ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 23-7-2016

Απ’ Άγκυρα ως Νίκαια

στη φρίκη του χαμού.

Κι εμείς στη μέση «ψύχραιμοι»

στο χείλος του …γκρεμού.

Μόλις έμαθα για απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, είπα μέσα μου «ωχ, θα μας μπλέξουν κι εμάς»… Όταν, το άλλο πρωί, έμαθα για το ελικόπτερο με τους Τούρκους στρατιωτικούς που αυτομόλησε στην Αλεξανδρούπολη, είπα «ήδη μπλέξαμε»… Είναι κοινό μυστικό πια οι ευθείες απειλές κατά της Αθήνας, που διατυπώνονται στο παρασκήνιο, από την πλευρά της Άγκυρας για άμεση παράδοση των φυγάδων (πραξικοπηματιών ή όχι). Οι Τούρκοι έψαχναν αφορμή να εξάγουν την κρίση από τη χώρα τους, να κρύψουν όσο μπορούν τον εμφύλιο πόλεμο που σοβούσε από καιρό και μόλις άρχισε. Οι απειλές των Τούρκων δεν προοιωνίζουν τίποτα το καλό και πλέον η ρευστότητα θα αποτελεί την μόνιμη πραγματική κατάσταση στα ανατολικά της Ελλάδας, όπως γράφουν έγκριτοι αρθρογράφοι. «Η Τουρκία έχει εισέλθει σε μία δίνη και απειλεί να μας συμπαρασύρει. Ο πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας και επίτιμος Αρχηγός ΓΕΣ, στρατηγός ε.α. Φραγκούλης Φράγκος, αρκετά καλός γνώστης των τουρκικών τεκταινομένων (μεταξύ άλλων έχει υπηρετήσει στρατιωτικός ακόλουθος 1991 – 1994 και ακόλουθος Άμυνας 1998 – 2001 στην Άγκυρα), σημειώνει ότι «η φωτιά στο σπίτι του γείτονα δεν είναι καλό για κανέναν.» Το αγαπημένο σπορ των Τούρκων κυβερνώντων είναι η «εξαγωγή κρίσεων». Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την Ελλάδα.»

Από το περασμένο Σάββατο χιλιάδες Τούρκοι (που έχουν τα γρόσια και τους τρόπους) επικοινωνούν με τον έξω κόσμο, σε μια προσπάθεια να εγκαταλείψουν τη χώρα, προτού η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο. Οι δρόμοι της Τουρκίας γέμισαν πτώματα. «Ποιοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Ερντογάν να σταματήσουν το πραξικόπημα; Ποιοι κατέβηκαν στους δρόμους; Ο λαός; Και ποιο κομμάτι του λαού; Γιατί όταν μιλάμε για Τουρκία ο λαός είναι μια κατακερματισμένη έννοια. Παράξενο, πολύ παράξενο που ο Ερντογάν, λίγες ώρες μετά το πραξικόπημα που ίσως να του στοίχιζε τη ζωή, εμφανίστηκε άνετος, μπροστά σε χιλιάδες κόσμο, μέσα στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, χωρίς καμία προφύλαξη και έκανε δηλώσεις νικητή, με αναφορές στον Αλλάχ. Πολύ περίεργο επίσης, που λίγες ώρες μετά, ήξερε και ποιοι ήταν υπεύθυνοι και προχώρησε σε χιλιάδες συλλήψεις. Μετά το ομαδικό SMS που έστειλε ο Ερντογάν στα κινητά των Τούρκων, καλώντας τους να κατέβουν στους δρόμους, μαζεύτηκαν φανατικοί γύρω από τα τζαμιά, ψάλλοντας και εκφοβίζοντας οποιονδήποτε δεν είναι μαζί τους. Οι ιμάμηδες εδώ και χρόνια κάνουν καλά τη δουλειά τους. Έχουν συσπειρώσει τα οικονομικά πιο εξαθλιωμένο κομμάτι του λαού γύρω από τη θρησκεία. Αφού δεν υπάρχει ζωή εδώ, θα υπάρχει κάπου κοντά στον Αλλάχ. Μιλάμε για τη χώρα που ο Ερντογάν κέρδισε ψηφοφόρους (όταν δεν ψήφιζαν τα δέντρα), χαρίζοντας ηλεκτρικές κουζίνες σε χωριά που δεν έχει φτάσει ακόμα ο ηλεκτρισμός. Σε ανθρώπους που καίνε καβαλίνες το χειμώνα για να ζεσταίνονται. Φυσικά και είναι πολύ εύκολο να χειραγωγήσεις αυτούς τους πολύ θυμωμένους και φοβισμένους ανθρώπους. Μόλις τους γεμίσεις τα μυαλά με πλάνα εκδίκησης, τους καλείς να αναλάβουν δράση, δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση ότι τους υπολογίζεις. Κάπως έτσι δεν έγινε και το 1955 με τα Σεπτεμβριανά της Πόλης;»

Να μου το θυμάστε πάντως… Οσμίζομαι ότι ο «σουλτάνος» Ερντογάν σύντομα θα έχει κακό τέλος. Η τωρινή τάχα παντοδυναμία του στηρίζεται σε …γυάλινα πόδια.

