ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 6-2-2016

Κανένας μας δεν πάει καλά,

μα δείχνει να ροδίζει.

Τελειώσανε τα ψέματα,

ξεσηκωμός αρχίζει.

Η στήλη δεν θα προλάβει να σχολιάσει τα σχετικά με το μεγάλο ξεσηκωμό της Πέμπτης, με τη γενική απεργία. Πάντως, είναι ίσως η πρώτη φορά που είδα συμπολίτες μου, άνδρες και γυναίκες (που δεν τους έβαζε πριν ο νους μου), αποφασισμένους να κλείσουν τα καταστήματά τους, ν’ απεργήσουν γενικώς και αρκετοί να κατέβουν στην Αθήνα, συμμετέχοντας δυναμικά στην απεργία. Η Ελληνική κοινωνία, η μια μετά την άλλη όλες οι κοινωνικές τάξεις (με τη μεσαία να εξαφανίζεται) δεν αντέχουν πια περισσότερη λιτότητα και ευτυχώς – επιτέλους άρχισαν να το δείχνουν, να εξεγείρονται. Οι πολιτικές εξελίξεις (όσο κι αν κοστίσουν) δε είναι πλέον μόνο αναμενόμενες και ραγδαίες. Επιβάλλονται, για να σταματήσει κάπως ο κατήφορος.

«Να σας πω ένα ευχαριστώ που καταφέρατε να ενώσετε τη γαλότσα με τη γραβάτα», είπε ο 35χρονος αγρότης, Χρήστος Πάντζιος απευθυνόμενος στον υπουργό Εργασίας, Γιώργο Κατρούγκαλο, μιλώντας -την περασμένη Δευτέρα- στην εκπομπή «στον ενικό» του Νίκου Χατζηνικολάου. Ο δυναμικός συντοπίτης μας νέος αγρότης εκπροσώπησε επάξια την περιοχή μας, σε μια εκπομπή μεγάλης εμβέλειας και ακροαματικότητας, μεταφέροντας αξιόπιστα την αγωνία της κοινωνίας μας, από τη λαίλαπα μέτρων που απειλεί τον αγροτικό κόσμο και τείνει στην εξαφάνισή του.

Οι νέοι αγρότες της χώρας μας (στους οποίους ανήκει ο Χρήστος και πολλά άλλα λεβεντόπαιδα της περιοχής Αλμυρού), φέρνουν ένα νέο πνεύμα και «αέρα» στη μικρή και μεσαία αγροτική εκμετάλλευση, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, για τον εκσυγχρονισμό της γεωργίας και της κτηνοτροφίας και πολλά όνειρα για την επέκταση και τις αποδόσεις της. Είναι λογικό επομένως, να μπαίνουν μπροστάρηδες στον τωρινό αγροτικό αγώνα και να δίνουν πρώτοι τη μάχη για να αναχαιτίσουν τη συμφορά που φέρνουν τα κυβερνητικά μέτρα και οι ύπουλες απαιτήσεις της Τρόικας. Πολλά απ’ αυτά τα παιδιά έχουν ήδη χρεωθεί, έχουν ήδη επενδύσει, έχουν μπει σ’ Ευρωπαϊκά προγράμματα, δουλεύουν με συνέπεια και σοβαρότητα πάνω στην ατομική ή οικογενειακή αγροτική εκμετάλλευση και βλέπουν τώρα -πρώτοι απ’ όλους- τους κινδύνους που έρχονται μέσα από την πολλαπλή «αφαίμαξη», αλλά και την ανακολουθία στις πληρωμές και στις επιδοτήσεις. Και η πρώτη αφέλεια που «σερβίρουν» οι ενάντιοι προπαγανδιστές είναι ότι τάχα υποκινούνται από διάφορα πολιτικά κόμματα. Μέγα ψεύδος… Για τα χωράφια τους μόνο νοιάζονται και τα μαντριά τους, για τις οικογένειές τους και για να μην υποθηκεύσουν το τόσο ελπιδοφόρο μέλλον τους.

