ΔΕΛΙΤΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 28/06/2014

Έλληνας είναι ο Θεός

και τώρα στέργει κι άλλο:

Στη …γκλίτσα του Γιωρίκα,

να κάτσει η Κόστα Ρίκα.

Ελληνο-φρενίτιδα στο Μουντιάλ, μετά την ιστορική πρόκριση της εθνικής μας ομάδας στους 16 ισχυρότερους της διοργάνωσης. Οι μάγκες με τα μπλε, μετά τον αποκλεισμό της Ακτής του Ελεφαντοστού, καλούνται αύριο να αντιμετωπίσουν και να αποκλείσουν μια άλλη …ακτή, την «Πλούσια Ακτή», όπως μεταφράζεται το Κόστα Ρίκα. Και δεν είναι που όλοι οι Έλληνες, όπου γης, πιστεύουν βάσιμα σ’ αυτήν την πρόκριση. Είναι που οι ίδιοι οι αντίπαλοί μας τη …φοβούνται πολύ, ιδίως όλοι εκείνοι -οι τάχα μεγαλοσχήμονες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου- που εξαρχής αντιμετώπισαν υπεροπτικά και περιφρονητικά τη φτωχή …Ελλαδίτσα.

Ίσως ο πιο εμφαντικός τίτλος, για τους παγκόσμιους διθυράμβους υπέρ της Ελληνικής νίκης στο Μουντιάλ, να ανήκει στη Marca (αθλητική εφημερίδα της Ισπανίας): «Ελληνικό έπος στη Βραζιλία. Ο Σαμαράς έστειλε την Ελλάδα στην επόμενη φάση. Ήταν απόλυτα δίκαια επικράτηση. Είχε την καρδιά και την πίστη των Σπαρτιατών.»

Και τα απαράγραπτα …κουσούρια της Ελληνικής φυλής, όπως περιγράφονται από χρήστη στο διαδίκτυο, την επομένη του Ελληνικού θριάμβου, στη Βραζιλία: «Τι μίρλα έχει πέσει σε κάποιους, επειδή ο κόσμος τόλμησε να χαρεί για μια απρόσμενη ποδοσφαιρική νίκη!! Ουδείς απ’ όσους το γιόρτασαν είναι τόσο ηλίθιος, (όπως τον θεωρούν οι μίζεροι …πεφωτισμένοι), ώστε να θεωρεί ότι θα λυθούν τα προβλήματα του/μας. Από την άλλη, δεν θα περιμένουμε να λυθούν πρώτα αυτά, για να χαρούμε μια ποδοσφαιρική νίκη, ούτε θα περιμένουμε να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη και απάλειψη της φτώχειας, εδώ ή στη Βραζιλία, για να απολαύσουμε τέτοιου επιπέδου αγώνες.»

Αν είναι κάτι πάντως, που νομίζω ότι πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα, είναι οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί των ομογενών μας, από Αυστραλία μέχρι Καναδά και από Ρωσία μέχρι Λατινική Αμερική, που πάντοτε τέτοιοι αθλητικοί θρίαμβοι τους δίνουν την ευκαιρία να σπάνε την απομόνωσή τους, στην ξένη γη της ξενιτιάς, που παλεύουν και προκόβουν, σε πείσμα των δεδομένων και μιας σκληρής μοίρας.

Σε μία πράξη που συγκινεί, και που θα μπορούσε να γίνει ακόμα και έθιμο, προχώρησαν δύο νέοι άνθρωποι στο Ηράκλειο της Κρήτης, οι οποίοι παντρεύτηκαν, τις προάλλες. Ο Κώστας και η Άννα σκέφτηκαν ότι είναι προτιμότερο να διαθέσουν τα χρήματα που θα τους κόστιζαν οι μπομπονιέρες, στις οποίες ελάχιστοι καλεσμένοι δίνουν σημασία, για έναν καλό σκοπό και να βοηθήσουν συνανθρώπους τους που έχουν πραγματική ανάγκη. Έτσι, αποφάσισαν να πληρώσουν τα ενοίκια που χρωστούσε μία 28χρονη άνεργη και έγκυος στον έβδομο μήνα, η οποία κινδύνευε με έξωση. Σύμφωνα με το Cretalive.gr, το ζευγάρι ήρθε σε συνεννόηση με τον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος και του κατέβαλε δύο ενοίκια, ώστε η 28χρονη άνεργη να φέρει στον κόσμο το παιδί της χωρίς το άγχος και τον εφιάλτη της έξωσης. Άνεργος είναι και ο σύζυγος της γυναίκας. Παράλληλα, το ζευγάρι έδωσε επίσης χρήματα ώστε να προμηθευτούν κρέας τόσο η οικογένεια της 28χρονης, αλλά και άλλες 25 οικογένειας.

