ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 17-9-2016

Αξίζει να προσμένουμε

μέλλον ελπιδοφόρο;

Πεθαίνουμε αβοήθητοι

χωρίς …ασθενοφόρο.

Το πένθος και η οδύνη σκέπασε την περιοχή μας, από το απόβραδο της περασμένης Τρίτης, με την τραγωδία που ξέσπασε στο Φτελιό, στο ελαιοτριβείο Σιαμανίκου. Από την ψυχραιμία και την αυτοθυσία ενός εθελοντή απέφυγαν το θάνατο οι τρεις από τους πέντε, που εγκλωβίστηκαν στις αναθυμιάσεις της δεξαμενής.

Το βαρύ πένθος όμως, συνοδεύτηκε από την οργή και την αγανάκτηση των συμπολιτών, για τα κλιμακούμενα χάλια των παροχών Δημόσιας Υγείας, την εξόφθαλμη υποβάθμιση του Κέντρου Υγείας (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ντόπιων γιατρών και νοσηλευτών), τις ελλείψεις οδηγών ασθενοφόρων, αλλά και την απουσία γιατρών σε κρίσιμες ειδικότητες. Το θέμα αυτό, ωστόσο, είναι από καιρό πια αιχμή του δόρατος για την τοπική μας εφημερίδα και δεν θα το σχολιάσω περισσότερο, αφού είναι ευθύνη και πρωτοβουλία πλέον της Βιβής. Θα τονίσω, ωστόσο, μόνο το χιλιοειπωμένο: Είναι κρίμα κι άδικο να χάνονται ανθρώπινες ζωές, τσάμπα και βερεσέ. Είναι αδύνατον να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα, ότι όσοι ζούμε στην περιοχή του Αλμυρού είμαστε «τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού».

Μόνο φίλους φαίνεται πως είχε στον Πτελεό και στην ευρύτερη περιοχή ο αείμνηστος Μιχάλης Σιαμανίκος. Όσοι τον ήξεραν από κοντά, τον περιγράφουν ως έναν προοδευτικό άνδρα, ευγενικό, φιλοπρόοδο, καλό οικογενειάρχη, που δεν αρνιόταν τη βοήθειά του, όπου μπορούσε.

Σημαντικές είναι η αλλαγές που μεθόδευσε από φέτος το Υπουργείο Παιδείας στα σχολεία και κυρίως τα προγράμματα μαθημάτων, τον τρόπο εξετάσεων, τα ωράρια κτλ. και, από το Νηπιαγωγείο έως το Γυμνάσιο τουλάχιστον, πρέπει να τα γνωρίζουν και να τα μελετήσουν καλά μαθητές και γονείς (για τους εκπαιδευτικούς, δεν το συζητάω). Βέβαια, πολλοί Υπουργοί ήταν εκείνοι που επιχείρησαν εκπαιδευτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο παρελθόν, αλλά τα αντίστοιχα εγχειρήματα κρίθηκαν (και ενίοτε …θάφτηκαν) στην πράξη. Εκεί -στην πράξη εφαρμογής- θα κριθούν και οι καινοτομίες που αποπειράται ο Φίλης. Μακάρι να είναι για το καλό της Παιδείας και των παιδιών κυρίως…

Καταργείται από φέτος ο ομολογιακός χαρακτήρας του μαθήματος των θρησκευτικών σε Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια, προχωρώντας έτσι ο Φίλης τους σχεδιασμούς του για «ουδετεροθρησκευτικοποίηση» (σικ!!) των σχολείων. Άλλωστε ο ίδιος, σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ, είχε δηλώσει ότι «δεν θα είναι λιγότερο Χριστιανοί τα παιδιά, εάν δεν κάνουν προσευχή εν παρατάξει». Γεια σου, ρε Φίλη… Με κινήσεις – ματ λύνεις όλα μας τα …προβλήματα.

Σε κλοιό οργανωμένων διαδηλώσεων και διαμαρτυριών, αλλά και από πλευράς αγανακτισμένων, μεμονωμένων πολιτών, βρέθηκε ο πρωθυπουργός, κατά την επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη, με αφορμή τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης. Προφανώς οι απλοί Έλληνες θέλησαν να εκφράσουν το θαυμασμό τους και την ευγνωμοσύνη τους στον ηγέτη που έδιωξε τα μνημόνια, που κούρεψε το χρέος, που επανέφερε το 13ο μισθό, που έπαψε τον ΕΝΦΙΑ, που γκρέμισε τα διόδια και φρόντισε να τρέχουν ιλιγγιωδώς οι ρυθμοί ανάπτυξης. Προφανώς θέλησαν να πέσουν …πάνω του όλοι, για μια χειραψία, μια αγκαλιά, ένα «μαζί σου, μεγάλε, με ΣΥΡΙΖΑ και πάλε». Βλέπετε, στις μέρες μας, ξεχειλίζει η εθνική περηφάνια, η ελληνοκεντρική παιδεία, η επιτυχής εξωτερική πολιτική, η «σοφή» προσέλκυση επενδύσεων, η ανάπτυξη γενικότερα, αλλά και τα νέα «επαγγέλματα», όπως ζητιάνος, τρακαδόρος, κλέφτης, φοροφυγάς, μετανάστης ανθρακωρύχος κτλ. Αλέξη, λατρεία μας, ψωμί, δημοκρατία μας…

