Νέα διάκριση για τον Γιώργο Τσιντσίνη: Το 3ο βραβείο από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος

Το 3ο βραβείο απονεμήθηκε στον δημοσιογράφο και συγγραφέα Γιώργο Τσιντσίνη, για το ποίημά του «Καρυάτιδα», σύμφωνα με τα αποτελέσματα του 10ου Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Ποιητικού Διαγωνισμού, που διοργάνωσε το Νοέμβριο του 2015 η Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος (ΕΛΒΕ), με αφορμή τα 35 χρόνια από την ίδρυσή της και θέμα «Πανανθρώπινες αξίες».

Οι απονομές (5 Βραβεία και 11 έπαινοι) έγινε το βράδυ της 4ης Μαρτίου 2016 στην αίθουσα των Δυτικομακεδονικών Σωματείων, στην οδό Βενιζέλου 30, στη Θεσσαλονίκη. Την Κριτική Επιτροπή αποτελούσαν οι: Αστέριος Κωνσταντίνου, φιλόλογος – λυκειάρχης, Σταύρος Μπλέτσας, φιλόλογος – ποιητής, Γιάννης Αρκέτος, κοινωνιολόγος – ποιητής και Ελένη Καρασαββίδου, διδάκτορας λογοτεχνίας ΑΠΘ – ποιήτρια.

Τα περισσότερα από τα ποιήματα που διαγωνίστηκαν (και όχι μόνο όσα διακρίθηκαν) περιλαμβάνονται ήδη σ’ ένα καλαίσθητο βιβλίο 204 σελίδων, των εκδόσεων «Εχέδωρος», με τίτλο της συλλογής «Πανανθρώπινες αξίες». Αυτή η νέα ποιητική διάκριση είναι η δεύτερη για τον Γιώργο Τσιντσίνη, μέσα σε διάστημα 40 ημερών, καθώς προηγήθηκε ο έπαινος για το ποίημά του «Θαλασσοπόροι», από τον 34ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (ΠΕΛ), που τα αποτελέσματά του ανακοινώθηκαν στις 26 Ιανουαρίου 2016.

Καρυάτιδα

Ένα παιδί ψάχνει στους κάδους…

Ένας παππούς ψάχνει στους κάδους…

Γιατί κλαις;

Δεν έμαθες ότι κι η πείνα ανακυκλώνεται;

Έμειναν τα σκουπίδια, τάμα και προσευχή

για τους καταραμένους.

Οι πεινασμένοι φεύγουν άπραγοι,

με μια σημαία πλαστική στα άδεια τους χέρια.

Οι δανειστές σαλπίζουν σιωπητήριο…

Οι οιμωγές ενοχλούν μετά τα μεσάνυχτα.

Η πείνα και το σκοτάδι πάνε μαζί.

Ανταμώνουν.

Οι αγχόνες στήθηκαν σε λάθος μέρος.

Για λάθος ανθρώπους.

Οι παράκλητοι χλευάζουν τη Νέμεση.

Η προσευχή της μάνας μένει μετέωρη.

Η μόνη βεβαιότητα λέγεται απόγνωση.

Δεν έχουν φως, δεν έχουν τηλεόραση,

τουλάχιστον να χορτάσουν.

Να χορτάσουν ψέματα.

Να δουν χορτάτους να μιλάνε με συμπόνια

για την πείνα των άλλων.

Ν’ ακούσουν εύηχα τσιτάτα

απ’ τους «αντάρτες» του καναπέ.

Τώρα που οι νύχτες είναι πιο κρύες

κι η πτώση δεν κρύβει τις γύμνιες της,

στον ταραγμένο μου ύπνο έρχεται

η κλεμμένη Καρυάτιδα.

Στέκει όρθια δίπλα μου και με κοιτά,

με τα μεγάλα μαρμάρινα μάτια της,

περιμένοντας -λες- εξηγήσεις.

Θαρρώ πως όλα τα κλεμμένα μάρμαρα δακρύζουν.

Όλοι οι νεκροί μας βρίζουν και φτύνουν,

μα ποιους;

Δεν ξεχωρίζω.

Μόνο πηγαινοέρχονται,

ανήμποροι να φράξουν τον κατήφορο,

σαν χθεσινά φαντάσματα που μπαγιάτεψαν.

Ολόγυρά μου, καταπτοημένα φιλότιμα

χτυπούν ρυθμικά τις πατερίτσες τους.

Δεν αντέχω άλλο την αλήθεια.

Φίλα με…

Δεν θέλω έρωτα.

Να ζεσταθώ θέλω.