ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 24-9-2016

Βουλιάζοντας οι αρχηγοί,

γιατί διαρκώς τραβάνε

την έρημη στη χώρα μας,

στον πάτο να την πάνε;

Δεν είναι μόνο που κλιμακώνουν την καταλήστευση του Ελληνικού λαού, οι πρόσφατες μνημονιακές Κυβερνήσεις, κυνηγώντας το …φάντασμα του χρέους και τις ατυχείς εμπνεύσεις – απαιτήσεις των δανειστών… Είναι που έχουν ποινικοποιήσει παράλογα και εξωφρενικά κάθε τι κολάσιμο, παραβατικό, που έχουν την αυταπάτη ότι τάχατες μπορεί να τους φέρει χρήμα. Πρόσφατο παράδειγμα, οι ποινές των φορολογικών παραβάσεων, πολύμηνες έως πολυετείς. Στα 7 χρόνια λιτότητας που βιώνουμε, η μέγγενη δεν έπαψε ούτε για μια στιγμή να σφίγγει γύρω από το λαιμό του φαμελίτη, ειδικότερα του οικονομικά ασθενέστερου. Κάθε τι παράλογο επιβάλλεται «δια της σπάθης», έστω κι αν συχνά δεν έχει κανένα χειροπιαστό όφελος για τα πολύπαθα κρατικά ταμεία. Οι πολίτες, όμως, ανήμποροι να πληρώσουν, φορτώνονται διαρκώς με πρόστιμα, ποινές και πέναλτι’ς. Κάπως έτσι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου έχει καταντήσει υπόδικη και περιμένει την κρίση μιας Δικαιοσύνης, που είναι σχεδόν αδύνατον πια να ελέγξει και να δικάσει τόσες χιλιάδες περιπτώσεις. Ακόμη κι αν το κατάφερνε, δεν έχουμε τόσες …φυλακές, για να χωθούν εκεί μέσα οι στρατιές των ….καταραμένων.

Άρχισα να διαβάζω ένα «σεντόνι» (έτσι λέμε στη γλώσσα της δουλειάς μας τα πολύ μεγάλα κείμενα) με αναλυτικές οδηγίες και διευκρινίσεις σχετικά με τη χορήγηση του πιστοποιητικού φορολογικής ενημερότητας, που δίνει με εγκύκλιο το Υπουργείο Οικονομικών. Ειδικότερα, στην εγκύκλιο διευκρινίζονται θέματα που αφορούν, μεταξύ άλλων, στις οφειλές που λαμβάνονται υπόψη για τη χορήγηση αποδεικτικού, στα ποσοστά και τα ποσά παρακράτησης που τίθενται επί του αποδεικτικού. Αναλυτικότερα, μεταξύ άλλων, «για τη χορήγηση του αποδεικτικού ενημερότητας λαμβάνονται υπόψη οι ληξιπρόθεσμες, άνω των 30 ευρώ, βεβαιωμένες οφειλές στη Φορολογική Διοίκηση (Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες, Ελεγκτικά Κέντρα, Τελωνεία) – τόσο προς το Δημόσιο όσο και υπέρ τρίτων (Ν.Π.Δ.Δ., κλπ.)». Σταμάτησα -απότομα και αηδιασμένος- την ανάγνωση και ενημέρωσή μου, κραυγάζοντας ένα …μεγαλόπρεπο «άι σιχτίρ»!

