Γιώργου Τσιντσίνη: Με δανεικές μπουκιές

Με ποιο και πόσο θράσος μας κυνηγάνε τα κόμματα εξουσίας (αλλά και αρκετά από εκείνα της αντιπολίτευσης), όταν τα ίδια χρωστάνε τα …κέρατά τους τα τράγια, σε τράπεζες, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ασφαλιστικά ταμεία κτλ.; Σε τι, από εδώ και πέρα, να τους πιστέψει κανείς, όταν με χιλιάδες λανθασμένες επιλογές και αποφάσεις τους, αλλά και την αναξιοπρέπεια, το μπαταξιλίκι προσωποποιημένο, γδύνουν εμάς, τάχα για να σώσουν τον τόπο, αλλά για τους ίδιους και τις παρέες τους έχουν προ πολλού εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο;

Ποια Αριστερά, ευρύτερη ή …στενότερη, από την άλλη μεριά, μπορεί να είναι η ελπίδα γι’ αυτόν τον τόπο, όταν ασμένως εναγκαλίζεται κάθε παράλογη συντεχνία, που διεκδικεί πάλι το φαύλο χθες και τα σκανδαλώδη προνόμιά της, μόνο και μόνο για να αντιπολιτεύεται, χωρίς ίχνος λογικής και ευθυκρισίας;

Γιατί αυτή η ανερμάτιστη Αριστερά διεκδικεί μετά μανίας την εξουσία, έτσι χωρίς σαφές πρόγραμμα; Μήπως για να χορτάσουν ρεμούλα και οι δικές της παρέες;

Στις τόσες χιλιάδες Ελλήνων που απελπισμένοι και ανήμποροι αυτοκτόνησαν και αυτοκτονούν διαρκώς, έχει προστεθεί κάποιος ή κάποια απ’ αυτούς, που κράταγαν το τιμόνι της χώρας -κατά καιρούς- και το οδηγούσαν, από ανικανότητα, αφέλεια ή προδοτικά -σκόπιμα δηλαδή-, ντογρού για τον γκρεμό εκείνο, που μας κατάπιε όλους;

Αν τόσο πολύ αυτοδιαφημιζόμαστε για το Ελληνικό φιλότιμο, πώς γίνεται να λείπει από όλους τους εθνοπατέρες μας και τις εθνομητέρες μας, συλλήβδην;

Ας είναι όμως…

Γι’ αυτόν τον εσμό των επαγγελματιών της πολιτικής, που μας κατάντησε να  ζούμε με δανεικές μπουκιές και δανεικές ανάσες, παγιδεύοντας προ πολλού την Ελληνική κοινωνία, σε σχέδια καταχθόνια και προδοτικά, έρχεται η ώρα της Νέμεσης.

Σε όλες τις τραγωδίες, δεν μπορεί παρά να έρθει στο τέλος η κάθαρση…

Το πώς; Ο Θεός (ίσως εκείνος ο «από μηχανής») ξέρει καλύτερα.