ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 2-4-2016

Έμοιαζαν σαν αντίσταση

φέτος οι παρελάσεις.

Φαντάζουνε μονόδρομος

πάλι …επαναστάσεις.

Καλό μήνα και καλό Πάσχα… Την σκαπουλάραμε και φέτος από τον χειμώνα. Αποδείχθηκε λιγότερο βαρύς απ’ όσο οι «καλοθελητές» μας προειδοποιούσαν και σωστά βροχερός, στο τελευταίο ημερολογιακό του κομμάτι. Εμπρός λοιπόν… Βρείτε τώρα το κουράγιο, τη δύναμη και την όρεξη, να ανασκουμπωθείτε για τις Πασχαλινές προετοιμασίες, ζήστε την άνοιξη, με τη βεβαιότητα ότι και το καλοκαίρι κοντοζυγώνει.

Σωστό το μέτρο να μεταφερθεί για την τρίτη μέρα του Πάσχα 3 Μαΐου η φετινή αργία της Πρωτομαγιάς. Θα επεκταθούν οι σχετικές διακοπές των περισσοτέρων, θα τονωθεί κάπως ο εσωτερικός τουρισμός στην επαρχία και στα θέρετρα, που ίσως προσελκύσουν κάποιους, οι οποίοι μπορούν ακόμη να απολαύσουν (οικονομικά εννοώ) μια σύντομη, πασχαλιάτικη απόδραση. Και προφανώς αυτοί είναι περίπου οι λόγοι μεταφοράς της αργίας, αφού η συγκεκριμένη μέρα έπαψε από καιρό να είναι …απεργία και τη βιώνουμε (οι περισσότεροι) μόνο σαν αργία.

Έχει κοπάσει κάπως ο θόρυβος και πρωτίστως οι αντεγκλήσεις μεταξύ των Ελλήνων πολιτών για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ή έτσι μου φαίνεται; Υποταχθήκαμε στη μοίρα που μας φόρτωσαν (σαν «αποθήκη» ψυχών), οι Τουρκο-ευρωπαίοι σύμμαχοί μας ή -μετά τον πρώτο …κουρνιαχτό- έγινε κι αυτό το ακανθώδες ζήτημα …ρουτίνα; Κανένας πάντως, βαθιά μέσα του, δεν πιστεύει ότι θα τηρηθούν αυτές οι ετοιμόρροπες συμφωνίες που επιτεύχθηκαν στις Βρυξέλλες και ειδικότερα το κομμάτι εκείνο που επιβάλλει την επαναπροώθηση των περισσοτέρων πάλι στην Τουρκία. Κανένας επίσης δεν πιστεύει στα σοβαρά, ότι οι Ευρωπαίοι έχουν καμιά όρεξη να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να δεχτούν στα εδάφη τους όλους τους πρόσφυγες εκείνους που τους αναλογούν. Βολεύτηκαν μια χαρά, φορτώνοντάς τους στο εξιλαστήριο θύμα και αδύναμο κρίκο της αλυσίδας, που λέγεται Ελλάδα.

Αξίζει ένα απόσπασμα από το άρθρο του Χρήστου Γιανναρά «Ακέφαλη η Ελλάδα αντιστέκεται», που αναφέρεται στην αλληλεγγύη και προσφορά νέων Ελλήνων, οι οποίοι αυθόρμητα βοηθούν παντοιοτρόπως τους πρόσφυγες που καταφτάνουν διαρκώς στο λιμάνι του Πειραιά: «Tα παιδιά της «αυτο-οργάνωσης» δεν λένε λέξη για τις πεποιθήσεις τους – «αυτό που βλέπεις», απαντούν στο ερώτημα: «ποιοι είσαστε, τι πιστεύετε;». Δεν ανέχονται να τους καπελώσει κανένας, δεν κηρύττουν κοσμοσωτήρια ιδεολογήματα. Παραλαμβάνουν τα μπουλούκια μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία, τα φρουρούν από τα «κοράκια» που παραμονεύουν (τους εγχώριους «διακινητές»), οδηγούν τους πρόσφυγες σε ποια μεριά να απαγκιάσουν, τους μοιράζουν τα απαραίτητα, ειδοποιούν τους γιατρούς, αν υπάρχει ανάγκη. Δουλεύουν και τα παιδιά με βάρδιες, ακούραστα, αεικίνητα, πανταχού παρόντα – τόσο οι Έλληνες εθελοντές που βοηθούν όσο και οι πρόσφυγες που δέχονται τη βοήθεια, όλοι, σε αυτά τα παιδιά απευθύνονται και κανένας δεν ρωτάει για την οργανωσιακή ή ιδεολογική τους ταυτότητα. Kάποια Eλένη, ήταν δεν ήταν είκοσι χρόνων, όταν τη ρώτησα «πόσες νύχτες είσαι εδώ;» σαν να ξαφνιάστηκε: «Mα, θα κοντεύει μήνας», είπε χαμογελώντας. Kαι μια Mαρία συμπλήρωσε: «Tι ρωτάς; Δεν μετράμε ένσημα». Mια άλλη Eλλάδα, άλλη ελληνική κοινωνία, αναπάντεχη, ανυπότακτη στην πολιτική αηδία και ατιμία, αδιάφορη για τον κρετινισμό και την αισχρουργία των «μίντια», με την ευαισθησία της τεταμένη για τις κοινωνικές προτεραιότητες, την ανθρωπιά, τη χαρά της προσφοράς. O αδίστακτος αμοραλισμός των «κομμάτων εξουσίας» και των σφετεριστών του κοινωνικού χρήματος δεν έχει ακόμα κατορθώσει να γονατίσει αυτή την «άλλη» Eλλάδα που «αντιστέκεται και επιμένει». Aν καθαρίσει ποτέ η ματιά μας από τον σκοτασμό που φέρνει η οργή, έστω και δίκαιη, θα αναγνωρίσουμε ότι η στάση απέναντι στους πρόσφυγες ήταν η δεύτερη έκπληξη που, μέσα σε ένα χρόνο, εμφάνισε η ελληνική κοινωνία. H πρώτη έκπληξη ήταν το δημοψήφισμα της 5ης Iουλίου 2015.»

