ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 16/5/2014

Πάντοτε είχα μια αμηχανία, όταν ήταν να γράψω για φύλλο που εκδίδεται την προηγούμενη μέρα των εκλογών, γιατί πολλές φορές οι λέξεις είναι …μαχαίρια και, κάθε συντάκτης στη θέση μου, τρέμει μην υπερβάλλει, μην «μπατάρει» υπέρ του ενός ή του άλλου, μη μεροληπτήσει και εκτεθεί.

Ξαναέγραψα για το «μεγεθυντικό φακό», που όλοι κρατάμε στα χέρια μας κάθε προεκλογική περίοδο και μέσα από εκεί βλέπουμε πρόσωπα και καταστάσεις, συμπεριφορές και πολιτικές, λόγια και πράξεις. Αίφνης όλα γύρω μας γίνονται σημαντικά και αποκτούν μια ιδιαίτερη -τάχα- σημασία, που πολλές φορές ερμηνεύεται αυθαίρετα ή εσφαλμένα.

Κι όλα αυτά μέχρι το βράδυ των αποτελεσμάτων, όπου μόλις εκφραστεί η λαϊκή ετυμηγορία και από την κάλπη αναδειχτούν νικητές και ηττημένοι, πετάμε το …φακό που κρατούσαμε στα χέρια μας, ξαναγυρνάμε στην καθημερινότητά μας και ξαναγινόμαστε οι φυσιολογικοί του χθες, που δεν παθιάζονται πια, δεν υπερβάλλουν, σταματούν να «ζυγίζουν» το σύμπαν γύρω τους.

Κατ’ αρχήν, δεν θυμάμαι εκλογική αναμέτρηση -αυτοδιοικητική ή εθνική- που να μη τη «βαφτίζουμε» κρίσιμη και καθοριστική για το μέλλον του τόπου. Έτσι και η τωρινή, κυρίως για τη Δημαρχία του διευρυμένου Αλμυρού, είναι κρίσιμη για την επόμενη πενταετία. Και τούτο διότι αφορά μια περιοχή, που χτυπήθηκε αλύπητα από την οικονομική κρίση και υπέστη μεγάλη υποβάθμιση σε όλα τα επίπεδα.

Αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα την υφίστανται καθημερινά  οι πολίτες και αναζητούν μια νέα Δημοτική Αρχή, που θα αλλάξει προς το καλύτερο τα πράγματα, είτε συνεχίζοντας είτε εισάγοντας μια νέα αναπτυξιακή πορεία προς τα εμπρός, όχι μόνο σε στρατηγικής σημασίας τομείς, αλλά και αυτήν την ίδια την καθημερινότητά μας και την ποιότητα της ζωής μας.

Είχα προβλέψει αρκετά έγκαιρα, ότι όλοι οι υποψήφιοι Δήμαρχοι θα επεδίωκαν να συμπεριλάβουν στα ψηφοδέλτια τους νέους και αδοκίμαστους Συμβούλους, προκειμένου να δώσουν έναν ηχηρό τόνο ανανέωσης στο συνδυασμό τους. Αυτό επιτεύχθηκε, ως ένα βαθμό, χωρίς να αποφύγουν τις «εκπτώσεις» τις επιλογής τους, αφού μόνο εύκολο δεν ήταν να βρεθούν τόσοι πολλοί υποψήφιοι και να δεχτούν να μετάσχουν ενεργά στην εκλογική διαδικασία και την ψήφο των συμπολιτών τους.

Μεθαύριο λοιπόν, θα έχετε να επιλέξετε ανάμεσα σε έμπειρους και πρωτοεμφανιζόμενους, σε κάθε ψηφοδέλτιο. Κι η κάθε μια από τις δυο αυτές κατηγορίες έχει τα δικά της συγκριτικά πλεονεκτήματα, τροφή για την τελική επιλογή της νηφάλιας ψήφου σας.

Θα ήταν ουτοπία να πιστέψει κάποιος επίσης, ότι οι 500 περίπου υποψήφιοι Δημοτικοί και Τοπικοί Σύμβουλοι ζητούν την ψήφο σας, κινημένοι όλοι από πραγματική διάθεση προσφοράς για τον τόπο. Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, αλλά και αρκετοί άλλοι, που στο πίσω μέρος του μυαλού τους υπηρετούν μικρά ή μεγάλα συμφέροντα, προσωπικά ή γενικότερα, υπολείμματα του επονείδιστου «πελατειακού κράτους», που βρήκε χώρο ύπαρξης ή δράσης και μέσα σε Δήμους. Σε σποραδικές περιπτώσεις ακόμη, κάποιοι πιέστηκαν, απειλήθηκαν ή εκβιάστηκαν για τη συμμετοχή τους. Και σ’ αυτό το «ευαίσθητο» θέμα όμως, έχετε τη γνώση και την ευθυκρισία να κρίνετε και να συγκρίνετε και να φερθείτε τελικά στην κάλπη ανάλογα.

