Συνέντευξη του Νίκου Πορτοκάλογλου στον «Λαό»

Εν’ όψει της Κυριακάτικης συναυλίας (31 Μαΐου, στις 21:00 στο Κουρί) με σκοπό τη στήριξη των παιδιών με Ειδικές Ανάγκες της περιοχής του Αλμυρού, επικοινωνήσαμε με το Νίκο Πορτοκάλογλου, ο οποίος πρόθυμα μας παραχώρησε την παρακάτω συνέντευξη.

Έχετε αναμνήσεις από την περιοχή μας;

Ναί, γεννήθηκα στο Βόλο, η γιαγιά μου ήταν από τη Μιτζέλα και ο παππούς μου, Νίκος Κουφοδήμος είχε τυροκομείο στον Αλμυρό. Θυμάμαι πως ερχόμασταν για επισκέψεις σε συγγενείς στην πόλη σας και για διακοπές τα καλοκαίρια στη Μιτζέλα. Ο παππούς και η γιαγιά είναι θαμμένοι στο νεκροταφείο του Αλμυρού και οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι γεμάτες από εικόνες της περιοχής.

επισκεφθεί το Αισθητικό Δάσος Κουρί

Δεν θυμάμαι να έχω επισκεφθεί το Δάσος, αλλά είμαι πραγματικά ευτυχής που θα έχω την ευκαιρία να ξαναδώ την περιοχή μετά από τόσα χρόνια και μάλιστα με αφορμή μια συναυλία. Δεν έχω ξαναπαίξει ποτέ σε αυτή την γειτονιά των παιδικών μου χρόνων.

Ποιό τραγούδι σας έχετε ακούσει πιο πολλές φορές;

Σπάνια ακούω τα τραγούδια μου, κι αυτό συμβαίνει κυρίως τυχαία από το ραδιόφωνο. Νομίζω όμως πως το τραγούδι που πρέπει να έχω τραγουδήσει περισσότερες φορές μέχρι τώρα είναι τα “Ψέματα”, δεδομένου πως είναι από τα πρώτα μου και δεν έχω σταματήσει ποτέ να το λέω στις συναυλίες.

 Λίγα λόγια για τις “φτερωτές κιθάρες” και τη συνεργασία σας με τη Βασιλική Καρακώστα.

Πριν από δύο χρόνια ολοκληρώνοντας τα “Λιμάνια ξένα”, το δίσκο με τις διασκευές μου στα αγαπημένα μου παραδοσιακά και λαϊκά τραγούδια, αποφάσισα να σχηματίζω μια νέα κιθαριστική μπάντα. Ζήτησα λοιπόν από κάποιους μουσικούς που είχα ξεχωρίσει από καιρό να συμμετάσχουν και ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό. Είναι όλοι τους  μουσικοί που προέρχονται από συγκροτήματα, όπως κι εγώ άλλωστε. Ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης από την Ανοιχτή θάλασσα, ο Χάρης Μιχαηλίδης και ο Αλέκος Βουλγαράκης από τους Δραμαμίνη και ο Μανώλης Γιαννίκιος από τους Whereswilder. Είναι μια πολύ δυναμική και πολλή δεμένη μπάντα μετά από δύο χρόνια που περιοδεύουμε συνεχώς.

Η Βασιλική πάλι είναι μια σχέση που κρατάει χρόνια. Κι αυτή, όπως ξέρετε, Βολιωτάκι με πολύ ταλέντο, πείσμα και τρέλα. Τραγουδούσε μαζί μου από το 2004 μέχρι το 2009 και σε αυτό το διάστημα κάναμε άπειρες συναυλίες και ένα δίσκο. Είναι η μόνη τραγουδίστρια στην οποία έχω κάνει έναν ολοκληρωμένο δίσκο!

Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα,
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.

 Μήνυμα ζωής, αγάπης, ελπίδας… δυο λόγια για τους παραπάνω στίχους….

 «Τα καράβια μου καίω» είναι ένα τραγούδι που έγραψα το 2003 σε μια περίοδο μεγάλης προσωπικής κρίσης και ξανά έγινε επίκαιρο μέσα στην περίοδο της, ατέρμονης πια, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης των τελευταίων χρόνων. Μιλάει για το πείσμα και την τρέλα που χρειάζονται για να ζήσει και να δημιουργήσει κανείς στην πατρίδα της αναξιοκρατίας και της οπισθοδρόμησης, που δυστυχώς δεν λέει να αλλάξει με καμία κυβέρνηση! Σαν δημιουργός χαίρομαι που ένα παλιό τραγούδι μου συνεχίζει να είναι επίκαιρο αλλά σαν πολίτης απελπίζομαι…

Τα παιδιά στην κερκίδα,
είναι η μόνη σου ελπίδα ΕΛΠΙΔΑ
πρωινός ουρανός

Χρησιμοποιήσαμε τους παραπάνω στίχους για το promotion της συναυλίας… Λίγα λόγια για τον σκοπό της συναυλίας, για τα παιδιά με Ειδικές Ανάγκες…

Έχω τη χαρά και την τύχη να έχω συνεργαστεί πολλές φορές με την Εταιρεία προστασίας σπαστικών στην οποία εργάζεται εδώ και χρόνια εθελοντικά η γυναίκα μου. Χαίρομαι πολύ που με αυτή τη συναυλία θα προσφέρουμε κάτι όλοι μαζί για αυτό τον ευγενή σκοπό!

Σχέδια και στόχοι για το άμεσο μέλλον.

Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί στο ραδιόφωνο και στο YouTube ένα νέο μου τραγούδι με τίτλο “Θα περάσει κι αυτό”. Ένα τραγούδι που αφιερώνω από καρδιάς σε όλους μας, με την ευχή να θυμόμαστε πιο συχνά ότι και ” εμείς” και οι “άλλοι” είμαστε όλοι συνταξιδιώτες στο ίδιο καράβι…

Καλή αντάμωση