ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 28-4-2016

Μυρίζει Πάσχα ολόγυρα
και οργιάζει η φύση,
μα των χρεών μας ο βραχνάς
δεν λέει να μας αφήσει.

Έχει και τα καλά της η απεργία των δημοσιογράφων, Μεγαλοβδομαδιάτικα… Θα γιορτάσουμε σε λίγο το φετινό Πάσχα χωρίς να πολυ-καταλάβουμε τις νέες «λαθροχειρίες» σε βάρος μας, που έχουν συμφωνήσει οι Κυβερνητικοί μας με τους Τροϊκανούς, χωρίς να ξέρουμε το πού και πόσο ακόμη θα επιβαρυνθεί η ατομική και οικογενειακή μας φορολογία, πόσο θα μειωθούν οι συντάξεις κ.ο.κ. Όλα αυτά -σύμφωνα και με το …αθάνατο θυμικό του Έλληνα- θα τα δούμε και θα βρεθούν μπροστά μας από την άλλη βδομάδα, όταν θα έχουν περάσει οι αργίες του Πάσχα. Εκείνο που προέχει τώρα είναι η Ανάσταση και η Λαμπρή, οι μαγειρίτσες κι ο οβελίας, έστω και «μουδιασμένα», έτσι όπως τηρούνται τα τελευταία 6 χρόνια της οικονομικής κρίσης. Μέχρι την προσεχή Τρίτη (αφού μετατίθεται για εκείνη τη μέρα και η αργία της Πρωτομαγιάς) …«έξω φτώχεια και καλή καρδιά». Και από την Τετάρτη; Τέρμα το διάλειμμα, μέσα τα κεφάλια….

Μετ’ εμποδίων η ενημέρωση, όλες τις προηγούμενες μέρες, όχι μόνο για το βιαστικό των εκδόσεων, αλλά κυρίως λόγω των απεργιακών κινητοποιήσεων των δημοσιογράφων. Οι λόγοι της απεργίας πολλοί και σοβαροί… Όχι μόνο γιατί ο κλάδος πλήττεται (όπως πολλοί άλλοι) στο ασφαλιστικό του… Αλλά και γιατί το επάγγελμα (πείτε το και λειτούργημα) πλήττεται ηθικά και πολιτικά, στοχοποιείται από την ίδια την Κυβέρνηση, αλλά απαξιώνεται -συχνά άδικα- και στα μάτια της Ελληνικής κοινωνίας.

