ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 6/9/2014

Παζάρι και διακοπές

μπήκανε στη γωνία.

Για του χειμώνα βάσανα

αρχίζει η αγωνία.

Ο ερχομός του Σεπτέμβρη, κυρίως το άνοιγμα των σχολείων από βδομάδα, αλλάζουν άρδην το καθημερινό τοπίο της ζωής μας, τους ρυθμούς και τις προτεραιότητές μας. Ο χρόνος κάνει …απερίσπαστος τον κύκλο του, αδιαφορώντας για τις δικές μας ανάγκες και δυσκολίες ή τις εκάστοτε προτιμήσεις μας. Πάντοτε μας τρόμαζε λίγο το Φθινόπωρο, συνδεδεμένο άρρηκτα με τις προετοιμασίες του χειμώνα, που ήτανε μόνιμα δύσκολος, ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης. Κουτσά – στραβά τα καταφέραμε, όμως…. Γιατί λοιπόν όχι και φέτος; Πάμε… Μια γερή ανάσα χρειάζεται και αισιοδοξία.

Μόλις τελείωσε το παζάρι, βάρεσε …διάλυση και από την παρουσία επισκεπτών στην πόλη μας, άδειασε η παραλία του Αλμυρού από λουόμενους, έπεσε πάλι στις γνώριμες …μοναξιές της η νυχτερινή ζωή της πόλης. Ακόμη και τα μικρά παιδιά προσανατολίζονται σιγά – σιγά για τους σχολικούς Αγιασμούς της προσεχούς Πέμπτης. Η ίδια απότομη αλλαγή σκηνικού, συνεπής ημερολογιακά, πιο αβέβαιη από κάθε προηγούμενη χρονιά.

Προεκλογικό -λένε- πως θα είναι το ανηφόρισμα του Σαμαρά στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, αφού πολλοί «λεκανομάντεις» συνδυάζουν το Φθινόπωρο με  πρόωρες εθνικές εκλογές. Διατείνονται μάλιστα ότι ο Πρωθυπουργός μπορεί να επισπεύσει τις ανοιξιάτικες διαδικασίες για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε αν δεν υπάρξει εκλογή, να μην πάμε το 2015 πάλι σε πρόωρες εκλογές. Ο μέσος Έλληνας, έχοντας το μόνιμο βραχνά των επαχθών φόρων και άλλων οικονομικών μέτρων, μοιάζει να έχει αφεθεί στη μοίρα του, καθώς βλέπει και τις βαριές «συννεφιές» στο διεθνή ορίζοντα και κυρίως στη «γειτονιά» μας. Τι θα εξαγγείλει στη Θεσσαλονίκη ο κ. Σαμαράς και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί; Καμιά περιέργεια και ανάλογη προσμονή δεν βλέπω πλέον… Ό,τι κι αν μας πουν, ποιος θα τους πιστέψει;

Πόσες και πόσες φορές, μας έχουν πει ίσαμε τώρα, εντελώς βαρύγδουπα, το «τέρμα στα μνημόνια», «φεύγει η Τρόικα» και λοιπά παρόμοια, ηρωικά; Ε λοιπόν, ή ψεύδονται σκόπιμα ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Η Τρόικα παραμένει πανταχού παρούσα, έστω κι αν ενίοτε μετακομίζει εις Παρισίους, κι εμείς όχι μόνο δεν βλέπουμε «φως στο τούνελ», αλλά χάσαμε και το ίδιο το …τούνελ.

