ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 9-7-2016

Σαν κουστωδία απ’ το χωριό

ταξίδεψαν στην Κίνα.

Μας δώρισαν …ποδήλατο,

να ξεγελάει την πείνα.

Με τις ευχές να πάνε όλα καλά, είναι προφανές ότι στους ρυθμούς του ράλι «Αλμυρός» θα ζει και θα κινείται το τρέχον Σαββατοκύριακο η περιοχή μας. Και γιατί …όχι, άλλωστε; Φρέσκο, σε νέες διαδρομές, πιο …παραλιακό, τουριστικό και περισσότερο δύσκολο (για τους ειδικούς) το φετινό ράλι, μέσα στο «μάτι» της τουριστικής περιόδου, καλά οργανωμένο, αναμένεται να κλέψει τις εντυπώσεις, όχι μόνο από τα πληρώματα που θα αγωνιστούν, αλλά και από όλους τους φίλους του μηχανοκίνητου αθλητισμού, που θα το παρακολουθήσουν. Ας συμμετέχουμε λοιπόν, ο καθένας κι η καθεμιά από το πόστο του, ας το χαρούμε και -κυρίως- ας δείξουμε στους επισκέπτες μας το καλύτερο, το φιλόξενο πρόσωπο της Νοτιοδυτικής Μαγνησίας. Γιατί αυτός είναι ο στόχος: Ανάμεσα στους πολλούς που θα επισκεφτούν την περιοχή μας, απ’ όλα τα σημεία της Ελλάδας, να αποκτήσουμε σταθερούς φίλους και να τους ανταμώνουμε συχνά.

Κι αν το παραπάνω μήνυμα απευθύνεται μια φορά στο ευρύ κοινό της περιοχής μας, αφορά δυο φορές τους επαγγελματίες του ντόπιου τουρισμού, είτε δουλεύουν στην εστίαση και διασκέδαση είτε στα καταλύματα. Εκείνοι που κυριολεκτικά κρατούν στα χέρια τους τα «κλειδιά» της φιλοξενίας, ας δώσουν πραγματικά το δικό τους ρεσιτάλ ποιότητας, στην προσπάθειά τους να εξυπηρετήσουν τους επισκέπτες. Είναι ένα καλό τεστ για όλους και πρέπει να γίνει και καλό στοίχημα, προκειμένου να δείξουμε τι μπορούμε να προσφέρουμε και να κάνουμε τη διαμονή των ξένων αξέχαστη.

Με άγγιξε πολύ συναισθηματικά ένα κείμενο του Ιεροκλή Σαββίδη, που γράφηκε με αφορμή την αυτοκτονία του Κυριάκου Μαμιδάκη της Jet Oil και, ανάμεσα στα άλλα, γράφει: «Έχω δει πολλές επιχειρήσεις να βάζουν λουκέτο. Τις πτωχεύσεις αυτές, κατά κανόνα, μετά από λίγο ακολουθούσε και ο θάνατος του επιχειρηματία. Αιτία θανάτου: καρδιακό επεισόδιο, καρκίνος, αυτοκτονία. Σπεύδω να προλάβω τους ταξικούς εχθρούς και να δηλώσω ότι στην παραπάνω διαπίστωση δεν συμπεριλαμβάνονται τα λαμόγια και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, που έτσι κι αλλιώς είναι χοντρόπετσοι και άτρωτοι. Και για να ενισχύσω τα λεγόμενά μου, ας μου δείξει κάποιος έναν πρόεδρο συνεταιρισμού που να πέθανε από στενοχώρια ή να αυτοκτόνησε. Ο αληθινός επιχειρηματίας βάζει πολλές φορές την επιχείρησή του πάνω από τον εαυτό του και -σε ακραίες περιπτώσεις- πάνω κι από την οικογένειά του. Μόνος του ξενυχτάει και μόνος του αγωνιά για το έργο της ζωής του, δεν του το επιβάλει κανείς. Στον αγώνα για τη διάσωση της επιχείρησής του, καταθέτει ό,τι έχει και δεν έχει, γιατί βλέπει το κενό που ανοίγεται κάτω από τα πόδια του. Δεν πρόκειται να πάρει καμία αποζημίωση απόλυσης ή ταμείο ανεργίας, δεν πρόκειται να μπει σε προγράμματα επανεκπαίδευσης, δεν έχει σπίτι από τον ΟΕΚ, ό,τι μετρητό είχε το ξόδεψε και ότι απέμεινε από ακίνητη περιουσία, είναι υποθηκευμένο. Το χειρότερο όμως, αυτό που δεν αντέχεται, είναι ότι θα έχει για πάντα στην ψυχή του το βάρος της αποτυχίας. Τα καλά λόγια όσων τον γνώρισαν στις δόξες του, δεν φτάνουν για να τον γιατρέψουν. Στο ναυάγιο του πλοίου «Ηράκλειο», το Δεκέμβριο του 1966, σώθηκε ένας ναυαγός που κολυμπούσε στα παγωμένα νερά 16 ώρες συνέχεια. Κολυμπούσε, γιατί δεν είχε άλλη επιλογή. Έτσι είναι ο επιχειρηματίας με φιλότιμο.» Έτσι είναι -προσθέτω- και περισσότερο απ’ όσο περιγράφεται… Μόνο που στον απηνή διωγμό που υφίσταται η ιδιωτική πρωτοβουλία στις μέρες μας, μέσα στο «τοξικό» περιβάλλον που δημιούργησαν οι διαχρονικές παθογένειες του κομματικού Κράτους, το προσωπικό δράμα κάθε πτωχεύσαντα επιχειρηματία δεν υπολογίζεται από την κοινή γνώμη, για να μην πω ότι θεωρείται και …αναλώσιμος.