Από παντού έρχονται μηνύματα και εικόνες που συνθέτουν ένα πηγαίο «ευτυχώς», ειπωμένο από εμάς, τη γενιά των μεγαλυτέρων, που οδήγησε τα πράγματα «στο μη παρέκει» σ’ αυτή τη χώρα: Τα παιδιά μας δεν είναι κατώτερα από μας, είναι καλύτερα, πιο ισορροπημένα, πιο ανθεκτικά στη σήψη, μακριά από τη λαμογιά και την ιταμή συναλλαγή των πατεράδων τους, αντιστέκονται και -παρά την ανεργία και την αβεβαιότητα- δείχνουν ικανά και πρόθυμα να ξαναχτίσουν την Ελλάδα. Μια Ελλάδα πιο στέρεη και πιο δίκαιη, απαλλαγμένη από τις πελατειακές σχέσεις με το σαθρό πολιτικό σύστημα, ικανή να βρει καλύτερους δρόμους για τις γενιές που έρχονται. Ναι, το πιστεύω, γιατί το βλέπω καθημερινά μπροστά μου, με πολλά παραδείγματα.

«Σώσον Κύριε, τον λαόν Σου», αλλά και κόλαζε τον απίθανο Υπουργόν σου… Τι άλλο θα δούμε και θ’ ακούσουμε ακόμη; Σχέδιο με το οποίο θα εξετάζεται το οικονομικό προφίλ προσφύγων και μεταναστών, επεξεργάζεται το υπουργείο Eξωτερικών, είπε ο αρμόδιος υφυπουργός Δημήτρης Μάρδας. Ο συγκεκριμένος δήλωσε στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ πως, «εάν υπάρχουν κάποιοι εξ’ αυτών που έχουν τη δυνατότητα να επενδύσουν στη χώρα από 250.000 ευρώ, θα έχουν ευνοϊκή μεταχείριση παραμονής». Δηλαδή, ρε μπάρμπα, χωρίζεις τους πρόσφυγες σε πλούσιους και φτωχούς (απαράδεκτο) και υπόσχεσαι πως όσοι έχουν τα …μπικικίνια, θα την περάσουν «ζωή και κότα» στο Ελλαδιστάν. Κι αφού με την ανερμάτιστη πολιτική σας διώχνετε σοβαρές επενδύσεις από τη χώρα, τώρα θα βγάλετε …δίσκο αναπτυξιακής ελεημοσύνης, να σας τσοντάρουν οι πρόσφυγες. Πώς και δεν σας ήρθε η ιδέα να κάνετε και …πιάτσα στους καταυλισμούς; Όλα και κάτι θα μαζέψετε…

Κώδωνα κινδύνου κρούουν οι εγκυρότερες Ελληνικές εφημερίδες, στις πολιτικές τους στήλες, για τον …αυτόματο πιλότο που έχει βάλει η Κυβέρνηση στη διαχείριση του προσφυγικού προβλήματος. «Μια χώρα αφημένη στην τύχη -γράφουν- φλερτάρει πάντοτε με κάποιο σοβαρό «ατύχημα». Αυτά που βλέπουμε στον χειρισμό της προσφυγικής – μεταναστευτικής κρίσης είναι βαθύτατα ανησυχητικά. Το ελληνικό κράτος προβάλλει μια εικόνα ανοργανωσιάς και αδιαφορίας, για τα όσα συμβαίνουν στην επικράτειά του. Όταν, όμως, έχεις απελπισμένους, οργισμένους ανθρώπους να αντιλαμβάνονται ότι βρέθηκαν σε μια χώρα χωρίς κανόνες και στοιχειώδη τάξη, τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ επικίνδυνα. Οι ιδεοληψίες του κυβερνώντος κόμματος έχουν ήδη κάνει μεγάλη ζημιά. Η προσαρμογή στη σκληρή πραγματικότητα είναι απελπιστικά αργή και αμφίθυμη. Ας ελπίσουμε ότι το «ατύχημα» και τα χειρότερα θα αποφευχθούν και ότι ο κύκλος της ωρίμανσης -και σε αυτό το ζήτημα- θα κλείσει πριν να είναι πολύ αργά.»

