ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – έκδοση 8/3/2014

Γεμάτη τσιριτσάντζουλες

η Τρόικα ξεπόρτισε.

«Βρεγμένοι», αν φοβόμαστε,

ούτε και που μας ρώτησε.

Ηλίου φαεινότερο είναι, ότι πιέζει πολύ ο χρόνος, καθώς απομένουν μόνο δυο μήνες μέχρι τις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές και -επομένως- μαίνεται αυτές τις μέρες ο «πόλεμος» για τη συμπλήρωση των ψηφοδελτίων. Οι υποψήφιοι Δήμαρχοι έχουν αλλεπάλληλες σχετικές συναντήσεις, με συμπολίτες και συμπολίτισσες, ενώ ανάλογη προσπάθεια γίνεται και στις υπόλοιπες πόλεις και χωριά του διευρυμένου Δήμου. Η «μάχη της ταυτότητας» καλά κρατεί, καθώς -όπως γίνεται συνήθως- πολλοί είναι εκείνοι που θα βρεις να σε στηρίξουν με την προσωπική τους ή οικογενειακή τους ψήφο, αλλά πολλοί λιγότεροι προκύπτουν εκείνοι που θα δεχτούν να εκτεθούν δημόσια, διεκδικώντας την ψήφο των συμπολιτών τους.

Θα άξιζε πάντως, να προτρέψει κανείς τους διστακτικούς και ειδικότερα τους πρωτοεμφανιζόμενους, να τολμήσουν την ενεργή συμμετοχή τους σ’ αυτές τις εκλογές, γιατί η επιταγή της ανανέωσης πρέπει να καλυφθεί, για το καλό και την πρόοδο του τόπου μας. Σε μια Ελλάδα, που βγαίνει σιγά – σιγά από την οικονομική κρίση (εύκολα ή δύσκολα) θα έρθουν ευκαιρίες ανάπτυξης, που δεν πρέπει να μείνουν ανεκμετάλλευτες, ενώ -από την άλλη μεριά- τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί, από τα προηγούμενα χρόνια, είναι «βουνό». Ας μην ξεχνάμε, ότι σε επαρχιακές περιοχές σαν τη δική μας, οι Δήμοι παραμένουν οι μεγαλύτερες «επιχειρήσεις», σε τζίρους και προσωπικό, ενώ αποτελούν και τα μοναδικά ίσως «εργαλεία» έργων και δημιουργίας, για το καλό των τοπικών πληθυσμών. Ακόμη και στο πεδίο του προσανατολισμού και της διεκδίκησης πιστώσεων, από την Περιφέρεια ή τα Υπουργεία, είναι κρισιμότατο ζήτημα ποιοι θα εκλεγούν, για να μεγιστοποιήσουν τα παραπάνω αποτελέσματα, υπέρ του τόπου και των πολιτών. Χρειαζόμαστε εκλεγμένους εκπροσώπους άφθαρτους, ικανούς και εμπνευσμένους, με όρεξη για δουλειά και διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς στην τοπική κοινωνία.

Εξ ίσου κρίσιμο ζήτημα για την περιοχή του Αλμυρού είναι ένα σαφές, ξεκάθαρο και υλοποιήσιμο όραμα (που σήμερα δείχνει να λείπει), για το πού θέλουμε να πάει αυτός ο τόπος. Και πάνω σ’ αυτό το σχέδιο, ούτε μπορεί να λείπει, αλλά ούτε και …περισσεύει, έστω κι ένας πολίτης. Άρα, η εθελοντική συμμετοχή στην κοινή προσπάθεια για κάτι τέτοιο, έχει να κάνει πρωτίστως με την ενεργή συμμετοχή μας στις επερχόμενες Δημοτικές εκλογές, αλλά δεν εξαντλείται μόνον εκεί. Πρέπει όλοι, στο μερίδιο που προσωπικά μας αναλογεί, να «βάλουμε πλάτη» στην κοινή προσπάθεια για την ανασυγκρότηση και την πρόοδο του τόπου μας.

