Αινίγματος λύση ή τα αποτελέσματα τής γλωσσικής μεταρρυθμίσεως – έκδοση 27-2-2016

Τό Σάββατο 13/2^ου δημοσίευσα τό αίνιγμα, και πίστευα ειλικρινά οτι εντός 6 ημερών τά 80% τών απαντήσεων θα ήταν η σωστή λύση. Δυστυχώς ούτε μία απάντηση δέν ήταν η σωστή, πράγμα που εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα (Παρασκευή 26/2^ου, τής Αγίας-Φωτεινής, είθε να μάς φωτίσει), καθότι αναγκαστήκαμε να παρατείνουμε κατά άλλη μιά βδομάδα τό ερώτημα, μπάς και…

Μα απορώ: Όχι μόνον το ερώτημα δέν εμπεριείχε «παγίδες», όχι μόνον έγραψα η αναζήτηση να είναι φιλολογικής υφής, αλλά, αφού τό ίδιο καθαυτώ κείμενο μιλά γιά «αλφάβητο» & «λατινικό», γιατί, μα γιατί ούτε ένας δέν προέβη στόν ελάχιστο κόπο να ανοίξει από κάπου τό λατινικό αλφάβητο, γιά να δεί τί συμβαίνει με αυτό ; Γιατί χωρίς τήν κτήση & χρήση τών δεόντων εργαλείων, ισχυρογνωμικά πιστεύουμε οτι δυνάμεθα να κατέχουμε τήν σωστή λύση; Είναι τόσο απλό! Αρκούσε τό πράσινο βιβλίο τού Αχιλλέως Τζάρτζανου, ή οτιδήποτε άλλο παρεμφερές. Εκεί θα έβλεπε ακοπίαστα, οτι το λατινικό δέν αποτελείται από 26 γράμματα όπως το αγγλικό αλλά από 24, διότι το λατινικό δέν έχει τα δύο γράμματα “ K & W ” !! Με λίγα λόγια η σωστή απάντηση είναι :

«… συνυπάρχουν καί στό ελληνικό,

καί στό αγγλικό αλφάβητο».

Το «Κ» που χρησιμοποιείται από τό Υπουργείο Συγκοινωνιών, δέν είναι ειλημμένο από τό λατινικό, αλλά από τό αγγλικό αλφάβητο, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα 13 εν χρήσει γράμματα. Όλοι εξέλαβαν οτι το λατινικό αλφάβητο ταυτίζεται με τό αγγλικό! Μάλιστα, ‑τρόπω τινά‑, το λατινικό αποτελείται από μόνον 22 γράμματα, καθότι τα “ J & Y ” αποτελούν δάνεια.

Η λύση είναι απολύτως πραγματική και απτή, δίχως στείρα φιλοσοφία και όλη αυτήν τήν παραπαίουσα φιλολογία που μάς έχουν επιβάλλει οι Ράλλης, Κακριδής, Κριαράς και η παρέα τους, οι οποίοι μιάν νεοελληνική τής αρεσκείας τους τήν βάπτισαν ως «πραγματική δημοτική», αντί να είχαν τήν ειλικρίνεια να τήν ονοματίσουν αλλιώς. Έτσι, αντί οι απαντήσαντες να ασχοληθούν με αυτώ καθαυτώ τό πρόβλημα, προσπαθούσαν να εντοπίσουν συντακτικά λάθη, να εμμένουν σε λανθάνουσες δοξασίες οτι τάχατες κάποιες προθέσεις (π.χ., «εξ» κλπ) είναι ανεπίτρεπτες, να δαιμονοποιούν τούς πλεονασμούς ή τούς τόνους στίς μονοσύλλαβες … Μάς έχουν δηλαδή συνεπάρει οι αποπροσανατολισμοί τής ψευδοδημοτικής.