Χτες ήταν η Ηλεκτρονική Αθηνών, σήμερα είναι ο Μαρινόπουλος και η Jet Oil, αύριο θα είναι κάποιος άλλος. Αυτή η λαίλαπα που κλείνει διαρκώς μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, δεν σταματάει εύκολα και δεν πρόκειται να βγει κάτι καλό απ’ όλη αυτήν την ιστορία. Ο χορός όσων των εξαπατήθηκαν ή έθρεψαν αυταπάτες θα τελειώσει (σύντομα, φοβάμαι) με την τελευταία ψευδαίσθηση: Ότι η δραχμή θα φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη. Αλίμονό μας…

Από 20% έως και άνω του 50% μειώθηκαν οι συντάξεις, μέσα από 13 συνεχείς ειδικές ή άλλες πρόσθετες εισφορές – περικοπές, που επιβλήθηκαν από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, μέσα στον «παράδεισο» του ευρώ, τα τελευταία χρόνια, σε σημείο που πλέον να αποτελούν …φιλοδωρήματα. Από τις βάρβαρες μειώσεις των συντάξεων και την αύξηση των ορίων ηλικίας, επιδεινώθηκε δραματικά το βιοτικό επίπεδο των συνταξιούχων. Παρότι δε το σύστημα εξοικονόμησε κάποιους πόρους, αυτοί απορροφήθηκαν από τις απώλειες από την ανεργία, την εισφοροδιαφυγή και τον γοργό ρυθμό αύξησης των συνταξιούχων, που έφυγαν εσπευσμένα, μόλις συμπλήρωσαν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης. Και η …τρύπα στο νερό παραμένει η ίδια κι απαράλλαχτη.

Όπου κι αν ρώτησα συντοπίτες που ζουν από τον τουρισμό, «πώς πάει φέτος η δουλειά;», πήρα περίπου τις ίδιες απαντήσεις: Λείπει ο Έλληνας τουρίστας και οι ξένοι είναι πιο «σφιχτοί», δαπανούν και ξοδεύουν λιγότερα. Άρα, όχι μόνο όσα (γνωστά) μας χαντακώνουν στην Ελλάδα, αλλά και οι ραγδαίες εξελίξεις στην Ευρώπη (έξοδος από την ΕΕ της Βρετανίας, αναταραχή στη Γαλλία, τάσεις φυγής από άλλες χώρες κτλ.), επηρεάζουν παντού το καταναλωτικό κλίμα κι έχουν τις άσχημες επιπτώσεις τους στο τουρισμό. Εμείς οι Έλληνες, αν προσθέσουμε τη διαρκή επιδείνωση του επιχειρηματικού κλίματος, αλλά και τις απανωτές ζημιές στο αγροτικό κεφάλαιο, τις χαμένες ή υποβαθμισμένες σοδειές, οδηγούμαστε σε μια χρονιά που απόλυτα της ταιριάζει το γνωστό «κάθε πέρσι και καλύτερα».

Η απροθυμία συμμετοχής του κόσμου παρατηρείται ακόμη και στις καλοκαιρινές πολιτιστικές εκδηλώσεις, χορούς, συνεστιάσεις κτλ., όπου και πάλι η οικονομική στενότητα στα νοικοκυριά παίζει το δικό της κυρίαρχο και αποτρεπτικό ρόλο. Αλίμονο, η κακή ψυχολογική διάθεση είναι πανταχού παρούσα, σε μια κοινωνία η οποία έχει πια εξαντλήσει και τις τελευταίες αντοχές της.