Ολοκληρώνονται σιγά – σιγά τα φετινά πρωταθλήματα σε μπάσκετ, βόλεϊ και ποδόσφαιρο και οι ομάδες της περιοχής μας (εκτός από τον φετινό ποδοσφαιρικό «άρχοντα» που λέγεται ΓΣΑ) αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση για τις επιδόσεις τους. Στο μπάσκετ ειδικότερα, που τερμάτισε φέτος, ΓΣΑ και Δήμητρα Ευξεινούπολης εξασφάλισαν μεν παραμονή στις κατηγορίες τους, αλλά έμειναν εκτός των αρχικών στόχων ανόδου. Κανένας λογικός φίλαθλος όμως δεν θα μπορούσε ίσως να απαιτήσει περισσότερα, αν δει σε πόσο χαμηλά επίπεδα κινούνται τα μπάτζετ αυτών και παρόμοιων τμημάτων, που υφίστανται απλώς και αγωνίζονται χάρις στις ηρωικές προσπάθειες λίγων ανθρώπων, που τα στηρίζουν και τα ακολουθούν. Και τούτο διότι μιλάμε μεν για ερασιτεχνικό αθλητισμό, αλλά οι ομάδες που ανταγωνίζονται τις δικές μας έχουν καλύτερη οικονομική ευχέρεια και δυνατότητες.

Στο ποδόσφαιρο, η αιφνίδια και χωρίς Γενική Συνέλευση απόφαση της ΕΠΣΘ (αν σταθεί) να υποβιβαστούν φέτος περισσότερες ομάδες από την Α’ κατηγορία και να αναδιαρθρωθούν οι κατηγορίες, βάζει σε περιπέτειες ιστορικά σωματεία της περιοχής μας (όπως π.χ. η Δήμητρα και οι Μυρμιδόνες Πλατάνου), που πρέπει να δώσουν σκληρή μάχη μέχρι την τελευταία αγωνιστική (απέμειναν μόνο τρεις) και εξαρτούν πλέον τη μοίρα τους και από τα αποτελέσματα των «γειτόνων» που καταδιώκουν.

Το ποδόσφαιρο του Γυμναστικού Συλλόγου Αλμυρού, με τη φανέλα του να κοσμεί το απόλυτο των νικών και των βαθμών, θα υποστεί την «αγγαρεία» των αγωνιστικών που υπολείπονται και, εφ’ όσον περάσει τη σκόπελο του μπαράζ με τον πρωταθλητή του πρώτου ομίλου της Α’ κατηγορίας ΕΠΣΘ (γιατί όχι;), θα παλέψει μετά (Μάιο και Ιούνιο) στα μπαράζ που οδηγούν στη Γ’ Εθνική. Μακάρι φέτος το όνειρο πολλών ετών να γίνει πραγματικότητα.

«Δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι σήμερα η χώρα διαθέτει την πιο απαίδευτη ηγεσία, η οποία, από την πλευρά της, προετοιμάζει και την οριστική πλέον υποβάθμιση της παιδείας. Αυτό είναι φυσικό. Θα ήταν πολύ παράξενο, απαίδευτοι ηγέτες να ήθελαν απέναντί τους πεπαιδευμένους πολίτες, ικανούς να σκέπτονται κριτικά και να αποφασίζουν ορθολογικά.» (Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος).

Ο Αλβανός από πάνω μας, ονειρεύεται την Μεγάλη Αλβανία και την Ήπειρο. Ο «Μακεδόνας» πάνω μας, ονειρεύεται τη Μεγάλη Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη. Ο Τούρκος δίπλα μας, κλασσικά, μόνο ονειρεύεται ο δόλιος εδώ και χρόνια: Θράκη κι Αιγαίο. Ο Βούλγαρος ευτυχώς, σταμάτησε να ονειρεύεται, μιάς κι οι μισοί Έλληνες μετέφεραν τα επιχειρηματικά τους όνειρα στον βορρά. Πάλι καλά…

Δεν χρειαζόταν να υπάρξει κάποιος συγγενής, φίλος ή γνωστός, για να σας πει χθες -Πρωταπριλιά- κάποιο εθιμικό ψέμα και να σας ξεγελάσει. Θα αρκούσε απλά να παρακολουθήσετε ένα …δελτίο ειδήσεων στην Ελληνική τηλεόραση.

Ευτυχώς που έκλεισαν τα σύνορα. Θα μας έφευγαν όλοι οι …επενδυτές.