Σήμερα είναι η γιορτή των Ηρώων – Σήκω και αφουγκράσου του Κώστα Αθ. Γκουντάρα

Επετειακό

Ανασηκώσου. Πρώτα εντός σου και άκου. Είναι δικές σου φωνές από το δικό σου χθες. Από το δικό σου παρελθόν. Από εκεί που το αρματολίκι και η κλεφτουριά πήραν τον πηλό του γένους κι έπλασαν κράτος. Δες. Δεν είναι χρώματα μιας μακρινής ανατολής άλλης μιας μέρας του πρόσκαιρου. Είναι οι φωτιές από το Μεσολόγγι, το Κούγκι, το Μανιάκι. Είναι τα πολύχρωμα αγριολούλουδα των ελληνικών βουνοκορφών. Νιώσε στον αέρα. Από τα βάθη των αιώνων έρχεσαι και περπατάς. Ανοίγεις δρόμο μέσα από τους λόγγους των καιρών με τα ματωμένα γυμνά σου χέρια. Κι ας σου χάραζαν το πρόσωπο οι αδυσώπητοι καιροί. Και μετά από σένα τα παιδιά σου. Και μετά τα παιδιά των παιδιών σου. Δεν ήταν επανάσταση των «γνωστικών» και των «φρόνιμων». Ήταν η επανάσταση των Κολοκοτρωναίων που «καβάλα παν στην εκκλησιά». Του Παπαφλέσσα, του Νικηταρά. Του Διάκου, του Ανδρούτσου, των Τζαβελαίων, των Μποτσαραίων, των Βελετζαίων, του Σήφακα και του Μακρυγιάννη. Των νέων του Ιερού Λόχου που έπεσαν μέχρις ενός για το δικαίωμα πρωτίστως στην Αξιοπρέπεια. Γιατί αυτό είναι Ελευθερία. Να είσαι όρθιος. Να κατακτάς τις κορυφές σαν αετός και να μη σέρνεσαι στις ράχες. Δεν ήταν επανάσταση αυτών που μετρούσαν τα υπέρ και τα κατά και μετά δικαιολογούνταν στα καφέ. Ήταν αυτών που ψιθύρισαν με συστολή το Ελευθερία ή Θάνατος, αυτών που κραύγασαν Φωτιά, όχι για να τρομάξουν τους απέναντι, αλλά για να ακουστούν μέχρι τον Μαραθώνα, τις Θερμοπύλες, τη Σαλαμίνα, για να χαμογελάσουν ο Όμηρος, ο Αισχύλος και ο Αριστοτέλης και πήδηξαν από τις τάμπιες (ταμπούρια) τους για να συναντήσουν το πεπρωμένο. Ήταν ξεσηκωμός. Ήταν φουρτουνιασμένη θάλασσα των αποφασισμένων. Από τη Λευκωσία και την Παναγιά τη Φανερωμένη, μέχρι την καρδιά της Δύσης, ήταν ο άνεμος που φύσηξε μέσα σε ψυχές και συνειδήσεις δεκτικές. Και έγιναν λέξεις από το χέρι του Λόρδου Βύρωνα και του Ρεμπώ. Εικόνες από τον Ντελακρουά. Ήταν οι διδαχές των Φιλικών για να σηκώσουμε κεφάλι, η θυσία των Χιωτών, το αίμα των Κρητικών που δεν έπαψε ποτέ να ποτίζει αυτό το δένδρο το θεριεμένο της Ελευθερίας και της Αξιοπρέπειας. Ήταν λίβας που έκαψε τα «μη» των πολλών και έκανε τους λιγόψυχους ψυχωμένους και τους ψυχωμένους θηριά. Και μετά; Μετά Ελευθέριος Βενιζέλος και Καγιαλές, Ένωση ή Θάνατος. Παύλος Μελάς, Γερμανός Καραβαγγέλης και Τέλος Άγρας. Και μετά; Μετά ο Μαύρος Καβαλάρης, ο έφεδρος ανθυπολοχαγός στο αλβανικό μέτωπο, ο Κρητικός στη Μάχη της Κρήτης. Λευτεριά της Εθνικής Αντίστασης στις πόλεις και στα βουνά. Στα Άγραφα, στα Τζουμέρκα, στον Ψηλορείτη, στο Τομπρούκ και το Ελ Αλαμέιν, εκεί που τσακίστηκαν ο φασισμός και ο ναζισμός. Και μετά; Μετά ΕΟΚΑ, Καραολής, Δημητρίου, Παληκαρίδης, Αυξεντίου. Τον αντρειωμένο μην τον κλαις. Και μετά; Νομική και Πολυτεχνείο. Ελευθερία ή Αξιοπρέπεια. Αξιοπρέπεια ή Ελευθερία. Η ψυχή των Ελεύθερων σε γύψο δεν μπαίνει. Και μετά; Μετά ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας, τα Φυλακισμένα Μνήματα, ο Τάσος Ισαάκ, ο Σολωμός Σολωμού. Δεν ξεχνώ και «Ανασήκωσε την Πλάτη και Απόσεισέ τους, Πενταδάκτυλέ μου». Άκου. Δεν είναι τα κύματα του Αιγαίου που έφτασαν στην πόρτα σου. Είναι ο λόγος του Ελύτη, ο ψίθυρος του Σεφέρη. Είναι η πνοή του Ρίτσου, το είναι του Χατζηδάκη, το πέταγμα του Θεοδωράκη, η άρπα του Σπανουδάκη. Γιορτάζεις σήμερα. Σήμερα είναι η γιορτή των Ηρώων. Σήκω, άρπαξε μια σημαία και φώναξε. Φώναξε για εκείνους και μην τους λησμονάς. Σήμερα είναι γιορτή όλων σε κάθε γωνιά του κόσμου αυτού, σε κάθε ήπειρο, που ήρθαν στον κόσμο αυτό τον μικρό, τον μέγα για να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

Αξιοπρέπεια είναι η Ελευθερία. Ελευθερία είναι να ζεις με Αξιοπρέπεια. Των ηρώων τα μέγιστα, μέγιστα τίμησε.