ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 10/5/2014

Ελάτε, παλικάρια μου και κοπελιές μου (απαξάπαντες οι υποψήφιοι)… Τσίτα τα γκάζια!!! Οκτώ μέρες σας χωρίζουν από την αποθέωση… Μη σας πάρει από κάτω. Για ορισμένους μεγάλους «κυνηγούς», έμειναν ακόμη κάποιες αγροικίες, χαμόσπιτα και …τσαντίρια, που δεν τα επισκεφτήκατε.

Η προεκλογική βδομάδα που πέρασε ήταν των εξορμήσεων στα χωριά και των εγκαινίων στα εκλογικά κέντρα των παρατάξεων. Αυτή που έρχεται -η προτελευταία- είναι της διανομής των ψηφοδελτίων των κεντρικών ομιλιών και της εξασφάλισης ετεροδημοτών.

Μαθαίνω ότι σε κάποια ψηφοδέλτια η ένταση και ο ανταγωνισμός προκαλεί συναδελφικές ρήξεις. Κι εκεί που ξεκίνησαν να παλέψουν αντάμα για την εκλογή, τώρα βγήκαν «μαχαίρια» κατά εαυτών και αλλήλων και ο καθένας τους ακολουθεί μοναχική ψηφοθηρία.

Ίσως να φταίνε και κάποιοι αρχηγοί, που έχουν ήδη τάξει στους πάντες τα πάντα, προκειμένου να γεμίσουν το ψηφοδέλτιο και -κατόπιν- δεν μπορούν να συμμαζέψουν τ’ ασυμμάζευτα.

Καλέ, πώς πύκνωσε τόσο πολύ ο κόσμος, σε πάσης φύσεως κηδείες και μνημόσυνα; Η πληροφορία πάντως, ότι κάποιος μοιράζει ψηφοδέλτια και στους …μεταστάντες, διαψεύδεται ως ανακριβής.

Μαθαίνω πως κάποιος …άκαρδος κάνει δημοσκοπήσεις για τις κάλπες του Αλμυρού και δεν τις φανερώνει. Σκασίλα μας… Άλλωστε στην «κακιά τη λάκα» τίποτε δεν μένει κρυφό.

Κύριε υποψήφιε Δήμαρχε (όλοι σας), δεν φτάνει που -όλο το προηγούμενο διάστημα- λαχάνιασες για να συμπληρώσεις το ψηφοδέλτιο σου, τρέξε τώρα να βρεις και 54 εκλογικούς αντιπροσώπους, για τα αντίστοιχα εκλογικά τμήματα της περιοχής.

Πεντακόσιοι και… οι υποψήφιοι, συν 324 εκλογικοί αντιπρόσωποι. Αμ δεν…

Σαράντα έξι κόμματα διεκδικούν την ψήφο σας, στις Ευρωεκλογές της 25^ης Μαΐου. Του Κουτρούλη ο γάμος… Αν έχει να πέσει εκεί …διαμαρτυρία.

Μην πετάτε τα άχρηστα ψηφοδέλτια που ρίχνουν κάτω από την πόρτα σας. Μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε για γραφική ύλη, σημειώσεις, λίστες για ψώνια κτλ. Ξέρετε πόσα δέντρα κόπηκαν για να γίνει τόσο χαρτί; Αφήστε που σωστό είναι να κρατήσετε από ένα για ενθύμιο, για να θυμίζετε στο μέλλον (σε γνωστούς και φίλους υποψήφιους) τις τωρινές επιλογές τους τους, που πιθανόν δεν θα θέλουν μετά να θυμούνται.

Είναι και κάποιοι όψιμοι …φίλοι, που ενέσκηψαν στο διαδίκτυο (υποψήφιοι βεβαίως, βεβαίως) και τα ξαφνικά «γεια σου, Γιώργη» πάνε σύννεφο. Γεια και χαρά σου, Βενετιά… Ο γερο-τράγος δεν μασάει …στραγάλια.