Ο Άρης Σκιαδόπουλος, στο koutipandoras.gr, έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Ιδού λοιπόν εγώ ο ρουφιάνος (…ο δημοσιογράφος)» και -ανάμεσα στα άλλα- τονίζει: «Ο δρόμος ανηφορικός και δύσβατος. Τον τραβήξαμε. Άλλοι από μας αφήσαμε Πανεπιστήμια, άλλοι δουλειές έτοιμες στημένες από τα γονικά μας. Ακολουθήσαμε αυτό που έλεγε η καρδιά μας. Με πρότυπα: Παπαδιαμάντη, Κονδυλάκη, Βάρναλη, Γαβριηλίδη, Νίτσο, Καραγιώργη, Μωραϊτίνη, Ξενόπουλο, Κρυστάλλη, Μελά κι άλλους πολλούς. Κάποιοι έβαλαν τη ζωή τους αντίβαρο στην υπηρεσία της ενημέρωσης του ελληνικού λαού. Ο Αντρέας Καβαφάκης και ο Κώστας Βιδάλης ήταν τα πρώτα θύματα αυτής τής αυταπάρνησης. Το 1914 πέθανε ένας άπορος συνάδελφος. Έγινε τότε έρανος για να συγκεντρωθούν τα έξοδα τής κηδείας του. Με αφορμή αυτό το γεγονός ιδρύθηκε η ΕΣΗΕΑ. Σ’ αυτό το αλωνάκι της ενημέρωσης, άλλοι διακρίθηκαν με τη υπογραφή τους κι άλλοι πολλοί ανώνυμοι πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους χωρίς ποτέ να αξιώνουν η να επιζητήσουν τη δημοσιότητα. Όλοι όμως είχαμε και υπηρετήσαμε το ίδιο ιδεώδες: Την ενημέρωση του Ελληνικού λαού ακόμα και σε στιγμές δύσκολες για τον τόπο. Πολλοί από μας φύγανε νωρίς προδομένοι από την καρδιά τους. Το βάρβαρο ωράριο και οι σκληρές συνθήκες της δουλειάς διέλυσαν πολλές οικογένειες. Γιατί πιο πολύ ήταν πού ζούσαμε στα γραφεία πάρα στο σπίτι μας. Δεν είχαμε την πολυτέλεια να ‘χει ο καθένας την προσωπική του εφημερίδα για να διαδίδει την πολιτική του επιλογή. Έτσι ήμασταν υποχρεωμένοι να δουλεύουμε σ εφημερίδες που εξέδιδαν άλλοι, με τούς οποίους θα μπορούσαμε να συμφωνούμε η όχι. Ωστόσο η είδηση ήταν πάντα για μας ιερή και είχε σαφή διάκριση από το σχόλιο. Δυστυχώς για όλους μας δεν υπάρχει ανεξάρτητο μέσον στην Ελλάδα, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει ανεξάρτητος αναγνώστης (όπως έλεγε η αείμνηστη Βλάχου). Κι αποτελεί γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ο χώρος του Τύπου δεν κράτησε αποστάσεις από τη διαπλοκή. Απ’ αυτή τη σχέση ωστόσο δεν ωφελήθηκαν οι δημοσιογράφοι. Οι κερδισμένοι αυτής τής σχέσης είναι μόνο κάποιοι εκδότες και κάποια πολιτικά κόμματα. Αντίθετα οι δημοσιογράφοι είναι οι μόνοι που όχι μόνο δεν ωφελήθηκαν, αλλά βρέθηκαν στιγματισμένοι, μέσα από έναν γενικό αφορισμό, ως ρουφιάνοι. Και κάποιοι, μπορεί να είναι… Ρουφιάνους βρίσκεις σε κάθε χώρο. Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι ό,τι ενώ οι εκδότες ευδοκίμησαν, ένας ολόκληρος στρατός ανέργων πλήττει την περιοχή της δημοσιογραφίας. Προνομιακοί διαχειριστές της διαπλοκής υπήρξαν μόνο εκδότες, πολιτικοί και επιχειρηματίες. Κι αυτό είναι κάτι πού θα απαιτούσε κανείς να τύχει της προσοχής μιας Αριστερής Κυβέρνησης που, αντί να στοχοποιήσει τούς ισχυρούς, στοχοποιεί τους πιο αδύνατους. Αντί να στοχεύσει το δάσος, επιδιώκει να ξεριζώσει το δέντρο. Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων, που βάλλεται με τόση βαναυσότητα από το νομοσχέδιο, παραμένουν οι κυματοθραύστες της απέναντι στην ανομία. Άλλωστε η πληθώρα των αποκαλύψεων εναντίον της διαπλοκής προέρχεται από εξαντλητική έρευνα συναδέλφων, πολλοί από τους οποίους ένεκεν της αυταπάρνησης τους βρέθηκαν εκτός νυμφώνος. Όσο για τα προνόμια μας; Ένα μόνο πια μας έχει απομείνει: το χαμηλότερο προσδόκιμο του βίου.» Ασμένως προσυπογράφω…

Η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας, που συνεδρίασε εκτάκτως το περασμένο Σάββατο στην Αθήνα, ενημερώθηκε αναλυτικά και εξέτασε σε βάθος τις προτεινόμενες διατάξεις του ασφαλιστικού νομοσχεδίου και αποφάσισε την παράταση της πανελλαδικής αποχής των δικηγόρων από τα καθήκοντά τους έως και το άλλο Σάββατο 7 Μαΐου και …βλέπουμε. Η επιμονή των δικηγόρων στην απεργία δείχνει τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει ο κλάδος, πληρώνοντας πολλαπλώς τον απότοκο της κρίσης και βλέποντας διαρκώς να πτωχοποιείται το επάγγελμα, κυρίως ανάμεσα στους νεαρότερους της μεγάλης «οικογένειάς» τους. Από τη άλλα μεριά, σκεφτείτε πόσο πίσω θα πάνε χρονικά δεκάδες χιλιάδες δικαστικές υποθέσεις που εκκρεμούν, προκειμένου να έρθει η σειρά τους να εκδικαστούν και να τελεσιδικήσουν.

