Ο Χριστός ξανασταυρώνεται;

του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού  εφημερίου του Ι.Ν. Αγ. Δημητρίου Αλμυρού

Καθώς διαβήκαμε με νηστεία και προσευχή την κατανυκτική περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ήλθε η ευλογημένη μέρα κατά την οποία ξεκινά η Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μας. Από σήμερα, Κυριακή των Βαΐων, διαδραματίζεται ενώπιόν μας ολόκληρο το σκηνικό του Θείου Δράματος, αρχής γενομένης με την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα.

Όλοι μας, λίγο έως πολύ, γνωρίζουμε τα γεγονότα που φέρνει στο νου μας σήμερα η Εκκλησία δια του Ιερού Ευαγγελίου. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει ότι ο Κύριος έξι ημέρες πριν από το Πάσχα βρέθηκε στη Βηθανία, στο σπίτι του Λαζάρου. Εκεί, η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου αλείφει με μύρο τα πόδια Του. Ο Ιούδας αντιδρά. Δεν δέχεται να χύνεται τόσο πολύτιμο μύρο στα πόδια του Χριστού, τη στιγμή που τόσοι άνθρωποι πεινάνε! Αλήθεια…, ποιος το λέγει…, εκείνος που για τριάντα αργύρια παραδίδει τον ίδιο τον Θεό! Την επόμενη μέρα, ο Κύριος με τους μαθητές Του φτάνει στα Ιεροσόλυμα και το πλήθος των ανθρώπων σπεύδει να τον υποδεχθεί. Με κλαδιά φοινίκων φωνάζουν: «Ωσαννά», που στα εβραϊκά σημαίνει «σώσε μας», «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλέας του Ισραήλ». 

Πολλές οι αντιθέσεις, αγαπητοί μου, σήμερα. Πολλές και από αύριο. Αυτό το ίδιο το πλήθος από τη μια φωνάζει «Χριστέ έλα και σώσε μας, σε αναγνωρίζουμε ως τον μοναδικό βασιλέα μας, ρίχνουμε ακόμη και αυτά τα ρούχα μας κατάχαμα για να πατήσεις», αυτό το ίδιο το πλήθος από αύριο και μάλιστα από τη Μεγάλη Πέμπτη θα φωνάζει και θα λέγει «μα ποιος είναι αυτός; Δεν τον αναγνωρίζουμε. Δεν τον θέλουμε ως βασιλιά μας. Εμείς άρχοντα έχουμε τον αυτοκράτορα της Ρώμης, εμείς θέλουμε τον ληστή τον Βαραββά ελεύθερο. Εμείς θέλουμε τον Χριστό να τον δούμε επάνω στον Σταυρό»! Κινήσεις και λέξεις αψυχολόγητες, πράξεις απάνθρωπες, καθαρής τρέλας, χαρακτηρίζουν το πλήθος της Ιερουσαλήμ…

Και μεις; Ποια η στάση μας; Τον Χριστό τον δικαιώνουμε; Ή τον αφήνουμε έρμαιο των άδικων και γεμάτων από συμφέρον επιλογών ενός άβουλου πλήθους; Γιατί ο Χριστός ζει ανάμεσά μας, άσχετα εάν εμείς δεν τον βλέπουμε με τα μάτια τα σωματικά μας. Εκείνος κινείται και εισέρχεται παντού και πάντοτε με τον τρόπο Του και για τον μοναδικό σκοπό Του, που δεν είναι άλλος από το να μας ξαναφέρει κοντά Του. Αλήθεια, λοιπόν, εμείς τι κάνουμε; Μήπως ταυτιζόμαστε με το πλήθος; Από τη μια φωνάζουμε «ζήτω ο Χριστός» και από την άλλη «να σταυρωθεί ο Χριστός»; Και πως γίνεται αυτό; Ζει ο Χριστός και βασιλεύει στις καρδιές μας, όταν πράττουμε το θέλημά Του. Από τα πολύ απλά, μέχρι τα πολύ σύνθετα.

Από την άλλη, μήπως αδικούμε τον Χριστό; Μήπως τον αποστρεφόμαστε; Μήπως γινόμαστε υποκριτές και δόλιοι σαν τον Ιούδα, ο οποίος όταν αντέδρασε για το τίμημα του μύρου, στην πραγματικότητα δεν το έκανε για τους πτωχούς, μα για να το βάλει στην τσέπη του; Το αν αδικούμε τους συνανθρώπους μας, εμείς το ξέρουμε. Και το ξέρουμε καλά. Αυτό το οποίο δεν ξέρουμε, ή μάλλον δεν θέλουμε να κάνουμε, είναι ν’ αλλάξουμε, γιατί βολευτήκαμε στην εσωστρέφειά μας και τον Χριστό, ο Οποίος καθρεπτίζεται και ζει μέσα από τον αδύναμο αδελφό μας, τον πτωχό, τον άνεργο, τον φυλακισμένο, τον νέο που ζει στα ναρκωτικά, στις ηδονές του κόσμου, αυτόν λοιπόν τον Χριστό ζητάμε να τον σταυρώνουμε… Και ο Χριστός ξανασταυρώνεται, δυστυχώς, σήμερα παντού. Και μεις; Είναι καιρός, λοιπόν, ν’ αλλάξουμε προοπτική σκέψης και ζωής. Και η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα που ξανοίγεται ενώπιόν μας, μας προσφέρει αυτή την μοναδική ευκαιρία.

Από το αποψινό βράδυ αρχίζουν οι ωραίες και κατανυκτικές Ακολουθίες. Η Εκκλησία με τους θαυμάσιους ύμνους της, με ολόκληρο το τελετουργικό της, μας παρουσιάζει τα σεπτά Πάθη του Κυρίου μας. Από μας και πάλι εξαρτάται πως θα συμμετάσχουμε σ’ αυτές. Το ευκταίο είναι με ησυχία, με σεβασμό και ευλάβεια. Έτσι θα μας αξιώσει ο Χριστός να τον αισθανθούμε πολύ κοντά μας, να Τον ακολουθήσουμε στο μαρτύριο του Γολγοθά και να γίνουμε μάρτυρες της Αναστάσεώς Του.