«Όταν οι γαλουχημένοι στη ζωή και στον αγώνα φεύγουν, είναι λυπηρό» – έκδοση 14-11-2015

Ο Κοκκωτιανός Γιώργος Αποστόλου Σύρος

Γράφει η Κωνσταντίνα Γκάργκα – Μητρογώγου

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Αποστόλου Σύρος, ο θείος μου.

Ο θείος μου ο Γιώργος γεννήθηκε στους Κοκκωτούς Αλμυρού Μαγνησίας, στους πρόποδες της Όθρυος.

Από την επταμελή οικογένεια ήταν ο μοναδικός που πήγε στο Γυμνάσιο Αλμυρού και αρίστευσε. Ήταν η εποχή που η αποκοτιά των φανατισμένων τον ανάγκασαν μετά το κυνηγητό, καθώς η λευτεριά όργωνε την καρδιά και θέριζε τη ζωή, να ακολουθήσει το δρόμο του αγώνα.

Η τύχη τον έφερε μετά από ταλαιπωρίες στην Τασκένδη της Σοβιετικής Ένωσης. Εκεί συνέχισε τις σπουδές του και εργάστηκε ως καθηγητής στο Ινστιτούτο Τηλεπικοινωνιών της Τασκένδης, με διδακτορικό στη Μόσχα. Διακρίθηκε ως ερευνητής, ξεχωριστός επιστήμονας και προπάντων άνθρωπος. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, δίδαξε ως άριστος δάσκαλος στο ΤΕΙ Πειραιά και ως μεταφραστής στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ήξερε πολύ καλά την ελληνική γλώσσα, ακριβή ερμηνεία των λέξεων, καθώς και τη ρίζα τους.

Θείε,

Οι τιμές και τα δώρα που σου πρέπουν είναι πολλές και πολλά. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σε ευχαριστήσω για όλα, να πω δυο λόγια και να γράψω πολλά. Όμως τα λόγια μου δεν φτάνουν, για να φανερώσω αυτά που σε όλη σου τη ζωή αγωνίστηκες, έλαμψες και φώτισες.

Ένα σεμνό, κοντό, όμορφο με σγουρά ξανθά μαλλιά χωριατόπουλο μέσα του έκρυβε τον πόθο και τη γενναιότητα, το «να ανεβούμε λίγο ψηλότερα», ακόμα κι αν αυτό στοίχιζε τη ζωή του.

Είναι το παιδί της Σταυρούλας Σύρου που από αυτή έμαθε αυτό που συχνά έλεγε η γιαγιά «Όταν δουλεύουν τα χέρια τρανεύουν και τρανεύει και ο κόσμος» και από τον Αποστόλη Σύρο, με τη φιλοσοφημένη και καθαρά ελληνική ομιλία, που για μένα ο παππούς έπαιρνε τη μορφή του Παλαμά.

Οι γονείς, το περιβάλλον στο χωριό και τον Αλμυρό δημιούργησαν στο θείο Γιώργο ένα δυνατό νέο, έναν αληθινό και ακαταμάχητο αγωνιστή, στις όποιες δυσκολίες και στις δυσάρεστες καταστάσεις της οικογένειας.

Μου έκανε εντύπωση που ήρεμα άκουε τις ιδέες όλων, αλλά τους αντιμετώπιζε χωρίς να δημιουργήσει πρόβλημα, αν διαφωνούσε. Απλώς έδειχνε να φαίνεται το καλό και το σωστό.

Άριστα δεμένη με την επιστημονική του πορεία είναι και η οικογένειά του. Η θεία Σοφία, που έφυγε πρόωρα, η γυναίκα του, καταξιωμένη γυναικολόγος, όπως και η κόρη του Ανατολή, ο γιος του Αποστόλης ξεχωριστός σεφ. Τρία εγγόνια, δύο επιστημόνισσες και δισέγγονο. Ο θείος μου Γιώργος είναι η μαμά μου Ναυσικά, η θεία μου Παρθενιώ, η θεία Βασιλική, ο θείος Γιάννης, ο θείος Μήτσος και ο παπα-Κώστας.

Είναι όλοι σε έναν ως ένας. Διότι αν υπήρχαν οι συνθήκες και οι υπόλοιποι θα κατείχαν μια εξέχουσα θέση, όχι μόνο στην κοινωνία που την είχαν και την έχουν, αλλά και στην επιστήμη. Τους διέκρινε όλους η εξυπνάδα, η κοινωνικότητα, η εργατικότητα και η ελληνικότητα, η δημιουργία, η ελευθερία, η πίστη και η αγάπη.

Ο θείος μου πίστευε στο Θεό και στον άνθρωπο και στον συνάνθρωπο. Πίστευε πως η ανάπτυξη μιας χώρας έρχεται από την ωριμότητα του ανθρώπου, όπως ακριβώς ο εξηλεκτρισμός της μέσα σε μια νύχτα. Από το σκοτάδι στο φως.

Η επιλογή μου να μιλήσω για τον θείο μου δεν είναι η επίδειξη. Όσοι τον ξέρουν καλά τον καμαρώνουν και είναι καταξιωμένος και στην Ελλάδα (εφημερίδες, περιοδικά, επιμελητήριο Αθηνών κλπ.) αλλά και το εξωτερικό. Με την έρευνα, την ευρεσιτεχνία. Επιστημονικές μελέτες και τη συγγραφική και μεταφραστική του δράση.

Θέλω να αναδείξω την απλότητα και το μεγαλείο των ανώτερων ανθρώπων που με την καλοσύνη, την απέραντη αγάπη, την πανανθρώπινη όμοια προς την οικογένειά του, τους συγγενείς και τους πολλούς φίλους. Ένας πολίτης της πατρίδας και του κόσμου, όπως είπε κάποτε και ο Σωκράτης. Είναι δύσκολο σήμερα το 2015 να προσφέρεις όσο δύνασαι και να παίρνεις τα αναγκαία! Τι ειρωνεία όμως μετά από τόσους αγώνες να στερείσαι τα απολύτως αναγκαία. Ο θείος μου κουβαλούσε τον πόνο για την πατρίδα και την πανανθρώπινη ειρήνη.

Ως δείγμα των αγώνων του είναι ο ανεξάντλητος ως το τέλος αγώνας του, αλλά το ένα χαμένο μάτι του από τις ταλαιπωρίες της αντίστασης και του εμφυλίου. Όμως η ψυχική του δύναμη ορθώθηκε, επέζησε ως ώριμος και ολοκληρωμένος άνθρωπος. «ένα κάστρο ενάντια στη λησμονιά και στο ψέμα». Όλοι μας τον λατρέψαμε και μακάρι να μεταφέρουμε στον άνθρωπο και συνάνθρωπο κάτι από τη δύναμή του, τις αρετές του, τη γενναιότητα και τον ηρωισμό του.

Ο τίτλος «οι γαλουχημένοι στη ζωή και στον αγώνα», δοκίμιο, είναι το τελευταίο βιβλίο που έγραψε.