ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 20-6-2015

Τελειώσανε τα ψέματα

και μέσα τα κεφάλια.

Μόνοι μας θα παλέψουμε,

χωρίς τα παρακάλια.

Εμβρόντητη όλη η κοινή γνώμη (και όχι μόνο οι αγρότες) παρακολουθούν τις εκτεταμένες ζημιές που έκανε η καταιγίδα της Πέμπτης σε πολλά χωράφια της περιοχής μας, καταστρέφοντας -μέσα σε λίγες ώρες- τους κόπους και τα έξοδα μιας χρονιάς. Αυτή είναι μια συχνή κατάρα για την αγροτιά μας, που -όπως λέγεται- έχει «μαγαζί ξεσκέπαστο» και παραδίδεται αμαχητί, κάθε φορά, στα τερτίπια του καιρού. Η φετινή «ανισόρροπη» άνοιξη, αλλά και το βροχερό καλοκαίρι που ακολουθεί, έδειχναν ότι δεν θα μας βγει σε καλό όλη αυτή η ιστορία. Και δυστυχώς έγινε έτσι… Σοδειές ολόκληρες χάθηκαν, μέσα σε λίγες στιγμές και τώρα όλοι περιμένουν τον ΕΛΓΑ, εάν, πότε και πόσο θα αποζημιώσει.

Τι σχόλια να γράψεις, όταν (Παρασκευή πρωί) η τύχη της χώρας σου κρέμεται από μια κλωστή, αλλά και αυτή η κλωστή αιωρείται μπροστά σου κι όσοι κρέμονται πάνω της ακροβατούν επικίνδυνα; Όσο περνούν οι μέρες -οι ώρες, καλύτερα- τόσο η επίσημη πτώχευση (η ανεπίσημη έχει επέλθει προ καιρού) βρίσκεται προ των πυλών. Ο «διάλογος κωφών», ανάμεσα στην Ελλάδα και στους πιστωτές της καλά κρατεί. Εκατέρωθεν ελάχιστοι νοιάζονται για την ουσία, για την εξεύρεση μιας βιώσιμης λύσης, απ’ την οποία κρέμονται οι ζωές και οι τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων. Περισσότερο καίει την κάθε πλευρά να μη χρεωθεί εκείνη το «ναυάγιο». Σενάρια εφιαλτικά διακινούνται σωρηδόν στον Ευρωπαϊκό Τύπο. Πού είναι η αλήθεια; Ούτε ο εφιάλτης ενός Gexit, με τον οποίο μας απειλούν, θα είναι τόσο τραγικός και μη αναστρέψιμος, αλλά ούτε και οι «σκληροί» Ευρωπαίοι θα περάσουν τόσο καλά μετά, αν τεντώσουν και σπάσουν τελικά το σχοινί.

Κακά τα ψέματα παντός, αλλά -παρεκτός ενός θαύματος- τα πράγματα δεν είναι καλά. Καθόλου καλά…

Τι πρέπει να κάνουμε; (Και ποιος μας ρωτάει, άραγε;)… Ψυχραιμία, όχι πανικός, ενότητα, παρά τις πολιτικές και τις άλλες διαφορές μας. Φανατικοί υποστηρικτές των Ελληνικών προϊόντων, του Ελληνικού τουρισμού, κάθε τι Ελληνικού, που πρέπει να ξανασηκωθεί, να κερδίσει τη μάχη, να αποκαταστήσει τι τεράστιες ζημιές αυτού του οικονομικού «πολέμου» κ.ο.κ.

Ας μη γελιόμαστε… Και μια συμφωνία να επιτευχθεί πια, θα είναι μια κακή συμφωνία για τους Έλληνες, επαχθέστερη όλων των προηγούμενων, μέσα στα μνημόνια. Επομένως, πρώτιστο καθήκον όλων μας είναι αρχικά να επιβιώσουμε, κατόπιν να διορθωθούμε, να παράγουμε περισσότερο, να εκμεταλλευτούμε κάθε ικμάδα της γης, του αέρα, της θάλασσας, κάθε ανθρώπινης δύναμης στη χώρα και μετά να αντεπιτεθούμε.

