Μήνυμα ελπίδας ο αγώνας των παιδιών για ένα καλύτερο αύριο – έκδοση 23/5/2014

Γράφει η Βάσω Γκάτση, καθηγήτρια φιλόλογος, Φροντιστήριο «Πρίσμα»

Η εποχή αλλάζει. ‘Όμως το κενό είναι ορατό, το ίδιο και οι μετέωρες ιδέες, σκέψεις. Οι χτεσινές αλήθειες δεν πείθουν και οι σημερινές αναζητούνται «Είμαστε στη σιωπή ιδεολογίας».

Ελπίδα για το μέλλον μέσα στη χώρα της τεράστιας διαφθοράς και απελπισίας τα νέα παιδιά που αγωνίζονται για την εισαγωγή τους σ’ ένα από τα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τα νέα παιδιά που αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον – που όμως φαντάζει τόσο σκοτεινό- που αγωνίζονται…αν και όλα γύρω τους απαξιώνονται , που αγωνίζονται για μια καλύτερη κοινωνία, έναν καλύτερο κόσμο.

Τα νέα παιδιά που ποτέ δεν «κάθονται στον καναπέ», αφού τρέχουν διαρκώς να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας κοινωνίας πολύ πιο ανταγωνιστικής απ’ αυτή στην οποία μεγαλώσαμε εμείς· που δεν επικοινωνούν με τους γονείς, αλλά και με την κοινωνία συνολικότερα. Μια κοινωνία βρίθουσα φαινομένων κοινωνικής παθογένειας, αποπροσανατολιστική, «που τρώει τα παιδιά της», αφού δημιουργεί παιδιά χωρίς πυξίδα, χωρίς σχέση με την πραγματικότητα. Παιδιά που αμφισβητούν, που αρνούνται να υπακούσουν στα πρότυπα μιας αναξιόπιστης κοινωνίας με δήθεν αγάπη, με δήθεν κατανόηση.

Παιδιά καχύποπτα · παιδιά που κρύβουν οργή και θυμό.

Οργή και θυμό! Πώς τον διαχειρίζεται η οικογένεια; Πόσες ευθύνες της ανήκουν;

«Οι οικογένειες πρέσαραν συνεχώς και με τρομερό άγχος τα παιδιά, λες και θα γίνουν πρωθυπουργοί». Τι αποδείχτηκε σήμερα; «Αποδείχτηκε ότι το να μελετήσεις σκληρά, να δουλέψεις για να πάρεις ένα ντοκτορά δε σου εξασφαλίζει απολύτως τίποτα». Δεν ευθύνεται βέβαια η οικογένεια γι’ αυτή την ακύρωση κάθε υγιούς προσπάθειας αλλά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι υπερπροστατεύαμε τα παιδιά. Υπερπροστασία, παροχές, φόρτος εργασίας, κούραση, πολλές υποχρεώσεις, απουσία.

Κι όμως η οικογένεια είναι ο χώρος μέσα στον οποίο το παιδί θα λύσει τα προβλήματα του – αν έχει προβλήματα- αρκεί βέβαια να υπάρχει αμέριστη παραδοχή. Αγάπη και ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη χρειάζεται το παιδί. Κι αυτό δυστυχώς λείπει σήμερα στο μεγάλωμα των παιδιών, όχι μόνο από τους γονείς αλλά και από το εκπαιδευτικό σύστημα. Παιδιά και γονείς ζουν μέσα σε ένα καταιγισμό από «πρέπει». Και, δυστυχώς, τα παιδιά, φορούν στολές ακόμα και όταν κοιμούνται. Μιλάμε για την ένστολη νεότητα ή για εκείνη που δεν έχει καμία στολή, είναι ξεγυμνωμένη , δεν έχει τίποτε να φορέσει. Και οι δυο περιπτώσεις είναι καταστροφικές, κάτι που η εκπαίδευση δεν συνυπολογίζει. Και δεν πρόκειται μόνο για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, αλλά και τον τρόπο, τον διαχωρισμό της γνώσης από την απόλαυση. «Από’ δω η γνώση από ’κει η απόλαυση. Όσο δε βρίσκονται γέφυρες ανάμεσα στα δύο, το στοίχημα της εκπαίδευσης είναι χαμένο»

Απ’ ότι φαίνεται εξακολουθεί να είναι χαμένο. Μήνυμα ελπίδας, αισιοδοξίας, ο αγώνας των παιδιών για ένα καλύτερο αύριο.

Παιδιά που αγχώνονται ,  που ξενυχτούν διαβάζοντας, που αγωνίζονται «για μια θέση στον ήλιο», που αναζητούν τη γνώση και γιατί όχι την απόλαυση μέσω της γνώσης.

Γιατί τη γνώση;

Γιατί η γνώση είναι δύναμη– όσο κι αν κάποιοι την απαξιώνουν – και η πορεία για την κατάκτησή της δύσκολη και ανηφορική.

Γιατί η γνώση διευρύνει ορίζοντες, απελευθερώνει τη σκέψη, καλλιεργεί το πνεύμα, διαπλάθει καλύτερους ανθρώπους, προστατεύει από τις καλοστημένες παγίδες και τον αποπροσανατολισμό.

Γιατί -σε τελική ανάλυση- την έχουμε ανάγκη για να μας κρατήσει μακριά από την τυποποίηση, τη μισαλλοδοξία, το φανατισμό, την ιδιοτέλεια, την αποχαύνωση, την υποταγή.

Καλή επιτυχία, παιδιά!!!