήτησε ποτέ από κανέναν Άραβα βίζα για να εισέλθει στα εδάφη της ακόμα κι αν ήταν μια απλή επίσκεψη ή μόνιμη διαμονή.

Στη Συρία στα σύνορα δεν είχε στηθεί ούτε μια σκηνή για να φιλοξενήσει πρόσφυγες, τα σπίτια ήταν ανοιχτά, οι δρόμοι εκκενώθηκαν και πόλεις μετονομάστηκαν, ώστε να επιτρέψουν στους πρόσφυγες να νιώσουν σαν στο σπίτι τους.

Αφήστε το να γραφτεί στα ιστορικά βιβλία και αφήστε τις γενιές να θυμούνται ότι όταν ένας Σύριος χρειάστηκε βοήθεια και καταφύγιο, τα σύνορα ήταν κλειστά και ο κόσμος κοιτούσε αδιάφορα.

Yaman Birawi