Ας δούμε τη δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, μετά το Κυριακάτικο ναυάγιο των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους: «Μόνο πολιτική σκοπιμότητα μπορεί κανείς να διακρίνει στην επιμονή των θεσμών για νέες περικοπές στις συντάξεις, μετά από πέντε χρόνια λεηλασίας από τα μνημόνια. Η ελληνική κυβέρνηση προσέρχεται στη διαπραγμάτευση με σχέδιο και με τεκμηριωμένες αντιπροτάσεις. Θα περιμένουμε υπομονετικά έως ότου οι θεσμοί προσχωρήσουν στον ρεαλισμό. Αν όμως κάποιοι εκλαμβάνουν ως αδυναμία την ειλικρινή μας επιθυμία για λύση και τα βήματα που έχουμε κάνει για να καλύψουμε τις διαφορές, ας αναλογιστούν: Δεν κουβαλάμε μόνο μια βαριά ιστορία αγώνων. Κουβαλάμε στις πλάτες μας την αξιοπρέπεια ενός λαού, αλλά και την ελπίδα των λαών της Ευρώπης. Είναι πολύ βαρύ το φορτίο για να το αγνοήσουμε. Δεν είναι ζήτημα ιδεολογικής εμμονής. Είναι ζήτημα δημοκρατίας. Δεν έχουμε το δικαίωμα να θάψουμε την ευρωπαϊκή δημοκρατία στον τόπο όπου γεννήθηκε». Έξω απ’ τα δόντια; Δεν έχει κι άδικο…

Από τεκμηριωμένο άρθρο των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς: «Το συμπέρασμά μου είναι πως η αποδοχή των προγραμμάτων της τρόικας θα αποτελούσε διπλή αυτοκτονία για την ελληνική οικονομία, καθώς και για την πολιτική σταδιοδρομία του Έλληνα πρωθυπουργού.

Θα μπορούσε το αντίθετο –ακραίο σενάριο– ενός Grexit να έχει καλύτερο αποτέλεσμα; Μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι θα ήταν, για τρεις λόγους. 1. Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα θα ήταν πως η Ελλάδα θα είναι σε θέση να απαλλαγεί από τις τρελές δημοσιονομικές προσαρμογές. Η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει ανάγκη να «τρέξει» με ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο μπορεί να απαιτήσει μια εφάπαξ προσαρμογή, αλλά αυτό είναι. Η Ελλάδα θα κήρυττε πτώχευση έναντι όλων των επίσημων πιστωτών της: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, καθώς και για τα διμερή δάνεια από τους ευρωπαίους πιστωτές της. Αλλά θα εξυπηρετεί όλα τα δάνεια του ιδιωτικού τομέα, με το στρατηγικό στόχο να ανακτήσει την πρόσβαση στην αγορά, λίγα χρόνια αργότερα. 2. Ο δεύτερος λόγος είναι η μείωση του ρίσκου. Μετά από ένα Grexit, κανείς δεν θα φοβάται τον κίνδυνο μετατροπή νομίσματος. Και η πιθανότητα μιας χρεοκοπίας θα ήταν πολύ μειωμένη, καθώς η Ελλάδα θα είχε ήδη κηρύξει στάση πληρωμών στους επίσημους πιστωτές της και θα ήταν πολύ πρόθυμη να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη μεταξύ των ιδιωτών επενδυτών. 3. Ο τρίτος λόγος είναι ο αντίκτυπος στην θέση της οικονομίας στο εξωτερικό. Σε αντίθεση με τις μικρές οικονομίες της Βόρειας Ευρώπης, η Ελλάδα είναι μια σχετικά κλειστή οικονομία. Ενα Grexit, ασφαλώς, έχει παγίδες, ως επί το πλείστον βραχυπρόθεσμες. Μια ξαφνική εισαγωγή του νέου νομίσματος θα ήταν χαοτική. Η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να επιβάλει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και να κλείσουν τα σύνορα. Αυτές οι απώλειες χρόνου, θα είναι σημαντικές, αλλά όταν το χάος υποχωρήσει η οικονομία θα ανακάμψει γρήγορα. Συγκρίνοντας τα δύο αυτά σενάρια, θυμάμαι την παρατήρηση Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ, ότι «η μέθη, σε αντίθεση με την ασχήμια, είναι μια κατάσταση που υποχωρεί». Το πρώτο σενάριο είναι απλά άσχημο, και θα παραμείνει πάντα έτσι. Το δεύτερο, σου δίνει ένα hangover, αλλά ακολουθεί η νηφαλιότητα. Η κεντρική ιδέα είναι ότι η Ελλάδα, δεν έχει στην πραγματικότητα τίποτε να χάσει, απορρίπτοντας την προσφορά αυτής της εβδομάδας».