Δεν είναι θέμα αν π.χ. η τοπική εφημερίδα δίνει πίστωση χρόνου στη νέα Δημοτική Αρχή, προκειμένου να συντονιστεί και ν’ αρχίσει να αποδίδει έργο. Δεκαέξι χρόνια τώρα, έχει δώσει ανάλογη πίστωση σε όλους τους νέους Δημάρχους και τις εκάστοτε Ομάδες Διοίκησης. Αυτό πράττει και τώρα. Οι ίδιοι οι πολίτες, τουλάχιστον όσοι δεν έχουν παρωπίδες, είναι κυρίως εκείνοι που θα περιμένουν υπομονετικά, να ξαναγυρίσει ο τροχός του Δήμου, παρόλο που πολλά από τα προβλήματά μας είναι τόσο πιεστικά, που θα ‘λεγε κανείς πως δεν μπορούν να περιμένουν ούτε μια μέρα. Από τις εξαγγελίες του κ. Εσερίδη επισημαίνω όσα δείχνει να πιστεύει για την αξιοποίηση του εθελοντισμού και μακάρι να βρει το «κλειδί» να ενεργοποιήσει τους τοπικούς φορείς και τους απλούς δημότες για κάτι τέτοιο. Ο αχανής σε έκταση Δήμος μας και οι ανάγκες του, μας χρειάζεται όλους, αρκεί να πεισθούμε, ότι τα πράγματα βαδίζουν προς τη σωστή κατεύθυνση, κυρίως για να βελτιωθεί η ποιότητα της ζωής μας και η καθημερινότητά μας.

Ευεργετικές οι βροχές της εβδομάδας που πέρασε, κυρίως για τον εμπλουτισμό του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα της περιοχής μας, που έχει χτυπήσει από καιρό «κόκκινο», φτάνοντας πλέον στα όρια της λειψυδρίας. Για μερικά χρόνια ακόμη θα ταλαιπωρούμαστε έτσι, κοιτώντας με αγωνία τον ουρανό, τουλάχιστον μέχρι η Λιμνοδεξαμενή του Ξηριά να γίνει πραγματικότητα, αφού από εκεί περιμένουμε αξιόπιστες λύσεις και για το νερό που πίνουμε και για τις αρδεύσεις.

Άρχισαν τα έργα αναβάθμισης στο Κέντρο του Αλμυρού, με την αναπόφευκτη ταλαιπωρία που επισύρουν μέχρι την ολοκλήρωσή τους. Περισσότερο, όμως, καίει τον πολίτη η βελτίωση του κυκλοφοριακού, σ’ αυτή την εχθρική και σχεδόν αδιάβατη πόλη, όπου ο καθένας αυθαιρετεί και κάνει ό,τι του καπνίσει, σε παρκαρίσματα, κατάληψη πεζοδρομίων κτλ. Εκεί εστιάζεται κυρίως το αίτημα της τοπικής κοινωνίας και λιγότερο σε αισθητικές αναβαθμίσεις. Όμως, κάθε έργο που γίνεται καλώς γίνεται, έστω κι αν δεν αποτελούσε προτεραιότητα, μπροστά στις άλλες ανάγκες και ελλείψεις μας. Περιμένουμε με αγωνία την ολοκλήρωσή του…

Διαβάζω στη σχετική ειδησεογραφία, ότι γίνονται κάποιες επιμέρους απόπειρες πάταξης της γραφειοκρατίας, όπως π.χ. η ανάθεση στα ΚΕΠ έκδοσης των αδειών κυκλοφορίας και μεταβίβασης οχημάτων ή την απλοποίηση δικαιολογητικών στην έκδοση αστυνομικής ταυτότητας. Καλά όλα αυτά και ευπρόσδεκτα, αλλά για να χτυπηθεί το τέρας της γραφειοκρατίας στο κεφάλι, θα χρειαστούν ακόμη πάρα πολλά, μέσα από τα οποία δεν περνάνε μόνο νέοι νόμοι και διατάξεις. Πρέπει και η νοοτροπία των εντεταλμένων Δημοσίων υπαλλήλων να αλλάξει κι αυτό φαντάζει το δυσκολότερο κομμάτι, στην άνιση και δύσκολη μάχη.