Τον κώδωνα του κινδύνου κρούει -πολλαπλώς- ο Αλέκος Παπαδόπουλος, πρώην υπουργός των Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, σε άρθρο του στην Καθημερινή». Ανάμεσα σε άλλα τονίζει: «Α​​υτή την περίοδο η χώρα βρίσκεται στη διάθεση πολλών και απρόβλεπτων γεγονότων. Θα αρκούσε απλά και μόνο ένα τυχαίο γεγονός και όχι αναγκαία η συνδρομή πολλών, ώστε το εύθραυστο ελληνικό «σύστημα» να καταρρεύσει. Οι αρμοί που συνδέουν τα επιμέρους υποσυστήματα της χώρας (πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, θεσμικά κ.λπ.) είναι ατροφικοί και αδύναμοι να συγκρατήσουν τις αντίρροπες δυνάμεις πίεσης. Η πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας που άρχισε από τις ευρωεκλογές του 2014, συνεχίζεται μέχρι σήμερα.» Σ’ αυτούς που κυβερνάνε να τα πεις πρωτίστως, κυρ- Αλέκο… Και να τους πεις ότι ο λαός δεν αντέχει πια άλλη φτώχεια ούτε την κομματική φαυλότητα όλων, γύρω από διορισμούς, σπατάλες, μίζες κτλ.

Σε όλη τη διάρκεια των σκοτεινών χρόνων της οικονομικής κρίσης, όσοι διαχρονικά κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο υποσχέθηκαν να βάλουν «χέρι» στο μαύρο χρήμα, το μεγάλο κεφάλαιο, τον αθέμιτο πλούτο, τη φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό κ.ο.κ. Είδατε εσείς να γίνεται τίποτε χειροπιαστό και ουσιαστικό; Γιατί εγώ δεν είδα.

Πανικός στις ψηφοφορίες του διαδικτύου, με την υποψηφιότητα των Αγαιοπελαγιτών για το Νόμπελ Ειρήνης. Συγκινητική η προσπάθεια των παν-Ελλήνων, όπου γης, αλλά και όχι μόνο… Τώρα εγώ γιατί φοβάμαι, πως όλα στη σύγχρονη ζωή του πλανήτη μας είναι «στημένα» (ακόμη και το Νόμπελ ίσως) και τίποτε αυθόρμητο; Και ως εκ τούτου, θα …ξεχάσουν τις γιαγιάδες και τον ψαρά της Λέσβου και θα δώσουν το Νόμπελ στην εθελόντρια διάσημη ηθοποιό …Σούζαν Σάραντον; Μάλλον είναι η καχυποψία του επαγγέλματος, που δεν μ’ αφήνει να νιώσω τη χαρά της προσμονής.

Όπως και να ’χει η εξέλιξη της Ιστορίας με το Νόμπελ, η ανθρωπιά και το φιλότιμο των Ελλήνων δεν διεκδικεί …βραβεία. Είναι αυθύπαρκτη και αυθόρμητη, γνήσια και καταλυτική, μοναδική στον κόσμο, αντίποδας της Βελγικής -π.χ.- άποψης, που προτείνει να …πετάξουμε τους πρόσφυγες στη θάλασσα. Απλά, εύλογα παραπονιέται κάθε συμπατριώτης, γιατί από αυτή την (επιζήμια πολλαπλώς για τη χώρα) υποδοχή αυτών των δυστυχισμένων, τίποτε δεν θα μας αναγνωρίσει στο τέλος η διεθνής Κοινότητα. Θα βγούμε και φταίχτες, επειδή τάχα δεν αντιμετωπίσαμε σωστά το πελώριο αυτό ζήτημα, ενώ οι ισχυροί της Γης έχουν βγάλει τη δική τους ουρά απ’ έξω. Θα βγούμε τελικά -κατά το δη λεγόμενο- εμ …κερατάδες, εμ δαρμένοι.

Αλλού είναι η ουσία… Είναι στο γεγονός ότι η πτωχευμένη Ελλάδα απειλείται να γίνει αποθήκη εκατομμυρίων «προσφύγων», που -κατά προτεραιότητα- θα γεμίσουν τα νησιά του Αιγαίου, βλάπτοντας τον τουρισμό κι …αλείφοντας βούτυρο στο επεκτατικό ψωμί της Τουρκιάς, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των εποίκων θα είναι πια Μουσουλμάνοι.

