ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 18/10/2014

Τάχα φτηναίνει η θέρμανση

μα, μια από τα …ίδια.

Πριν μπει ο χειμώνας τελικά,

μας κάψαν τα …κρεμμύδια.

Στο δισεπίλυτο πρόβλημα της οικιακής θέρμανσης άρχισε πάλι από προχθές ολόκληρη η Ελλάδα να …αναστενάζει. Πετρέλαιο ή άλλη καύσιμη ύλη (πέλετ, καυσόξυλα, ηλεκτρισμός κτλ.), γίνεται η βασική έγνοια για τα περισσότερα νοικοκυριά, καθώς η σχετική προμήθεια εκτροχιάζει σχεδόν τον οικογενειακό προγραμματισμό και τις δαπάνες, μέχρι την προσεχή Άνοιξη. Πού θα πάει όμως; Τόσους χειμώνες της ανάγκης βγάλαμε και κουτσο-πορευτήκαμε. Ο φετινός θα μας τρομάξει;

Πέταξε μια «ρουκέτα» ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, επαναλαμβάνοντας σχετικό, ανώνυμο δημοσίευμα, ότι δήθεν χρηματίζονται Βουλευτές, για να συγκεντρώσει η Κυβέρνηση τους 180 της Προεδρικής εκλογής.  Η σχετική δήλωση προκάλεσε την εισαγγελική παρέμβαση και, από εκεί και πέρα, με δηλώσεις και αντιδηλώσεις, γίνεται του …Κουτρούλη ο γάμος, πάντοτε χωρίς το παραμικρό στοιχείο ή ονόματα. Έτσι, βρήκαμε πάλι θέμα ν’ ασχολούμαστε, τουλάχιστον για κανένα μήνα.

Μ τούτα και μ’ εκείνα πάντως, δεν ήθελε και πολύ για ν’ αρχίσουν πάλι οι πτωτικές «τραμπάλες» στο Χρηματιστήριο.

Ίσως μια από τις σημαντικότερες παθογένειες της πολιτικής στην Ελλάδα, που πρέπει άρδην να παραμεριστεί από όσους και όσες τη χρησιμοποιούν (και κατά καιρούς τη χρησιμοποιούν σχεδόν όλοι) είναι ο λαϊκισμός. Το σκόπιμο πολιτικό ψέμα, που εκσφενδονίζεται εύκολα, προκειμένου να εξυπηρετήσει σκοπιμότητες, να σπιλώσει αντιπάλους, να χαϊδέψει τα αυτιά του λαού κ.ο.κ. έχει μια από τις βασικότερες ευθύνες που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και τους Έλληνες στη φτώχεια και στην απόγνωση. Και δεν είναι αρκετοί οι Εισαγγελείς και το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο, για να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία. Ούτε μπορεί να περιμένει κανείς, ότι τάχα ξαφνικά θα συνέλθουν οι λαϊκιστές και θα …πνιγούν από τύψεις. Ο ίδιος ο λαός, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις αναγνωρίζει το πολιτικό ψέμα, που μυρίζει από μακριά, είναι εκείνος που πρέπει να βάλει τους κάθε είδους λαϊκιστές στο περιθώριο, αν βέβαια ο ίδιος δεν είναι πια τόσο μολυσμένος, ώστε στην καθημερινότητά του να χρησιμοποιεί τα ίδια κόλπα. Ας ελπίζουμε, ότι κάποτε θα έρθει μια μέρα, που τις πικρές αλήθειες, όχι μόνο θα τις ομολογούμε, αλλά θα ανασκουμπωνόμαστε κιόλας -εφόσον μας ζημιώνουν- για την εξαφάνισή τους.

Έως και δυο χρόνια αναμονής απαιτούνται ακόμη για να πάρουν την πρώτη τους σύνταξη οι νέοι συνταξιούχοι πολλών ταμείων, ενώ για την επικουρική υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιοι περιμένουν και μια …πενταετία ή περισσότερο. Ακόμη και η προσωρινή σύνταξη ( το «έναντι» δηλαδή, που είναι βέβαιο πως δεν καλύπτει τις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων) φτάνει στην πόρτα των ενδιαφερομένων μετά από πολύμηνη καθυστέρηση. Και ναι μεν έχει επιδεινώσει την όλη κατάσταση η μαζική έξοδος των ασφαλισμένων από την εργασία -κυρίως στο Δημόσιο- αλλά από την άλλη η βασική αιτία αυτής της απάνθρωπης ταλαιπωρίας είναι το ίδιο το υδροκέφαλο και αναχρονιστικό ασφαλιστικό μας σύστημα. Κι αυτό φαίνεται στη χειρότερη των περιπτώσεων, τη διαδοχική ασφάλιση, όπου εμπλέκονται περισσότερα του ενός Ταμείου, όπου ρίχνουμε τα …ζάρια, για να βγει άκρη. Είναι προφανές, ότι με αυτό το χάλι κάποιοι εγκαταλείπουν τα …εγκόσμια, πριν βγει καν η σύνταξή τους. Κέρδος των Ταμείων, θα μου πείτε, που για μια ζωή όμως «βύζαινε» με τις κρατήσεις του τον κάθε ατυχή.

