ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 23/8/2014

Και τώρα δεν μιλά κανείς,

αρχίζει το παζάρι !!!

Την τοπική την αγορά,

την παίξαμε στο ζάρι.

Μια νέα εποχή σηματοδοτεί για το Δήμο Αλμυρού η ορκωμοσία της νέας Δημοτικής Αρχής που, με τον Δημήτρη Εσερίδη, θα αναλάβει τις τύχες του Δήμου από 1^ης Σεπτεμβρίου. Από το 1998 έως σήμερα (εκτός από τα αμφιλεγόμενα -πολιτικά- διαλείμματα Ράππου), η κεντρο-δεξιά παράταξη, που -κατά άλλα- κυριαρχεί πολιτικά στην περιοχή, έβγαινε δεύτερη από τις κάλπες, για να παίξει το ρόλο της μείζονος μειοψηφίας και όχι να διοικήσει. Το γιατί και πώς όλοι το ξέρουμε -κατά περίπτωση- και δεν χρειάζεται σήμερα κανενός είδους ανάλυση. Το γεγονός είναι ότι αυτή η πολιτική παράταξη (όσο λίγο επηρεάζει πια το πολιτικό φρόνημα του καθενός τα αυτοδιοικητικά) έρχεται να διοικήσει, μετά από 16 και πλέον χρόνια. Νέοι άνθρωποι στα πόστα του Δήμου, έμπειροι παλιοί αλλά και νέοι, πρωτοεμφανιζόμενοι, όλοι χωρίς δείγμα γραφής στη διοίκηση, κάτι που στο χέρι τους είναι να αποδείξουν, ότι αποτελεί πλεονέκτημα και όχι μειονέκτημα. Τους ευχόμαστε το καλύτερο, γιατί μέσα από τις αποφάσεις και τις δράσεις τους περνάει η αναβάθμιση και η πρόοδος του τόπου, αλλά και η βελτίωση στην ποιότητα ζωής, στην καθημερινότητα του πολίτη.

Σε όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν (και από σύμπτωση συμπίπτουν ακριβώς χρονικά, με την ίδρυση και την κυκλοφορία της τοπικής εφημερίδας) υπήρξαν πολλές απαιτήσεις της τοπικής κοινωνίας και της ίδιας της αυτοδιοικητικής πολιτικής, που έμειναν γράμμα κενό και υποσχέσεις ανεκπλήρωτες και από τους τρεις Δημάρχους που μεσολάβησαν. Τυχαία θα αναφέρω, το συμμάζεμα του Δήμου και η διαφάνεια, ως προς τις προμήθειες  υλικών, ένας άλλος χειρισμός στις απευθείας αναθέσεις έργων και το «γαϊτανάκι» με τις εκλεκτικές προτιμήσεις εργολάβων, μια αποθήκη και η ακριβής καταγραφή της Δημοτικής περιουσίας, ένα αντάξιο της ομορφιάς του και οργανωμένο θαλάσσιο μέτωπο, η πιο ολοκληρωμένη εξυπηρέτηση του δημότη, το κυκλοφοριακό μιας «εχθρικής» πλέον πόλης, η εγκατάλειψη των χωριών, ο τομέας της καθαριότητας κτλ. Δεν ήταν όλα και πάντοτε χάλια… Έγιναν και πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά -από ανικανότητα ή και …επίτηδες- σε πολλούς τομείς έγιναν «μισές δουλειές» και επαναλαμβανόταν πάντοτε το «μια από τα ίδια». Ταυτόχρονα, επήλθε η εθνική, οικονομική κρίση, η σκληρή περικοπή πόρων και πιστώσεων, αλλά και η διοικητική υποβάθμιση του τόπου μας, με τον απορφανισμό τους από Δημόσιες Υπηρεσίες. Όμως, στην άσκηση της Δημοτικής πολιτικής, μπορεί πολλά να διορθωθούν, σταδιακά ή άμεσα, με λίγα ή καθόλου χρήματα. Πολιτική έμπνευση χρειάζεται μόνο, η ανάλογη βούληση και όρεξη για δουλειά.