Ένα όνειρο ζωής κατάφερε να πραγματοποιήσει μια Χανιώτισσα, 52χρονη εργαζόμενη, μητέρα και γιαγιά, η οποία τελείωσε το Εσπερινό Λύκειο με 19.2 και με την προτροπή των καθηγητών της, αποφάσισε να πάρει μέρος στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, με επιτυχές αποτέλεσμα να είναι πλέον φοιτήτρια στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου! «Πήγα στο Εσπερινό, απλά και μόνο για να τελειώσω το Λύκειο», λέει η ίδια. «Το είχα μια ζωή καημό, ότι σταμάτησα στη Β’ Λυκείου. Ο στόχος μου δεν ήταν καθόλου να δώσω Πανελλήνιες, ήθελα απλά να περάσω το Λύκειο έστω και με 10. Αυτό έλεγα όταν πρωτοξεκίνησα, γιατί δεν ήξερα αν μετά από 36 χρόνια αποχής από τα θρανία θα μπορούσα να παρακολουθήσω τα μαθήματα». Η περίπτωσή της είναι λαμπρό παράδειγμα για κάθε νέο παιδί, που δεν κατάφερε όσα ήθελε με τις σπουδές του, από την πρώτη φορά. Ο αγώνας για πρόοδο δεν πρέπει να σταματάει ποτέ και, όπως σε κάθε γωνιά παραμονεύει μια ήττα, άλλο τόσο υπάρχει και χώρος για το …κρυφτούλι με τη νίκη.

Όταν περνάς περισσότερο από μισό αιώνα πάνω στη Γη, όταν πια βαδίζεις προς τα …απευκταία γεράματα, βλέπεις μοιραία γύρω σου να αραιώνει το κάδρο της ζωής. Συγγενείς, φίλοι, γείτονες, γνωστοί, αγαπημένοι καλλιτέχνες (προχθές π.χ. ο Αντώνης Βαρδής), τόσοι άλλοι -συχνά νεώτεροι από σένα- φεύγουν για το μακρινό ταξίδι του ουρανού και κάθε μέρα μια θλιβερή είδηση έρχεται να σε βρει, ολοένα και πιο πυκνά. Ξανάγραψα, ότι «το να γερνάς είναι ένα προνόμιο, που δεν το έχουν όλοι». Σαφέστατα ισχύει το …προνόμιο, αλλά και τα στασίδια που μένουν άδεια, σιγά – σιγά, μέσα στο «παρεκκλήσι» της ψυχής σου, αφήνουν μόνο θλίψη και μοναξιά. Και δεν είναι αιτία ο φόβος του δικού σου θανάτου. Είναι η αγάπη όλων μας για τη ζωή…

Η διάσημη και πολυβραβευμένη ηθοποιός Mέριλ Στριπ έγραψε ένα σοφό κείμενο (δικό της ή αντιγραφή; – άγνωστο) με τίτλο «Δεν έχω άλλη υπομονή», που κάνει το γύρο του διαδικτύου, με πολλή μεγάλη αναγνωσιμότητα. Συγκεκριμένα γράφει η ηθοποιός: «Δεν έχω υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή είμαι αλαζονική, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου, όπου δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ότι με δυσαρεστεί ή με πληγώνει. Δεν έχω υπομονή για τον κυνισμό, για την υπερβολική κριτική και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης. Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. Δεν μπορώ να χαλαλίσω ούτε λεπτό σε αυτούς που λένε ψέματα ή θέλουν να με χειραγωγήσουν. Αποφάσισα ότι δεν θέλω να συνυπάρχω με οποιονδήποτε προσποιείται, υποκρίνεται, είναι ανειλικρινής ή με κολακεύει. Δεν μπορώ να ανεχθώ ούτε την επιλεκτική γνώση, ούτε την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το κουτσομπολιό. Αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες και άτεγκτες προσωπικότητες. Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία. Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα ή μια λέξη ενθάρρυνσης. Βαριέμαι τις υπερβολές και δεν μπορώ να αποδεχθώ αυτούς που δεν αγαπάνε τα ζώα. Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου».