ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 12/07/2014

Αν είχε εμάς αντίπαλους

της Μέρκελ η ομάδα,

θα τους νικούσε η ψυχή,

αλλά κι η …φασουλάδα.

«Τι θ’ απογίνουμε; Πόσο χαμηλά θα φτάσουμε ακόμη;», ακούς από μύρια όσα στόματα γύρω σου, από άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, που μπορεί να μην ξέρουν την πολιτική στα βαθιά και από …μέσα, αλλά ξέρουν καλά πόσο έχει σακατευτεί η καθημερινότητά τους, πόσο ανέφικτο και παρακινδυνευμένο είναι να κάνουν πια όνειρα για το μέλλον, ατομικά και οικογενειακά. Πανταχού παρόντες και οι κινδυνολόγοι εκείνοι -παρακομματικοί ή απλά …άσχετοι- που αλείφουν βούτυρο στο ξεροκόμματο ενός πανικού, που διατρέχει ανίκητος την Ελληνική κοινωνία.

«Τι θ’ απογίνουμε;»… Από πού και ποιον να πάρεις μιαν αλήθεια, όταν οι κομματικές σκοπιμότητες και οι τακτικισμοί για μικροπολιτικά οφέλη, «απαγορεύουν» σχεδόν τις σταράτες και ξεκάθαρες κουβέντες, από επίσημα χείλη; Το μόνο υποκριτικό ενδιαφέρον για τον πολίτη είναι εκείνο που εκδηλώνεται προεκλογικά -κάθε φορά- για την υφαρπαγή της ψήφου του. Αλλά και τότε, τα πραγματικά προβλήματα, οι πραγματικές λύσεις που απαιτούνται, κρύβονται επιμελώς κάτω από το …χαλί. Κάπως έτσι πορευόμαστε και …κοροϊδευόμαστε.

Ίσως είναι κάπως αργά πια για τη σημερινή Ελλάδα… Το κοινωνικό και πολιτικό της κουφάρι είναι πια σε τυμπανιαία σήψη και δεν μπορεί να παράγει ούτε έναν ηγέτη της προκοπής. Ορατά τουλάχιστον… Αλλά ίσως και ο λαός εκμαυλίστηκε και υπέστη τέτοιες πλύσεις εγκεφάλου, που δεν μπορεί να γίνει πια ένας λαός «αντάρτης», που -με την ψήφο του κυρίως- μπορεί πια να αλλάξει τα δεδομένα και να αντιστρέψει τον ολισθηρό κατήφορο.

Προς τι λοιπόν αυτή η πρεμούρα για πρόωρες εθνικές εκλογές, που πολλοί προσδιορίζουν τη διεξαγωγή τους -και όχι άδικα- το προσεχές Φθινόπωρο. Τι φαντάζεστε, άραγε, ότι μπορεί ν’ αλλάξει θεαματικά και τελεσφόρα, ακόμη κι αν έχουμε αλλαγή φρουράς στου Μαξίμου; Αν ρωτήσετε έναν – έναν τους απλούς πολίτες, θα διαπιστώσετε ότι κανένας τους δεν το πολυ-πιστεύει. Το «δεν υπάρχει ελπίς» είναι πλέον το κυρίαρχο, το πάνδημο συναίσθημα. και αυτή-καθαυτή η ελπίδα, ως έννοια, ίσως καταντήσει άγνωστη λέξη, στα λεξικά των παιδιών και των εγγονών μας.

Λιγότερο από το 10% των ανέργων ή 102.026 άτομα λαμβάνουν το επίδομα ανεργίας από τον ΟΑΕΔ. Παράλληλα, το πρόσθετο επίδομα των 200 ευρώ το μήνα λαμβάνει μόλις το 1,5% του συνόλου των εγγεγραμμένων μακροχρόνια ανέργων. Αυτά τα μικρά ποσοστά, που εντυπωσιάζουν αρνητικά τους αναγνώστες, αποκάλυψαν πρόσφατα, παραθέτοντας τα σχετικά στοιχεία, τα «Νέα». Αν αναλογιστεί κανείς, ότι οι περισσότερες Ελληνικές οικογένειες έχουν τον άνεργό τους, πολλές μάλιστα και δυο ή όλους άνεργους, εύκολα προκύπτουν τα σχετικά, αποκαρδιωτικά συμπεράσματα, για το τραγικό επίπεδο φτώχειας, που «γονατίζει» τα πάντα γύρω μας, σε πείσμα -θα ‘λεγε κανείς- της ευημερίας των αριθμών, που λανσάρει επικοινωνιακά η Κυβέρνηση, κάθε λίγο και λιγάκι.

Υπογράφτηκε η υπουργική απόφαση για την καταβολή του κοινωνικού μερίσματος με τα διευρυμένα κριτήρια και προανήγγειλαν ότι θα έμπαινε στους λογαριασμούς των δικαιούχων προχθές Πέμπτη. Διακόσιες πενήντα χιλιάδες Έλληνες περίπου, θα πάρουν ένα μικρό χαρτζιλίκι και δεν θα ξέρουν πού να το πρωτο-δώσουν. Για λίγα τρόφιμα ή για να ξοφλήσουν ένα από τα πολλά «φέσια» που έχουν σωρευτεί, σε απλήρωτους λογαριασμούς. Ένα είναι σχεδόν βέβαιο: Σήμερα Σάββατο, το κοινωνικό μέρισμα θα έχει γίνει …φύλο και φτερό.

Οι διώκτες του Ελληνικού λαού θα αφαιρούν -λέει- το ΑΦΜ από τους φοροφυγάδες. Εγώ προτείνω να τους αφαιρούν και το …ονοματεπώνυμο, να τους μπασταρδέψουν, δηλαδή, τελείως. Επίσης, να τους κάνουν και υποχρεωτική …κωλονοσκόπηση, με απαρχαιωμένα εργαλεία, το μαρτύριο της σταγόνας, να σπάζουν νυχθημερόν πέτρες στα λατομεία, να τους ταΐζουν μόνο μια φορά τη βδομάδα κ.ο.κ.

Τα media, την περασμένη Τρίτη, μετέδιδαν τη θλιβερή είδηση, ότι «τις τελευταίες 48 ώρες ο αριθμός των ανθρώπων που πέθαναν εξαιτίας πνιγμού στις ελληνικές θάλασσες, φθάνουν τους 11. Οι περισσότεροι είναι άνω των 60 ετών και δεν σχετίζονται όλοι οι θάνατοι με την κατάσταση που επικρατούσε στη θάλασσα.» Εκατόμβες είναι οι πνιγμοί κάθε χρόνο στη χώρα μας και δεν ξέρω πόσο ευθύνεται γι’ αυτόν τον τραγικό απολογισμό το γεγονός ότι οι περισσότερες παραλίες μας δεν είναι οργανωμένες, δεν έχουν ναυαγοσώστες κτλ. Σίγουρα, όμως, συντελεί κατά πολύ και η γνωστή μποσικάδα του Έλληνα και ειδικότερα των υπερηλίκων, που δεν παίρνουν κανένα προληπτικό μέτρο για το καθημερινό τους κολύμπι. Είμαστε λαός ναυτικός, αλλά -φευ- δεν το επιβεβαιώνουμε στην καθημερινή μας σχέση, όταν μπαίνουμε στη θάλασσα. Και τη μεν θάλασσα δεν πρέπει να τη φοβάσαι, αλλά μονίμως πρέπει να τη σέβεσαι και να μην υποτιμάς τους πολλούς της κινδύνους.

