ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 11/10/2014

Όχι μόνο δεν προβλέφθηκε (στις πρόσφατες προσλήψεις που προκηρύχθηκαν) ούτε μια θέση γιατρού, για το ήδη υποβαθμισμένο Κέντρο Υγείας Αλμυρού, αλλά μάθαμε ότι μεθοδεύονται και αποσπάσεις από τους ήδη υπηρετούντες, σε άλλα σημεία της Μαγνησίας, όπως -για παράδειγμα- για μια από τις πιο έμπειρες και πολύτιμες γιατρούς μας στην …Αλόννησο. Και πολύ ορθά είπε ο Δήμαρχος ότι αν γίνει αυτή η απόσπαση θα είναι «αιτία πολέμου». Όλοι οι φορείς της πόλης και της περιοχής πρέπει να ξεσηκωθούν και να μην αφήσουμε κι αυτό να περάσει πάνω απ’ τις πλάτες μας, στο ντούκου.

Αν οι φωστήρες της Δημόσιας Υγείας (παρά τις εξ αντιθέτου διαβεβαιώσεις και ειδικότερα της μέχρι πρότινος ντόπιας Υφυπουργού Υγείας, με τα «κατόπιν ενεργειών της») μεθοδεύουν τη συρρίκνωση και τελικά κατάργηση του πιο χρήσιμου και δυναμικού Κέντρου Υγείας -ίσως- της χώρας, τότε όλοι εμείς που ζούμε στην περιοχή αυτή δεν έχουμε κανένα λόγο να παλεύουμε για την επιβίωση, την ανάπτυξη και την προκοπή. Καλύτερα, ομαδικά να μεταναστεύσουμε, να μετεγκατασταθούμε σ’ έναν άλλον τόπο, που τουλάχιστον θα υπάρχει γιατρός για τις πρώτες βοήθειες.

Ένα καλό ηλιόλουστο «διάλειμμα», μέσα στις βροχές των τελευταίων ημερών, έψαχναν απεγνωσμένα οι ντόπιοι αγρότες, ειδικότερα εκείνοι που δεν πρόλαβαν να μαζέψουν το βαμβάκι και άλλα προϊόντα, που δίνουν σοδειά αυτήν την εποχή (όση σοδειά απέμεινε μετά τις ζημιές των βροχών). Ο καιρός ήταν το θέμα των ημερών σ’ όλα τα στέκια, το μπόλικο νερό που έπεσε ευπρόσδεκτο μεν, πλην όμως σε λασπωμένα χωράφια δεν μπορεί να δουλέψει κανείς. Ιδού λοιπόν που εσχάτως δόθηκε αυτό το «διάλειμμα» κι αν οι προβλέψεις του καιρού επαληθευτούν, η ηλιοφάνεια θα κρατήσει τουλάχιστον μέχρι την προσεχή Τετάρτη.

Οδύνη και πένθος σκόρπισε ο θάνατος των τριών στρατευμένων παιδιών μας, στο πεδίο βολής των Γλαφυρών. Θρηνούν όχι μόνο οι Ένοπλες δυνάμεις, αλλά ολόκληρος ο Ελληνικός λαός. Όσοι υπηρετήσαμε στρατιωτική θητεία (και ειδικότερα οι Πεζοναύτες) ξέρουμε πολύ καλά πόσο σκληρή είναι η εκπαίδευση, αλλά και πόσο πιθανό ένα ατύχημα. Είχαμε πολύ καιρό όμως, να θρηνήσουνε νέους ανθρώπους, που αφήνουν πίσω τους παιδιά και οικογένειες και χάθηκαν τόσο …τσάμπα, από ένα σκασμένο βλήμα, πράγμα ασυνήθιστο -απ’ όσο ξέρω- για τα δεδομένα των ασκήσεων.

Εκείνο που με εξοργίζει σ’ αυτήν την τραγωδία είναι πάλι τα κροκοδείλια κλάματα των πολιτικών, που ζητούν «έρευνα σε βάθος για τα αίτια και τους υπευθύνους», λες και δεν ξέρουν ποιοι είναι υπεύθυνοι για την ποιότητα των πυρομαχικών, τις προμήθειες τους και τις μίζες τους. Έκλεισαν τον Τσοχατζόπουλο φυλακή (μόνο την κορυφή του παγόβουνου, δηλαδή) κι από εκεί και πέρα περιμένουν τέτοιες τραγικές στιγμές, για να κάνουν δηλώσεις συμπαράστασης στις οικογένειες των θυμάτων.