Εδώ στην Ελλάδα, έχουμε αναγάγει τη «λάσπη στον ανεμιστήρα» σε επιστήμη… Δημοσιογράφοι Δουνουτούδες χωρίς ονόματα, μεγαλοκαταθέτες χωρίς ονόματα, φοροφυγάδες χωρίς ονόματα, επίορκοι πολιτικοί χωρίς ονόματα. Πάντοτε χωρίς ονόματα και ….όποιον πάρει ο Χάρος…

Μη μου πείτε ότι δεν έχουμε χιούμορ, μέσα στα «στενά» της κρίσης… Ως εκπρόσωπός μας στο ΔΝΤ διορίστηκε από την Κυβέρνηση ένας ….Ψαλιδόπουλος.

Η κρίση οδηγεί και πάλι τους Έλληνες στα χωράφια για το μεροκάματο. Στη Γιάννουλη Λάρισας, μια αγγελία αγροτικού συνεταιρισμού ήταν αρκετή για να σχηματιστούν ουρές από άνδρες και γυναίκες, κάθε ηλικίας και μόρφωσης, που επέλεξαν -αντί για μπάνια στις κοντινές παραλίες- το φετινό καλοκαίρι να μαζεύουν ροδάκινα, αχλάδια, βερίκοκα και καρπούζια. Όλα ξεκίνησαν στις αρχές του μήνα, όταν οι αλλοδαποί εργάτες -κυρίως Αλβανοί- οι οποίοι τα τελευταία χρόνια εργάζονταν στα χωράφια των μελών του Συνεταιρισμού, προχώρησαν σε στάση εργασίας, διεκδικώντας να εργάζονται λιγότερο, με το ίδιο όμως μεροκάματο, που έφτανε τα 30 ευρώ ημερησίως μαζί με τις κρατήσεις. Οι υπεύθυνοι του Συνεταιρισμού έβαλαν αγγελία σε τοπική εφημερίδα για εργάτες και μάζεψαν 400 αιτήσεις από Έλληνες. Η «γενιά του φραπέ» (θέλοντας – μη θέλοντας) αρχίζει να μπαίνει τελικά στο …νόημα.

Ένα πρωτάκουστο παρεπόμενο της πολιτικής ανοιχτών θυρών για την είσοδο των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα: Κάποιοι απ’ αυτούς, μουσουλμάνοι, μπήκαν τις προάλλες μέσα σε μια εκκλησία, στο Μόλυβο της Λέσβου, έκαναν την ανάγκη» τους ανενόχλητοι και κατόπιν πασάλειψαν με τα κόπρανά τους ιερές εικόνες. Ευτυχώς οι βάνδαλοι «πιάστηκαν στα πράσα» και οδηγήθηκαν στο Αστυνομικό τμήμα Μυτιλήνης. Αλλά..…

Σε μια εποχή όπου το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, προπάντων όμως η νέα γενιά, τείνει ολοένα και περισσότερο προς την αποστασιοποίηση από το χθες, τους συμβολισμούς και τις αξίες του, η είδηση ότι μια εκδοτική εταιρεία προβαίνει στην επαναδραστηριοποίηση και την αναβίωση παλαιών τίτλων δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς, εγγονός του αείμνηστου Στέλιου Ανεμοδουρά, δημιουργού του «Μικρού Ήρωα» και πρωτοπόρου εκδότη, επιχειρεί να βαδίσει στα χνάρια του παππού του. Επανεκδίδει όλα εκείνα τα κόμικς (Μικρός Ήρωας, Μπλεκ, Κατερίνα, Αφισόραμα, Τζων Γκρηκ, Όμπραξ, Μικρός Ζορρό κτλ.) που μεγάλωσαν τις γενιές των σημερινών παππούδων, κυρίως. Προβλέπω συνωστισμό στα περίπτερα και στα Κέντρα Τύπου. Κι αν δεν τα διαβάσουν τελικά τα εγγόνια, θα τα ….ξαναδιαβάσουν οι παππούδες.