Χάθηκε αιφνίδια, σε τροχαίο δυστύχημα ένας γνωστός 49χρονος και η τραγική σύμπτωση ήταν, ότι «έφυγε» την παραμονή των γενεθλίων του. Επειδή ο άνθρωπος ήταν εν ζωή πολύ κοινωνικός, είχε μεγάλη μερίδα φίλων, σε πασίγνωστο social media, στο διαδίκτυο. Κι ήταν από τραγικό έως αμήχανο να βλέπεις την επομένη μέρα δεκάδες φίλους του, άνδρες και γυναίκες, να γράφουν στον «τοίχο» του τις καλύτερες ευχές τους, για …υγεία και μακροημέρευση, την ώρα που οι οικείοι του ετοίμαζαν τα της κηδείας του. Θύματα της μη ενημέρωσης για το συμβάν, κάποιοι έφτασαν ακόμη και να …αστειεύονται, απευθυνόμενοι πλέον σε ήδη νεκρό.  Η περίπτωση  αυτή δείχνει ανάγλυφα το πόσο ψεύτικος είναι ο κόσμος που πάλλεται, ζει και κινείται μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών μας, αλλά και πόσο ψεύτικες είναι οι «φιλίες» που στήνονται εκεί. Ο καθένας από μας έχει εκατοντάδες ή και χιλιάδες «φίλους και φίλες», αλλά ελάχιστοι απ’ αυτούς είναι οι πραγματικοί φίλοι, λίγο ξέρουν κάτι περισσότερο για τον καθένα μας, πέρα από τις πληροφορίες που επιτρέπουμε εμείς να δημοσιοποιηθούν στο προφίλ μας. Οι περισσότεροι από μας (εξαρτημένοι πια από τον υπολογιστή) αποδεχόμαστε αιτήματα φιλίας από αγνώστους, μόνο και μόνο για λόγους ευγενείας και -για τους ίδιους λόγους- «εισπράττουμε τα “like” και ευχές, σε ονομαστικές μας γιορτές και γενέθλια. Με αφορμή το παραπάνω τραγικό συμβάν και τη «γκάφα» που υπέστησαν οι διαδικτυακοί φίλοι του μεταστάντα, ίσως πρέπει να διδαχτούμε, ότι περισσότερη ρέγουλα στις ιντερνετικές μας «φιλίες» και διαχύσεις, δεν θα έβλαπτε καθόλου και κανέναν μας. Η πραγματική ζωή -συχνά κακή και άσχημη- βρίσκεται μακριά από τις οθόνες του προσωπικού μας κομπιούτερ.

Τόνοι μελανιού θα χύνονταν παγκοσμίως -αν δεν υπήρχαν ήδη τα πληκτρολόγια που πήραν φωτιά- για την ταπεινωτική και ολέθρια ποδοσφαιρική ήττα  των Βραζιλιάνων από τους Γερμανούς. Ο μύθος του λατινο-αμερικάνικου ποδοσφαίρου, πλην Αργεντινής, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος -μέσα σε 6΄λεπτά της ώρας-, «ξεβρακώθηκε» κυριολεκτικά σε παγκόσμια θέα και η Ευρώπη πήρε -λες- εκδίκηση, για το μπαράζ αποκλεισμών που προηγήθηκαν, με Ισπανία, Ιταλία, Αγγλία, Πορτογαλία, Ελβετία, Βέλγιο, Ελλάδα και Κροατία. Ως Ευρωπαίοι πρέπει να πανηγυρίζουμε. Σαν …ψυχοπονιάρηδες Έλληνες, ωστόσο, συμπονούμε τους Βραζιλιάνους, οι οποίοι είχαν θεοποιήσει το ποδόσφαιρό τους -μέχρι προχθές- και το είχαν για μαγκιά τους και μόνιμη διέξοδο στα δικά τους καθημερινά προβλήματα.

Σκέψου -λέει- να έχανε η εθνική Ελλάδος κάποιον μουντιαλικό αγώνα, με 7-1. Μέχρι ικριώματα θα είχαμε στήσει στο Σύνταγμα, για να «υποδεχτούμε» τους λεβέντες μας. Να τα λέμε κι αυτά, γιατί κι εμείς δεν πάμε πίσω, σε σχέση με τους Λατινο-αμερικανούς. Περιμένουμε μια αθλητική νίκη, για να πανηγυρίσουμε, να ξεσπάσουμε και να ξεχάσουμε λίγο τα βάσανά μας. Τη δε ήττα, είναι φορές που την ερμηνεύουμε σαν εθνική …συμφορά.

Κι από βδομάδα τι θα κάνουμε χωρίς Μουντιάλ; Υπομονή… Έρχεται οσονούπω το Μουντομπάσκετ. Όσο για τις ανυπόστατες φήμες, ότι τάχα θα αυξηθούν – αυτό τον καιρό- τα διαζύγια, μην ανησυχείτε. Οι περισσότερες κυρίες δηλώνουν ότι βρήκαν την ησυχία τους, όσο οι άρρενες μένουν καρφωμένοι έως αργά στις μικρές οθόνες. Και με τα διαρκή ντελίβερις, σε πίτσες και σουβλάκια, πολλές γλιτώνουν το βραδινό μαγείρεμα, όπως -φυσικά- και …άλλα τους καθήκοντα. Άσε που κινείται καλύτερα και η αγορά των καταστημάτων εστίασης.