Ιστορίες από την Φυλάκη – Ο Νικόλαος Καραπατάκης θυμάται

Στην επίσκεψή μας στο ετήσιο πανηγύρι στη Φυλάκη, είχα την τύχη να συζητήσω με τον Νικόλαο Καραπατάκη του Ιωάννου. Ο κύριος Νίκος ευχαρίστως μας μετέφερε αναμνήσεις από τη ζωή στο χωριό. Ως αγροφύλακας, είχε πολλές σχετικές ιστορίες να μας διηγηθεί… η συζήτηση εκτυλίχθηκε κάπως έτσι…

Βιβή Τσιντσίνη (Β.Τ.): Κύριε Νίκο, χαίρομαι που βλέπω σήμερα χωριανούς, κοντοχωριανούς, αλλά και πάρα πολλούς νέους να διασκεδάζουν όλοι μαζί…

Νικόλαος Καραπατάκης (Ν.Κ.): Μια χούφτα οικογένειες είμαστε κορίτσι μου… Γιατί να μην είμαστε μονιασμένοι. Γενικά ήταν ήσυχα τα πράγματα στο χωριό. Το 1933 είχαμε μόνιμη την αστυνομία στο χωριό, μόνιμο δάσκαλο και παππά. Μετράω τουλάχιστον 7 διορισμένους παππάδες στο χωριό μας. Κτηνοτρόφοι και αγρότες, είμασταν φιλήσυχοι άνθρωποι. Που και που μας έκανε κάποιος νέος κανένα ζαγαλίκι, αλλά στον διόρθωνε το χωριό.

Β.Τ.: Θυμάστε κάποιο περιστατικό;

Ν.Κ.: Κάποιος κάποτε πήρε την γίδα αλλουνού… Για παραδειγματισμό, τον γύρισαν σε όλο το χωριό δάσκαλος, αστυνομικός και αγροφύλακας με το τομάρι του ζώου περασμένο στο λαιμό του… ποιος τολμούσε μετά να ξανακλέψει…

Ένας άλλος, κάποτε για να δικαιολογηθεί που τα ζώα που φύλαγε είχαν φάει τα σπαρτά συγχωριανού μας και για να μη του δώσει αποζημίωση, είπε πως έκανε θαύμα η Παναγία. Το θαύμα ήταν, ότι του παρουσιάστηκε η Παναγία και φοβόταν να σηκωθεί για να σταματήσει τα ζώα. Έτσι μέχρι να φύγει η παρουσία αυτή, άφηνε τα ζώα να τρώνε. Ειδικά οι γυναίκες του χωριού τον πίστεψαν, μέχρι που πήγαν εικόνες στο σημείο και κάνανε τάματα. Κάτι δεν μου άρεσε στην ιστορία και αποφάσισα να τον παρακολουθήσω. Περίμενα λοιπόν το βράδυ και μόλις κοιμήθηκε έριξα κόκκαλα στα σκυλιά του, του πήρα για πλάκα τον τορβά του και τη γκλίτσα, τα έκρυψα και στεκόμουν μέχρι να ξυπνήσει παρακολουθώντας το κοπάδι. Τα ζώα εν τω μεταξύ πήγαν στο δρόμο που ήξεραν στο χωράφι του συγχωριανού μας να δειπνήσουν. Αφού είδα ότι τούτος δεν ξυπνούσε με τίποτε, μάζεψα τα ζωντανά να μην κάνουν άλλη ζημιά και τον ξύπνησα τρομάζοντάς τον. Τελικά, το αφεντικό του αποζημίωσε τον γεωργό, ο ίδιος ζήτησε συγνώμη και σήμερα που μεγάλωσε τα θυμόμαστε και γελάμε.

Β.Τ.: Πως διασκεδάζατε στο χωριό;

Ν.Κ.: Γλεντούσαμε συχνά, σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο. Τα ζώα τα τρώγαμε στα γλέντια μας, δεν δίναμε έξω πολλά. Όταν ήταν κάποια ονομαστική εορτή, κάναμε επίσκεψη στα σπίτια μετά την εκκλησία. Δηλαδή, πηγαίναμε στα σπίτια που είχαν το όνομα του Αγίου που γιόρταζε και μας κερνούσαν ούζο, στραγάλια και λουκούμι. Πολλές φορές είχαμε και ορχήστρα την οποία τοποθετούσαμε πάνω σε πλατφόρμα. Στους γάμους ήταν όλο το χωριό καλεσμένο. Καλούσαν με το στόμα από σπίτι σε σπίτι και κερνούσαν κρασί. Πρέπει να είμασταν γύρω στις 80 οικογένειες στο χωριό. Μερικά από τα ονόματα που είναι από το χωριό μας είναι: Σιαμέτης, Στεργιόπουλος, Λωρίτης, Λαβδής, Καραπατάκης, Αντωνίου, Τιμπλαλέξης, Σιούτης, Μπιζάτης, Επίσκοπος, Παπαγιάννης, Ντίνος.

Β.Τ.: Σε πολλά χωριά της περιοχής συνηθίζονται και οι πλάκες και τα παρατσούκλια.

Ν.Κ.: Ο Ιωάννης ο Στεργιόπουλος του Γεωργίου, παντοπώλης, έβγαζε τα παρατσούκλια στο χωριό. Γενικά, μας άρεσαν τα πειράγματα. Στα φώτα τραγουδούσαμε μικροί και μεγάλοι. Με τα λεφτά που μαζεύαμε πληρώναμε το γλέντι που ήταν για όλους. Θυμάμαι, ντυνόμουνα νύφη και ο γαμπρός είχε και κουρέα, ο οποίος για πινέλο είχε ένα μεγάλο πράσο με φούντα και ένα μπολ και έκανε πως ξύριζε με ένα χατζάρι μεγάλο.

Β.Τ.: Έχουν αλλάξει τα πράγματα πολύ από τότε;

Ν.Κ.: Οι οικογένειες που μένουν εδώ ακόμη έχουν τα ίδια επαγγέλματα, γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Κατά τα άλλα, άλλαξε πολύ το χωριό, σα να απομακρύνθηκε στο χάρτη. Παλιότερα τα σπίτια μας τα είχαμε ανοικτά. Τώρα φοβόμαστε. Οι νέοι δεν μένουν στο χωριό, πολλοί έχουν σπουδάσει. Έχουμε ομορφιές γύρω μας παρατημένες. Το κάστρο το έχουν λεηλατήσει επανειλημμένα. Λίγες μέρες πριν το πανηγύρι πάλι έσκαψαν… Έχω ένα χωράφι εκεί κοντά και τα βλέπω τα σημάδια. Το σπήλαιό μας και αυτό ανεκμετάλλευτο. Στο πανηγύρι μας όμως κάθε χρόνο ανταμώνουμε θυμόμαστε τα παλιά και διασκεδάζουμε μικροί και μεγάλοι.

Ευχαριστούμε τον κ. Νικόλαο Καραπατάκη για τον χρόνο του. Του ευχόμαστε να είναι πάντοτε χαμογελαστός και γερός.

Τσιντσίνη Βιβή