Σοκάρει η τοπική έρευνα δια την ενδοσχολική βία, που είδε το φως της δημοσιότητας στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας. Και το γεγονός ότι τα ποσοστά της δεν ξεφεύγουν από το γενικό μέσο όρο ολόκληρης της Ελλάδας ουδόλως μας ησυχάζει. Γονείς, εκπαιδευτικοί, τοπικοί φορείς κτλ. πρέπει να δουλέψουμε σοβαρά και πολύ -ο καθένας- για τον περιορισμό και τη εξάλειψη των σχετικών φαινομένων. Κακά τα ψέματα, η σχετική διαπαιδαγώγηση ξεκινάει από το σπίτι και μετά από το σχολείο. Πρέπει τα παιδιά μας να έχουν γονεϊκά πρότυπα, που καμιά σχέση δεν θα έχουν με το θυμό, την οργή, τη βία κτλ. Κι αν τέτοια κακά πρότυπα πιθανώς δεν τους δίνει ένας …τσαμπουκαλεμένος πατέρας ή μια νευρωτική μάνα, αρκεί η ανεξέλεγκτη τηλεόραση, για να «διδάξει» όλα τα κακά. Κι εκεί χρειάζεται προσοχή λοιπόν: Να ελέγχουμε τι βλέπουν τα παιδιά μας κι όχι να τα αφήνουμε ασύδοτα μπροστά στη μικρή οθόνη, για να ’χουμε εμείς την …ησυχία μας. Και, δεν ξέρω τι λένε επ’ αυτού οι παιδοψυχολόγοι, αλλά μετριοφρόνως νομίζω, ότι τα παιδιά με παραβατικές συμπεριφορές σε βάρος συμμαθητών τους, χρειάζονται περισσότερο αγάπη, στοργή και διαφώτιση. Να ασχολούνται περισσότερο χρόνο μαζί τους, γονείς και δάσκαλοι.

Να κάμψει τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει το χαράτσι των 5 ευρώ για επίσκεψη στα πολυϊατρεία του Πρωτοβάθμιου Εθνικού Δικτύου Υγείας (ΠΕΔΥ), επιχειρεί ο υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης. Υποστηρίζει ότι το μέτρο έχει ψηφιστεί από την κυβέρνηση Παπανδρέου και σημειώνει ότι, πρώτον, η επιβολή του δεν αφορά στη συνταγογράφηση και, δεύτερον, πως δεν θα εφαρμοστεί άμεσα, αλλά μετά από έξι μήνες. Πάντως, σε δηλώσεις του, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην εφαρμοστεί το μέτρο, λέγοντας πως «όλα είναι πιθανά στον τόπο αυτό». «Να δούμε πρώτα πώς θα ρυθμίσουμε το σύστημα και μετά έχουμε χρόνο… Πάντως μοντέλο χωρίς εισιτήριο δεν υπάρχει πουθενά στο κόσμο», δήλωσε. Άρτσι, μπούρτσι και λουλάς, κύριε Άδωνι…

Δημόσια εξομολογείται ο γνωστός δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης, γιατί εγκατέλειψε ξαφνικά τη δημοσιογραφία και ίδρυσε την πολιτική Κίνηση «Το Ποτάμι», το οποίο ήδη διεκδικεί την ψήφο μας στις Ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου. Μεταξύ άλλων, γράφει: «Βρέθηκα ένα βράδυ να σκέφτομαι «δεν παρατάς τις εκπομπές μήπως και κάνεις κάτι σημαντικότερο». Αμαρτία είναι να το συγκρίνω και ίσως και να κάνω λάθος, αλλά ναι μάλλον είναι σημαντικότερο. Έτσι τουλάχιστον επέμεναν όλους αυτούς τους μήνες οι φίλοι μου. «Μπες μπροστά, ρε Σταύρο. Εσένα σε ξέρει ο κόσμος. Μήπως καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι». Εδώ είμαστε λοιπόν. Το Ποτάμι. Τριάντα χρόνια στη δημοσιογραφία έχω γνωρίσει τους περισσότερους πολιτικούς. Όλοι μπορούσαν μόνοι τους και κανείς δεν ήθελε να βοηθήσει τον άλλο. Η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε με τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου. Ήταν και οι δύο νέοι, είχαν ονόματα σύμβολα και κανείς δεν θα τους έλεγε προδότες αν συνεργαζόντουσαν. Θα έσωζαν την Ελλάδα και θα έμεναν στην Ιστορία. Αλλά τι θα έκαναν οι κομματικοί στρατοί, αν υπήρχε συμφωνία; Κάπως έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Η χώρα να είναι σχεδόν σε έκτακτη ανάγκη – όχι σήμερα, τα τελευταία τρία χρόνια.» Ειρήσθω εν παρόδω, ότι ο συγκεκριμένος συνάδελφος και ιδρυτής της Κίνησης δεν θα είναι ο ίδιο υποψήφιος στο ευρω-ψηφοδέλτιό της

