ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 27-2-2016

Όλους τους «τρέχουν» οι καιροί,

δεν είναι μπόρα λίγων…

Πνίγουν τη χώρα των φτωχών

με καραβιές προσφύγων.

Συνέλθετε, οργανωθείτε, αμυνθείτε, για να επιβιώσουμε… Το ένστικτό μου, η επαγγελματική μου εμπειρία, η ίδια η επικαιρότητα, με οδηγούν στο να φοβάμαι ότι μόνο τα χειρότερα έρχονται, για τον καθένα και την καθεμιά από μας, για την Πατρίδα μου συνολικά. Μακάρι να εκτιμώ λανθασμένα, αλλά… Η αδιέξοδη φτώχεια, η απάνθρωπη λιτότητα, τα ανίερα παιχνίδια εχθρών και φίλων σε βάρος της Ελλάδας, με αιχμή την ανθρωπιστική μοναξιά μας στο προσφυγικό και το μεταναστευτικό, οδηγούν σε ραγδαίες εξελίξεις, σε πρωτοφανή εθνική και επισιτιστική κρίση, στα πλαίσια των οποίων η ίδια η Ειρήνη θα ακροβατεί επικίνδυνα, δίπλα στο σπίτι μας. Είναι, άραγε, ώρα να διχαζόμαστε, να κομματιζόμαστε, να προσποιούμαστε πως δεν βλέπουμε το κακό; Μήπως είναι ώρα να συνέλθουμε από τη μακαριότητά μας, να ξεδιπλώσουμε τις γονιδιακές μας αρετές, να ενωθούμε και να οργανώσουμε την άμυνά μας; Μήπως πρέπει το γενικό σύνθημα της επιβίωσης να γίνει μονοσήμαντο, χωρίς να χάσουμε το φιλότιμο και την ανθρωπιά μας; Όλη η θετική μας σκέψη, ενέργεια και προσφορά πρέπει να βγουν άφοβα απέναντι στον Ελληνικό Ήλιο και ν’ ανταμώσουν το Φως, που μαζί του μόνο εμείς -οι απλοί και ταπεινοί- θα σώσουμε την πατρίδα. Έτσι γίνονταν πάντοτε…

Μόνο με υβριστικές έννοιες μπορώ να χαρακτηρίσω τη στάση που κρατούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, απέναντι στο διαρκώς ογκούμενο κύμα προσφύγων και μεταναστών, που κατακλύζουν και «πνίγουν» την Ελληνική Επικράτεια. Κλείνουν τα σύνορά τους, ανέχονται τον ύπουλο ρόλο της Τουρκίας, που προσπαθεί να βάλει πόδι στο Αιγαίο, εκμεταλλευόμενη τις περιστάσεις, αλλά και την ύποπτη συμπεριφορά του ΝΑΤΟ. Προδοτικά όλοι τους συνεργούν σ’ ένα πρωτοφανές έγκλημα: Αφήνουν την ανήμπορη Ελλάδα να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Και ρίχνουν στην πυρά των άνομων σχεδίων τους, όχι μόνο τους δυστυχείς μετανάστες και πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται, λιμοκτονούν κτλ., αλλά και τους ίδιους τους Έλληνες, που μόνο τη σημαία της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης κρατούν πια ψηλά, πάντοτε με τον άμεσο κίνδυνο το συλλογικό τους φιλότιμο να γίνει το μπούμερανγκ, που σε λίγο θα έχει καταστρέψει ολοσχερώς την παραπαίουσα Ελλάδα.

Πολύ φοβάμαι ότι το προσφυγικό, έτσι όπως το διαχειρίζεται η Κυβέρνηση και οι δειλοί και ύποπτοι «σύμμαχοί» μας, βαίνει κλιμακούμενο στο να γίνει ο μεγαλύτερος εθνικός κίνδυνος για τη χώρα μας. Μεγαλύτερος και από αυτή την καταστροφική, μνημονιακή λιτότητα.

Στο ύψος των δραματικών εξελίξεων στέκεται (όσο το μπορεί) η τοπική κοινωνία, απέναντι στα ατελείωτα κομβόι δυστυχισμένων που, τις τελευταίες μέρες, διέρχονται με λεωφορεία ή πεζοί, την εθνική οδό Αθηνών- Θεσσαλονίκης, με ανέφικτο προορισμό τα βόρεια σύνορά μας. Οι Αρχές του τόπου μας, ο Δήμαρχος, η Αστυνομία, η 111 Π.Μ., το Κέντρο Υγείας, Σύλλογοι και άλλοι φορείς, προσπαθούν για το καλύτερο, όπως και αρκετοί συμπολίτες μας, με το να προσφέρουν κάθε είδους βοήθεια, κυρίως νερό, παιδικό γάλα και τρόφιμα, με ανθρωπιά και αλληλέγγυες ευαισθησίες. Μπράβο τους…

