Ζητούμενο η πολιτική σταθερότητα – Άρθρο του Βουλευτή της ΝΔ Χρήστου Μπουκώρου

Δεν είναι εύκολα μετρήσιμο το κόστος που επιφέρουν οι συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις στην πραγματική οικονομία, στη λειτουργία του κράτους και εν τέλει στην ίδια την κοινωνία. Είναι όμως αυταπόδεικτο ότι όλα τα σοβαρά κράτη, οι χώρες που οδηγούν τις παγκόσμιες εξελίξεις, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία και άλλες πολλές, διενεργούν εθνικές εκλογές περίπου κάθε τέσσερα χρόνια. Σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις συμβαίνει και διαφορετικά.
Στην Ελλάδα της χρεοκοπίας και των κεφαλαιακών ελέγχων ο κ. Τσίπρας αντί οποιασδήποτε άλλης λύσης επέλεξε την τρίτη εκλογική αναμέτρηση σε διάστημα μικρότερο των οχτώ μηνών. Με προσχηματικές δικαιολογίες και τρόπο απερίσκεπτο προκρίνει την εκλογική διαδικασία, η οποία μπορεί να εξελιχθεί σε περιπέτεια για τη χώρα. Ισχυρίζεται ο «πατέρας» του επαχθέστερου μνημονίου ότι οι εκλογές είναι αναγκαίες για δύο λόγους: Πρώτον, διότι εξαντλήθηκε η προηγούμενη εντολή, άλλαξε η ατζέντα των προγραμματικών του δηλώσεων με την υπογραφή του μνημονίου και κατά συνέπεια πρέπει να εκφραστούν οι πολίτες που τον ψήφισαν για εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα. Ο κ. Τσίπρας πρώτα άλλαξε το πρόγραμμα του και μετά σκέφτηκε να ρωτήσει και τους πολίτες! Δηλαδή, αν οι πολίτες του πούνε όχι, τί θα κάνει, «θα σκίσει» και πάλι το μνημόνιο, που ο ίδιος υπέγραψε; Δεν θα ήταν εντιμότερο να ρωτήσει τους πολίτες πριν αλλάξει την πολιτική για την οποία έλαβε τη λαϊκή εντολή τον προηγούμενο Ιανουάριο; Υπήρχαν τρόποι για να συμβεί αυτό. Ένα σοβαρό δημοψήφισμα με σαφές ερώτημα, στον πρέποντα χρόνο και όχι ένα δημοψήφισμα με θολό ερώτημα εκτός χρόνου, όταν η χώρα βρέθηκε στον αέρα εκτός προγράμματος και με τις τράπεζες κλειστές. Προτίμησε όμως ένα δημοψήφισμα σε πιεστικές προθεσμίες με ασαφές ερώτημα, το οποίο ερμήνευσε με βολικές για τον ίδιο ερμηνείες και σε εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση από τη βούληση των πολιτών. Πρώτα ερωτήθηκαν οι πολίτες, για δεύτερη μάλιστα φορά και μετά ο κ. Τσίπρας έκανε αυτό που τον βόλευε!
Εν όψει των επερχόμενων εκλογών, οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να αναλογιστούν το εξής δεδομένο: Αν ο κ. Τσίπρας με λαϊκή εντολή την κατάργηση των μνημονίων και της λιτότητας υπέγραψε το επαχθέστερο όλων των μνημονίων, τί πρόκειται να κάνει με μια τρίτη συνεχόμενη λαϊκή εντολή την οποία ο ίδιος θα χρησιμοποιήσει ως λευκή επιταγή, όπως άλλωστε έκανε και με τις δύο προηγούμενες λαϊκές εντολές; Θα έρθει οπωσδήποτε ένα ακόμη σκληρότερο μνημόνιο με επαχθέστερα μέτρα, δεδομένου και της ανυπολόγιστης ζημιάς που έχει προκαλέσει στην οικονομία η πολιτική αστάθεια του κ. Τσίπρα. Δεν το ενδιαφέρει η άποψη των πολιτών, την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. Αυτό πλέον είναι αποδεδειγμένο. Αν με την προηγούμενη «εντολή ανατροπής» δέσμευσε τις καταθέσεις των πολιτών μέσω των capital controls, με μια εντολή για μνημόνιο ποιος θα τον εμποδίσει να τις κουρέψει, όταν η κατάσταση της οικονομίας και του τραπεζικού συστήματος επιδεινωθούν περισσότερο εξαιτίας της ανερμάτιστης πολιτικής του;
Το δεύτερο επιχείρημα του κ. Τσίπρα για την επιλογή της εκλογικής αναμέτρησης είναι το εσωκομματικό του πρόβλημα. Ισχυρίζεται ότι με το σχίσμα που προκάλεσε η αριστερή πλατφόρμα, έπεσε η κυβέρνησή του. Η αλήθεια είναι ότι παραιτήθηκε ο ίδιος. Τίθενται όμως και ορισμένα σοβαρά ερωτήματα: Όταν ο κ. Τσίπρας συγκέντρωνε το συνονθύλευμα των συνιστωσών, μεταξύ των οποίων και η συνιστώσα Λαφαζάνη, προκειμένου να διεκδικήσει την εξουσία, δεν είχε συμφωνήσει μαζί τους ούτε τα βασικά, όπως το μείζον ζήτημα ευρώ ή δραχμή; Τώρα ανακάλυψαν τις χαοτικές τους διαφορές, καθυστερημένα και εις βάρος της χώρας; Προφανώς και το είχαν συζητήσει και το γνώριζαν, αλλά κυριάρχησε ο πολιτικός καιροσκοπισμός, με όποιο τίμημα για τη χώρα.