Πικρές αλήθειες γράφει ο Γιώργος Πετράκης, τονίζοντας πως «όσο περνά ο καιρός, όλο και περισσότερο ξεκαθαρίζει η εικόνα. Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε για να γίνει Τσε Γκεβάρα, στην διαδρομή καλόβλεπε την προοπτική του Ανδρέα, μετά άρχισε να βολεύεται με το μοντέλο Ερντογάν. Όλα πήγαιναν πρίμα… Κάθε αναποδιά την έκανε πλεονέκτημά του. Κάθε λάθος του, μας έπειθε ότι ήταν δικό μας. Απλώς άλλαζε μοντέλο και πρότυπο κάθε φορά και έτσι πορευόμασταν. Όμως, κάποια στιγμή, σε αυτή τη διαδρομή, η ρέντα άρχισε να σπάει. Με την αξιολόγηση να είναι και πάλι στον αέρα, καθώς οι δανειστές απαιτούν τήρηση όλων όσων συμφώνησε ο ίδιος, με τη συζήτηση για το χρέος να ξέρει ότι -παρά το παραμύθι που πούλησε ότι κέρδισε την διαγραφή του- θα αργήσει και πάντως δεν θα έχει και καμία σπουδαία επίπτωση στην καθημερινότητα του πολίτη, έχοντας φορτώσει την Ελλάδα με καμιά 60αρια χιλιάδες μετανάστες, έχοντας αφήσει τις συντάξεις να λιώνουν κάτω από τις «κόκκινες γραμμές» του Κατρούγκαλου, και τους χιλιάδες Έλληνες να τσακώνονται με τους Αλβανούς για μια δουλειά στον τουρισμό για 500 ευρώ, ο κ. Τσίπρας, άρχισε να βλέπει την ρέντα του να σταματά…» Ναι, κύριε Πετράκη, αλλά τώρα θα κονομήσει η Κυβέρνηση από τα αγροτεμάχια του Καλογρίτσα… Και ταυτόχρονα θα βάλει τάξη και στην αναρχία των μίντια… Μπορεί να λέμε το ψωμί – ψωμάκι, μπορεί να χάνουμε τα παιδιά μας, που είτε μεταναστεύουν είτε μαραζώνουν στην ανεργία, μπορεί να εξευτελίζονται οι γέροι γονείς μας με τις συντάξεις πείνας, αλλά χτυπήσαμε τη διαπλοκή (των άλλων – όχι τη δική μας, με καρατιά Καλογρίτσα), αλλά θα μάθουμε επιτέλους για πρώτη φορά …Δημοκρατία.

Και -με βάση τα παραπάνω- τι λένε πια οι φίλοι και σύμμαχοί μας στην Ευρώπη; (Αν θέλετε, βάλτε εισαγωγικά στις έννοιες: φίλοι και σύμμαχοι). Είναι σαφές πλέον ότι μας έχουν βαρεθεί. Κι επειδή οι ίδιοι (ακόμη και οι Γερμανοί) άρχισαν να έχουν τα δικά τους βάσανα, επειδή το προσφυγικό τους καίει και τσουρουφλίζει, επιλέγουν μάλλον να μας αφήνουν, φαινομενικά, στην …ησυχία μας. Με άλλα λόγια, όπως γράφει και ο Παπαχελάς, «θα μας αφήσουν στο κρεβάτι της Εντατικής, με τα σωληνάκια μας και την ψευδαίσθηση ότι θα γίνουμε σύντομα καλά». Κι εδώ ακριβώς είναι ο κόμπος: Γελάμε ή κλαίμε;

Μια γυναίκα, η Κλέλια Χατζηιωάννου, έδωσε «ανάσα ζωής» στο «Χαμόγελο του Παιδιού», πληρώνοντας τον ΕΝΦΙΑ του ιδρύματος, που καλούνταν να καταβάλει το ποσό των 57.313 ευρώ, παρά τις περί αντιθέτου Κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, που καθησυχαστικά προηγήθηκαν, αλλά ΔΕΝ υλοποιήθηκαν. Σχεδόν την ίδια χρονική στιγμή, ο γνωστός Βολιώτης αλευροβιομήχανος Κώστας Λούλης προσφέρει κάτι περισσότερο εντυπωσιακό: Χαρίζει την έπαυλή του στο Διμήνι στην «Κιβωτό του Κόσμου» προκειμένου να στεγαστούν εκεί 80 παιδάκια. Όπως δήλωσε ο ίδιος, θεωρεί τη συγκεκριμένη έπαυλη «προσωπικό έργο ζωής», αφού στην έκταση που δωρίζει λειτουργεί παράλληλα ένα πρότυπο αγρόκτημα, «με την εκκλησία του, με οπωροφόρα δέντρα, ελιές, κλήματα, τράπεζα 185 διαφορετικών σπόρων, ζώα, μουσείο, ελαιοτριβείο, τυροκομείο, οινοποιείο, πετρόμυλο, ζωοτροφόμυλο, φυτώριο, θερμοκήπιο και εκκολαπτήριο.» Όπως καταλαβαίνετε, ο κ. Λούλης, δεν δωρίζει μόνο ένα μεγάλο σπίτι για δεκάδες ορφανά και ανήμπορα παιδιά, αλλά ταυτόχρονα τους προσφέρει κι ένα «σχολείο», που θα επιμορφώσει τους τροφίμους και θα τους εφοδιάσει με πολλές αγροτικές γνώσεις και δεξιότητες. Και σκεφτείτε, αν αυτό το νέο ίδρυμα διαχειριστεί σωστά στο μέλλον και εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις επιμορφωτικές δυνατότητες που έχει, πόσες χιλιάδες παιδιά θα του οφείλουν για όλη τους τη ζωή, όχι μόνο τη στέγη και τη σίτιση μέχρι την ενηλικίωσή τους, αλλά πολύ περισσότερα.