Βγάζω το καπέλο μου, πάντως, στους-στις σοβαρούς-ες και μετρημένους υποψήφιους, που διεξάγουν την προσωπική τους προεκλογική μάχη χωρίς ακρότητες, υπερφίαλα «στησίματα» και υπερβολές. Και ευτυχώς είναι πολλοί οι σοβαροί.

Απαιτητικός αναγνώστης με ρωτάει: Πόσοι από τους υποψηφίους Δημάρχους και Συμβούλους, άραγε, έχουν διαβάσει το Ελληνικό Σύνταγμα; Πόσοι μπορούν να συντάξουν ένα δημόσιο έγγραφο; (Εκείνη την παροιμία, με της μυλωνούς τον κώλο και την καλλιγραφία, την ξέρετε, κύριέ μου;)

Τις μεγάλες νίλες ετοιμάζονται να υποστούν κάποια κατεστημένα πολιτικά κόμματα στις Ευρωεκλογές, με τι οποίες ελάχιστοι ασχολούνται προς το παρόν. Πρώτα, να ξεμπερδεύουμε με τους Δημάρχους. Στην αυτοδιοίκηση γίνεται -προς το παρόν- ο μεγάλος «καυγάς».

Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, αλίευσα από την «Καθημερινή», που προφανώς στέλνει μηνύματα προς Ευάγγελο Βενιζέλο μεριά, και τιτλοφορείται «Η πολιτική σχολή της στοιχειώδους διλημματικής». Ιδού λοιπόν: «Υπάρχουν κάποια στρατηγήματα στην πολιτική αντιπαράθεση που πρέπει να είναι συνομήλικα της δημοκρατίας, της δυνατότητας δηλαδή των πολιτών να επιλέγουν ανάμεσα σε δύο (τουλάχιστον) διεκδικητές της προτίμησής τους. Με τα χρόνια, και εξαιτίας της υπέρμετρης χρήσης τους, τα στρατηγήματα αυτά εξέπεσαν σε απλές συνήθειες ή τικ. Είναι τμήμα της πολιτικής ρουτίνας, της παράδοσης που περνάει φθειρόμενη από τη μια γενιά στην άλλη. Μολαταύτα, αν και έχουν αποδειχθεί τεχνάσματα ισχνής αποτελεσματικότητας στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις, οι θιασώτες και χρήστες τους δεν μειώθηκαν καθόλου. Και φυσικά ανάμεσά τους βρίσκονται και όσοι κατά καιρούς επαγγέλλονται μια κάποια ανανέωση του τρόπου διεξαγωγής της πολιτικής μάχης ή έναν θολό «νέο πολιτικό πολιτισμό».

Στα συνήθη λοιπόν και τα αναμενόμενα συγκαταλέγεται η σπουδή των κομματικών αρχηγών (όσο μικρής μερίδας κι αν ηγούνται) να δηλώνουν εμμέσως ή και ευθέως πως η μοίρα του τόπου ταυτίζεται με το πρόσωπό τους. Για λόγους σεμνότητας έχει προηγηθεί η ταύτιση του κόμματος ή της παράταξής τους με την πατρίδα. Οπότε, σύμφωνα και με τις ιδιότητες των μαθηματικών, εφόσον Κόμμα = Πατρίδα και Εγώ = Κόμμα, προκύπτει αυτομάτως και ντετερμινιστικώς ότι Εγώ = Πατρίδα. Οπου «Εγώ» ο κάθε κομματικός ηγέτης, μικρός ή μεγάλος, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις αυτού του περιεχομένου που αποθησαύρισε η συλλογική μνήμη τα τελευταία χρόνια. Εχει γίνει μάλιστα σαφές ότι συνήθως, όταν εκτοξεύεται αυτή η εξίσωση, απευθύνεται κατ’ αρχάς στο ίδιο το εσωκομματικό ακροατήριο, σαν απροκάλυπτη απειλή: Μη με αμφισβητείτε, μη με κρίνετε, διότι μπορεί να πέσω. Κι αν πέσω εγώ, θα χαθεί το κόμμα μας, θα χαθεί και η πατρίδα. Άρα θα χαθείτε κι εσείς, χάνοντας κι όποιο αξίωμα τυχαίνει να κατέχετε.

