Πώς γίνονται οι παλίρροιες – έκδοση 20-8-2016

Γιά να γραφτεί το παρόν άρθρο εκλάβαμε οτι:

Μάζα Γής = 1

μάζα Σελήνης = ¹/_81,3007

μάζα Ηλίου = 332.946.

Συνεπώς ο Ήλιος είναι κατά 27.068.743 φορές βαρύτερος τής Σελήνης. Επίσης:

Απόσταση Γής – Ηλίου: 149.598.023 km

απόσταση Γής – Σελήνης         : 381.628 km,

εκκεντρότητα (e): 0,06575.

Συνεπώς η Σελήνη βρίσκεται 392 φορές εγγύτερά μας απ’ ό,τι ο Ήλιος. Και οτι 392² = 153.664. Οι γνώστες ίσως διαφωνούν που δίνουμε μέση απόσταση Σελήνης μόνον 381.628 km κι όχι μεγαλύτερη, αλλά υπάρχουν λόγοι που δίνουμε αυτήν.

Εφαρμόζοντας κάποιον τύπο, βρίσκουμε οτι το σημείο ισορροπίας μεταξύ Γής-Σελήνης βρίσκεται 343.467 km μακριά μας, ή αλλιώς (381.628 – 343.467=) 38.161 km πρίν από τό σεληνιακό κέντρο. Με άλλα λόγια εάν βάλουμε έναν ακίνητο βράχο σε αυτήν τήν απόσταση (μεταξύ Γής – Σελήνης), ο βράχος θα ισοέλκεται από τά δύο σώματα, «δέν θα ξέρει» σε ποιό από τά δύο πρέπει να πέσει, οπότε θα ισορροπεί (δέν υπονοούμε οτι αυτό θα διαρκέσει γιά πάντα).

Εάν εφαρμόσουμε τόν ίδιον τύπο γιά Ήλιο – Γή, βρίσκουμε οτι το σημείο ισορροπίας βρίσκεται 258.814 km άνωθεν τού γήινου κέντρου (πρός τόν Ήλιο). Ακόμη κι αν στήν Γή τής προσθέσουμε τήν σεληνιακή μάζα (με άλλα λόγια, ο Ήλιος μόνον 328.900,520 φορές βαρύτερος τού συστήματος «Γής + Σελήνης»), η απόσταση αυξάνεται ελάχιστα (+1584 km), μόλις στά 260.398 km. Όμως το Φεγγάρι βρίσκεται κατά 147% μακρύτερά μας, οπότε, γιατί άραγε όποτε έχουμε Νέα Σελήνη δέν μάς εγκαταλείπει το Φεγγάρι γιά να γίνει νέος πλανήτης και να περιφέρεται στό εξής γύρω από τόν Ήλιο, αφού τότε ο Ήλιος ασκεί έλξη επ’ αυτού 215% μεγαλύτερη εκείνης τής έλξεως που ασκεί η Γή στήν Σελήνη; Απλά, διότι περιφερόμενο το Φεγγάρι γύρω από τόν Ήλιο, η φυγόκεντρος τού προσδίδει ορμή.

Με άλλα λόγια, όλες αυτές οι καταστάσεις τής Φυσικής, δημιουργούν γύρω από κάθε πλανήτη μιάν «Σφαίρα Επιρροής». Και η Σ/Ε τής Γής έχει ακτίνα ~ 925.000 km. Με άλλα λόγια, δέν είναι δυνατόν η Γή να αποκτήσει ποτέ δορυφόρο που θα περιφέρεται γύρω της μακρύτερα τών 925.000 km απ’ αυτήν.

Πάλι οι γνώστες θα ενίστανται διότι «αποκρύπτουμε» τά σημεία Λαγκράνς, οπου το σημείο L₁ βρίσκεται 1.496.559 km από τήν Γή. Αλλοίμονο όμως αν τά αναλύαμε όλα.

Εάν η Σελήνη απείχε από Γή μόνον 28.754 km, τότε η βαρυτική της επίδραση θα ισούτο με τήν βαρυτική επίδραση τού Ηλίου και θα υφίστατο πρόβλημα ακόμη και γιά τήν συνοχή και ύπαρξη τού πλανήτου μας. Όμως το Φεγγάρι –ευτυχώς- απέχει 381.628 km και ούτως η βαρυτική του επίδραση είναι (27.068.743 : 392² ≈) 176 φορές μικρότερη τής ηλιακής επιδράσεως.

Αφού είπαμε πώς δρά η βαρύτητα, δηλ. ελαττώνεται με τό τετράγωνο τής αποστάσεως, ας δούμε τώρα πώς δρά η παλίρροια. Αρκεί να γνωρίζουμε οτι δρά στόν «κύβο» τής αποστάσεως, και όλα μετά λύνονται.