Και όλοι αυτοί, οι δήθεν φίλοι και σύμμαχοι της Ελλάδας καμώνονται πάλι πως δεν βλέπουν τις σκόπιμες κουτοπονηριές του «επιτηδείου ουδέτερου» που λέγεται Άγκυρα. Αντίθετα, για τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους, η Ελλάδα είναι πάλι ο «χρήσιμος ηλίθιος» και απλά αναλώσιμη.

Τι φρίκη και ντροπή… Σε όλα τα παραπάνω για το προσφυγικό ελάχιστα φαίνεται να μετράει πόσα μωρά και γυναίκες πνίγονται κάθε μέρα, πόσες γονεϊκές αγκαλιές Σύρων και λοιπών μεταναστών μένουν ξαφνικά άδειες, μέσα στην απόγνωση και την απόλυτη δυστυχία.

Πώς γίνεται να …εξαφανίστηκαν περίπου δέκα χιλιάδες ασυνόδευτα παιδιά προσφύγων, σε όλο το τελευταίο διάστημα της προσφυγικής κρίσης; Μήπως -παράνομα και καταχρηστικά- βολεύτηκαν όλες οι εκκρεμούσες υιοθεσίες των Ευρωπαίων άτεκνων; Κι αν ναι, αυτό μάλλον είναι το λιγότερο κακό. Μήπως, όμως, καλύφτηκαν κενά στις λίστες των πλουσίων, που περίμεναν ανθρώπινα όργανα για μεταμόσχευση; Μήπως -χειρότερα- ήρθε ξαφνικά «φρέσκο κρέας», για να καλύψει τις διαστροφές κάποιων παιδόφιλων; Αληθεύει ότι πολλά από αυτά τα παιδιά εξαναγκάστηκαν να γίνουν «βαποράκια» στη διακίνηση ναρκωτικών; Πού πήγανε δέκα χιλιάδες μωρά; Πού; Και για ποια άλλα ολοκαυτώματα συζητάμε μετά;

Ο χυδαίος και …απαίδευτος Υπουργός κύριος Φίλης… Με νέα χυδαία πρόκληση στο κοινό αίσθημα των Ελλήνων, με την πρόσφατη εγκύκλιό του, η οποία αναφέρεται στους εορτασμούς της ημέρας μνήμης του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος στα σχολεία. Ο ίδιος υπουργός ήταν εκείνος που πρόσφατα αρνήθηκε τη Γενοκτονία των Ποντίων. Τώρα διατάσσει τους εκπαιδευτικούς σε εορτασμούς, επικαλούμενος το νόμο 3218/2004 (ΦΕΚ Α’ 12), με τον οποίο η Βουλή καθιέρωσε την 27η Ιανουαρίου ως «ημέρα μνήμης των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων και ηρώων του Ολοκαυτώματος», ενώ ο ίδιος «έπνιξε» το νόμο 2193 της 8/11/3/94, με τον οποίο η ίδια Βουλή καθιέρωσε την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Κάποιοι όμοιοί του (προπαγανδιστές μιας δήθεν Αριστερής δήθεν προοδευτικούρας), υποβίβασαν σε …συνωστισμό το ολοκαύτωμα της Σμύρνης και τον εξανδραποδισμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Οι αγκιτάτορες της συμφοράς, αν είχαν κουκούτσι μυαλό, δεν θα …συσπείρωναν τόσο θεαματικά -ως αντίδραση και διαμαρτυρία- την Ιστορική μνήμη των Ελλήνων, προκαλώντας τους τόσο χυδαία. Και φυσικά, είναι μάλλον μάταιο να τους υποδείξουμε λίγη ντροπή.