Αλιεύω απόσπασμα από επιστολή αναγνώστη σε Αθηναϊκή εφημερίδα: «Και τώρα που βρισκόμαστε μπροστά στον γκρεμό τι κάνουμε για να σωθούμε; Τίποτα το σωτήριο. Καμία αίσθηση των ικανοτήτων μας. Άλλος κλαίει, άλλος βρίζει κι άλλος καταριέται τη μοίρα του. Αυτό κάνουμε ως έθνος. Η αρετή και η τόλμη, τα στοιχεία εκείνα που μας χαρακτηρίζουν ως έθνος, λειτούργησαν αποτελεσματικά για να κατακτήσουμε την ελευθερία μας. Μπροστά στα σημερινά προβλήματα όμως, που απειλούν την ουσιαστική μας ελευθερία, θα πρέπει να υπερβούμε τους εαυτούς μας και να υιοθετήσουμε καινούργια χαρακτηριστικά, εκείνα τα χιλιοειπωμένα της επιμονής και της υπομονής, προκειμένου να την διατηρήσουμε. Είναι δύσκολο να σηκωθείς την αμέσως επόμενη στιγμή που πέφτεις κάτω. Είναι ο πόνος και η απογοήτευση που σε κρατάνε. Όμως πρέπει να σηκωθείς. Εμείς όμως πώς αντιδρούμε; Όπως αντιδρούσαμε πάντα. Ψάχνουμε για μαξιλάρια. Δεν έχουμε προτίμηση στο χρώμα του μαξιλαριού. Τα χρώματα ανήκουν σε όλο το πολιτικό τόξο. Αυτό που δεν διαπραγματεύεται το αυτί μας, δεκαετίες τώρα, είναι το μαξιλάρι. Αυτός που θα μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα, που θα μας μπολιάσει με το ναρκωτικό του ευτυχισμένου ύπνου, αυτός θα τιμηθεί με την τυφλή μας ψήφο. Γιατί ενώ σαν λαός ανακαλύψαμε τη δημοκρατία, δεν σημαίνει ότι την σεβόμαστε κιόλας. Υποσυνείδητα, την ψήφο την αντιλαμβανόμαστε σαν νόμισμα και την κάλπη σαν το σιντριβάνι των ευχών. Ρίξε την ψήφο σου και αν σου βγει άξιος ο υποψήφιος – μαξιλάρι έχει καλώς, αλλιώς δεν πειράζει. Μια ψήφος στα δέκα εκατομμύρια πολιτών τι να επηρεάσει. Αυτός είναι ο τρόπος σκέψης μας όσον αφορά τα δημοκρατικά μας καθήκοντα. Μόνο που εμείς δεν χρειαζόμαστε πολιτικούς – μαξιλάρια. Εμείς χρειαζόμαστε πολιτικούς που θα αντιλαμβάνονται την Ελλάδα σαν έναν μεγάλο οργανισμό. Το τι πρέπει να παράγει αυτός ο οργανισμός (πολιτισμό, προϊόντα, υπηρεσίες ή όλα αυτά μαζί) είναι, ασφαλώς, μια διαφορετική συζήτηση.»

Εύστοχα -νομίζω- σχολιάζει η «Καθημερινή», στο κύριο άρθρο της την περασμένη Τετάρτη, το …περίπου ναυάγιο των διαπραγματεύσεων της Κυβέρνησης με την περιβόητη τρόικα: «Η τρόικα αντελήφθη επιτέλους ότι δεν υπάρχει περιθώριο για κανένα πρόσθετο δημοσιονομικό μέτρο. Οι Έλληνες δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν νέους ή μεγαλύτερους φόρους και καμία χώρα δεν έχει κάνει την αιματηρή και βίαιη προσαρμογή που έζησε η Ελλάδα. Τώρα έχει έλθει η ώρα για διαρθρωτικές αλλαγές που θα ρίξουν τις τιμές και θα ανοίξουν τις κλειστές αγορές. Ο πρωθυπουργός πιστεύει σε αυτές και έχει υπουργούς που θέλουν να το παλέψουν. Όμως πάντα υπάρχουν οι κεκράχτες του πολιτικού κόστους που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Άλλωστε εδώ και δεκαετίες όλοι ήθελαν αυτές τις μεταρρυθμίσεις αλλά κανείς δεν τολμούσε να τις κάνει πράξη. Αυτή τη φορά ας το τολμήσουμε, για δικό μας όφελος.»