Με τον πρωθυπουργό της χώρας έκαναν διάλογο, την περασμένη Δευτέρα οι αγρότες ή μήπως με τον εκπρόσωπο της ανάλγητης τρόικας; Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κανένας που να καταλαβαίνει τη λογική και τις προθέσεις του …μεγάλου (και …ισόβιου) διαπραγματευτή κυρίου Τσίπρα; Ενός πρωθυπουργού που δείχνει σαν μόνιμα να προσπαθεί να κερδίσει χρόνο στα δύσκολα, αγνοώντας ίσως πως όσο αυτός και η Κυβέρνησή του κερδίζουν χρόνο, τόσο χάνει πολυμέτωπα η Ελλάδα. Από τη μια πιέζεται ασφυκτικά να ολοκληρώσει την αξιολόγηση, προκειμένου να προχωρήσει η χώρα κακήν κακώς, αλλά από την άλλη, αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα, που έπρεπε να ολοκληρωθεί τον περασμένο Νοέμβριο, ούτε μέσα στον επερχόμενο Μάρτιο δείχνει να φτάνει σε μια άκρη κι ένα τέλος. Ειδικότερα, για τα μεγάλα «αγκάθια» του ασφαλιστικού και του φορολογικού, περνούν και τρέχουν οι μήνες και -μέχρι στιγμής- τα σχετικά νομοσχέδια ακόμη σχεδιάζονται και ανασχεδιάζονται, υποκείμενα στην «κοπτοραπτική» της λαϊκής αντίδρασης, τις υπερφίαλες απαιτήσεις των δανειστών και την κομματική τακτική της Αντιπολίτευσης.

Είναι ενδεικτικό ένα άρθρο του Γιώργου Πετράκη στο διαδίκτυο, με το ευφυή τίτλο «Όλα στον αέρα: Η πνιγμένη (κυβέρνηση), από τα μαλλιά (της χώρας) πιάνεται…». Μεταξύ άλλων τονίζει: «Ζώντας μια παράλληλη πραγματικότητα εκείνα τα κορυφαία στελέχη της που δεν κινδυνεύουν στο τοπικό αεροδρόμιο ή στην εκλογική περιφέρεια τους να βρεθούν αντιμέτωποι με τους ψηφοφόρους τους, είναι αποφασισμένοι να θυσιάσουν και την χώρα ακόμη, προκειμένου να μείνουν στην εξουσία. Οι άνθρωποι που νόμιζαν ότι θα έκλειναν την αξιολόγηση τον Νοέμβριο, και τον Δεκέμβριο θα άρχιζε η συζήτηση για το χρέος, οι άνθρωποι που εκλέχτηκαν με την υπόσχεση ότι τον Δεκέμβριο θα είχαν αρθεί τα capital controls, οι άνθρωποι που νόμιζαν ότι οι υποχρεώσεις που αναλάμβαναν τον Οκτώβριο για την μετατροπή της Ελλάδας σε απέραντο στρατόπεδο μεταναστών, θα ήταν το αντάλλαγμα για να εξασφαλίσουν ένα γλυκόλογο και ένα χαδάκι από τον Β. Σόιμπλε, βλέπουν τον εικονικό κόσμο που έφτιαχναν στα μυαλά τους και στα μυαλά των ψηφοφόρων τους να καταρρέει. Μας έβαλαν ακόμη πιο βαθιά στον κόσμο των Μνημονίων, έκλεισαν τις τράπεζες, καταστρέφουν κάθε παραγωγικό ιστό στην οικονομία, αφήνουν την αβεβαιότητα να σκοτώνει την χώρα και υπονομεύουν πλέον τα εθνικά συμφέροντα και την εθνική κυριαρχία. Όση μας απέμεινε… Είναι οι άνθρωποι που έφεραν το ΝΑΤΟ να αναλάβει ως τριτεγγυητής τη διαχείριση του Αιγαίου, για να ικανοποιηθεί και σε κάτι ο Σουλτάνος Ταγίπ. Βλέπουν τους Τούρκους λιμενικούς να αποβιβάζονται στα Ίμια και το μόνο που κάνουν είναι να μοιράζονται με τους Τούρκους τους μετανάστες που υπήρχαν στο νησί για να αποχωρήσουν όλοι μαζί, Έλληνες και Τούρκοι λιμενικοί από τα άλλοτε ελληνικά Ίμια. Ακόμη και προχθές, πανηγύρισαν για την …επιτυχία του κ. Τσιπρα στην Σύνοδο Κορυφής… Εκεί που μάθαμε για την μεγάλη μάχη που έδωσε. Όπως και το καλοκαίρι, την μεγάλη μάχη των δεκαεπτά ωρών… Είναι αυτή η κυβέρνηση, και ο πρωθυπουργός των μεγάλων μαχών. Κανείς δεν λέει για την έκβαση τους… Έτσι και τώρα η μάχη κατέληξε με τον «θρίαμβο» να έχουμε την υπόσχεση, που δεν καταγράφηκε φυσικά στα Συμπεράσματα, ότι θα μείνουν τα σύνορα της Ελλάδας ανοικτά μέχρι τις …7 Μαρτίου. Στην απόφαση πάντως, αυτό που είδαμε είναι ότι υπάρχει αντιθέτως η δέσμευση να μην περνούν τα εξωτερικά σύνορα της Σένγκεν όσοι δεν έχουν προϋποθέσεις. Μα κι αυτό ένα είδος κλεισίματος των συνόρων είναι, καθώς και επίσημα πλέον και με την υπογραφή του κ. Τσίπρα, θα ξεμένουν εδώ οι χιλιάδες μετανάστες από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, την Αλγερία, το Μαρόκο, την Σενεγάλη…» Το θέμα είναι πως όσα δεινά περιγράφονται παραπάνω δεν είναι και τα χειρότερα… Και τούτο διότι τα χειρότερα …έπονται.