Είναι πραγματική ευλογία για τον τόπο η ύπαρξη και δράση του Πυροσβεστικού Κλιμακίου Αλμυρού, μια από τις λίγες Δημόσιες Υπηρεσίες που απέμειναν στην περιοχή μας. Σαν να μην έφταναν οι πυρκαγιές του καλοκαιριού -κυρίως στην ύπαιθρο- έχουμε τώρα και τα συχνά περιστατικά του χειμώνα, μέσα στις οικιστικές ζώνες, από τότε που η φωτιά μπήκε στα σπίτια για να ζεστάνει τα νοικοκυριά, με σόμπες και τζάκια. Πολλές τέτοιες περιπτώσεις απασχολούν συχνά την Πυροσβεστική και οι περισσότερες δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας ακριβώς γιατί η επέμβασή της είναι πάντοτε έγκαιρη και προλαβαίνει το μεγαλύτερο κακό. Μπράβο στα παλικάρια…

«Όποιος είναι φίλος με όλους, δεν είναι φίλος με κανέναν.» (Αριστοτέλης)

«Όταν το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί, τότε είναι η εποχή των τεράτων». (Αντόνιο Γκράμσι).

«Το γράμμα μιας Γυναίκας πριν «φύγει» (της Erma Bombeck): «Αν ξαναζούσα, θα μιλούσα Λιγότερο και θα άκουγα Περισσότερο. Θα καλούσα φίλους για φαγητό στο σπίτι, ακόμα κι αν ήταν λεκιασμένο το χαλί Μου. Θα έτρωγα ποπ κόρν στο σαλόνι μου και θα ανησυχούσα λιγότερο για την σκόνη, αν κάποιος ήθελε να ανάψει φωτιά στο τζάκι. Θα αφιέρωνα πιο πολύ ώρα να ακούω τον παππού Μου να μιλάει για τα νιάτα του. Δεν θα ανησυχούσα για το ανοιχτό παράθυρο στο αυτοκίνητο, μη μου χαλάσει την κόμμωση. Θα άναβα εκείνο το ροζ κεράκι που μύριζε τριαντάφυλλο και δεν θα το άφηνα να λιώσει στην αποθήκη. Θα καθόμουν με τα παιδιά Μου στο γρασίδι και δεν θα με ενδιέφεραν οι λεκέδες από το γρασίδι στα ρούχα. Θα έκλαιγα και θα γελούσα λιγότερο, όταν έβλεπα τηλεόραση και περισσότερο όταν παρακολουθούσα τη Ζωή. Θα αναλάμβανα περισσότερες ευθύνες, για να ξεκουράζω τον άντρα Μου. Θα ξάπλωνα στο κρεβάτι μου όταν ήμουν άρρωστη και δεν θα προσποιούμουν το ανίκητο βουνό. Δεν θα γκρίνιαζα για τους 9 μήνες της εγκυμοσύνης μου, παρά θα ευχαριστούσα το Θεό για κάθε δευτερόλεπτο, που θα συνειδητοποιούσα το τι συνέβαινε μέσα Μου. Όταν θα έρχονταν να με φιλήσουν τα παιδιά μου, δεν θα έλεγα: «Αργότερα αυτά! Τώρα στα μαθήματά σας!». Θα έλεγα περισσότερα «σ’ αγαπώ», περισσότερα «συγγνώμη». Μα περισσότερο από όλα, όταν είχα την ευκαιρία να ξαναζήσω, δεν θα έχανα ούτε λεπτό. Θα ζούσα το κάθε δευτερόλεπτο και δεν θα το επέστρεφα ποτέ.»

Ο κουτσο-Φλέβαρος είναι ο μήνας με τις λιγότερες μέρες… Άραγε, με λιγότερη ένταση και λιγότερους προβληματισμούς; Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, όταν βλέπει γύρω του πόσο σκουραίνουν τα πράγματα. Ωστόσο, εύχομαι ν’ «ανθίσετε» όλοι και όλες, με τον τσαμπουκά μιας ‘μυγδαλιάς, που δεν φοβάται τους χειμώνες, τις μπόρες και τις παγωνιές. Κάπως έτσι θα καρπίσουν κι οι ελπίδες σας… Σας το εύχομαι ολόψυχα.