Να επανεκδώσεις και το «Καρδιοχτύπι», κύριε Ανεμοδουρά… Ειδικά για τους παππούδες (και ειδικότερα για τους …Βουλγαροκτόνους).

Δεν μπορώ παρά να συγχαρώ και δημόσια το νέο «αίμα» της εφημερίδας, μας για την …αποκοτιά του να οργανώσει νύχτες σινεμά στο Κουρί, βράδια Δευτέρας, από τις 29 του μήνα και μετά, καθώς και άλλες παράλληλες, πρωτότυπες δράσεις, φεστιβάλ, κτλ. Τέτοιες σπάνιες πολιτιστικές προσπάθειες ψυχαγωγίας και επιμόρφωσης (σε θέματα διαδικτύου κυρίως) πρέπει να τις στηρίζουμε και όλοι ελπίζω ότι θα είμαστε εκεί.

«Νησιά Φερόε – Νήσος Μύκονος 2-1»…. Η πιο πικρά διασκεδαστική ατάκα που τρέχει στα Μέσα μαζικής επικοινωνίας, για τη ντροπιαστική ήττα της Εθνικής ομάδας στο ποδόσφαιρο, από τους ερασιτέχνες ψαράδες του μακρινού νησιού. Πεθάνανε στη δίψα, λέει, τα παλικάρια μας, γιατί το κυλικείο του γηπέδου άνοιξε μόνο στο ημίχρονο, επειδή ο …καψεμιτζής τους έπαιζε στον αγώνα σέντερ μπακ. Μαύρα χάλια… Οι συνεχιστές του άθλου στο EURO 2004, φέρθηκαν σαν …ρόμπες ξεκούμπωτες.

Να μια καλή ιδέα… Στη Λέρο, μετά από πρόσφατη απόφαση του Δημοτικού της Συμβουλίου, όλα τα άλογα, τα γαϊδούρια και τα μουλάρια του νησιού, πρέπει να αποκτήσουν …αριθμό κυκλοφορίας και ασφάλεια για ατυχήματα αστικής ευθύνης. (Μη χαίρεστε, κυρία μου… Δεν εννοώ «γαϊδούρια» και «μουλάρια», σε συμπεριφορές. Μακάρι να γινόταν και γι’ αυτά…)

Σ’ αυτούς που με πληγώσανε

χρωστάω μεγάλη χάρη.

Μέσα απ’ την αδικία τους

έγινα παλικάρι.

Σ’ αυτούς που με πληγώσανε

κακία δεν κρατάω.

Αετού φτερά μου δώσανε

να μάθω να πετάω.

Για να δεις το ουράνιο τόξο, πρέπει ν’ αντέξεις τη βροχή.

Όπως όλη η δημοσιογραφική οικογένεια της Μαγνησίας, έτσι κι εγώ πενθώ την απώλεια της καλής συναδέλφου Μαρούλας Κορκοντζέλου, η οποία έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 59 ετών, το περασμένο Σάββατο στο Νοσοκομείο της Λάρισας (όπου νοσηλευόταν με προβλήματα υγείας) και κηδεύτηκε την Τρίτη στο Βόλο. Με τη Μαρούλα συνεργαστήκαμε στο περιοδικό «Ώρες» και στην εφημερίδα «Πρώτη». Πάντοτε θα θυμάμαι την αξιοπρέπειά της και το μόνιμο χαμόγελό της. Είμαι βέβαιος πως έτσι χαμογελαστή μπαίνει τώρα και στον Παράδεισο…

Αλλά τα πένθη έπεσαν μαζεμένα… Ο χαλκέντερος παλιός ποδοσφαιριστής του ΓΣΑ Νίκος Μιχέας, ο αυτόχειρας πρώην Δήμαρχος Δημήτρης Αλεξόπουλος και μακάρι να σταματήσουμε εδώ.

Θεούλη μου, ας μην ηχήσουν οι σειρήνες του «πολέμου», αυτό το Σαββατοκύριακο… (Άσ’ το για το επόμενο.)