Τεντώνει πάλι το σκοινί η Τουρκική προκλητικότητα σε βάρος της Κύπρου, σαν να μην έφταναν στη γείτονα οι πληγές που έχει ανοίξει στα νοτιοανατολικά σύνορά της. Εξέδωσε την παράνομη τουρκική οδηγία NAVTEX για διενέργεια ερευνών, από το τουρκικό ερευνητικό σκάφος Barbaros, σε περιοχές της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Φιρί – φιρί το πάνε οι Τούρκοι και ξύνονται στου …τσοπάνη τη μαγκούρα, με την ανοχή των συμμάχων τους και συμμάχων μας.

Νέα ντράβαρα για τα πορτοφόλια μας… Με διαφορετικό τρόπο (λιγότερα χρήματα) θα υπολογίζονται στο μέλλον οι συντάξεις όλων των Ταμείων, για όσους στοιχειοθετούν δικαίωμα σύνταξης μετά την Πρωτοχρονιά του 2015. Τριανταπέντε (και βάλε) χρόνια δουλειάς για τους περισσότερους Έλληνες, αλλά τόσα κρατήσεων για μια αξιοπρεπή περίθαλψη και σύνταξη, πάνε -εν ολίγοις- στράφι και, αντί σύνταξης, μικραίνει το …πινάκιο φακής, που θα διεκδικήσει ο καθένας και η καθεμιά από μας, για τα γεράματά του. Και να ‘χεις κι από πάνω σου τη διαρκή απειλή, ως δαμόκλειο σπάθη, ότι τα Ασφαλιστικά Ταμεία δεν αντέχουν και πάνε για φούντο. Όπερ σημαίνει, προσευχήσου να υπάρχει και για το επόμενο μήνα το …πινάκιο, γιατί δεν φαντάζει και για πολύ σίγουρο.

Αθάνατη Ελλάδα… Στο  στόχαστρο της ΔΕΗ μπαίνουν 20.000 «μπαταχτσήδες», οι οποίοι αν και έχουν πολυτελείς μεζονέτες με θερμαινόμενες πισίνες και κερδοφόρες επιχειρήσεις, εντούτοις δεν πληρώνουν το ηλεκτρικό ρεύμα. Οι συγκεκριμένοι έχουν αφήσει «φέσι» ύψους 200 εκατ. ευρώ και η Επιχείρηση τούς αναζητά για να εισπράξει τα ποσά. Αναφέρονται μάλιστα στον Τύπο και παραδείγματα, όπως πολυτελές εστιατόριο στο Σύνταγμα, που έκλεβε ρεύμα από την κολόνα και χρέωσε τη ΔΕΗ, κόστος 150 χιλιάδες ευρώ ή βίλα στην Πεντέλη με δύο πισίνες και χρέος 13.000 ευρώ. Σε αντίθεση με τους συγκεκριμένους πλούσιους και μεγαλοφειλέτες, ένα εκατομμύριο χαμηλόμισθα νοικοκυριά και μικροί καταστηματάρχες στριμώχνονται στις ουρές για να ρυθμίσουν τους απλήρωτους λογαριασμούς τους και ζουν με την καθημερινή αγωνία μην έρθουν τα συνεργεία και τους κόψουν το ρεύμα.