Τέλος, δεν χωράει αμφιβολία, ότι στη σταυροδοσία θα μετρήσουν πάλι φιλίες, συγγένειες και κουμπαριές, που καμιά σχέση δεν έχουν με την ποιότητα και την ικανότητα του ή της υποψηφίου. Όσοι όμως νοιάζονται πραγματικά για την πορεία του τόπου προς το μέλλον, θέλουν να πιστεύουν, ότι αυτές οι συναισθηματικές και …παραδοσιακές εξαρτήσεις αυτή τη φορά θα μετρήσουν πολύ λιγότερο από κάποιες παλιότερες και -τελικά- θα αναδειχτούν οι ικανότεροι από την εκλογική διαδικασία. Άλλωστε, η πολυσταυρία είναι σύμμαχος για κάτι τέτοιο. Δηλαδή, π.χ. ψηφίζω μεν τον …ξάδερφο, αλλά «σταυρώνω» και δυο ικανούς.

Να ευχηθούμε λοιπόν, να γίνει το καλύτερο για τον τόπο, να εκλεγούν οι ικανότεροι και η πιο έντιμοι και …καλή ψήφο σε όλους και όλες.

Όσοι προσπάθησαν να βγάλουν συμπεράσματα από τον όγκο των προεκλογικών ομιλιών, στην Κεντρική Πλατεία, από τους αρχηγούς των 6 ψηφοδελτίων που διεκδικούν μεθαύριο την ψήφο σας, μάλλον θα …μπερδεύτηκαν. Ήταν αρκετός ο κόσμος στις περισσότερες κι ήταν πάρα πολλοί εκείνοι οι συμπολίτες που παραβρέθηκαν στις ομιλίες όλων, επειδή ήθελαν να τους ακούσουν όλους, αλλά -εννοείται- μόνον έναν από αυτούς θα ψηφίσουν.

Περίσσεψε και στις φετινές εκλογές η «λάσπη» στον ανεμιστήρα. Ειδικότερα στον Αλμυρό, ο μεγάλος ανταγωνισμός που προέκυψε από τη συμμετοχή 6 συνδυασμών και η αβεβαιότητα για την αίσια έκβαση της προεκλογικής τους μάχης, οδήγησε κάποιους στο να πολώνουν το κλίμα, διαδίδοντας ψεύδη και αστήρικτες κατηγορίες κατά αντιπάλων. Ακούσαμε τα πιο απίθανα πράγματα, μέχρι και γελοιότητες του πιο ποταπού είδους. Προφανώς κάποιοι υιοθέτησαν το παλιό προπαγανδιστικό δόγμα «συκοφαντείστε, συκοφαντείστε, στο τέλος, όλο και κάτι θα μείνει». Να τονίσουμε, όμως, ότι από αυτό το βρώμικο παιχνίδι, οι περισσότεροι αρχηγοί – εμφανώς τουλάχιστον- έμειναν απ’ έξω και μπράβο τους.

Για όλους τους παραπάνω λόγους είναι πρωτοφανής και ο χωρισμός πολλών οικογενειών, όχι μόνο ως προς τις υποψηφιότητες, αλλά και ως προς την προτίμηση ψήφου. Γαμπροί, μπατζανάκια και ξαδέρφια είναι υποψήφιοι σε διαφορετικά ψηφοδέλτια, ενώ σε πολλά σπίτια άλλο θα ψηφίσουν οι γονείς, άλλο τα παιδιά τους κ.ο.κ. Τίποτε κακό, βέβαια, δεν σημαίνει κάτι τέτοιο. Απλά κοντολογίς, μεθαύριο στην κάλπη, «θα χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα».

Μέχρι τελευταία ώρα, επαληθεύονται οι προβλέψεις της στήλης, ότι τη μερίδα του λέοντος στο ενδιαφέρον του κόσμου  κατέχει ο Δήμος Αλμυρού και ελάχιστοι συνδημότες μας ασχολήθηκαν με τις Περιφερειακές εκλογές, ακόμη λιγότεροι με τις Ευρωεκλογές της μεθεπόμενης Κυριακής.

Ως τελευταία προεκλογική «άσκηση» σας βάζω να σκεφτείτε πόσο διαφορετικό θα ήταν το μετεκλογικό «τοπίο» στον Αλμυρό, αν επικρατούσε τελικά η αρχική Κυβερνητική πρόταση, για ενιαίο ψηφοδέλτιο Δημάρχων και αντίστοιχο κοινό ψηφοδέλτιο όλων των Δημοτικών Συμβούλων. Σίγουρα, τα εκλογικά αποτελέσματα, που θα δούμε το βράδυ της Κυριακής, θα ήταν πολύ διαφορετικότερα από αυτά που τώρα περιμένουμε. Κρίμα… Ήταν μια ιστορική ευκαιρία για αμεσότερη δημοκρατία, που χάθηκε πριν καν υλοποιηθεί, γιατί έτσι το ήθελαν οι συσχετισμοί της Κυβερνητικής …σταθερότητας.

Τη δική της άποψη, για το κριτήριο επιλογής ψήφου, γράφει η «Καθημερινή» της περασμένης Τρίτης, στο κύριο άρθρο της: «Σε μία εβδομάδα θα κληθούμε να ψηφίσουμε τους επόμενους δημάρχους και περιφερειάρχες. Η εποχή που κάναμε τις επιλογές μας γι’ αυτές τις κρίσιμες θέσεις με βάση κομματικά κριτήρια πέρασαν ανεπιστρεπτί. Οι πολίτες θέλουν τώρα να δουν ποιος είναι ο καλύτερος μάνατζερ για την πόλη τους ή την περιφέρειά τους. Έχουμε, άλλωστε, διαπιστώσει πρόσφατα πως ανίκανοι πολιτικοί βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης, καλυπτόμενοι πίσω από ψευτοεπαναστατικούς λαϊκισμούς και την ασύστολη εξυπηρέτηση πελατειακών συμφερόντων. Η εποχή μας απαιτεί ανθρώπους με εμπειρίες ζωής και αγοράς μακριά από κομματικές παρωπίδες και ιδεοληψίες. Δική μας υποχρέωση είναι να επιλέξουμε τους πιο πρακτικούς, ικανούς μάνατζερ και όχι τους σταρ του επικοινωνιακού στερεώματος και τα παιδιά των κομματικών σωλήνων.»

Ίσως είναι λάθος να νομίσετε, ότι το παρακάτω κύριο άρθρο του «Βήματος» με τίτλο «Δήμαρχοι του φόβου» αφορά μόνον την Αθήνα. Είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας πολλών Ελλήνων και γι’ αυτό το παραθέτω αυτούσιο:

«Θα περίμενε κανείς ότι οι υποψήφιοι που διεκδικούν την ηγεσία των δήμων, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, όπως η Αθήνα, να έχουν μια ουσιαστική αντιπάράθεση, ένα διάλογο με ουσιαστικά επιχειρήματα για τα προβλήματα της πόλης και των δημοτών.

Κι όμως το ντιμπέϊτ που παρακολουθήσαμε χθες από το Mega κατέληξε σε μια διαμάχη για το αν πρέπει να δημιουργηθεί θρησκευτικός χώρος για τους μουσουλμάνους στην πρωτεύουσα. Ένα θέμα που δεν θα έπρεπε καν να είναι αντικείμενο συζήτησης για μια ευρωπαϊκή χώρα που σέβεται όλους τους πολίτες της ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει σηκώσει τεράστιο βάρος τα τελευταία χρόνια, από την ανεξέλεγκτη είσοδο μεταναστών, που αναζητούν διέξοδο από τους πολέμους και τις σφαγές που αντιμετωπίζουν στις πατρίδες τους.

Είναι αυτονόητο ότι η χώρα μας δεν αντέχει και δεν μπορεί να σηκώσει όλο αυτό το βάρος και για αυτό όλα σχεδόν τα κόμματα αναζητούν τρόπους ώστε και το ευρωπαϊκό καθεστώς εισδοχής των μεταναστών να αλλάξει και να βρεθεί τρόπος να ελεγχθεί η παράνομη είσοδος τους.

Στην Ελλάδα, όμως και ιδιαίτερα στην Αθήνα, ζουν πια είτε νόμιμα έχοντας ενταχθεί απολύτως στην ελληνική κοινωνία, είτε με ειδικό καθεστώς δεκάδες χιλιάδες μετανάστες, που έχουν κι αυτοί δικαίωμα στην άσκηση των θρησκευτικών πιστεύω τους. Η καλλιέργεια του φόβου και του μίσους απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους δεν οδηγεί πουθενά αλλού, παρά μόνο σε μισαλλόδοξες, ρατσιστικές και ενίοτε σε δολοφονικές πρακτικές .

Η θρησκευτική ελευθερία, είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, που δεν υπόκεινται ούτε σε δημοψηφίσματα, ούτε σε απαγορεύσεις, ούτε σε περιορισμούς, παρά μόνο σε αντιδημοκρατικά και αυταρχικά καθεστώτα. Ευτυχώς η χώρα μας, παρά τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει δεν συγκαταλέγεται σε αυτά.

Ας αφήσουν λοιπόν στην άκρη, αυτή τη διχαστική και αντιδημοκρατική λογική, όσοι υποψήφιοι την καλλιεργούν ελπίζοντας ότι θα κερδίσουν λίγες ψήφους παραπάνω. Οι δήμαρχοι οφείλουν να υπερασπίζονται όλους τους κατοίκους της πόλης τους, ανεξάρτητα από ιδεολογίες, και φυλές και να μην τους διαχωρίζουν σε πολίτες α’ και β’ κατηγορίας. Αυτό επιτάσσει η δημοκρατία και ο πολιτισμός μας.»

Συνέντευξη έδωσα σε μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Σούρπης, που εκδίδουν ξενόγλωσση εφημεριδούλα (Sourp-rise), το πρωί της περασμένης Δευτέρας. Τα παιδιά με ρωτούσαν, για την τοπική μας εφημερίδα και τη δημοσιογραφία γενικότερα, κι εγώ απαντούσα. Και …πήρα ένα καλό μάθημα, για το πόσο πιο σκληροί και άτεγκτοι πρέπει να ‘μαστε, εμείς οι ενήλικες επαγγελματίες, όταν παίρνουμε συνεντεύξεις. Μπράβο τους…