Σπανιότατα όμως η μοίρα ενός τόπου ταυτίζεται με τη μοίρα κάποιου ηγέτη του – κι όταν συμβαίνει αυτό, δεν είναι πάντα για καλό. Οι «Απαραίτητοι και Μόνοι και Μεγάλοι», στην καβαφική ορολογία, ή οι «Αναντικατάστατοι», στη γνωστή σαρκαστική ρήση του Κλεμανσό, είναι εντέλει γρανάζια στη μηχανή της Ιστορίας. Όχι μηχανοδηγοί, κι ας τους ψιθυρίζει κάτι τέτοιο η φαντασίωση ή η λιμοδοξία τους.

Δεύτερη κομματικοπολιτική συνήθεια, παρεπόμενη, ο βομβαρδισμός με διλήμματα-απειλές του ψηφοφόρου κοινού, που αντιμετωπίζεται σαν καταναλωτικό. Η δουλειά των προπαγανδιστικών επιτελείων αυτή είναι βέβαια, να επινοούν διλήμματα δίκην δολωμάτων και να τα πετάνε στις λαοθάλασσες προς αλίευση ψυχών και ψήφων. Η πολιτική διαδικασία ωστόσο παραμένει σύνθετο φαινόμενο, δυναμικό. Και οι παράμετροι που κρίνουν προς τα πού θα κλίνει τελικά ένας «αναποφάσιστος» ψηφοφόρος είναι πολλές, συχνά δε και αντιφατικές· γιατί και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει δεν είναι μονοδιάστατα και η ανθρώπινη σκέψη (τουλάχιστον η αποπαγιδευμένη και αποφενακισμένη) έχει πολλούς δρόμους να πάρει, αναζητώντας, μελετώντας και ελέγχοντας. Παρά την απλουστευτική ή και εκβιαστική λογική των επιτελείων, τα μαθηματικά της κοινωνίας παραμένουν ανώτερα. Δεν περιορίζονται στη στοιχειώδη αριθμητική – ή μάλλον στη στοιχειώδη διλημματική.»

Πάντοτε υπέρ του Νοσοκομείου Βόλου αποσπώνται οδηγοί από τον Αλμυρό και δεν υπάρχει εδώ η πρωινή βάρδια. Ζήτω που την «κάτσαμε», δηλαδή, κάθε λίγο και λιγάκι και αντίο περίθαλψη. Προφανώς πρέπει να ξεσηκωθούν και οι ..πέτρες.

«Στον καταραμένο τόπο, Μάη μήνα βρέχει».

Παράταιρη Κυριακή η αυριανή. Ενώ είναι του …Παραλύτου, όλοι θα τρέχουν για να μοιράσουν ψηφοδέλτια. Αλλά η επόμενη -της κάλπης- ε;… Είναι Κυριακή της …Σαμαρείτιδας. Όνομα και πράμα…

Η οδύνη είναι διπλή, όταν διαπιστώνεις ότι έφυγε ένας οικογενειάρχης βιοπαλαιστής, σαν τον γελαστό Γιάννη Τσαπάρα, που δούλευε άοκνα από το ένα πρωί μέχρι το άλλο. Η αιφνίδια απώλειά του μας δίδαξε -για μια ακόμη φορά- το εφήμερο που βιώνουμε καθημερινά. Το πλήθος του κόσμου στην εξόδιο ακολουθία του, έδειξε τη μεγάλη του αγάπη σ’ εκείνον που έφυγε, αλλά και σ’ όλη την οικογένεια. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει και ο καλός Θεός να παρηγορεί τους οικείους του.

Πενθώ για το βραβευμένο Βολιώτη συγγραφέα και φίλο Γιάννη Μουγογιάννη, που απεβίωσε σε ηλικία 75 ετών, αφήνοντας πίσω του πολλά βιβλία και άρθρα.