Κατά τα άλλα, ξεχύθηκαν πάλι στον αέρα σωρηδόν τα ίδια, χιλιοειπωμένα ψέματα, που μετέρχονται όσοι πολιτικοί βλέπουν μπροστά τους τις πρόωρες εκλογές και θα διεκδικήσουν πάλι την ψήφο μας. Κι ο περισσότερος κόσμος προσπαθεί να …ανακαλύψει -πίσω από τις βαρετές και κίβδηλες υποσχέσεις τους- από πού κι ως πού θα έρθει αυτή η ρημάδα η ευημερία, που για τους μεν έρχεται σαν αποτέλεσμα των θυσιών μας, οι δε θα τη φέρουν, με το που θα πάρουν την εξουσία, ως δια μαγείας, θα έλεγε κανείς. Όμως, η ανεργία θεριεύει, αντί να μειώνεται, δουλειές δεν υπάρχουν, οι τράπεζες όλο σχεδιάζουν μέτρα ανακούφισης για τους δανειολήπτες, αλλά μένουν στα …σχέδια και ο ελεύθερος επαγγελματίας διώκεται τόσο πολύ, ώστε το μόνο που απομένει είναι να στηθεί στο …εκτελεστικό απόσπασμα, για να συντελεστεί η ολική του εξόντωση.

Στεναχωριέμαι όταν διαπιστώνω, ότι διάφοροι αποκαλούν τις άλλοτε Ελληνικότατες περιοχές της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας, της Ανατολικής Ρωμυλίας κτλ. σαν «χαμένες πατρίδες». Και μου ‘ρχεται να τους πω: «Αφήστε πρώτους εμάς, που έλκουμε από εκεί την καταγωγή, να τις πούμε χαμένες». Από τη στιγμή που ζουν ολοζώντανες μέσα μας (κι ας είμαστε τρίτης ή τέταρτης γενιάς πρόσφυγες κι ας μην τις είδαμε ποτέ), μόνο χαμένες δεν είναι. Αλησμόνητες ναι, αλύτρωτες μάλλον… Χωρίς διάθεση υπερ-πατριωτισμού και αλυτρωτικών βλέψεων, κανένας δεν ξέρει τις τούμπες που μπορεί να φέρει στο μέλλον ή Ιστορία. Εμείς θα πεθάνουμε, αλλά αυτές οι πατρίδες θα ζουν ολοζώντανες στις ψυχές των παιδιών και των εγγονιών μας. Δεν ξέρει κανείς τι πρόκειται να γίνει… Μπορεί να έρθει η ευλογημένη εκείνη ώρα, που εκεί «απέναντι», όπως λέει προφητικά και ο ποιητής «και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν’ αψηλώσουν τα χόρτα,/ η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει./ Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη./ Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!» (Οδυσσέα Ελύτη, Άξιον εστί, Τα πάθη, Ανάγνωσμα έκτο, Προφητικόν).

Πατέρας: Έχετε πολλά Αλβανάκια, γυφτάκια και μαυράκια, στο σχολείο;

Παιδί: Όχι, μπαμπά… Μόνο παιδάκια έχουμε.

Από τις εφημερίδες: «Έτοιμο για δοκιμές σε ανθρώπους το πρώτο τεχνητό πέος». Προς συμπολίτες της τρίτης ηλικίας, διάφορους… Βουλγαροκτόνους κτλ.: Μην μπαίνετε άδικα στη λίστα αναμονής. Τα πρώτα αποτελέσματα θα γίνουν γνωστά σε 5 χρόνια και βάλε…

Από αυτά που αποθησαυρίζω, γιατί μ’ αρέσουν: Κάναμε μεγάλα σπίτια και μικρότερες οικογένειες. Πήγαμε στο φεγγάρι, αλλά δεν βρίσκουμε το δρόμο να πάμε στο γείτονά μας. Κατακτήσαμε το διάστημα και χάνουμε τον πλανήτη μας. Έχουμε περισσότερες γνώσεις και λιγότερη κρίση. Πολλαπλασιάζουμε τα υπάρχοντά μας και χάσαμε τις αξίες μας. Έχουμε πλατύτερους δρόμους και στενότερες αντιλήψεις. Έχουμε περισσότερες ανέσεις και λιγότερο χρόνο. Αγαπάμε σπάνια, ζηλεύουμε και μισούμε συχνά. Έχουμε τις βιτρίνες μας γεμάτες και τις αποθήκες της ψυχής μας έρημες και άδειες. Δώσαμε χρόνια στη ζωή μας και δεν δώσαμε ζωή στα χρόνια μας. Αυτοί είμαστε!!!

«Οι καλοί φίλοι είναι σαν τ’ αστέρια. Δεν μπορείς να τα βλέπεις πάντοτε, αλλά ξέρεις ότι πάντοτε θα είναι εκεί.»