Αν η Σελήνη απείχε από τήν Γή [149.598.023 / (κυβική ρίζα τού 27.068.743) =] 498.238 km, τότε η παλιρροϊκή της επίρροια στήν Γή θα ισούτο ακριβώς με εκείνην τού Ηλίου. Όμως η Σελήνη βρίσκεται κατά 1,30556 φορές εγγύτερα και ο κύβος αυτουνού είναι το 2,2253. Έτσι απλά, βρίσκουμε οτι η παλιρροϊκή έλξη τής τόσο αβαρούς και μικρούλας Σελήνης είναι παραδόξως κατά 222% ισχυρότερη τού τόσο τεράστιου Ηλίου.

Ας προσέξουμε: Όποτε έχουμε Νέα Σελήνη ή Πανσέληνο, τότε προστίθεται το 100% τού Ηλίου κι έτσι μιλάμε γιά κατά 322% παλίρροια. Απεναντίας στό Πρώτο και Τελευταίο Τέταρτο αφαιρείται αυτό, και κάνουμε λόγο γιά κατά 122% παλίρροια (πλημμυρίδα ή άμπωτι). Πόσα cm είναι το 322% ; Εξαρτάται από τόπο σε τόπο. Ειδικά γιά τήν Μεσόγειο, κάθε 100% αντιστοιχεί με 5,3 cm. Επομένως, το 322% είναι 17 cm, κι επομένως από πλημμυρίδα σε άμπωτι εντός 6ώρου η στάθμη τής Μεσογείου μεταβάλλεται κατά 35 cm. Αντιθέτως κατά τούς τετραγωνισμούς (πρώτο & τελευταίο τέταρτο) η στάθμη αλλάζει κατά 6,5 cm Χ 2 = 13 cm. Η μέγιστη μεταβολή στήν Γή συμβαίνει στόν κόλπο Χάντσον τού Καναδά, με διαφορά … 17 μέτρα !!!

Όταν δημιουργήθηκε η Σελήνη πρίν 4 δισ. χρόνια, απείχε τρείς φορές λιγότερο (~ 127.200 km), συνεπώς οι παλίρροιες ήσαν κατά 3³= 27 φορές εντονότερες. Τότε βεβαίως δέν υπήρχε Μεσόγειος, αλλά εδώ μιλάμε υποθετικά, με σενάριο τί θα γινόταν εάν θα ξαναρχόταν η Σελήνη τόσο κοντά μας (127.200 km). Τότε λοιπόν το ανεβοκατέβασμα στήν Ελλάδα δέν θα ήταν μόνον 35 cm, αλλά 9,5 μέτρα.

Σήμερα η Σελήνη περιφέρεται (360°) κάθε 27,321662 μέρες, αλλά τότε λόγω υποτριπλάσιας αποστάσεως περιφερόταν κάθε περίπου 5,25 μέρες, ήτοι 126 ώρες. Η Γή τότε (πρίν 4.000.000.000 χρόνια) περιστρεφόταν κάθε μόλις 6 ώρες, επομένως η Σελήνη ανέτελλε κάθε 6,3 ώρες. Συνεπώς κάθε 3,15 ώρες παλιρροϊκά τσουνάμις τών 9,5 m δημιουργούντο στήν ανατολική Μεσόγειο, τα οποία με τήν εκκωφαντική ταχύτητα τών 5.210 km/ώρα ήθελαν να συντρίψουν τά ανατολικά παράλια Ιταλίας και Ισπανίας. Όμως η τελική ταχύτητά τους ήταν σαφώς μικρότερη, διότι δέν τό επέτρεπε το ιξώδες (viscosity) τού νερού.

Υπενθυμίζουμε πως τότε όχι μόνον δέν υπήρχε Μεσόγειος, αλλά ούτε κάν θάλασσα. Όταν πολύ αργότερα η Γή ψύχθηκε κι επέτρεψε στούς υδρατμούς να υγροποιηθούν, τότε κάποια άλλα τσουνάμις, χαμηλότερα και πιό αργοκίνητα (διότι στό μεταξύ η Σελήνη είχε πολύ απομακρυνθεί από τήν Γή), χτυπούσαν λυσσαλέως όλες τίς ανατολικές ακτές, με αποτέλεσμα η γήινη περιστροφή να αυξηθεί από τίς 6 ώρες στίς 24.

Είναι άλλη μιά περίπτωση που αυτά που επιπολαίως χαρακτηρίζουμε ως «καταστροφές», είναι ακριβώς εκείνοι οι δομικοί συντελεστές που ευδόκησαν γιά τήν δημιουργία ζωής στόν πλανήτη μας.

π. Γεώργιος Γεωργιάδης