Σ’ αυτό το διαρκές και κλιμακούμενο «πελέκημα» Υπηρεσιών, που ξανάκανε τον Αλμυρό …χωριό, δεν αντιδράσαμε ως Δήμος, φορείς και τοπική κοινωνία. Μείναμε άβουλοι και μοιραίοι, με τα χέρια κατεβασμένα, για να μην πω και τα …βρακιά. Η κινητοποίηση για να μην γίνει το εργοστάσιο του λιθάνθρακα, έμεινε μόνη να θυμίζει ένα λαμπρό διάλειμμα αντίδρασης και αγωνιστικότητας. Από εκεί και πέρα, δεν αντέδρασαν -όπως έπρεπε ίσως- οι φυσικοί ηγέτες του τόπου και -επομένως- δεν αντέδρασε κανείς.

Θα συνεχιστεί αυτή η «λογική» αντιμετώπισης; Φοβάμαι πως ναι, αφού έχουμε μπροστά μας την απειλή να φύγει τώρα και η ΔΕΗ και δεν βλέπω να αντιδράει κανείς, πέρα από τα αρχικά «ξόρκια και αναθέματα» των φορέων, που πυροδοτήθηκαν από τους ίδιους τους τεχνικούς της Υπηρεσίας. Οι πρόσφατες πυρκαγιές στην Όθρυ απέδειξαν πόσο χρήσιμη για το κοινωνικό σύνολο είναι η Υπηρεσία Τεχνικών της ΔΕΗ και πόσο τελέσφορες οι έγκαιρες παρεμβάσεις της, για την αποκατάσταση κάθε βλάβης. Κι αν μας φόρτωσε υποβάθμιση και ταλαιπωρία η φυγή της Εφορίας, του ΙΚΑ, του ΟΤΕ και του Τελωνείου, η συρρίκνωση της αστυνομικής παρουσίας, η ορατή υποβάθμιση στην υγεία, με τα κυβερνητικά «παιχνίδια», με ΕΟΠΥΥ και ΠΕΔΥ, όλα αυτά ταλαιπωρούν αποσπασματικά τον δημότη. Αν φύγει η ΔΕΗ και -ποιος το ξέρει;- αργότερα και η Πυροσβεστική, μιλάμε πια για μια τοπική κοινωνία, παραδομένη μόνο στο έλεος του Θεού. Τα μέλη της δεν θα αγωνίζονται πλέον για μια καλύτερη διαβίωση, αλλά για την ίδια την επιβίωση, κάτω από τις δυσμενέστερες των συνθηκών.

Τι κι αν έτρεξαν οι Σύλλογοι Γονέων; Τι κι αν διαδήλωσαν και μάζεψαν χιλιάδες υπογραφές; Τ κι αν συναντήθηκαν και απέσπασαν υποσχέσεις από την τότε -συντοπίτισσα- Υφυπουργό Υγείας; Η ύπαρξη παιδιάτρου στο Κέντρο Υγείας Αλμυρού παραμένει κενή και το πολυτιμότερο «κεφάλαιο» της περιοχής μας, της ίδιας μας της ζωής, τα παιδιά μας, παντελώς απροστάτευτα. Πληρώνουμε σκληρά την αντιφατική εθνική πολιτική και τις παλινωδίες στο θέμα της περίθαλψης, αλλά αν κι αυτή η τρανταχτή έλλειψη προστεθεί σε όλα τα παραπάνω, εύκολα καταλαβαίνει κανείς πλέον, ότι ο «κόμπος έχει φτάσει στο χτένι» και δεν πάει παρακάτω.

