Ο Μύθος του Ηρακλή και του Ανταίου στην αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης – Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ – έκδοση 6-6-2015

Γράφει η φιλόλογος Θεοδώρου Κυριακή

 Οι αρχαίοι μας μύθοι και όλοι γενικά, έχουν ένα διδακτικό χαρακτήρα. Στον αρχαίο αυτό μύθο, ο Ηρακλής παλεύει με τον Γίγαντα Ανταίο, παιδί της θεάς Γης και τον κατανικά.

Η νίκη του Διογένους Ηρακλή απηχεί τη «νίκη» των Ολυμπίων θεών και του ηγέτη τους Δία, έναντι της παλιάς λατρείας της θεάς Γης και των παιδιών της, Γιγάντων και Τιτάνων που είχαν έδρα τους στο βουνό μας, την Όθρυ, που απλώνεται σαν κοιμισμένος Γίγαντας στα νοτιοδυτικά της πεδιάδας του Αλμυρού.

Στην προετοιμασία τους για την πάλη και οι δυο αντίπαλοι πετούνε τα δέρματα λιονταριού που φορούνε πάνω τους. Όμως ο Ηρακλής αλείφεται με λάδι, όπως συνηθίζεται στους ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Ανταίος ρίχνει καυτή άμμο σε όλα τα μέλη του, από τον φόβο μήπως η επαφή των ποδιών του με τη γη δεν είναι αρκετή για να τον προστατέψει. Ο Ηρακλής σχεδίαζε να συγκρατήσει τη δύναμή του, έως ότου εξαντλήσει τον Ανταίο. Αλλά αφού κατάφερε να τον ρίξει κάτω στη γη τελείως ανάσκελα, με κατάπληξη είδε να ξαναδυναμώνουν οι μύες του γίγαντα.

Ξαναζωντάνεψαν μόλις ακουμπούσαν τη Μητέρα Γη. Βλέποντας ο Ηρακλής, ότι ο Ανταίος έπεσε από μόνος του και πάλι με την πλάτη στη γη, χωρίς να περιμένει να τον ρίξει ο Ηρακλής, κατάλαβε το παιχνίδι του Ανταίου και πιάνοντας τον πάλι τον κράτησε ψηλά στον αέρα και του έσπασε τα πλευρά, ώσπου να πεθάνει παρόλα τα μουγκρίσματα της Μητέρας Γης.

Έτσι και μεις, σαν τον Ανταίο θα «πεθάνουμε», θα καταστραφούμε και θα χαθούμε ΕΑΝ χάσουμε την επαφή μας, τη σχέση μας, με την παράδοσή μας, με τον πολιτισμό μας, αρχαίο, μεσαιωνικό και νεοελληνικό, με τη γλώσσα μας, την ιστορία μας, τα νεώτερα και αρχαία μνημεία μας.

Η κρίση που περνάμε είναι πολιτιστική και ηθική και μετά οικονομική. Η γλώσσα μας η ελληνική, οι ελληνοχριστιανικές ανθρωπιστικές αξίες μας, το αρχαίο ελληνικό θαύμα και ο βυζαντινός πολιτισμός μας, που έφεραν την Αναγέννηση στην Ευρώπη και έβαλαν τις βάσεις του πολιτισμού της, έχουν δυστυχώς εκπέσει. Αλλιώς δε θα υπήρχε πείνα, δε θα υπήρχε ανεργία, δε θα υπήρχε μετανάστευση σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο. Με λίγα λόγια δε θα υπήρχε οικονομικός πόλεμος.

Είναι ΝΤΡΟΠΗ για τον άνθρωπο ως ιδέα, μετά από τόσες χιλιετηρίδες πολιτισμού πάνω στο φλοιό της γης.

Μόνη λύση ο «Ανταίος». Σαν τον Ανταίο, ας «πέσουμε» στην αγκαλιά της μάνας Γης και ας αγκιστρωθούμε σ΄ αυτήν. Ας πέσουμε ολόκορμοι από μόνοι μας και ας εμβαπτιστούμε ξανά μέσα στα νάματα του ελληνικού πολιτισμού μας και ας μη σηκωθούμε ποτέ απ αυτήν. Ας αναδείξουμε τη γλώσσα μας, την θρησκεία μας, τα μνημεία μας, τα ελληνικά τοπικά μας αγροτικά προϊόντα. Να βγάλουμε στο φως σε τοπικό επίπεδο τις αρχαίες πόλεις μας, τα κάστρα, τα λιμάνια μας, τους αρχαίους μύθους και τους προγονικούς μας ήρωες, σαν τον Αχιλλέα και σαν τον Πρωτεσίλαο, τον λαϊκό πολιτισμό μας και τα παραδοσιακά μας προϊόντα.

Να τα βλέπουμε εμείς, να παίρνουμε θάρρος και δύναμη να έρχονται οι ντόπιοι και ξένοι τουρίστες να τα περιηγούνται να τα θαυμάζουν να τα «αγοράζουνε» ακόμα και να τα σπουδάζουν!!

Κάθε ελληνικός τόπος και εμείς εδώ στην Όθρυ και στην Αρχαία Άλο, τα Ζερέλια την Ομηρική Φυλάκη και όχι μόνο, να αναδείξουμε τον πολιτισμό μας και να τον κάνουμε εξαγώγιμο προϊόν, με επέκταση των ανασκαφών και οργάνωση της επισκεψιμότητας των χωρών.

Η οικονομική κρίση είναι καταρχήν πολιτιστική με την έκπτωση του ανθρωπισμού σε διεθνές επίπεδο γι αυτό και το βασικό αμυντικό όπλο πρέπει να είναι για μας ο ελληνικός μας πολιτισμός και η ιστορία του. Η δε καλύτερη άμυνα ξέρετε ότι είναι η επίθεση. Τουτέστιν η μετατροπή του πολιτιστικού στοιχείο κάθε τόπου με την ευρεία έννοια του όρου από τις παραγωγές μέχρι τα αρχαία μνημεία σε οικονομικό και εξαγώγιμο προϊόν.

Τι θα ήταν η Αθήνα χωρίς την Ακρόπολη, η Κρήτη χωρίς τα ανάκτορα του Μίνωα, η Αργολίδα χωρίς τις Μυκήνες η Φωκίδα χωρίς τους Δελφούς;

Και τέλος, νομίζω ότι με όλα αυτά γίνεται ξεκάθαρα κατανοητός ο ρόλος των συλλόγων που ασχολούνται με την ιστορία και τον πολιτισμό σε όλες τις μορφές του και η κεφαλαιώδης προσφορά τους, στην ανάπτυξη ενός τόπου.