Με τίτλο «τι επιτέλους θέλουν από την Ελλάδα;», πιο «τσεκουράτα» τα «χώνει» τους ξένους το «Βήμα», στο δικό του κύριο άρθρο, την ίδια μέρα: «Για πολλοστή φορά τα δύο τελευταία χρόνια, οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα εξελίσσονται σε ένα διαρκές θρίλερ, με άγνωστες προεκτάσεις. Προφανώς σε μια διαπραγμάτευση με ανοικτά θέματα, υπάρχουν καθυστερήσεις, διαφωνίες, διαφορετικές εκτιμήσεις για την εξέλιξη οικονομικών μεγεθών .Αυτή η συνεχής εμπλοκή που παρατηρείται όμως κάθε φορά που βρίσκεται η τρόικα στην Ελλάδα, τείνει να πάρει το χαρακτήρα μιας  …βεντέτας που δυναμιτίζει την προσπάθεια που γίνεται, ενώ παράλληλα υπονομεύει και την αξιοπιστία των δύο πλευρών. Είναι παράλογο να εκτροχιάζεται η διαπραγμάτευση για επιμέρους – και μάλλον ήσσονος σημασίας θέματα –  για την πορεία εξυγίανσης της οικονομίας όπως είναι η τιμή του γάλακτος ή το πού θα πωλούνται τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα. Γιατί δεν είναι μόνο η καθυστέρηση στην εκταμίευση της δόσης, αλλά και η αίσθηση που δημιουργείται  ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ, αναζητούν και διογκώνουν μονίμως προβλήματα για να κρατούν την χώρα σε μια διαρκή ομηρία. Εξίσου παράλογο είναι οι ευρωπαίοι εταίροι μας να θεωρούν από τη μια ως αναγκαία την επάνοδο της οικονομίας σε ρυθμούς ανάπτυξης για να μπορέσει η Ελλάδα να μπει επιτέλους σε μια σταθερή τροχιά και από την άλλη να κωλυσιεργούν επί μήνες για το θέμα των κεφαλαιακών αναγκών που χρειάζονται οι τράπεζες για να μπορέσουν να επιτελέσουν το ρόλο τους. Από το Νοέμβριο που επρόκειτο να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα της έκθεσης της Black Rock φτάσαμε στο Μάρτιο για να ανακαλύψουμε ότι η τρόικα διαφωνεί με τις εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδος. Μια συνεχής κωλυσιεργία που κρατά σε ομηρία το ελληνικό πιστωτικό σύστημα, υπονομεύει την προσπάθεια για χρηματοδότηση της οικονομίας και επιπλέον δυσχεραίνει τη στρατηγική ιδιωτικοποίησης των τραπεζών που υποτίθεται ότι είναι στόχος του προγράμματος και προϋπόθεση για να πάρουν πίσω τα χρήματα τους και οι δανειστές μας. Ας αποφασίσουν λοιπόν επιτέλους και η τρόικα και οι πολιτικοί προϊστάμενοι της, τι θέλουν και τι επιδιώκουν στην Ελλάδα. Γιατί ως τώρα το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δημιουργούν ένα κλίμα αμφισβήτησης και διαρκούς αναξιοπιστίας και για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη.»

Ποιος σας είπε ότι ο πάλαι ποτέ «ψυχρός πόλεμος» μπήκε οριστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας; Αν προσέξει κανείς για λίγο τα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην Ουκρανία και στην Κριμαία, θα διαπιστώσει ότι ο ψυχρός πόλεμος ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ αναβιώνει και -εν πολλοίς- ενώ το πεδίο αντιπαράθεσης αφορά χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαπιστώνεται ότι οι Ευρωπαίοι παρακολουθούν τις εξελίξεις με το ..μακαρόνι, εμφανώς αμήχανοι και άτολμοι.

Αν και τα …μούσκεψε για τα καλά ο καιρός την Καθαρά Δευτέρα, ο κόσμος βρήκε τον τρόπο να διασκεδάσει και να τηρήσει τα σχετικά έθιμα (πλην του χαρταετού), έστω και με ομπρέλες, έστω και με το νηστίσιμο τραπέζι στο …σπίτι. Αλλά κα στις αποκριάτικες εκδηλώσεις, τους χορούς κτλ. πυκνή ήταν η συμμετοχή και το κέφι αδιάπτωτο. Και του χρόνου καλύτερα και πιο …ανοιξιάτικα.

Πάνε να μας τρομάζουν οι μετεωρολόγοι, προβλέποντας έναν «χειμωνιάτικο» Μάρτη, ειδικότερα για το δεύτερο δεκαήμερο του μήνα. Ό,τι κι αν γίνει, το (ήπιο) «γαϊδουράκι» του χειμώνα το φάγαμε κι απέμεινε μόνο η …ουρά. Χθες είχαμε τους Α’ Χαιρετισμούς. Μύρισε Πάσχα…