Την εκτίμηση, ότι τα τελευταία γεγονότα στην Τουρκία, με την απόπειρα πραξικοπήματος, είναι πιθανόν να έχουν επιπτώσεις στο προσφυγικό πρόβλημα, έκανε ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών αρμόδιος για την μεταναστευτική πολιτική, Γιάννης Μουζάλας. Δεν μπορώ να πω ότι έχει άδικο να φοβάται κάτι τέτοιο…

Έχει παραγίνει πια αυτός ο διαχρονικός παραγκωνισμός της περιοχής Αλμυρού, από τους εκάστοτε ηγέτες της κεντρικής πολιτικής σκηνής στη Μαγνησία, αλλά και στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, ειδικότερα στον τουριστικό τομέα, όχι μόνο ως προς την τουριστική προβολή μας, αλλά και τη δημιουργία σχετικών υποδομών. Στους δύσκολους καιρούς μας υπάρχει ένα λόγος παραπάνω να μας πονάει πολύ αυτό το σκόπιμο ….καλαμπούρι σε βάρος μας. Ίσως να φταίμε κι εμείς, που μάλλον δεν ξέρουμε να διεκδικούμε και να χτυπάμε το χέρι πάνω στα τραπέζια τους, όταν πρόκειται για την ανάπτυξη της περιοχής μας και το μέλλον μας. Αλλά -ειδικότερα σε προεκλογικές περιόδους- από υποψήφιους Περιφερειάρχες, Συμβούλους, Βουλευτές κτλ. χορτάσαμε λόγια και υποσχέσεις. Όλοι αυτοί μετεκλογικά εξαφανίζονται και μας ξεχνάνε. Δεν πάει άλλο… Ως εδώ και μη παρέκει… Απαιτούμε το άμεσο και έμπρακτο ενδιαφέρον τους. Με πράξεις και όχι φτηνά φούμαρα…

Διογκώνεται διαρκώς η δυσαρέσκεια των αγροτών, που λόγω του υψηλού κόστους καλλιέργειας, της άγριας φορολόγησης κτλ. προτιμούν πλέον -σε πολλές περιπτώσεις- να μην καλλιεργούν. Φέτος πίκρα με τα σιτάρια και τα καλαμπόκια, το βαμβάκι δεν συμφέρει, η σοδειά της ελιάς απειλείται και …βάλ’ τα να τ’ αρμέξουμε. Κι όπου ο καιρός υποβάθμισε τις σοδειές, οι έμποροι πληρώνουν με ….ψίχουλα, που δεν καλύπτουν ούτε το κόστος.

Φαινόμενα …θερμοπληξίας προκαλούν σε εκατομμύρια φορολογουμένους τα εκκαθαριστικά της Εφορίας, με τον μέσο φόρο των χρεωστικών σημειωμάτων να διαμορφώνεται σε 1.514 ευρώ έναντι 1.310 πέρυσι. Όπως σημειώνουν «Τα Νέα», η σύγκριση με τα περσινά στοιχεία εκκαθάρισης των φορολογικών δηλώσεων δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Το πρώτο κύμα έξτρα άμεσων φόρων, σε μια κοινωνία η οποία έχει προ πολλού εξαντλήσει τα όρια της φοροδοτικής της ικανότητας, έχει ήδη εκδηλωθεί και δεν βρισκόμαστε παρά μόνο στην αρχή. Έπεται ένα τσουνάμι φόρων στα φετινά εισοδήματα, που θα εκδηλωθεί του χρόνου τέτοια εποχή, ενώ μεσολαβεί η κεραμίδα του ΕΝΦΙΑ (ίσως τον καταργήσουν, αλλά θα φορτώσουν νέα ισοδύναμα), εντός των επομένων εβδομάδων. Τελικά, αν δεχτούμε ότι «οι ωραίοι έχουν …χρέη», τότε όλοι οι Έλληνες γίναμε (ή έτσι καταντήσαμε) ….πανέμορφοι και μοιραίοι.

