Η Ανάσταση του Χριστού ως πορεία από το «εγώ» στο «εμείς» – έκδοση 18/4/2014

του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

εφημερίου του Ι.Ν. Αγ. Δημητρίου Αλμυρού

Χριστός Ανέστη ψάλλουν για ακόμη μια φορά τα χείλη των πιστών. Ο Κύριός μας είναι ο νικητής του θανάτου, ο θριαμβευτής. Ανέστη εκ του τάφου! Τετέλεσται ήταν η τελευταία Του λέξη επάνω στο Σταυρό. Μια μικρή λέξη, μα με βαθύ νόημα που δυστυχώς λίγοι το κατανοούν.

Τετέλεσται το σχέδιο του Θεού. Ο θάνατος νικήθηκε, ο Αδάμ ελευθερώθηκε. Τετέλεσται το σχέδιο του Θεού και ο Παράδεισος άνοιξε και ο Ληστής πρώτος εισέρχεται σ’ αυτόν. Τετέλεσται το σχέδιο του Θεού και το χρέος των αμαρτιών μας διαγράφεται με το αίμα του Λυτρωτού. Ο Χριστός αναστήθηκε και μας προσφέρει καθημερινά την ευκαιρία και της δικής μας ανάστασης. Μας υποδεικνύει το δρόμο, μας προτρέπει να Τον ακολουθήσουμε, να γευθούμε την οδύνη του Σταυρού, μα και τη χαρά της Ανάστασης. Το σχέδιο, λοιπόν, του Θεού ολοκληρώθηκε. Τα πάντα εξαρτώνται πλέον και από τη δική μας αγαθή προαίρεση.

Ζώντας σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας, όπου ο άνθρωπος γεύεται τα αποτελέσματα πολλών λανθασμένων επιλογών του παρελθόντος, άραγε ποιο νόημα μπορεί να έχει το «Χριστός Ανέστη»;

Ο Θεός έχει όνομα. Είναι πρόσωπο και ως πρόσωπα και εμείς μόνο προσωπική σχέση μπορούμε να έχουμε μαζί Του. Μας καλεί καθημερινά σε μετοχή στην εμπειρία και το βίωμα του βαθύτερου νοήματος της Ανάστασης, το οποίο δεν είναι μόνο η υπέρβαση του βιολογικού μας θανάτου, μα η αποτίναξη της νάρκης της εγωπάθειας. Τι θα μας ωφελήσει η Ανάσταση του Χριστού όταν πολλοί από εμάς εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στα μνήματα των παθών και της αμαρτίας; Όταν πολλοί από μας ζούμε ακόμη στη Μ. Παρασκευή, κι οι καμπάνες κτυπούν πένθιμα για μας, διότι η Ανάσταση του Χριστού δεν άγγιξε τις καρδιές μας;

Ο σύγχρονος άνθρωπος νόμισε πως κέρδισε τον τεχνολογικό παράδεισο, αλλά στην πραγματικότητα έχασε την ψυχή του. Επιδόθηκε σε αγώνες μάταιους και ανούσιους. Ονειρεύτηκε την κατάκτηση του Σύμπαντος, μα στην ουσία δεν μπόρεσε να γεμίσει την κενή ψυχή του. Τρέμει στην ιδέα του θανάτου του όταν ο ίδιος πεθαίνει καθημερινά και αποσυντίθεται πνευματικά.

Αυτό θα πρέπει να είναι και το βαθύτερο νόημα της λέξης «Τετέλεσται» και του επινίκιου παιάνα «Χριστός Ανέστη»: ο Αναστημένος Χριστός τείνει τα πληγωμένα χέρια Του και ανασύρει τον κάθε άνθρωπο από το «εγώ» στο «εμείς». Του προσφέρει τη δυνατότητα γεμίζοντας την κενή ψυχή του να γευθεί τον Παράδεισο, που είναι και το ζητούμενο των καιρών μας. Γιατί όπως έγραφε και ο Άγγελος Σικελιανός:

«Ψεύτικοι θεοί,

πολλοί σαπίζουν την πλάση.

Μας αυτός ο Θεός

που ’ναι ποιος,

θα μένει πάντα στη σαπισμένη γη

να φέρνει την υγειά της.

Καρδιά, παιδιά,

και θα απλωθεί ο παράδεισος μια μέρα».