Πιστεύει κανείς πως υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να κάνει κανείς την οποιαδήποτε σοβαρή επένδυση, ντόπιος ή ξένος, να φτιαχτεί καμιά δουλειά, σε μια χώρα που καταργεί τις Ανώνυμες Εταιρείες, (το βασικό όχημα ανάπτυξης στον σύγχρονο κόσμο εδώ και δυο αιώνες); Που τις μετατρέπει σε Ομόρρυθμες; Που τους αφήνει ουσιαστικά όλα τα μειονεκτήματα και υποχρεώσεις των Ανωνύμων (λογιστική, βιβλία, δημοσιότητα κτλ., αλλά τους προσθέτει την βασική υποχρέωση των Ομορρύθμων; Δηλαδή, οι μέτοχοι των ανωνύμων εταιρειών, πλέον δεν θα ευθύνονται για χρέη μόνο έναντι του εταιρικού μεριδίου τους, αλλά με όλη τους την προσωπική περιουσία, σαν ομόρρυθμοι εταίροι. Σκέφτεται κανείς για παράδειγμα πως ο Διευθύνων Σύμβουλος της IBM, της Seraton, της Google, της οποιαδήποτε μικρής ή μεγάλης εταιρείας, μπορεί να αποφασίσει να έχει παρουσία σε μια χώρα που θα είναι εκτεθειμένος επί της προσωπικής του περιουσίας, λες κι έχει ψιλικατζίδικο; Ή ότι θα μείνει ακόμη καμιά εταιρεία στην Ελλάδα, από αυτές που βρίσκονται ήδη;

Πολύ πικρή η απώλεια του φετινού πρωταθλήματος της Α’ ποδοσφαιρικής κατηγορίας ΕΠΣΘ, από το Γυμναστικό Σύλλογο Αλμυρού, ανέδειξε -συν τοις άλλοις- τις σοβαρές παθογένειες της διοργάνωσης και της διεξαγωγής του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου στη Μαγνησία. Η ομάδα των Αλμυριωτών, που πήγαινε σαν …τρένο, σε όλη τη διάρκεια της φετινής αγωνιστικής περιόδου, με 20 νίκες, την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα στην κατηγορία της, έχασε τελικά το πρωτάθλημα (και το δικαίωμα να διεκδικήσει κατόπιν την άνοδό της στη Γ’ Εθνική), σ’ ένα διπλό αγώνα μπαράζ, με τον πρωτοπόρο του άλλου ομίλου, όπου ήταν πάλι καλύτερη και ποιοτικότερη από τον αντίπαλό της, αλλά οι γνωστές ποδοσφαιρικές συμπτώσεις της έπαιξαν άσχημο παιχνίδι και αποκλείστηκε. Έτσι άδοξα χάθηκε μια λαμπρή ποδοσφαιρική χρονιά, μέσα σε 180 άτυχα λεπτά. Ας ελπίσουμε, ότι η διεξαγωγή του νέου πρωταθλήματος της Α’ Κατηγορίας -σ’ έναν όμιλο πλέον- θα αποδώσει την αγωνιστική δικαιοσύνη που φέτος έλειψε. Και φυσικά ο ΓΣΑ, με τη βαριά φανέλα, τις πολλές διακρίσεις και τις πολλές περγαμηνές, δεν πρέπει να παραιτηθεί της διεκδίκησης να πετύχει του χρόνου την αγωνιστική του διάκριση, προαγωγή και αναβάθμιση.

Βροχερό καιρό, αλλά και διαστήματα με ήλιο, δείχνουν οι μετεωρολογικές προβλέψεις ανήμερα του Πάσχα για τον Αλμυρό και την περιοχή του. Μακάρι να μην επαληθευτούν, ως προς τη βροχή τουλάχιστον. Καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα. Καλά να περάσετε…