Και μακάρι να ήταν υπερβολές ή ψέματα, όσα γράφει -μεταξύ άλλων- αρθρογράφος της «Καθημερινής»: «Η σημερινή κυβέρνηση είναι εξαιρετική στο να προβάλλει φαντάσματα και να εξολοθρεύει πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς. Προσπαθώ να βρω και να πιάσω στα χέρια μου ένα λιθαράκι πραγματικής δημιουργίας της, κάτι παραγωγικό και καινούργιο, αλλά δυσκολεύομαι. Το μόνο που θέλει είναι να κρατάει έναν καθρέφτη μπροστά μας και να μας δείχνει συνέχεια τις αμαρτίες, που είναι πολλές, του παρελθόντος. Έτσι όμως δεν πάμε πουθενά, δεν κυβερνιέται ο τόπος. Θα χτυπήσουμε σε τοίχο σύντομα.» Και φυσικά, ο τοίχος θα «φάει» τον απλό κοσμάκη, πρώτα και κύρια… Τους μη προνομιούχους Αν ξέμειναν πια και κάποιοι προνομιούχοι -εκτός εξουσίας- δηλαδή…

Πριν η αντίσταση στων αγροτών στα μπλόκα κουράσει τους ίδιους, αλλά και την υπόλοιπη Ελληνική κοινωνία, με τον αποκλεισμό των δρόμων, είναι πολλοί εκείνοι που διατείνονται, ότι ο αποκλεισμός των κρατικών και τραπεζικών υποκαταστημάτων, μέσα στις πόλεις και κωμοπόλεις, θα ήταν πιο πιεστικός, στο να …ξεβουλώσει τ’ αυτιά της η Κυβέρνηση, απέναντι στις κραυγές απελπισίας και αφανισμού, όχι μόνο των αγροτών, αλλά και πολλών άλλων επαγγελματικών τάξεων. Ίσως είναι μια μορφή αγώνα, λένε, που απαιτεί λιγότερες δυνάμεις εξεγερμένων και θα «πονέσει» μόνο την Κρατική Εξουσία και τους εισπρακτικούς της μηχανισμούς, αλλά όχι τους άλλους επαγγελματίες της χώρας.

Είναι τόσο ολέθρια η είδηση, που δυσκολεύεσαι να την πιστέψεις…. «Με απόφαση Eurogrop και με πρωταγωνιστές από την Ελληνική πλευρά τον σημερινό πρόεδρο της ΤτΕ και τότε υπουργό οικονομικών Στουρνάρα, αλλά και τον συνήθη ύποπτο, Γερμανό Υπουργό οικονομικών και πρόεδρο της Γερμανικής τράπεζας WfW Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σε εννέα χρόνια από τώρα θα υπάρχουν μόνο τέσσερις εταιρείες, που θα αναλαμβάνουν την καλλιέργεια, παραγωγή, επεξεργασία των αγροτικών προϊόντων, τα οποία θα διοχετεύουν σε μία μόνο εταιρεία, με σκοπό να τα εξάγει, εξουδετερώνοντας κάθε παραγωγό ή αγρότη.» Άρα; Μπλόκα και πάλι μπλόκα, έστω και έως ότου «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».