Αλλά και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί, που θα περάσουν από την καθιερωμένη «πασαρέλα» της Φθινοπωρινής Θεσσαλονίκης, μη φανταστείτε, ότι -λίγο έως πολύ- θα κάνουν τίποτε διαφορετικό από ένα βαρετό, γνώριμο και κουραστικό διαγωνισμό από φούμαρα και ψέματα. Η χώρα όμως είναι από χρόνια σε τυμπανιαία σήψη και δεν χωράει πια να την κρύψει κανένας τους κάτω από το …χαλάκι.

Η μερική αμνήστευση αδήλωτων εισοδημάτων αποτελεί αντικείμενο εξαγγελιών και δηλώσεων εδώ και χρόνια, γράφει για το ευαίσθητο αυτό θέμα η «Καθημερινή» και συνεχίζει:  Η στάση των δανειστών σε αυτό το ζήτημα στερείται λογικής. Με τους όρους στους οποίους επιμένουν, τα αποτελέσματα θα είναι πενιχρά. Ειδικά όταν στο σημερινό περιβάλλον κανείς δεν πιστεύει ότι το ελληνικό κράτος και οι κυβερνώντες θα σεβασθούν τους όρους της αμνηστίας. Είναι προφανές ότι χρειάζεται μια νέα προσέγγιση στο ζήτημα αυτό προκειμένου το ελληνικό Δημόσιο να συγκεντρώσει πραγματικά σημαντικά ποσά και η χώρα να γυρίσει σελίδα. Και θα προσθέσω ότι δεν είναι το μόνο ζήτημα που αναδεικνύεται ατελέσφορη η (σκόπιμη;) δυσκαμψία των δανειστών.

Τη στιγμή που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να δημιουργήσει νέες «δομές φιλοξενίας» για επιπλέον 40.000 πρόσφυγες και μετανάστες, που θα φτάσουν μέχρι το 2017 στη χώρα, οι κάτοικοι της Λέσβου και της Χίου -ειδικότερα- αντιδρούν για την ασφυκτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις ήδη υπάρχουσες «δομές». Σύμφωνα με την τελευταία καταγραφή, το πρωί της περασμένης Τρίτης, στα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται 13.171 πρόσφυγες, τη στιγμή που η προβλεπόμενη χωρητικότητα είναι 7.450 άτομα. Στη Λέσβο φιλοξενούνται 5.660 άτομα, τη στιγμή που το νησί «αντέχει» (θεωρητικά) 3.500 πρόσφυγες και μετανάστες, ενώ στη Χίο βρίσκονται 3.498 άτομα, σχεδόν τριπλάσιος αριθμός από την επίσημη χωρητικότητα των 1.110 ατόμων. Κι αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, οίκοθεν νοείται, ότι η τουριστική δυναμική αυτών των νησιών (και όχι μόνο) πάει οριστικά …περίπατο.

Κίνημα «Δεν κληρονομώ» φαίνεται πως διαμορφώνεται σταδιακά τους τελευταίους μήνες, καθώς τα μεγάλα βάρη που έχουν οι περισσότερες κληρονομιές, σε συνδυασμό με την ολοένα αυξανόμενη επιβάρυνση στα ακίνητα, οδηγούν σε αποποίηση κληρονομιών. Όπως αναφέρει το «Έθνος», περίπου 10.000 έως 12.000 υπολογίζονται οι αιτήσεις αποποίησης κληρονομίας στο Ειρηνοδικείο Αθηνών, ενώ πριν από τρία χρόνια ήταν μόλις 6.000. Ανάλογη είναι η εικόνα και στην υπόλοιπη χώρα: στη Θεσσαλονίκη αναμένεται να φτάσουν τις 5.000 φέτος, έναντι 2.000 αιτήσεων προ κρίσης. Στην Πάτρα θα πλησιάσουν τις 1.600 έναντι 500-600 το έτος παλαιότερα. «Η συντριπτική πλειονότητα των κληρονομιών είναι με παθητικό, οπότε κανείς δεν είναι πρόθυμος να αναλάβει να πληρώσει από την τσέπη του, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για περιουσία που δεν μπορεί να αξιοποιηθεί», δηλώνει στην εφημερίδα μία πληρεξούσια δικηγόρος. Και στο έλεγα -σαν να ήξερα- αείμνηστε κι ανύποπτε, σεβαστέ μου πατέρα… Μην γράφεις …δια τρία, το πατρικό σπιτάκι μας, στα τρία παιδιά σου. Θα μπλέξουμε…