Σαφέστατο και δια βίου «στοπ» στην αυξανόμενη διείσδυση των μουσουλμάνων στην Ευρώπη έδωσε η Ελβετική Βουλή, η οποία παρά τις συστάσεις και προτροπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κομισιόν, ψήφισε στις 9 Οκτωβρίου νόμο, ο οποίος απαγορεύει από τούδε και στο εξής κάθε μουσουλμανικό ίδρυμα και κάθε δημόσια δραστηριότητα μουσουλμανικού χαρακτήρα στην Ελβετία. Την ίδια ώρα, εμείς ανοίγουμε διάπλατα τις πόρτες μας (και όχι μόνο τις …πόρτες) σε κάθε τέτοια ή παρόμοια διείσδυση. Λέτε -ως κράτος- να είμαστε πιο …σοβαροί από τους Ελβετούς;

Ότι όλων τα νεύρα είναι σπασμένα, δεν χωράει αμφιβολία… Έτσι όπως έγινε σκληρή η καθημερινή διαβίωση, το μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο  κτλ. κτλ., αρκετοί είναι εκείνοι που βαρέθηκαν πια να περιμένουν να …χιονίσει, προκειμένου να δούνε «άσπρη μέρα». Γι’ αυτό, ρίχνουν και κανένα …γιαουρτάκι, όπως έκανε πρόσφατα στο Βόλο υπάλληλος ασφαλιστικού Ταμείου στο διευθυντή του.

Θα μου πείτε ίσως, ότι η τιμή των γιαουρτιών παραμένει χαμηλή. Εμ, γι’ αυτό διαμαρτύρονται οι κτηνοτρόφοι για την τιμή του γάλακτος.

Αποζημίωση 350.000 ευρώ σε συγγενείς 20χρονου οπλίτη ναρκαλιευτή, ο οποίος έχασε τη ζωή του στον Έβρο, κατά την προσπάθεια απενεργοποίησης νάρκης το 1998, εγκρίθηκε πρόσφατα από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Αναρωτιέμαι, πόση και τι είδους …«παρηγοριά» για τους οικείους μπορεί να είναι το παραπάνω ποσό (ακόμη κι αν επιδικαζόταν μεγαλύτερο), όταν χάνεις άδικα ένα 20χρονο παλικάρι;

Στο σφυρί βγάζει ένας Δήμος (Πολυγύρου) ένα κοπάδι με 93 αιγοπρόβατα, με τιμή εκκίνησης μάλιστα το ποσό των 2.030 ευρώ. Πρόκειται για 34 πρόβατα και 59 αίγες που κατασχέθηκαν και ο Δήμος τα βγάζει σε δημοπρασία. Λέτε να ‘χουμε κι εδώ τέτοια ντράβαρα, τώρα που ο Δήμος Αλμυρού αποφάσισε να πιέσει τους οφειλέτες του από την εστίαση ή αγρότες που οφείλουν αρδευτικά τέλη; Ελπίζω και εύχομαι να μη φτάσουμε σε κατασχέσεις. Άλλωστε, ποιος θα πάει να «χτυπήσει» τέτοιες δημοπρασίες; Εκτός αν φτάσουμε στη θλιβερή κατάντια, να χτυπάει ο ένας το άλλο…