Επιπλέον, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι και μετά τις εκλογές ακόμα και αν τις κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, που αυτή την ώρα χάνει και από τα αριστερά του και από τα δεξιά του, θα υπάρξει κλίμα πολιτικής σταθερότητας και δεν θα ψάχνει εκ νέου ο κ. Τσίπρας άλλους σαράντα βουλευτές. Όλοι ασχολούμαστε με τους βουλευτές που προσχώρησαν στο κόμμα Λαφαζάνη και κανείς δεν ασχολείται με τους βουλευτές που παρέμειναν στον κ. Τσίπρα, αλλά παράλληλα πολλοί από αυτούς δήλωναν ότι δεν πιστεύουν στην συγκεκριμένη πολιτική και ούτε λίγο ούτε πολύ ψηφίζουν εκβιαζόμενοι! Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει κατά τη διάρκεια της ψήφισης των σκληρότερων εφαρμοστικών νόμων ότι όλοι αυτοί οι βουλευτές θα παραμείνουν ενωμένοι και συμπαγείς στην κοινοβουλευτική ομάδα του κ. Τσίπρα. Σε μια τέτοια περίπτωση τι θα κάνουμε, νέες εκλογές τον Νοέμβριο ή μήπως τα Χριστούγεννα;
Ο κ. Τσίπρας εκτός από «πατέρας» του τρίτου και σκληρότερου μνημονίου διεκδικεί δικαίως και την πατρότητα της πολιτικής αστάθειας. Όπως οι πάντες γνωρίζουν η πολιτική σταθερότητα είναι η βασική προϋπόθεση για ομαλές οικονομικές εξελίξεις και οικονομική ανάπτυξη. Σε κανένα ασταθές πολιτικό περιβάλλον δεν πρόκοψε η οικονομία. Μέχρι πότε θα συνεχίσουμε να παίζουμε τη χώρα στο τυχερό παίγνιο του κ. Τσίπρα και της παρέας του; Πόσο μπορεί να αντέξει η αναιμική ελληνική οικονομία τους πειραματισμούς και τους τυχοδιωκτισμούς τους;
Οι Έλληνες πολίτες αυτή τη φορά έχουν και την ευθύνη και τη δυνατότητα επιλογής. Η Νέα Δημοκρατία, ως η μόνη μεγάλη σταθερή και συμπαγής με γρανιτένια ενότητα, ευρωπαϊκή παράταξη της Ελλάδος, μπορεί να εγγυηθεί την επιστροφή στη σταθερότητα και την άμβλυνση των οδυνηρών συνεπειών της κάκιστης συμφωνίας που υπέγραψαν οι κύριοι Τσίπρας – Καμμένος. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απέτυχε παταγωδώς και σε σύντομο χρονικό διάστημα προκάλεσε τεράστιο κόστος για το λαό και την πατρίδα.
Η Νέα Δημοκρατία σοφότερη από την προηγούμενη εμπειρία της αλλά και τα λάθη της, είναι η δύναμη που θέλει και μπορεί καλύτερα να ανορθώσει τη χώρα και να ξαναδώσει βάσιμη και όχι ψεύτικη ελπίδα στο λαό. Αν οι πολίτες επιλέξουν με ορθολογικά κριτήρια και όλοι μας καταβάλουμε τις αναγκαίες σκληρές προσπάθειες και κυρίως προχωρήσουμε στις απαιτούμενες ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις υπάρχει λύση για τη χώρα. Μια κυβέρνηση με κορμό τη Νέα Δημοκρατία και κοπιώδεις προσπάθειες μπορεί να μας βγάλει από το σημερινό αδιέξοδο. Τώρα τα ψέματα κατέρρευσαν και υπάρχουν συγκρίσιμα μεγέθη, τα οποία το εκλογικό σώμα δεν δικαιούται να αγνοήσει. Το 2015 υπήρξε πολύ χειρότερο σε όλους τους τομείς από το 2014. Ας αποτελέσει η παραδοχή αυτή τη βάση προβληματισμού όλων μας, ο οποίος θα καθορίσει και τις αποφάσεις μας. Ψυχραιμία, λογική και ορθολογικά κριτήρια, ας είναι οδηγοί στις επιλογές για το μέλλον μας.