Στην πολιτική σκηνή, ωστόσο, εκείνο που φαίνεται να κυριαρχεί είναι η ψήφιση του νέου εκλογικού νόμου, που -πέρα από τη δημοκρατική επίφαση της απλής αναλογικής- δείχνει να υπαγορεύεται από τις προβλέψεις και τις ανάγκες του κυβερνώντος κόμματος, ενώ αντίστροφη είναι και η αντίδραση της «άλλης πλευράς» που οσμίζεται τη διαδοχή στην εξουσία. Με άλλα λόγια, επαναλαμβάνεται το «μια από τα ίδια»… Προτάσσονται πάλι οι κομματικές ανάγκες ενός εκάστου και όχι το πραγματικό συμφέρον του λαού και του τόπου. Εδώ και μια δεκαετία η χώρα καταρρέει, με …σταθερούς ρυθμούς, αλλά οι πολιτικοί της ταγοί περί άλλων τυρβάζουν. Νυν υπέρ πάντων γι’ αυτούς, να εφευρίσκουν διαρκώς νέα τερτίπια, προκειμένου να σωθεί το κομματικό «μαγαζάκι» τους. Τι να άλλο να πει κανείς; Μια ακόμη οικτρή διάψευση… Μια ακόμη θλίψη και απογοήτευση…

Αλλά το νομοσχέδιο για τον εκλογικό νόμο (που ήδη κατατέθηκε στη Βουλή) έχει και τα θετικά του στοιχεία. Προβλέπει τη θέσπιση απλής αναλογικής, χωρίς μπόνους εδρών για το πρώτο κόμμα και ψήφο από το 17ο έτος ηλικίας. Το ποσοστό εισόδου ενός εκλογικού σχηματισμού στη Βουλή εξακολουθεί να είναι 3% επί των εγκύρων ψηφοδελτίων της Επικράτειας.

O Κινέζος πρωθυπουργός Λι Κετσιάνγκ χάρισε στον Έλληνα πρωθυπουργό ένα ποδήλατο, μετά τη δήλωση του Τσίπρα, ότι «η σχέση μας με την Κίνα είναι ένα ποδήλατο. Η μία ρόδα είναι η οικονομική συνεργασία και η άλλη, η συνεργασία στον πολιτισμό και την παιδεία. Εμείς είμαστε οι ποδηλάτες που θα αναπτύξουμε τις δύο χώρες μας». Εμείς -οι Έλληνες- είμαστε οι …ποδηλάτες, κύριε Τσίπρα. Μας έχεις κάνει τη ζωή – ποδήλατο.

Αντί να γκρινιάζουμε για τα κακώς κείμενα του έργου ανάπλασης στο κέντρο του Αλμυρού, καλό θα ήταν -παράλληλα έστω- να φροντίσουμε, ο καθένας προσωπικά, αφού προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες κυκλοφορίας, παρκαρίσματος κτλ., να προστατεύσουμε αυτό το έργο που όντως αναπλάθει ένα ζωτικό κομμάτι της πόλης μας. Τουλάχιστον μπροστά στο κατάστημά μας ή στο σπίτι μας, να φροντίζουμε για την καθαριότητα του χώρου που μας αναλογεί, να περιποιούμαστε τα νέα λουλούδια και φυτά που μπήκαν στα παρτέρια κ.ο.κ. Ας εμποδίσουμε κάποιους «εξυπνάκηδες» που άρχισαν πάλι να καταλαμβάνουν τις λίγες θέσεις παρκαρίσματος, με διάφορες καρέκλες, καρεκλάκια, αυτοσχέδιες ζαρντινιέρες και πινακίδες ή βιδωμένη την …πεθερά τους, για να τις κατέχουν αυθαίρετα και παράνομα. Πέρα απ’ αυτό, αν κάτι έγινε λάθος ή άσχημα (και έγινε, φυσικά), με τη γκρίνια δεν διορθώνεται. Ας κρατήσουμε και ας προάγουμε το μείζον: ότι ομόρφυνε το κέντρο της πόλης μας.

Είδα πάλι ολοζώντανο και …σπαρταριστό το φιλότιμο των Αλμυριωτών μπροστά μου, όταν απηύθυνα έκκληση από το διαδίκτυο να συγκεντρώσουμε πλαστικά καπάκια, προκειμένου να δοθούν (μαζί με όσα είχα συλλέξει προσωπικά) στην «Κουζίνα Αλληλεγγύης» του Βόλου, την περασμένη Τρίτη, για να ενισχύσουν την καθημερινή σίτιση απόρων ή τη αγορά αναπηρικών αμαξιδίων. Αρκετοί και αρκετές συντοπίτισσες ανταποκρίθηκαν και πρόθυμα έφεραν όσα μάζεψαν για να τα παραλάβουν οι Βολιώτες εθελοντές. Μπράβο, που σε χαλεπούς καιρούς, δεν χάσαμε την ανθρωπιά μας και τη διάθεση για αλληλεγγύη.

Στο προηγούμενο φύλλο έγραφα: «Σαν πας στο πηγαιμό για την Καράγκιορη, κατέβασε ταχύτητα, για το καλό σου. Είναι βαθιές οι …γούρνες στο οδόστρωμα κι οι αρμόδιοι φτωχοί, για λίγη άσφαλτο και πίσσα.» Τρεις μέρες μετά, την περασμένη Τρίτη το μεσημέρι που κατέβηκα για μπάνιο στην παραλία, όλες οι γούρνες ήταν κλειστές και περιποιημένες. Ακόμη κι αν είναι τυχαίο, μπράβο τους…