Θα έχουμε, από απόψε, ένα Αλμυριώτικο παζάρι, αντάξιο της πανελλαδικής φήμης του και των γνώριμων χαλβαδο-σουβλατζίδικων επιδόσεών του; Καθώς όσο περνούν τα χρόνια της κρίσης από την πλάτη μας και αποδεκατίζουν τα οικογενειακά και ατομικά εισοδήματα, ενώ απανταχού της Ελληνικής γης τα παζάρια συρρικνώνονται, υποβαθμίζονται ή καταργούνται, το δικό μας προσπαθεί να κρατήσει πεισματικά την «ιστορική» του αίγλη. Δεν ξέρω αν θα πεθάνει -λόγω κεκτημένης …ταχύτητας- τελευταίο. Πάντως, θ’ αργήσει να πεθάνει, αν εμείς οι ίδιοι δεν το «σκοτώσουμε», βάζοντας κάτω την κοινή λογική μας και το πραγματικό, τοπικό συμφέρον. Και η λογική λέει, ότι για να κερδίζει κάθε χρόνο κάποια όβολα ο Δήμος, όλοι οι άλλοι χάνουμε τα εξαπλάσια. Σας αρέσει – δεν σας αρέσει, αυτή είναι η πικρή αλήθεια κι αν -άθελά μου- σας πικραίνω, ε, φάτε περισσότερο …χαλβά. (Κι εγώ θα φάω, άλλωστε).

Όχι μόνο έρπει, θα έλεγα ότι …καλπάζει, η φημολογία για ραγδαίες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις μέσα στο Σεπτέμβριο. Και, προσέξτε: Όχι απαραίτητα με εκλογές ή τα γνωστά κυβερνητικά σχήματα, λέγεται. ‘Οσο νηφάλια κι αν προσπαθεί κανείς να προσεγγίσει τα αδιέξοδα που δημιούργησε στην χώρα μας η τρόικα και η προσκόλλησή μας στο ευρώ, όσο κι αν αφαιρέσει τα γνωστά        …εθνο-προδοτικά των «σειρήνων» που αντιπολιτεύονται, δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει ότι η καθημερινή κατάσταση κρίνεται ως εκρηκτική και προφανέστατα επιδεινώνεται απ’ όσα θρυλούνται ότι θα συμβούν κλιμακούμενα, στην κακή, γεωπολιτική «γειτονιά» μας. Και το ζήτημα δεν είναι τόσο το πόσο ακόμη θ’ αντέξει η Κυβέρνηση. Το ζήτημα είναι, ότι δεν αντέχει ο Έλληνας άλλο πλέον…

Έγραψα και ξαναρωτάω: Γιατί «την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια» από το Υπουργείο Άμυνας ο Αβραμόπουλος και επιλέγει το Επιτροπιλίκι στις Βρυξέλλες; Γιατί, ο δεύτερος στην ιεραρχία της Νέας Δημοκρατίας, σε μια τόσο ρευστή πολιτική και εθνική κατάσταση, πάει να κρυφτεί πίσω από ένα Ευρωπαϊκό και ανώδυνο πόστο; Κι αφού φεύγει που φεύγει, γιατί πήγε προχθές εκείνος (και όχι άλλος) στις ΗΠΑ και τι συζήτησε με τους Αμερικανούς; Τι φοβάται ακριβώς και τι πάει να αποφύγει στο άμεσο μέλλον, ο «σιγουράντζας» Υπουργός Άμυνας;

Το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής, στο αεροδρόμιο της Μήλου, συνελήφθησαν δύο Γερμανοί τουρίστες (άνδρας 34 ετών και γυναίκα 33 ετών), καθώς κατά τον έλεγχο των αποσκευών τους, βρέθηκε αρχαίος αμφορέας. Συγκεκριμένα, οι αστυνομικοί βρήκαν στις αποσκευές των κατηγορουμένων έναν οξυπύθμενο αμφορίσκο ύφους 32,5 εκ. και ένα ακόμα κομμάτι -που είχε σπάσει από τον αμφορίσκο. Πότε θα πάψουν επιτέλους οι Ευρωπαίοι να λεηλατούν τους (απροστάτευτους;) αρχαιολογικούς θησαυρούς μας; Πόσο ευσταθεί η φήμη, ότι έχει ήδη συληθεί από αρχαιοκάπηλους ο τάφος που αποκαλύπτεται στην Αμφίπολη;

Μόλις μέσα σε μία μέρα, ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου, η ειδησεογραφία αναφέρει, ότι πέντε άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στη θάλασσα, σε πέντε διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας. Αν είχαμε …εχθροπραξίες, ίσως να κλαίγαμε λιγότερους.