Πόσα μαθήματα μας δίνει το παραπάνω παράδειγμα;… Πόσα και πόσα απαρχαιωμένα (και δαπανηρά) έθιμα, δευτερευούσης σημασίας, διατηρούμε στις χαρές και στις λύπες μας, ταΐζοντας …χορτάτους συγγενείς και φίλους (οι οποίοι ενδεχομένως να βαρυγκωμούν κιόλας με το κάλεσμα), αντί να προσφέρουμε τα χρήματα σε φιλανθρωπίες, να ταΐζουμε όσους έχουν ανάγκη;

Μου προκάλεσε αλγεινή εντύπωση (η οποία -ωστόσο- επιβεβαίωσε στην πράξη την ορθότητα της αρχικής επιλογής μου), όταν πριν λίγα χρόνια, σε μνημόσυνο προσφιλούς μου προσώπου, έγραψα στις εφημερίδες, ότι «αντί του καθιερωμένου συλλυπητηρίου γεύματος, η οικογένεια θα ενισχύσει Σπίτια Γαλήνης, στη Νέα Ιωνία και στον Αλμυρό». Μετά από τέτοιο αγγελτήριο, στην εκκλησία δεν ήρθε κανείς από τους …ευρύτερους συγγενείς και φίλους. Παρέστη μόνο η οικογένεια. Άρα;… Ορθώς δεν δόθηκε το γεύμα. Φαίνεται ότι οι προσευχές των μακρινών συγγενών και φίλων συνδυάζονται και πρέπει να συνοδεύονται και με τα …παϊδάκια.

Αυτά που ΔΕΝ μας λένε οι φλύαροι σπήκερς του μουντιάλ… Ένα 10μηνο κοριτσάκι στην Ισπανία χρειαζόταν επειγόντως μια δύσκολη επέμβαση, για να ζήσει, αλλά οι γονείς του δεν μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδα. Επικοινώνησαν λοιπόν με τον διεθνή ποδοσφαιριστή της Ρεάλ, τον πασίγνωστο Ρονάλντο, για να του ζητήσουν μια φανέλα του κι ένα ζευγάρι παπούτσια, υπογεγραμμένα από τον ίδιο, προκειμένου να μπορέσουν να τα πουλήσουν. Κατάφεραν να τα πουλήσουν για 83.000 ευρώ. Ο Πορτογάλος άσσος, όχι μόνο έδωσε τη φανέλα και τα παπούτσια, αλλά πλήρωσε ο ίδιος -εξ ολοκλήρου- και τα έξοδα της επέμβασης.

Γράφει σε άρθρο του, ανάμεσα σε άλλα, ο Σταύρος Θεοδωράκης του «Ποταμιού», με αφορμή τη σύνθεση του πρόσφατου Κυβερνητικού ανασχηματισμού: «Όλα αυτά, οι παλαιοκομματισμοί της Νέας Δημοκρατίας και του ΠαΣοΚ και οι αριστερίστικες φοβίες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα είχαν και πολλή σημασία αν η χώρα είχε ξεπεράσει το κίνδυνο. Αν τα τέσσερα χρόνια Μνημονίων, περικοπών και στερήσεων είχαν φέρει τη χώρα στα ίσα της. Όμως το χρέος είναι ακόμη εδώ. Το χρέος των μεταρρυθμίσεων που δεν έγιναν, το χρέος των συγκρούσεων που δεν τολμήθηκαν και το χρέος – χρέος των 320 δισ. Και εδώ ακόμη που άλλη λύση από την εθνική συνεννόηση δεν υπάρχει, τα κόμματα «εξουσίας» κομπορρημονούν ψαρεύοντας ψήφους. Αντί δηλαδή να συμφωνήσουν, άτυπα έστω, σε ένα μίνιμουμ προϋποθέσεων –με τις οποίες ήδη συμφωνεί η Ευρώπη– και να αναζητήσουν συμμάχους για τα πιο ακανθώδη θέματα, ο καθένας έχει δυο-τρεις πολιτικές για το χρέος, ανάλογα με το ακροατήριο.» Και καταλήγει: «Θα αλλάξουν τίποτε από όλα αυτά οι παλιοί πολιτικοί; Όχι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει στο τέλος της ημέρας είναι η διαιώνιση του είδους τους. Ο λαϊκισμός και η συντήρηση. Και θα πρέπει να το πάρουν απόφαση οι κεντρώοι, οι σοσιαλιστές, οι σοσιαλδημοκράτες, οι φιλελεύθεροι προοδευτικοί και οι αριστεροί μεταρρυθμιστές, ότι τίποτα δεν θα αλλάξει αν αυτοί δεν πουν «ναι σε μια ρεαλιστική επανάσταση». Όχι με τις μπαταρίες από τις φτωχικές δεξαμενές των παλιών κομμάτων, αλλά με τις μπαταρίες της κοινωνίας που δεν τελειώνουν ποτέ.» Για ποιές μπαταρίες γράφετε, κύριε Θεοδωράκη μου; Εδώ, πολλές από τις ληγμένες μπαταρίες τις έχουμε …συνεταιρικά, λαός και εξουσία. Το πελατειακό κράτος που αμοιβαίως συντηρεί τέτοια φαινόμενα, μην το ξεχνάτε.