Συγκλονίζει το μήνυμα ενός ντελιβερά στο διαδίκτυο, αφιερωμένο -όπως ο ίδιος τονίζει- «σε όλα τα παιδιά του κλάδου»: «Εργάζομαι για 3 ευρώ την ώρα (με τις βενζίνες δικές μου) και με ό,τι φιλοδωρήματα μου δίνετε για την εξυπηρέτηση (που και αυτά τείνουν να εξαφανιστούν), στην πλέον ανθούσα οικονομική δραστηριότητα μιας ρημαγμένης χώρας, χωρίς ασφάλιση και με το αφεντικό να κοιτάει το ρολόι, για να δει αν είμαι γρήγορος. Μπορεί να είμαι πρώην υπάλληλος κάποιας επιχείρησης που έκλεισε ή να τσοντάρω τον αστείο μισθό που μου δίνουν στην κανονική μου δουλειά, γιατί περιμένουν και άλλοι άνθρωποι να ζήσουν από εμένα. Μπορεί να έχω πτυχίο πανεπιστημίου ή διδακτορικό και να μιλάω 3-4 ξένες γλώσσες. Δεν έχει σημασία, για εσάς είμαι ο «νεαρός» πιτσαφέρνης, που αν αργήσει μουτρώνετε ή αν μπει ανάποδα σε μονόδρομο τον βρίζετε. Η Αριστερά διαλαλεί ότι αγωνίζεται για μένα… Φαντάζομαι ότι αγωνίζεται όσο μένω ντελιβεράς, γιατί αν κάνω ποτέ το λάθος να προοδεύσω, θα είμαι ο Ταξικός τους Εχθρός, οπότε τι σκατά αγώνας είναι αυτός, να κρατάς τους πάντες φτωχούς και αδαείς για να σε πιστεύουν; Ευτυχώς δεν υπάρχει ενδεχόμενο προόδου μου. Οι λίγες θέσεις εργασίας που διατίθενται είναι ρεζερβέ για τα κομματόσκυλά τους, για τους γκόμενους, το σόι τους, τους πιστούς αφισοκολλητές τους και τους υπάκουους υποτακτικούς τους. Η οικονομία είναι στα σκατά, συνεπώς για τα επόμενα χρόνια έχετε εξασφαλίσει από μένα τη μεταφορά της ζεστής σας πίτσας. Αυτό μου μένει πια, μια και οι gastarbeiters από την Ελλάδα δεν έχουν πια ζήτηση. Ανήκω στα «Περήφανα Νιάτα» της Ελλάδας, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο, κάθε μέρα νοιώθω και λιγότερο περήφανος…. Μάλλον γερνάω…». Κάποια κείμενα δεν χρειάζονται περισσότερο σχολιασμό…. Μόνο να κάτσουμε και να σκεφτούμε, χρειάζονται…

Με το που άνοιξε και το Τριώδιο μην ξεχνάτε ότι νομιμοποιούνται (κατά κάποιον τρόπο) και οι …μάσκες.

Γιατί άραγε, όλες αυτές οι χορευτικές συνεστιάσεις, που αδιάπτωτες μαίνονται, δεν έχουν ένα κοινό τίτλο του στυλ: «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη»;

Ένα φίδι κυνηγούσε μια πυγολαμπίδα. Η πυγολαμπίδα το ρωτάει: «Γιατί με κυνηγάς, αφού δεν μπορείς να με φας;» Και το φίδι απαντάει: «Γιατί δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.» (Γιαπωνέζικος μύθος).

«Όταν το παιχνίδι τελειώσει, ο βασιλιάς και το πιόνι θα πάνε στο ίδιο κουτί» (Ιταλική παροιμία για τη ζωή και το θάνατο).

«Υπάρχουν και χειρότεροι από τους ανίκανους. Είναι αυτοί που είναι ικανοί για όλα». (Robert Sabatier). Ποιους σας θυμίζει;

Τρελαίνομαι στη σκέψη, ότι η χώρα μου κινδυνεύει από εθνολογική και θρησκευτική αλλοίωση του πληθυσμού της, λόγω του εποικισμού της από αλλοεθνείς και αλλόθρησκους πρόσφυγες και μετανάστες. Τρελαίνομαι όμως και στη θέα ενός μωρού προσφύγων, που κοιμάται τρέμοντας στο δρόμο, ψήνεται στο πυρετό και δεν έχει να πιεί, όχι μόνο γάλα, αλλά ούτε νερό. Υπάρχει φάρμακο, για αυτήν τη διπολική τρέλα μου;

Τον φάγαμε και το φετινό …τρομοκράτη Χειμώνα, οέο…