Αρχίζουν και παραγράφουν ποινές και εκκρεμείς υποθέσεις, για πταίσματα και πλημμελήματα, τα Δικαστήρια… Με διάταξη στο νομοσχέδιο «Κύρωση της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για το έγκλημα στον Κυβερνοχώρο και του Προσθέτου Πρωτοκόλλου της, σχετικά με την ποινικοποίηση πράξεων ρατσιστικής και ξενοφοβικής φύσης κλπ.» του Υπουργείου Δικαιοσύνης, που έχει κατατεθεί από τις 11/7/2016 στη Βουλή, προβλέπεται η παραγραφή και παύση ποινικής δίωξης για τα πταίσματα και ορισμένα πλημμελήματα. Ειδικότερα στο άρθρο 8 του σχεδίου νόμου αναφέρεται ότι «εξαλείφεται το αξιόποινο και παύει η δίωξη των ακόλουθων αξιόποινων πράξεων που έχουν τελεσθεί μέχρι και την 31.03.2016: α) των πταισμάτων και β) των πλημμελημάτων, κατά των οποίων ο νόμος απειλεί ποινή φυλάκισης μέχρι δύο έτη η χρηματική ποινή ή και τις δύο ποινές». Επίσης στο άρθρο 9 του νομοσχεδίου προβλέπεται ότι ποινές διάρκειας μέχρι έξι μηνών που έχουν επιβληθεί με αποφάσεις, οι οποίες έχουν εκδοθεί μέχρι τη δημοσίευση του παρόντος νόμου, εφόσον οι αποφάσεις δεν έχουν καταστεί αμετάκλητες και οι ποινές αυτές δεν έχουν εκτιθεί με οποιοδήποτε τρόπο μέχρι τη δημοσίευση του παρόντος νόμου, παραγράφονται και δεν εκτελούνται, υπό τον όρο ότι ο καταδικασθείς δε θα τελέσει μέσα σε δύο έτη από τη δημοσίευση του νόμου αυτού νέα από δόλο αξιόποινη πράξη, για την οποία θα καταδικαστεί αμετάκλητα οποτεδήποτε σε ποινή στερητική της ελευθερίας ανώτερη των έξι μηνών.» Ευτυχώς, για τους χειμαζόμενους Έλληνες…. Αν δε παραγράφονταν τέτοιες υποθέσεις (ειδικότερα για κάποια χρέη) δεν θα χωρούσαμε να ….μπούμε στα Δικαστήρια.

Το θετικό με την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ είναι πως οι Ιταλοί δεν θα πάρουν τα τρένα και τους σιδηρόδρομους από την Ελλάδα. Θα τα αφήσουν εδώ, για να παίζουμε κι εμείς. Όσο για το τρενάκι του Πηλίου, ο …Ντε Κίρικο επιστρέφει. Γενικότερα, οι Ιταλοί τα τρένα, οι Γερμανοί τα αεροδρόμια, οι Κινέζοι τα λιμάνια και το ξεπούλημα, με Κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερά», καλά κρατεί… Ένα από τα πιο νόστιμα που διάβασα είναι, ότι «με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, τα 45 εκατομμύρια, που πουλήθηκε ο ΟΣΕ, θα ήταν μόνον η …μίζα.»

Δεν ξέρω (και πώς να το ξέρω;) αν αληθεύει η καταγγελία ότι κάποιοι «έξυπνοι» Δήμαρχοι μαζεύουν με τον μπόγια τα αδέσποτά τους ζώα, τα φορτώνουν σ’ ένα φορτηγό και τα στέλνουν ….πεσκέσι στην περιοχή Αλμυρού, όπου τα αμολάνε, να ζήσουν …ελεύθερα, σε νέους τόπους γι’ αυτά («φύγε κακό απ’ τα μάτια μου», δηλαδή). Το θεωρώ λίγο σόλοικο να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αλλά, αν συμβαίνει, τότε κοιμόμαστε …όρθιοι.