Αφιερωμένο εξαιρετικά, ειδικότερα στους γονείς εκείνους, που επιμένουν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, εφαρμόζοντας «συνταγές» από τους …τσελεμεντέδες των ειδικών, είναι το παρακάτω γράμμα, ενός μαθητή της Στ’ τάξης του Δημοτικού, που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο: «Ξημέρωσε. Νυστάζω. Δεν χόρτασα ύπνο. Ακούω τη φωνή της μαμάς. Τι θα κάνω τώρα; Θέλει να με βάλει να ξαναγράψω αυτή τη ρημάδα την ορθογραφία. Αφού όσες φορές και να τη γράψω, πάλι λάθη θα κάνω. Είμαι ένας μπουμπούνας. Το ‘πε κι ο μπαμπάς. Τίποτα δεν θα καταφέρω. Πάλι μαλώσανε χθες. Η μαμά τού είπε να είναι πιο προσεκτικός κι εκείνος είπε πως αυτή φταίει για όλα. Όλο μαλώνουν τελευταία. Δεν θέλω να μαλώνουν και για μένα. Αμάν κι αυτή η μαμά! Πού τη βρίσκει τέτοια όρεξη πρωί – πρωί; Κάθε μέρα με βασανίζει. Χθες της είπα ότι δεν την αγαπάω. Δεν είναι αλήθεια. Την αγαπάω, αλλά ήθελα να την πονέσω. Ξέρω ότι αυτό τη θυμώνει. Και όταν το ακούει βάζει τα κλάματα και αρχίζει να λέει πως για το καλό μου τα κάνει, όλο τρέχει για μένα και τίποτα δεν κάνει για τον εαυτό της και πάλι μαλώνουν με τον μπαμπά, γιατί της λέει ότι κάνει τόση πολλή προσπάθεια και μια τρύπα στο νερό κάνει. Προχθές με πήγαν σε ένα μέρος που έγραφε: παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Καλά ήταν. Μου έδωσαν και καραμέλες και με έβαλαν να γράψω κάτι πράγματα. Μετά η μαμά και ο μπαμπάς μίλησαν με μια κυρία. Όταν φύγαμε, ο μπαμπάς ξεφύσαγε και δεν μιλούσε. Πρέπει να έχω κάτι πολύ σοβαρό. Όμως εγώ νιώθω καλά. Ούτε πυρετό έχω, ούτε η κοιλιά μου πονάει. Μόνο που κάνω πολλά λάθη στην ορθογραφία. Και τα γράμματά μου είναι… στραβούτσικα. Βαρέθηκα να μου γράφει η κυρία «καλύτερα γράμματα». Και δεν μου αρέσει καθόλου να με λένε μπουμπούνα και άχρηστο. Μήπως έχουν δίκιο; Αλλά πάλι, μπορεί ένας άχρηστος να ζωγραφίζει ωραία όπως εγώ; Μου φαίνεται, οι μεγάλοι είναι πιο άχρηστοι.»

Ανέκαθεν ήμουν εναντίον των εκδρομών με γκρουπ, γιατί πάντοτε φοβόμουν, ότι ο συγχρωτισμός του καθένα μας με αγνώστους, επί πολλές ώρες ή και μέρες μέσα σ’ ένα πούλμαν και σε οργανωμένες ξεναγήσεις, ακόμη και διασκεδάσεις, έχει το ρίσκο να βρεθείς ή και να εγκλωβιστείς με ανθρώπους αταίριαστους, ακόμη και ενοχλητικούς. Πρόσφατα όμως, που έχω περισσότερο χρόνο και «ενέδωσα» σε δυο-τρεις τέτοιες εκδρομές, αναθεωρώ άρδην την αρχική μου άποψη. Είναι πολύ ευχάριστο να γνωρίζεσαι καλύτερα -ακόμη και να δένεσαι- με συνταξιδιώτες, τους οποίους μέχρι χθες δεν ήξερες ή είχες μαζί τους μόνο μια απλή «καλημέρα». Πολλές φορές οι ευχάριστες αυτές εκπλήξεις υποθέτω ότι είναι και αμοιβαίες, ενώ η φυγή από την καθημερινότητα δημιουργεί -αυτόματα και εύκολα- ένα ζεστό κλίμα φιλίας, που μένει και μετά, τουλάχιστον σαν ευχάριστη ανάμνηση. Επομένως; Γηράσκω αεί διδασκόμενος…

Τι απάντησε ο Δαλάι Λάμα, όταν τον ρώτησαν τι τον εκπλήσσει περισσότερο: «Ο άνθρωπος… Διότι θυσιάζει την υγεία του, για να βγάλει λεφτά. Και μετά θυσιάζει τα λεφτά του, για να ανακτήσει την υγεία του. Και είναι τόσο αγχωμένος για το μέλλον, που δεν απολαμβάνει το παρόν. Το αποτέλεσμα είναι να μη ζει ούτε το παρόν ούτε το μέλλον. Ζει σαν να μην πρόκειται να πεθάνει ποτέ και μετά πεθάνει χωρίς να έχει ζήσει.»

Οικογενειακό tweet (αποθησαυρισμένο από  τη  Σταυρούλα Παναγιωτάκη της AV): «Ο τάφος στην Αμφίπολη ανήκει ή στη Ρωξάνη ή στον Μεγαλέξανδρο ή στον Νέαρχο ή στον Ηφαιστίωνα. Έτσι είχαμε γίνει …κώλος και στο σόι, για το σπίτι της γιαγιάς μου στο χωριό.»