Η Μικρασιάτικη ημέρα μνήμης γιορτάστηκε και φέτος, την 14^η Σεπτεμβρίου, τη μέρα του Σταυρού, από τους Προσφυγικούς Συλλόγους και Σωματεία, αλλά και απλούς πολίτες που έλκουν την καταγωγή από την Αγιοτόκο Ιωνία και θέλουν να τιμούν τις πατρίδες εκείνες που δεν γνώρισαν ποτέ, καθώς ελάχιστοι είναι πια οι σχεδόν αιωνόβιοι που ζουν και πρωτο-είδαν το φως στον ευλογημένο εκείνο τόπο, της απέναντι πλευράς του Αιγαίου. Ειδικότερα για τις προσφυγικές οικογένειες, η μεγάλη πληγή της Μικρασιατικής Καταστροφής παραμένει χαίνουσα, ανοιχτή, όσο κι αν προσπαθούν οι νεοφανείς «προοδευτικούρες» να την υποβαθμίσουν. Η Μικρασία ζει μέσα μας ολοζώντανη, έτσι όπως μας τη «μετάγγισαν» με τις αφηγήσεις τους οι παππούδες και οι γιαγιάδες, που πρόλαβαν να ζήσουν τον επί Γης παράδεισό της.

Ανεβαίνει λίγο η θερμοκρασία το Σαββατοκύριακο και καλός θα είναι -γενικά- ο καιρός τις επόμενες μέρες. Μετά τις φονικές πλημμύρες της προπερασμένης εβδομάδας (ευτυχώς όχι στην περιοχή μας), το Φθινόπωρο φαίνεται πως έβαλε λίγο …μυαλό και μας φέρνεται …συμπονετικά.

Μέχρι κοπάδια ολόκληρα έπνιξαν –ωστόσο- τα ορμητικά νερά του Πηνειού, στην περιοχή της Πύλης Τρικάλων, ενώ ακόμη και σπίτια (τα χαμηλότερα) καταστράφηκαν από ολόκληρα χωριά. Ευτυχώς και σ’ αυτήν την κακοκαιρία ήμασταν τυχεροί. Κάποιοι άλλοι συμπατριώτες μας όμως κλαίνε την απώλεια της μικρής ή μεγάλης περιουσίας τους. Κρίμα, πολύ κρίμα…

Είναι έκδηλη η συγκίνηση και η περηφάνια όλων μας… Το χρυσό μετάλλιο στην άρση βαρών, σε πάγκο στην κατηγορία των -107 κιλών των Παραολυμπιακών Αγώνων του Ρίο κατέκτησε ο Παύλος Μάμαλος. Ο έλληνας αθλητής σήκωσε στην πρώτη προσπάθειά του 233 κιλά, περισσότερα από κάθε αντίπαλό του, ενώ στη συνέχεια σήκωσε και τα 234 κιλά, «κλειδώνοντας» την πρώτη θέση του βάθρου. Στην 3η προσπάθεια, ο αθλητής από τον Ασπρόπυργο σήκωσε 238 κιλά, γεγονός που του έδωσε το πρώτο χρυσό μετάλλιο σε Παραολυμπιακούς, αφού στο Πεκίνο ήταν 2ος και στο Λονδίνο 3ος, ενώ παράλληλα σημείωσε νέο Παραολυμπιακό ρεκόρ. Αυτό ήταν το 3ο χρυσό της Ελλάδας στους Παραολυμπιακούς του Ρίο και συνολικά δέκατο μετάλλιο. Τι παραπάνω να πει κανείς γι’ αυτές τις ψυχάρες που, με σακατεμένα κορμιά παλεύουν να κάνουν εμφαντική την παρουσία τους στη ζωή και στον αθλητισμό, δοξάζοντας ταυτόχρονα και τη γαλανόλευκη; Τα δάκρυα του γίγαντα Μάμαλου, κατά την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου, η γενικότερη στάση των υπολοίπων, δίνουν σπουδαία μαθήματα σε όλους μας.

Η τραγική ειρωνεία της χώρας: Άνθρωποι, που έχτισαν καριέρες με συνθήματα σε πορείες, γκρέμισαν ζωές ανθρώπων, που δούλεψαν σκληρά για χρόνια.

Η άλλη ζει μόνο ένα χρόνο στην Αθήνα και δηλώνει τόπος καταγωγής …Κηφισιά. Στο χωριό της, τα πρόβατα σταμάτησαν το γάλα σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Απορία: Αν έχεις «καρδιά – περιβόλι», μήπως φορολογείται σαν …αγροτεμάχιο;

Είχαν πολύ καιρό να μου προσφέρουν λουλούδια… Ένα κλαρί βασιλικός όμως, παραμονή της μέρας του Σταυρού, από την αυλή του πατρικού και τα χεράκια της μητέρας μου, είναι η ανεκτίμητη αξία του είδους. Ευωδιάζει διαρκώς το …κελάκι μου. (Κάποια έθιμα δικαιολογούν την ύπαρξή τους.)