«ΔΕΝ είναι πια άνθρωπος, ο σύγχρονος άνθρωπος. Είναι συσκευή…. Γι αυτό, αυτό του το έλλειμμα το αναπληρώνει με το χυδαίο μπούκωμα της εμετικής κατανάλωσης. Γι αυτό, όταν του στερήσεις την κατανάλωση, τον έχεις εύκολα του χεριού σου. Γιατί το ελάχιστο καθίσταται πια ανύπαρκτο. Και είναι τόσο ανυπόφορη αυτή η ανυπαρξία…. Δεν μπορεί αυτό το πλάσμα να έχει κάποια σχέση με τους προγόνους του παρά μόνο με εκείνους που ονόμαζαν «δούλους». Δεν μπορούμε τίποτα να περιμένουμε από αυτό το προγραμματισμένο ανδροειδές, παρά να επαναλαμβάνει τα στερεότυπα και τα κλισέ μιας αστικής βιοθεωρίας, που τόσο καλά του φύτεψαν στο κεφάλι οι δυνάστες του. Αυτοί οι ίδιοι θα του δίνουν λίγο αέρα να αναπνέει, που και που, θα του πετάνε μερικά μπιχλιμπίδια για να παίζει και να ξεγελιέται και θα τον πείθουν μάλιστα να υποθηκεύσει ακόμη και τη ζωή του, για να τα αποκτήσει και ότι αυτά τα χρωματιστά καθρεφτάκια τον κάνουν εξελιγμένο και πολιτισμένο. Του θέτουν διλήμματα για να νομίζει ότι σκέφτεται και επιλέγει, τον απασχολούν με ανόητα θεάματα, για να νομίζει ότι συγκινείται, του κολακεύουν τα κατώτερα ένστικτα, για να πιστεύει ότι διασκεδάζει, τον στέλνουν σε μαζικοποιημένες συναθροίσεις, για να εκτονώνεται από τη μεγάλη στέρηση στην οποία υπέβαλε τον εαυτό του, τον ποτίζουν δηλητήρια για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους και -τέλος- του υποδεικνύουν και το μοντέλο ζωής που θα ζήσει, γιατί αυτό τους εξυπηρετεί και τους διευκολύνει, να τον ελέγχουν πιο αποτελεσματικά και σε πιο μαζική κλίμακα.» (απόσπασμα από το βιβλίο «Στη Ρωγμή του Τίποτα.»)

Ζούμε στην εποχή, που ο Ερντογάν είναι δημοκράτης, ο Τσίπρας αριστερός, ο Ρουβάς τραγουδάει «Άξιον εστί», ο Φίλης είναι Υπουργός Παιδείας και ο Λεβέντης στη Βουλή.

Αναζητώντας τις ρίζες μας

«Αναζητώντας της ρίζες μας» τιτλοφορείται ένα καλαίσθητο λεύκωμα 40 σελίδων, σε σχήμα Α4, ιλουστρασιόν χαρτί και τέλεια εκτύπωση, που εκδόθηκε από έναν εκλεκτό φίλο και αναγνώστη της εφημερίδας, τον συμπολίτη απόστρατο αστυνομικό Δημήτρη Σταυροθεόδωρο.

Το πόνημα είναι κυρίως φωτογραφικό και παρακολουθεί (με πολλές πληροφορίες και ιστορικά στοιχεία) την πορεία της οικογένειας Βασιλείου Σταυροθεόδωρου και Ευθυμίας Χατζηπλή.

Πρόκειται για τους γονείς του συγγραφέα, που ευτύχησαν να αποκτήσουν 7 παιδιά, πλήρως αποκατεστημένα, πριν φύγουν οι ίδιοι από τη ζωή, ευτυχείς και σε βαθιά γεράματα.

Έχουν μεγάλη λαογραφική και συναισθηματική αξία τέτοιες γενεαλογικές εκδοτικές προσπάθειες και μακάρι η πρωτοβουλία του φίλου Δημήτρη να βρει μιμητές, σε κάθε μεγάλη οικογένεια του τόπου μας.

Κάποτε ένας σοφός είπε, ότι «η ζωή κάθε ανθρώπου αξίζει να γίνει βιβλίο». Και γιατί όχι, έστω και έτσι συνοπτικά; Η «προίκα» που αφήνουν τέτοια λευκώματα για τους επιγενόμενους, είναι μεγάλη.

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΑΙ Ο ΔΡΑΚΟΣ

Γιατί ανησυχώ, κάθε φορά που οι τύραννοι καλούν το λαό στους δρόμους;

Πάντοτε, ανάμεσα από το λαό θα είναι -έτσι κι αλλιώς- τα πρώτα θύματα…

Αντιφρονούντες ή στρατιώτες, φανατικοί ή εθελόδουλοι, χούντα του στρατού ή χούντα των ισλαμιστών, κομματικοί εγκάθετοι, ιδεαλιστές ή φιλελεύθεροι και τόσοι άλλοι, δεν είναι -άραγε- της ίδια μάνας παιδιά;

Αλλά και οι  ισχυροί της Γης, που κόπτονται τάχα για δημοκρατία, ευημερία, ειρήνη και σταθερότητα, όταν ήταν η δύσκολη ώρα τους, δεν βομβάρδισαν με τη σειρά τους αμάχους, δεν έστησαν κολαστήρια και ικριώματα, αγχόνες για τους αντιφρονούντες;

Λέμε συχνά, ότι κάποιο παραμύθι «δεν έχει δράκο».

Σήμερα, από τη Νίκαια μέχρι την Άγκυρα και από τη Συρία μέχρι την Πόλη, τα παραμύθια που μας σερβίρουν έχουν -αλίμονο- μόνο δράκους και τίποτε άλλο.