Μιχάλη Τσιντσίνη: Η δυστυχία τού να είσαι Βολιώτης

Ο Βόλος ήθελε τον Μπέο. Και από χθες ο Βόλος είναι του Μπέου. Γενική κτητική.

Έτσι, λένε, είναι η δημοκρατία. Τον ήθελε ο λαός. Όμως η βούληση που εκφράστηκε χθες στην κάλπη δεν σχηματίστηκε στιγμιαία. Επωαζόταν καιρό τώρα. Την ετοίμασαν αυτοί που διαγκωνίζονταν μέχρι προχθές για την εύνοια του παράγοντα. Αυτοί που τον παρακαλούσαν να μπει στον συνδυασμό τους – και μετά έτρεχαν πανικόβλητοι να συγκροτήσουν συνταγματικά τόξα για να του κόψουν τον δρόμο. Την καλλιεργούσαν όσοι κάποτε τόκιζαν ψηφοθηρικά την οργή του ποδοσφαιρικού ποιμνίου – και μετά αναθεμάτιζαν αποτροπιασμένοι τη γηπεδοποίηση της πολιτικής. Την υποδαύλισαν εκείνες και εκείνοι που εργάζονται μόνο για να διασώσουν τα πελατειακά τους δίκτυα – και ακόμη δεν έχουν βρει λόγια να μιλήσουν, έστω προσχηματικά, γι’ αυτό που έχει συμβεί.

Ναι, η κοινωνία του Βόλου αποφάσισε. Αλλά αποφάσισε προδομένη από τους τοπικούς της άρχοντες. Όχι μόνο τσακισμένη από την κρίση, αλλά και απροστάτευτη από τις συλλογικότητες και τους θεσμούς. Όχι μόνο γονατισμένη αλλά και αβοήθητη.

Η κοινωνία αποφάσισε χωρίς αντιστάσεις στην πλάνη. Χωρίς αντίδοτο στην κολακεία. Χωρίς άμυνες στην απειλή.

Ναι, έτσι είναι η δημοκρατία. Στα γονίδιά της ελλοχεύει ο κίνδυνος αυτοκαταστροφής της. Δεν θα ήταν δημοκρατία, αν δεν είχε την ελευθερία να αναιρέσει δημοκρατικότατα τον εαυτό της.

Ο Βόλος αποφάσισε. Δείξτε λίγο σέβας στη λαϊκή εντολή. Σωπάστε και δώστε προσοχή. Το έργο δεν το έχετε ξαναδεί.

(Αναδημοσίευση από τα «Νέα» 26/5)