Ανέκδοτο: Ο Θεός βλέπει το πρόβλημα της Ελλάδας και τον κίνδυνο να καταστραφεί η ιστορική αυτή χώρα και αποφασίζει να κάνει άμεση παρέμβαση.

Κατεβαίνει στη Βουλή των Ελλήνων και -μεταξύ των άλλων- λέει τα εξής:

1.Ακούστε, ρεμάλια, αποφάσισα να σας χαρίσω όλο το χρέος και να πριμοδοτήσω την χώρα με άλλα τόσα ευρώ, ώστε να αναπτυχθεί και να μεγαλουργήσει.

2.Επίσης αποφάσισα να λύσω τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Σκοπιανό και το αλβανικό ζήτημα και εφεξής οι λαοί αυτοί θα ζούνε σε απόλυτη αρμονία μαζί σας.

3.Τέλος θα ενωθεί η Κύπρος με την Ελλάδα, θα σας υποδείξω συγκεκριμένα μέρη, όπου θα βγάλετε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και πολύτιμα μέταλλα και χαρίζω όλα τα δάνεια και των Ελλήνων προς τις τράπεζές τους.

Στο άκουσμα όλων αυτών το Ελληνικό Κοινοβούλιο σείεται από ιαχές, χειροκροτήματα και αγκαλιάσματα όλων των παρατάξεων.

Ο Θεός, όμως, τους κάνει νεύμα να καθίσουν κάτω και τους λέει:

-Μισό λεπτό, ρεμάλια, ακούστε και το τελευταίο; θέλω από εσάς όμως να κάνετε και μια μικρή ελάχιστη παραχώρηση σε όλα αυτά που δίνω στην χώρα που αγαπάτε…

Οι βουλευτές ωρύονται από τα έδρανα, ενθαρρύνοντας τον Θεό να συνεχίσει κι αυτός λέει:

-Θα ήθελα, όσοι έχουν εκλεγεί την τελευταία 20ετία, να φύγουν και να μην ξαναβάλουν ποτέ ξανά υποψηφιότητα για κοινοβουλευτική θέση.

Η Βουλή παγώνει και οι βουλευτές αποσύρονται για να το σκεφτούν.

Σε δύο ώρες εκδίδονται πύρινες ανακοινώσεις από τα κόμματα που καταγγέλλουν «την επέμβαση ξένου παράγοντα στην χώρα και την προώθηση εκβιαστικών διλημμάτων, για την υποδούλωση της χώρας και του λαού της», ενώ πολλά ΜΜΕ μιλούν «για θεσμική εκτροπή, από την χωρίς κανένα λόγω απρόκλητη και θρασεία επέμβαση του Θεού, στο εσωτερικό μιας ανεξάρτητης δημοκρατίας.»

Έγραφε ο άλλος -την περασμένη Κυριακή- στο facebook: «Βρέθηκε και δεύτερος τόνος κοκαΐνης στο Κορωπί. Αν μέχρι την Τρίτη βρεθεί ακόμη ένας τόνος, περνάμε την …Κολομβία και βγαίνουμε πρώτοι στον όμιλο.»

Βραδιές με το ποδόσφαιρο,

βραδιές με …Βραζιλιάνες,

χάνουν οι μάνες τα παιδιά

και τα «παιδιά» τις «μάνες».