Αυτές οι εξόχως ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες όμως, που περιγράφονται πιο πάνω, αλλά και άλλες ανάλογες, παραμένουν μια μειοψηφία που θλίβει… Οι άνθρωποι του πλούτου, οι πιο εύποροι των Ελλήνων έπρεπε και μπορούσαν να κάνουν πολύ περισσότερα, να είναι πολύ περισσότεροι, για να βοηθήσουν την Πατρίδα και τους Έλληνες που χειμάζονται από την οικονομική κρίση. Κι είναι αρκετοί που χρειάζονται βοήθεια και στήριξη. Ειδικότερα τα πιο αθώα θύματα της οικονομικής κρίσης: τα παιδιά !!!

Σε μια λαμπρή εκδήλωση που διοργάνωσε ο ΟΠΑΠ στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», πραγματοποιήθηκε η υποδοχή για τους αθλητές και τις αθλήτριες που συμμετείχαν στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, οι οποίοι γύρισαν «φορτωμένοι» με 13 μετάλλια. Το ζεστό χειροκρότημα, τα φιλιά και οι αγκαλιές των δικών τους ανθρώπων έκαναν από την πρώτη στιγμή τους ήρωες της Βραζιλίας να ξεχάσουν την κούραση από το πολύωρο ταξίδι. Παντού η συγκίνηση ήταν διάχυτη… Τα ευχάριστα μηνύματα, μάλιστα, δεν άργησαν να έρθουν. Όταν ο Υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Σταύρος Κοντονής αποκάλυψε πως ο ΟΠΑΠ θα ανανεώσει γι άλλα 4 χρόνια τη χορηγία του με την Παραολυμπιακή Επιτροπή, όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, αναγνωρίζοντας την πολύτιμη προσφορά. Κάθε αθλητής που έμπαινε στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα έπαιρνε μια καρφίτσα με την ελιά, σαν σύμβολο της νίκης για τη συμμετοχή τους στους Αγώνες. Οι ημίθεοι αυτοί που παραμέρισαν και αψήφησαν τις αναπηρίες τους, στέλνουν παντού πολύτιμα μαθήματα ζωής με την αγωνιστική τους στάση.

Αποφασισμένη να δώσει το παράδειγμα στην προστασία του περιβάλλοντος, η Γαλλία έγινε η πρώτη χώρα που απαγορεύει τα πλαστικά ποτήρια, πιάτα, δοχεία τροφίμων και μαχαιροπίρουνα, περνώντας νόμο που θα τεθεί σε ισχύ το 2020. Από την απαγόρευση εξαιρούνται μόνο τα αντικείμενα από βιοδιασπώμενα υλικά φυσικής προέλευσης. Το μέτρο εντάσσεται στο πλαίσιο της νέας νομοθεσίας για την Ενεργειακή Μετάβαση και την Πράσινη Ανάπτυξη, βάσει της οποίας απαγορεύτηκαν από τον Ιούλιο οι πλαστικές σακούλες μίας χρήσης. Οι πλαστικές σακούλες έχουν απαγορευτεί και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, αλλά καμία άλλη χώρα δεν έχει περάσει τόσο σαρωτική νομοθεσία κατά των πλαστικών. Στην Ελλάδα φυσικά, η πλαστική σακούλα πρωτίστως αντιστέκεται ηρωικά και προσφέρεται αφειδώς στον καταναλωτή, ακόμη και για συσκευασίες των …10 γραμμαρίων, ακόμη και για αποστάσεις των 10 μέτρων, από το σημείο πώλησης στο χώρο μετάβασης του καταναλωτή. Οι πάντες δείχνουν να αγνοούν ή να αδιαφορούν για το γεγονός, ότι μια πλαστική σακούλα παραμένει αδιάλυτη στο περιβάλλον για 50 χρόνια περίπου. Πετιέται λοιπόν σπάταλα, στις χωματερές, στη θάλασσα, παντού γύρω μας.

Μέχρι να γίνει το χρέος βιώσιμο, δεν θα μείνει τίποτε φαγώσιμο.

Ο χρόνος είναι Κύριος… Επιστρέφει τα πάντα σε όλους.