Οι Αντώνιος Τρίτσης (1937→1992), Νικηφόρος Βρεττάκος (1912→1991) κ.ά., έβλεπαν οτι δέν είναι σωστή η απομάκρυνσή μας από τά αρχαία ελληνικά, αλλά αρκεί να θέτεις τήν γνωστή ρετσινιά σε όποιον αγαπά τήν καθαρά ελληνική, «και λύσαμε το πρόβλημα». Οι ιταλοί όμως γιά παράδειγμα, δέν θεωρούν καθυστερημένους όσους αγαπούν τήν καθαρότητα τής φλωρεντιανής γλώσσας που (ευτυχώς) επιβλήθηκε κι επικράτησε.

Η όλη κατάσταση μού θύμισε τόν κακομοίρη τόν Ιαβέρη που τόν είδα κάποτε να λέει στήν τηλεόραση με μεγάλο παράπονο οτι ο έλληνας οδηγός δέν ακούει κανόνες οδηγήσεως και τί λένε οι πραγματικοί γνώστες (π.χ. Ιαβέρης, Καβαθάς, Κύρκος), με τήν άκρα πεποίθηση οτι τά ξέρουν όλα. Και όλα αυτά έφεραν στόν νού μου τό ποίημα :

Ο ξερόλας

Σύ που ’αδιάκοπα κομπάζεις

και αφ’ υψηλού κοιτάζεις,

μάτια χειμερίας νάρκης

έχεις κι είσαι τόσο’ αυτάρκης,

στό σχολειό παρών-απών

ήσουν όλον τόν καιρόν,

και τήν βάση τσίμα-τσίμα

τήν περνούσες κι είναι κρίμα

γίνηκ’ ένας ξεπεσμένος

καυχησιάρης, φαντασμένος.

Αραγμένος στήν γωνία

κρίνεις και τήν κοινωνία,

μιλάς σάν από εξώστη

φωτισμένε παντογνώστη,

και θαρρείς οτι οι άλλοι

άδειο έχουν τό κεφάλι,

μόλις τό δικό σου ξύσεις

βρίσκεις εύκολα τίς λύσεις,

όλα πως θάχαν χαθεί

αν δέν θάχες γεννηθεί,

κι οτι είναι φανερόν

χωρίς σε, Αρμαγεδδών.

Αγνοημένε Διευθυντά

ο τών όλων σχολιαστά,

σύ που είσ’ ο γνώστης πάντων

άκου κάτι τέλος πάντων :

« Γύρνα πίσω στό θρανίο

πρίν τά πάρω στό κρανίο ».

Όμως δέν επιθυμώ η κωμωδία τού Αριστοφάνη (Εκκλησιάζουσαι) να μήν δωθεί κάπου. Δίνω ένα δεύτερο αίνιγμα-ερώτημα, και φυσικά γιά να απαντηθεί αρκεί να ανοίξουμε βιβλία σχετικά με τόν Ευριπίδη, και όχι να θεωρούμε τούς εαυτούς μας αρκούντως ετοιμόλογους και να σνομπάρουμε τήν αναζήτηση και μελέτη. Λοιπόν :

Αίνιγμα 2^ον

«Ο Ευριπίδης έγραψε 92 έργα, επομένως δίδαξε 23 τετραλογίες. Όμως είχε απέχθεια στά σατυρικά δράματα, γι’ αυτό αρεσκόταν στήν 4^η θέση να παρουσιάζει πάλι τραγωδία αλλά με αστεία συμβάντα ή ευχάριστο τέλος (π.χ. Άλκηστις [438], Ιφιγένεια εν Αυλίδι [404]). Τούτο τό έπραξε μάλιστα 15 φορές, επομένως έγραψε μόνον 8 σατυρικά δράματα. Ένα εξ αυτών μάλιστα σώζεται ολόκληρο. Η ερώτηση είναι, ποιά ήσαν τα 8 σατυρικά τού Ευριπίδη».

Σε αυτό τό 2^ον αίνιγμα δέν θα γίνει κλήρωση, αλλά τό κόμιξ θα τό πάρει όποιος γράψει τούς περισσότερους από τούς 8 τίτλους τών σατυρικών.

π. Γεώργιος Δ. Γεωργιάδης